Σήμερα ο λόγος του Κυρίου μάς φέρνει μπροστά σε μια παραβολή γνώριμη, αλλά τόσο βαθιά και επίκαιρη: την παραβολή του Άφρονος Πλουσίου. Είναι από εκείνες τις διηγήσεις του Χριστού που δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις, γιατί μιλούν κατευθείαν στην καρδιά.
Λέει λοιπόν ο Κύριος ότι κάποιος άνθρωπος πλούσιος είχε μια χρονιά γεμάτη ευφορία. Τα χωράφια του καρποφόρησαν πολύ. Κι εκείνος, αντί να δοξάσει τον Θεό, άρχισε να σκέφτεται μόνος του: «Τί να κάνω τώρα; Δεν έχω πού να μαζέψω όλα αυτά τα αγαθά μου. Α, θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες. Και θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά για πολλά χρόνια. Κάτσε τώρα, φάε, πιες, ευφραίνου».
Μέχρι εδώ μοιάζει σαν την ιστορία πολλών ανθρώπων σήμερα: σκέψεις για το αύριο, για ασφάλεια, για σιγουριά, για πλούτο. Αλλά ο Θεός τού μιλά — και αυτό είναι που συγκλονίζει:
«Άφρων! Αυτή τη νύχτα απαιτούν από σένα την ψυχή σου. Αυτά που ετοίμασες, σε ποιον θα μείνουν;»
Να, λοιπόν, γιατί τον είπε άφρονα. Όχι επειδή είχε πλούτη. Αλλά γιατί συμπεριφέρθηκε σαν να ήταν ο κύριος της ζωής του. Σαν να κρατούσε την ψυχή του στα χέρια του. Σαν να μην υπήρχε Θεός.
Αδελφοί μου, πόσο εύκολα μπορεί να γίνει κι ο δικός μας λογισμός σαν του άφρονα πλουσίου… Όχι μόνο στα χρήματα· σε οτιδήποτε βάζουμε στη θέση του Θεού: στο εγώ μας, στις επιτυχίες μας, στα σχέδιά μας. Όταν παντού λέμε «μου» και «εγώ», τότε αρχίζει να στενεύει η καρδιά.
Ο άφρων πλούσιος ήξερε να γεμίσει τις αποθήκες του, αλλά άφησε άδεια την ψυχή του. Και αυτό είναι το πιο τρομερό. Γιατί ο Χριστός θέλει πρώτα να γεμίσουμε τον εσωτερικό άνθρωπο — με μετάνοια, με προσευχή, με αγάπη, με ελεημοσύνη.
Οι Πατέρες μάς λένε πως ο αληθινός πλούτος δεν είναι αυτό που κρατάς, αλλά αυτό που χαρίζεις. Δεν είναι αυτό που αποθηκεύεις, αλλά αυτό που μοιράζεις. Δεν είναι αυτό που φυλάς, αλλά αυτό που προσφέρεις στον αδελφό σου.
Και στο τέλος της παραβολής ο Χριστός μάς δίνει το κλειδί: να γίνουμε άνθρωποι που πλουτίζουν “εις Θεόν”. Δηλαδή άνθρωποι που έχουν θησαυρό την αγάπη Του, την ταπείνωση, την προσευχή, τα έργα του ελέους.
Ας προσέξουμε, λοιπόν, αδελφοί μου, μήπως γεμίζουμε συνεχώς τις «αποθήκες» μας και μένει άδεια η ψυχή μας. Μήπως φροντίζουμε για όσα είναι για λίγο και ξεχνάμε όσα είναι για πάντα. Μήπως κυνηγάμε την ασφάλεια της γης και ξεχάσαμε την ασφάλεια του ουρανού.
Να παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας δώσει σύνεση, να μας δώσει καρδιά ανοιχτή, και να μην επιτρέψει να γίνουμε «άφρονες», αλλά σοφοί κατά Θεόν.
Και τότε, αδελφοί μου, θα είμαστε πραγματικά πλούσιοι — όχι σε αποθήκες, αλλά σε ό,τι μένει αιώνιο.
Π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΣΚΙΝΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου