«Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη
και το σώμα μου ολόκληρο την ακολουθεί.
Οι απαραίτητες μόνο επιθυμίες -
και το κρανίο μου ολημερίς χώρος μετανοίας
όπου η προσευχή παίρνει το σχήμα θόλου.
Κύριε, ανήκα στους εχθρούς σου.
Συ είσαι όμως τώρα που δροσίζεις
το μέτωπό μου ως γλυκύτατη αύρα.
Έβαλες μέσα μου πένθος χαρωπό
και γύρω μου
όλα πια ζουν και λάμπουν.
Σηκώνεις την πέτρα - και το φίδι
φεύγει και χάνεται.
Απ' τήν ανατολή ως το βασίλεμα του ήλιου
θυμάμαι πως είχες κάποτε σάρκα και οστά για μένα.
Η νύχτα καθώς την πρόσταξες απαλά με σκεπάζει
κι ο ύπνος - που άλλοτε έλεγα πως ο μανδύας του
με χίλια σκοτάδια είναι καμωμένος,
ο μικρός λυτρωτής, όπως άλλοτε έλεγα -
με παραδίδει ταπεινά στα χέρια σου...
Με τη χάρη σου ζω την πρώτη λύτρωσή μου».
(«Απολέλυσαι της ασθενείας σου» - Νίκος Καρούζος)
Το Μεγαλοβδόμαδο μπροστά μας. Περίοδος μνήμης. Επιστροφής στο παρελθόν. Σε ό,τι μας κράτησε ζωντανούς. Μόνο που η ζωή δεν είναι μόνο χτες. Είναι και σήμερα. Είναι η νηστεία της ψυχής από τα πάθη. Είναι η μετάνοια και η προσευχή. Πρωτίστως όμως είναι η λέξη που ενώνει γη και ουρανό. Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Αυτή που φαίνεται στο χαρωπό πένθος. Στην εναπόθεση της ελπίδας μας, ακόμη κι όταν έρθει ο ύπνος του θανάτου στα χέρια Εκείνου που έλαβε σάρκα και οστά για μας. Γιατί στην χάρη Του ζούμε την πρώτη μας λύτρωση. Να γνωρίζουμε όπως ο Λάζαρος ότι το μέλλον μας δεν είναι ο θάνατος, αλλά η Ανάσταση. Ότι θα σηκώσει ο Χριστός την πέτρα και το φίδι του θανάτου θα φύγει και θα χαθεί. Ότι πλαστήκαμε για την ζωή. Και θα ζήσουμε! Απ’ την ανατολή ως το βασίλεμα του ήλιου. Θα παραδοθούμε με ταπείνωση στα χέρια Του. Εις πείσμα των καιρών. Ακόμη κι αν κάποτε με την ζωή μας, τα πάθη μας, τα λάθη μας ανήκαμε στους εχθρούς Του. Γιατί η εμπιστοσύνη φέρνει μαζί της την συγχώρεση. Την αρχοντιά της μεγαλοκαρδίας. Το άνοιγμα τελικά στην χαρά ότι υπάρχει η δροσιά. Για να ζουν όλα γύρω μας και να λάμπουν. Κι εμείς μαζί τους και μαζί Του!
π. Θ.Μ.
9 Απριλίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου