«Κύριε, μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί».
Μεγάλη και αμέτρητη η φιλανθρωπία του Θεού αδελφοί μου, μεγάλη επίσης η απανθρωπιά του ανθρώπου. Ενώ βλέπουμε την αγάπη του Θεού συνδυασμένη με την συγχωρητικότητα, εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε ούτε τα μικρά πταίσματα των αδελφών μας. Αυτό βλέπουμε στην σημερινή Ευαγγελική παραβολή.
Χαρά καταλαμβάνει τις καρδιές μας καθώς ακούμε τον Κύριο να χαρίζει το χρέος των «μυρίων ταλάντων» στον δούλο εκείνο που είναι μεγάλος οφειλέτης. Αντίθετα αυτή η χαρά μετατρέπεται σε θλίψη και απογοήτευση όταν αυτός ο δούλος δεν έχει την μεγαλοψυχία να χαρίσει το ελάχιστο χρέος που του χρωστά ο συνδούλος του.
Ο πρώτος γεμάτος επιείκεια και κατανόηση αντιμετωπίζει το πρόβλημα, ενώ είναι μεγάλος και ισχυρός. Ο άλλος μικρός, αδύναμος και δούλος, όμως σκληρός και ανάλγητος: τον έπνιγε «λέγων, ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις».
Πίσω και στο βάθος της παραβολής οι ερμηνευτές της Αγίας Γραφής μας εξηγούν ότι κρύβεται ο Θεός πίσω από τον μεγάλο αυτό βασιλιά. Οι δούλοι είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι, οι οποίοι έχουμε λάβει όλες εκείνες τις μεγάλες ευεργεσίες του Θεού, την ζωή και την ύπαρξη μας και όχι μόνον· ο Θεός κάθε ημέρα έρχεται να προσφέρει πλούσια τα δώρα Του και τους οικτιρμούς του.
Θησαυρούς ανεκτίμητους μας έχει προσφέρει ο Θεός στην ζωή μας. Πόσο μπορεί να αποτιμηθεί η ζωή μας, η ύπαρξή μας, η υγεία μας, η αρτιμέλειά μας; Τα αγαθά της επιβίωσής μας; Ακόμα και ο αέρας που αναπνέουμε και αυτός δώρο του Θεού πατέρα μας. Παρ’ όλο που η ζωή και η συμπεριφορά μας δεν είναι η δέουσα και η πρέπουσα. Αυτός πάντα μας αγαπά και θα μας αγαπά και πάντα θα είναι συγχωρητικός.
Δούλος είναι ο άνθρωπος, όποιος και αν είναι, όποια θέση και αν κατέχει στην γη. Δούλος και σύνδουλοι όλοι μας. Το ζήτημα είναι ότι ενώ όλοι είμαστε ελεημένοι και ευεργετημένοι από τον μεγάλο αφέντη Κύριο και όμως εμείς δεν συμπεριφερόμαστε αναλόγως τις περισσότερες φορές στους συνανθρώπους μας. Απέναντι στον Θεό «οφειλέτες μυρίων ταλάντων» είμαστε όλοι μας.
Μόνον να σκεφτούμε ότι εκείνος επί του Σταυρού πέθανε μαρτυρικά για να εξαγοράσει το δικό μας χρέος, τότε και εμείς θα πρέπει αυθόρμητα να φωνάξουμε «Κύριε μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί». Όμως ξεχνάμε και πολλές φορές συμπεριφερόμαστε ως τον δούλο εκείνο τον ευεργετηθέντα και σκληρό που απέπνιγε τον συνδούλο του λέγοντάς του «ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις».
Αδελφοί μου, ο Χριστιανός πρέπει να είναι μεγαλόψυχος, συγχωρητικός. Τις αδικίες και τα τυχόν σφάλματα των άλλων απέναντι μας να τα ανεχόμαστε όπως ο Θεός ανέχεται τα δικά μας σφάλματα.
Ο Χριστός μας «ὅς λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδώρει καὶ πάσχων οὐκ ἠπείλει» (Α’ Πέτρ. Β, 23). Να ταυτιζόμαστε με τον Κύριο μας. Στο τέλος της παραβολής παρακολουθούμε ότι ο Θεός της αγάπης δεν παύει να εφαρμόζει και την δικαιοσύνη. Όχι βέβαια ότι ο Θεός είναι άτεγκτος και σκληρός δικαστής, αλλά εμείς οι ίδιοι θα έχουμε απομακρυνθεί από τον Θεό της αγάπης και συνεπώς θα υποστούμε τις συνέπειες αυτής της απομάκρυνσης. «Ἐάν ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν μένει». Όπου μίσος και ανελεημοσύνη εκεί απουσία Θεού.
Όταν γίνει συνειδητή η έννοια ότι όλοι μας είμαστε σύνδουλοι, η συγχωρητικότητά μας δεν θα είναι μετά πρόβλημα. Να θυμόμαστε όλοι μας τον λόγο του προφητάνακτος Δαυίδ στον πεντηκοστό ψαλμό «ἐάν ἀνομίαις παρατηρήσεις Κύριε Κύριε τίς υποστήσεται». Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου