Οι νέοι δεν είναι συμβιβασμένοι με την ήττα. Θέλουν να κερδίζουν, κάποτε ανεξαρτήτως του τρόπου. Αυτό διαφαίνεται συχνά στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, αθλήματα ιδιαίτερα αγαπητά. Εκτός του ότι όλοι όσοι ασχολούνται ως θεατές με αυτά, έχουν άποψη, χωρίς συνήθως να γνωρίζουν καλά τους κανονισμούς, αλλά και χωρίς να καταλαβαίνουν ότι σ’ ένα παιχνίδι δεν συμμετέχουν αλάθητοι άνθρωποι, διαφαίνεται και ένας έντονος φανατισμός στην παρακολούθηση των αγώνων, όπως και στα πριν και στα μετά. Και επειδή ο αθλητισμός διασώζει έντονα το αίσθημα «του ανήκειν» σε μία εποχή στην οποία οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ότι μπορούν να δώσουν εύκολα τον εαυτό τους κάπου και να μην εισπράξουν αδιαφορία και περιφρόνηση, συνδέεται με το δόγμα: «να κερδίσω με κάθε τρόπο».
Διότι δεν είναι μόνο η ομάδα που κερδίζει, αλλά και ο οπαδός μαζί της. Αυτός που μπορεί την ίδια στιγμή να ειρωνευτεί τους οπαδούς της άλλης ομάδας στο Διαδίκτυο. Να αισθανθεί σπουδαίος, επειδή η ομάδα του νίκησε, ή αδικημένος, επειδή η ομάδα του ηττήθηκε. Δύσκολα αναγνωρίζει στην άλλη ομάδα ότι ήταν καλύτερη ή έπαιξε καλύτερα. Συνήθως επικρατεί η αντίληψη της αδικίας. Επειδή δεν μου αρέσει να χάνω, δεν πρέπει και να χάσω. Αλλά κι αν ακόμη συμβεί αυτό, ο αντίπαλος δεν είναι τίμιος. Ή δικαιούμαι να κερδίσω, επειδή στο παρελθόν αδικήθηκα και τώρα μπορώ να ανταποδώσω το άδικο με άδικο.
Μια ματιά στα σχόλια των νέων συνήθως, οι οποίοι πληκτρολογούν τις απόψεις τους κάτω από τις περιγραφές των αγώνων ή με αναρτήσεις τους στο Facebook, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Η βία δεν εμφανίζεται ξαφνικά στα γήπεδα. Η εκμετάλλευση της ανάγκης του ανθρώπου να κερδίσει, προετοιμάζει το έδαφος. Ο εμπαθής άνθρωπος οργίζεται με την ήττα. Βρίζει με αισχρό τρόπο όλους όσους είναι αντίπαλοί του ή και τους παίκτες της δικής του ομάδας, όταν δεν αποδίδουν όπως περιμένει. Και περνά εύκολα από το στάδιο της εκτόνωσης για τα προβλήματα ή τις υποχρεώσεις της ζωής του, στο στάδιο του μίσους για τους άλλους, τους «αντιπάλους», της πλήρους απομάκρυνσης από την αλήθεια, το μέτρο, το αίσθημα της δικαιοσύνης.
Οι ειδικοί προτείνουν καλλιέργεια μιας άλλης κουλτούρας μέσω της παιδείας. Μόνο που το μικρόβιο έχει μεταδοθεί και εκεί. Η βία και ο φανατισμός επικρατούν και σε σχολικούς αγώνες, διότι κι εκεί το Γυμνάσιο ή το Λύκειό μας πρέπει να κερδίσει. Παρά τα μαθήματα για την χαρά της συμμετοχής, η νίκη γίνεται αυτοσκοπός. «Ο πρώτος είναι το παν, ο δεύτερος τίποτα», αυτό είναι το δόγμα των καιρών μας.
Η Εκκλησία μιλά για τον εμπαθή άνθρωπο. Γι’ αυτόν που δεν θέλει την ταπεινοφροσύνη, αλλά και ταυτίζει την χαρά με τη εξουσία και όχι με την αγάπη. Στην πνευματικότητα της παράδοσής μας βρίσκεται η αυθεντική απάντηση στα προβλήματα της βίας και του φανατισμού. Μπορούμε να εμπνεύσουμε τους νεώτερους, βλέποντάς μας να μην νικιόμαστε από την υπερηφάνεια για την με κάθε τρόπο νίκη, αλλά επιλέγοντας να χαιρόμαστε να είμαστε αληθινοί και στις κρίσεις μας και στον τρόπο που βλέπουμε το όποιο «ανήκειν», ώστε να μάθουμε ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται στην συνύπαρξη. Το εμπορευματοποιημένο αθλητικό σύστημα δεν το θέλει αυτό. Η ελπίδα όμως βρίσκεται στην επιλογή του καθενός!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 24 Μαΐου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου