Ποιες είναι οι προκλήσεις για την Εκκλησία στους καιρούς μας; Ποιες είναι οι προκλήσεις για έναν που θέλει να είναι χριστιανός όχι στους τύπους αλλά και στην ουσία;
Ο κόσμος πορεύεται θεωρώντας την Εκκλησία χρήσιμη στην διατήρηση εθίμων και στοιχείων του παρελθόντος. Είναι αμφίβολο όμως κατά πόσον η διδασκαλία, η εμπειρία, η παράδοση, τα πρόσωπα των αγίων μπορούν να εμπνεύσουν τον άνθρωπο της εποχής μας, όχι γιατί είναι στο σκοτάδι η ενασχόληση μαζί τους, αλλά διότι δεν συγκινούν την καθημερινότητα της ζωής μας πλέον. Οι ρυθμοί μας είναι εκκοσμικευμένοι, όσο τίποτε άλλο.
Μια ματιά στην ζωή των νεώτερων θα μας πείσει. Ένα κινητό, το YouTube, η τραπ μουσική, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έχουν υποκαταστήσει οποιονδήποτε οραματισμό για κάτι διαφορετικό, για ένα νόημα που θα υπερβαίνει το εδώ και τώρα. Αυτό που η κοινωνία επιθυμεί ως ορθό, ανεξαρτήτως αν είναι ή όχι, δεν συγκινεί. Αρνείται η κοινωνία την βία. Εκατομμύρια προβολές έχουν τα τραγούδια της τραπ μουσικής και στην Ελλάδα, που υμνούν την βία, τα μαχαίρια, την κακοποίηση των κοριτσιών, ενώ οι καβγάδες των πρωταγωνιστών αυτής της μουσικής μονοπωλούν το ενδιαφέρον της τηλεόρασης και του Διαδικτύου. Κύμβαλα αλαλάζοντα οδηγούν τη νεώτερη γενιά σε έναν τρόπο ζωής που νοσταλγεί ή βιώνει το κακό.
Αλλά και οι μεγαλύτεροι δεν πάνε πίσω. Το όραμα της οικογένειας, της σταθερής σχέσης, της γέννησης παιδιών μετατίθεται συνεχώς χρονικά, στο όνομα τού να έχουμε χρήματα, να είναι η ζωή μας τακτοποιημένη στις λεπτομέρειές της, να μπορούμε να περνάμε καλά, ώστε να μη χρειαστεί να θυσιάσουμε κάτι, κυρίως από την ελευθερία μας. Όραμά μας η βελτίωση της ποιότητας ζωής μας, μία ευτυχία που περνά οπωσδήποτε από την περίσσεια των υλικών πραγμάτων, όχι για να δίνουμε, αλλά για να κατέχουμε.
Ο εκκλησιαστικός τρόπος ξεκινά από την προτεραιότητα της σχέσης με τον Χριστό και τον συνάνθρωπο. Ξεκινά από την προσευχή και την αγάπη. Από την ταπεινότητα ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου, ότι έχουμε όρια. Από την επίγνωση ότι χωρίς συγχώρηση η καρδιά δεν ησυχάζει. Ότι δεν είναι αρκετό να έχεις, ούτε να ελέγχεις την ζωή σου μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Ότι ακόμη κι αν δεν έχεις βρει όλα σου τα πατήματα, αν ξεκινήσεις από το Α της αγάπης, δεν θα αισθανθείς την μοναξιά, καθότι ο Θεός είναι μαζί σου. Αυτό προϋποθέτει μία αποταγή, από τον ύπνο της Κυριακής, μέχρι της νοοτροπίας που μας διακατέχει, να αρνούμαστε να νοιαστούμε για τον άλλον, ακόμη και για τον οικείο.
Τι αντιτάσσουμε όμως ως Εκκλησία, ως χριστιανοί σήμερα;
Συνήθως έναν εμμονικό συντηρητισμό, που αρνείται τον διάλογο, που δεν μπορεί να εξηγήσει. Σε έναν κόσμο δικαιωματισμού, δεν είμαστε ακριβώς τα παραδείγματα της θυσίας. Άλλοτε μάς λείπει το χαμόγελο και η συγκατάβαση, άλλοτε μάς λείπει η σαφήνεια. Αμαρτία δεν είναι μόνο η παράβαση των νόμων του Θεού και της πίστης. Είναι, κυρίως, η αποτυχία να γίνουμε σημεία αναφοράς διότι αγαπούμε. Και είμαστε διχασμένοι, πολύ μάλιστα. Επαναπαυμένοι στην καμπάνα που χτυπά, στο μικρό ποίμνιο, χωρίς αίσθημα ευθύνης για το μέλλον.
Είναι θέμα καινοτομιών; Αυτές βοηθούν κάποτε, δεν φτάνουν όμως. Είναι θέμα απόφασης ότι η πίστη θέλει λόγο και σιωπή, κυρίως όμως επιμονή στην αγάπη. Θέλει, αρχικά, πρόσωπα και συνεργασίες. Και έχει ο Θεός.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 20 ιουλίου 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου