Καθώς στην Ορθόδοξη Εκκλησία ανοίγει το Κατανυκτικό Τριώδιο, σημαίνεται ταυτόχρονα η απαρχή μιας μακράς περιόδου πνευματικής εγρήγορσης, προσωπικής του καθενός μας αυτοαναίρεσης ως προς τα δεδομένα και τα κατεστημένα της ψυχής μας και εσώτατου προβληματισμού, με απώτερο στόχο τη συνάντηση με τον Αναστημένο Ιησού.
Πρώτη Κυριακή του Τριωδίου και πίσω από την αυλαία παρουσιάζεται το γνώριμο δρώμενο του Τελώνη και του Φαρισαίου.
Από τη θέση αυτή ελάτε πάντως να κάμουμε τα αποκαλυπτήρια ενός άλλου γνωστού μας άγνωστου Φαρισαίου. Τόσο γνωστού μας, ώστε συνήθως προτιμάμε να τον θεωρούμε ολότελα άγνωστο. Δεν θα τον βρούμε μονάχα τριγύρω μας, αλλά πρώτιστα και κύρια εντός μας. Κυκλοφορεί στο αίμα μας με την άνεση του νοικοκύρη.
Είμαστε όλοι εμείς, οι φέροντες προσωπεία πολλαπλά, το ένα πάνω από το άλλο, για κάθε περίσταση και χρήση.
Εμείς, που μοιράζουμε δήθεν αγάπη, στην πραγματικότητα όμως μπήγουμε βαθιά το μαχαίρι του μίσους, της οργής, της εκδίκησης.
Εμείς, που ασκούμε δήθεν τη φιλανθρωπία και όμως, πλησιάζουμε τον αναξιοπαθούντα συνάνθρωπο για να υπογραμμίσουμε προς δόξαν δική μας την ανέχεια ή γυμνότητα του άλλου ή και για να τον γδύσουμε ολότελα.
Εμείς, που παριστάνουμε τους ήρωες ή τους σωτήρες του είδους, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε κούφιοι, αδειασμένοι από ουσία, λιποτάκτες εντέλει της ζωής και της κάθε κοινωνικής έκφανσης.
Εμείς, που φοράμε την κατανόηση, τη συμπάθεια, την ταπεινοφροσύνη ως ένδυμα πολύτιμο, στην πρώτη όμως ευκαιρία εγκαταλείπουμε τον πάσχοντα στη μοίρα του, κάποτε χαιρόμαστε με τον πόνο του, ενώ οχυρωνόμαστε στον εαυτό μας, υψώνοντας τείχη και προς τον κόσμο και προς τον ουρανό.
Εμείς, που ευκαίρως ακαίρως νηστεύουμε το κρέας στ’ όνομα του Θεού, όμως δεν διστάζουμε στην πρώτη ευκαιρία να μπήξουμε τα νύχια μας στη σάρκα του συνανθρώπου με δρακουλίστικη επιτηδειότητα.
Εμείς, όλοι εμείς…
Η υποκρισία μάς έχει προσβάλει -αλίμονο- σαν αρρώστια. Και το χειρότερο: Συνηθίζουμε υπό το κράτος της τόσο, ώστε μας αρέσει… Κάποτε μάλιστα την επιζητάμε… Όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο, παίζουμε θέατρο. Διότι, σε τελευταία ανάλυση, με τον τρόπο αυτόν απολαμβάνουμε αλλεπάλληλων ιαχών ή χειροκροτημάτων και κοινωνικής ενδεχομένως ανόδου. Κάποτε όμως, σε όλες τις θεατρικές παραστάσεις οι μάσκες και τα φτιασίδια πέφτουν. Τότε είναι που φθάνει η σκληρή ώρα της αποκάλυψης και της αλήθειας. Τότε και ο πιο πετυχημένος «ηθοποιός», ο εξοχότερος μάστορας της υποκρισίας, βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με το πραγματικό του πρόσωπο, όσο αποτρόπαιο και αν είναι. Τότε έρχεται η ώρα του Ουρανού, η καταλυτική παρέμβαση του θείου παράγοντα. Έτσι, χωρίς πλέον την κουφότητα του προσωπείου, αποκαλύπτεται η ασχήμια της υποκρισίας σε όλο της το φάσμα.
Ο Θεός, που μας έχει πλασμένους μέσα σε απόλυτη ελευθερία πτώσης ή ανόρθωσης, σκότους ή φωτός, ζωής ή θανάτου, στην καίρια στιγμή τραβάει τη μάσκα την τελευταία μας. Μια τέτοια βίωση της προσωπικής μας -δίχως προσωπείο- ασχήμιας, μήπως δεν είναι πρόγευση φριχτότατου κολασμού; Γράφει επ’ αυτού ο αββάς Νείλος: «Ουαί τω υποκριτή, ο ποιμήν αυτόν αρνείται, και λύκον ο Κριτής αποφαίνεται».
* * *
Όσο είναι ακόμα καιρός, θα ήταν φρόνιμο να ξεπλύνουμε το αποκρουστικό φτιασίδι της υποκρισίας και να προχωρήσουμε στην απλότητα των ανθρώπινων σχέσεων, έχοντας πάντοτε τη συναίσθηση των όσων προσωπικών μας μειονεκτημάτων, προτού κατακρίνουμε ή καταδικάσουμε τον οποιονδήποτε. Καλό θα ήταν εξάλλου ν’ αποτάξουμε της μάσκες της επιτήδευσης, μένοντας με την καθαρότητα του αυθεντικού ανθρώπινου Προσώπου, καθώς αυτό λευκαίνεται ολοένα μες από τα Μυστήρια της Εκκλησίας και την εν Χριστώ ζωή. Περισσότερη αλήθεια στη ζωή μας δε βλάπτει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου