Έλεγε ο άγιος Πορφύριος, ότι τα συναισθήματα που δεν εκφράζονται γίνονται ασθένειες. Κι αυτό είναι μια αλήθεια. Γιατί τα παγωμένα, αβίωτα και απωθημένα συναισθήματα της παιδικής μας ηλικίας, στην ενήλικη φάση της ζωής γίνονται ψυχοσωματικές ασθένειες. Πίσω από την κατάθλιψη, τον φόβο, πανικό, άγχος, αυτοάνοσα και άλλα, βρίσκεται το παιδί που δεν μπόρεσε να εκφράσει το πόνο του για την απώλεια ή την απόρριψη, για τον θυμό και την οργή του, για το φόβο και την ντροπή που αισθάνθηκε.
Λύση; Να δώσουμε σε αυτό το τραυματισμένο παιδι την δυνατότητα, να μιλήσει, να εκφραστεί, δίχως να φοβάται την εκ νέου απόρριψη. Δίχως κρίση και επίκριση ή τιμωρία να βιώσει την αποδοχή. Γιατί πέρα από αυτούς που εμείς καθημερινά λέμε ότι μας πίεσαν και καταπίεσαν, μας κατέστρεψαν και πλήγωσαν, υπάρχει κάποιος που ακόμη και σήμερα συνεχίζει το ίδιο ακριβώς έργο και αυτός δεν είναι άλλος από εμάς τους ίδιους. Ο πιο βάναυσος τιμωρός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Πρέπει με αγάπη να του εξηγήσουμε οτι οι λόγοι που το έκαναν να ειναι θυμωμένο και τρομαγμένο πλέον δε υπάρχουν, και θα πρέπει να κοιτάξει εκ νέου τις πληγές του στο φως του σημερα, στο φως του Χριστού. Να συγχωρέσει και να συγχωρεθεί με το παρελθόν του, στο σήμερα και το αύριο του. Εάν δεν καταφέρουμε να ελευθερώσουμε αυτό το τραυματισμένο και πληγωμένο παιδί, δεν θα σταματάει να κάνει ζαβολιές για να κερδίζει το ενδιαφέρον και την προσοχή μας. Και οι ζαβολιές αυτού του παιδιού, που ζει εκεί στα σκοτεινά υπόγεια της ψυχής, είναι οι αρρώστιες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου