«Θαρσεῖτε, ἐγὼ εἰμί, μὴ φοβεῖσθε»
Την προηγούμενη Κυριακή στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αδελφοί μου, ακούσαμε για το θαύμα του χορτασμού των πέντε χιλιάδων ανθρώπων με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Αμέσως ο Κύριός μας δίνει εντολή στους μαθητές του να μπουν στο πλοίο να ταξιδέψουν νύχτα και να περάσουν στην απέναντι όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας. «Εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς Αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον». Δεν τους λέγει απλώς να μπουν, αλλά τους αναγκάζει να μπουν.
Μην μας φαίνεται παράξενο αυτό, αφού κάποτε όλοι μας αναγκασθήκαμε να μπούμε στο πλοίο της ζωής. Μας ρώτησε κανείς να γεννηθούμε και να έλθουμε στην ζωή αυτή, να ταξιδέψουμε στο πλεούμενό της; Να την διασχίσουμε και να γνωρίσουμε τρικυμίες και γαλήνες; Αυτά όλα εξαρτώνται από την βουλή και το σχέδιο του Θεού.
Εκείνος γνωρίζει και αποφασίζει. Εκείνος είναι γνώστης του παρόντος και του μέλλοντος. Εμείς απλώς υπακούμε και πορευόμαστε, αρκεί στο ταξίδι αυτό της ζωής μας να είναι καπετάνιος ο Κύριος μας.
Αυτό έκαναν οι μαθητές, υπάκουσαν. Στην μέση του πελάγους σηκώθηκαν κύματα, το πλοίο κλυδωνίζεται και κινδυνεύει. Έμπειροι οι μαθητές από θάλασσα και φουρτούνες και όμως φοβήθηκαν, διότι το πλοίο «ἦν βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων, ἦν γαρ ἐνάντιος ὁ ἄνεμος», το πλοίο κινδυνεύει από τα κύματα και τον άνεμο.
Μόνο του το πλοίο χωρίς τον Χριστό! Τελικά δεν καταποντίσθηκε, διότι εμφανίσθηκε ο Χριστός εν μέσω των κυμάτων περπατώντας επάνω σ’ αυτά. Και τότε ο άνεμος κόπασε, τα κύματα σταμάτησαν η θάλασσα γαλήνεψε.
Έτσι συμβαίνει και στην ζωή μας αδελφοί. Παρουσιάζονται φουρτούνες και καταιγίδες πολλές, που κινδυνεύουμε πολλές φορές να καταποντισθεί το πλοίο της ζωής μας. Όταν όμως αυτές τις ώρες του πόνου και των θλίψεων έχουμε κυβερνήτη τον Κύριό μας, τότε δεν μας βυθίζουν στην απελπισία αλλά με υπομονή και καρτερία αγωνιζόμαστε και εμείς, όπως οι μαθητές, φωνάζοντας «Κύριε, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα» και είμαστε βέβαιοι ότι θα ακουσθεί η φωνή Του και σε εμάς όπως στους μαθητές Του· θα μας λέει: «Θαρσεῖτε, ἐγὼ εἰμί, μὴ φοβῆσθε». Αυτό θα μας γεμίζει αισιοδοξία και θάρρος, με ελπίδα βέβαια, στην πορεία της ζωής μας.
Άνθρωποι και κοινωνίες που βυθίζονται στην αμαρτία και στην απομάκρυνση από τον Θεό μοιραία θα βυθιστούν και θα ναυαγήσουν. Προσέξτε την αγία μας Εκκλησία· ταξιδεύει συνεχώς στην πορεία του χρόνου. Συνεχώς γνωρίζει φουρτούνες και καταιγίδες. Κλυδωνίζεται αλλά δεν καταποντίζεται διότι κυβερνήτης είναι ο Χριστός μας, διότι σ’ Αυτόν υπακούουν και νικώνται και τα στοιχεία της φύσεως και κάθε κακού. Ας μην χάνουμε την πίστη μας ενώπιον του Θεού.
Ακούσαμε τι έπαθε ο Πέτρος όταν ζήτησε από τον Κύριο να περπατήσει επάνω στα κύματα; Μετά από λίγο φοβήθηκε και άρχισε μετά να καταποντίζεται. «Ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;» του λέγει ο Χριστός.
Στην πλειοψηφία των Χριστιανών θα ακούσουμε την φράση «εγώ πιστεύω, δεν είμαι άπιστος». Όμως αυτό που κάνει ουσιαστική και βεβαία την πίστη μας είναι οι δυσκολίες, οι φουρτούνες και οι προκλήσεις της ζωής. Η φωτιά δοκιμάζει το μέταλλο. Γιατί θαυμάζουμε τους μάρτυρες της πίστεως μας; Διότι δοκιμάστηκαν και ομολόγησαν και βρέθηκαν γνήσιοι και αληθινοί.
Αυτήν την δύναμη και την βεβαιότητα της πίστεως αδελφοί να μας χαρίζει ο Θεός σε καιρούς χαλεπούς που δοκιμάζεται η αντοχή της πίστεως μας. Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου