“Η μνησικακία είναι το δηλητήριο της ψυχής, το σαράκι του νου, ένα καρφί μπηγμένο στην ψυχή” (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος). Ένα από τα σαράκια που πληγώνουν τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας, το οποίο γεννιέται από τον θυμό, είναι η μνησικακία. Είναι το να θυμόμαστε την συμπεριφορά ή τις πράξεις του άλλου με τέτοιον τρόπο ώστε να αισθανόμαστε εχθρότητα. Να τριγυρίζει σ᾽ αυτόν ο λογισμός μας. Να θέλουμε με κάποιον τρόπο να τον τιμωρήσουμε ή να τιμωρηθεί, για να ευχαριστηθούμε. Να αισθανθούμε δικαίωση είτε για την γνώμη μας είτε για τα συναισθήματα μας.
Η μνησικακία μαρτυρεί εχθρότητα. Και δεν έχει να κάνει μόνο με μη οικείους. Μνησικακία υπάρχει και μέσα στο ζευγάρι. Στην σχέση των γονέων με τα παιδιά. Η αποκλήρωση τι άλλο μαρτυρεί παρά την διατήρηση στην σκέψη του γονέα κάποιας αρνητική στάσης του παιδιού έναντί του και την απόφαση του γονέα να ασκήσει την εξουσία του στερώντας από το παιδί περιουσιακά στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να το βοηθήσουν, αλλά και καλλιεργώντας ένα πνεύμα αντιδικίας; Η μνησικακία κάνει τον έναν ίσο στην κακή συμπεριφορά με τον άλλο και παγώνει ακόμη περισσότερο τις καρδιές, κάποτε οριστικά.
Η μνησικακία δηλητηριάζει την ψυχή. Συνήθως είναι κρυμμένη στον νου μας. Άνθρωποι κατά πάντα καλοί και πρόθυμοι έρχονται στιγμές που αισθάνονται αδικημένοι και βασανίζονται. Νιώθουν αυτό το καρφί στην ψυχή. Κάποτε αισθάνονται και ένοχοι, διότι πιστεύουν στον Θεό, δεν θα ήθελαν να θυμούνται τι τους έχουν κάνει οι άλλοι, αλλά δεν μπορούν. Κι έτσι αλλοιώνεται το πρόσωπο τους, εύκολα κατακρίνουν, δεν κοιμούνται, διότι σκέπτονται το κακό που έπαθαν ή νομίζουν ότι έπαθαν, και γίνονται χαιρέκακοι, όταν διαπιστώνουν ότι ο άλλος δεν προχωρά.
Υπάρχει μνησικακία όταν τα παιδιά δεν ακούνε τους γονείς;
Η απάντηση είναι καταφατική, όταν το παιδί επιστρέφει στο σπίτι και ομολογεί ότι, κάνοντας το θέλημα του και αδιαφορώντας για τις συμβουλές των γονέων, τσακίστηκε. Αυτό το “στα ᾽λεγα εγώ” είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ταπεινωμένου. Και ο θυμωμένος ή και οργισμένος γονιός, αυτός που άφησε στην ψυχή του να εμφιλοχωρήσει η μνησικακία, ακόμη κι αν δεν το παραδέχεται, αντί να ανοίξει την αγκαλιά του και να δώσει το μήνυμα ότι η αγάπη είναι πιο πάνω από γνώμες, λάθη και εγωισμούς, σπεύδει να δικαιώσει τον εαυτό του και να δείξει την “ανωτερότητά” του, ταπεινώνοντας ακόμη περισσότερο το τσακισμένο παιδί. Αυτό το “ καλά να πάθεις…”, που δεν οδηγεί σε γιατρειά, αλλά πονά περισσότερο, μπορεί να ανακουφίζει τον δικαιωμένο, δείχνει όμως το έλλειμμα της καρδιάς του.
Η μνησικακία δεν θα μπει στην καρδιά μας αν μάθουμε να σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου. Αν παλέψουμε στην ζωή μας η αγάπη να είναι το κλειδί στις σχέσεις μας. Αγάπη δεν σημαίνει απόκρυψη της αλήθειας. Αγάπη σημαίνει πόνο για τον άλλο αλλά και απόφαση να κλάψουμε για την πτώση του όπως θα κλαίγαμε για την δική μας. Η μνησικακία θα φύγει από την καρδιά μας αν είμαστε αποφασισμένοι να συγχωρούμε κι ας μην υπάρχει “συγγνώμη”. Αν νιώθουμε πως ο Θεός ζητά από εμάς να αφήσουμε για να μας αφήσει και μας βοηθά σ᾽ αυτό. Θέλει τελικά επίγνωση ότι το να είσαι γονιός, σύζυγος, φίλος, πλησίον προϋποθέτει την συγκατάβαση γι᾽ αυτό που ο άλλος δεν είναι!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της 2ας Δεκεμβρίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου