Μνημόσυνο επί τη συμπληρώσει 10 ετών από την εκδημία του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου

Την Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ιερούργησε στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος, όπου και τέλεσε το μνημόσυνο επί τη συμπληρώσει 10 ετών, από την εις Κύριον εκδημία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου.

Στο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Κερκύρας επεσήμανε ότι η Αγία μας Εκκλησία μάς εισάγει από την σημερινή ημέρα στην περίοδο του Τριωδίου, κατά την οποία αυξάνονται σε αριθμό οι ύμνοι, δίδοντας έτσι στον πιστό την δυνατότητα, ώστε να εντείνει και εκείνος την προσευχή του και τον εν γένει πνευματικό του αγώνα.  Η άσκηση του Χριστιανού εδράζεται στην αποκοπή του ιδίου θελήματος και της εμπαθούς καταστάσεως.

Ακόμη ο Σεβασμιώτατος παίρνοντας αφορμή από το Αποστολικό ανάγνωσμα συμπλήρωσε ότι ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει τον Άγιο Τιμόθεο ότι “πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται”. Κύριο χαρακτηριστικό της ζωής των πιστών Χριστιανών είναι η κακοπάθεια και οι διωγμοί.

Κλείνοντας ο κ. Νεκτάριος προέτρεψε τους πιστούς να εντείνουν την προσευχή και άσκησή τους , ιδιαίτερα σήμερα, όπου η Εκκλησία του Χριστού, αλλά και η Ελλάδα μας διώκονται, τόσο από ξενικά, όσο και από εγχώρια κέντρα, που μοναδικό τους στόχο έχουν την αλλοίωση του φρονήματος των Ελλήνων.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος τέλεσε το μνημόσυνο, υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του πνευματικού του πατρός μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου.

Στον λόγο του ο κ. Νεκτάριος ανέφερε τα εξής :

“«Οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ συνήσουσιν ἀλήθειαν, καὶ οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν αὐτῷ» (Σοφ. Σολομώντος 3, 9). Παρήλθαν, ως η ημέρα η εχθές, δέκα χρόνια από την προς Κύριον εκδημία του μακαριστού πνευματικού μας πατρός, Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου, του από Δημητριάδος και Αλμυρού. Οφειλόμενο χρέος το σημερινό μνημόσυνο. Χρέος σεβασμού προς έναν άνθρωπο που αφιέρωσε όλη τη ζωή του στον Χριστό, στην Εκκλησία, στην Ελλάδα μας. Έναν άνθρωπο που δεν θέλησε να έχει ανάπαυλα στην ζωή του, αλλά εργάστηκε αδιαλείπτως για να δώσει από την ελπίδα της πίστεώς του, την πληθωρικότητα της αγαπώσης καρδιάς του, το πλήθος των γνώσεών του, το αδούλωτο φρόνημά του, την αφοβία του, το χαμόγελό του στους ανθρώπους που διψούσαν για Χριστό και Αλήθεια.

Η μνήμη του παραμένει άσβεστη όχι μόνο στην καρδιά μας, διότι του οφείλουμε το κατά Χριστόν και κατ’  Εκκλησίαν ζην, όπως επίσης και την μοναδική ευλογία του να έχουμε λάβει εκ των τιμίων αυτού χειρών και τους τρεις βαθμούς της ιερωσύνης. Κυρίως όμως του οφείλουμε την υιότητα την οποία ζήσαμε κοντά του. Το να έχουμε πατέρα πνευματικό, έτοιμο να αναλάβει τον σταυρό μας μαζί με τον δικό του, όπως και τους σταυρούς όλων των ανθρώπων που ο Θεός του ενεπιστεύθη. Και ζήσαμε αυτήν την μοναδική σχέση επί τριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Του ήμασταν άγνωστοι όταν ήρθε στον τόπο της Δημητριάδος, νέος στην ηλικία, με όρεξη, ενθουσιασμό, γνώση, σοφία, πρόγραμμα, αυτό που ονομάζουμε όραμα ζωής. Γρήγορα καταλάβαμε ότι μόνο μία λέξη ταίριαζε σ’  αυτόν:  η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Οδηγός ψυχών στην Αλήθεια. Εμπνευστής πόθου αφιερώσεως στον Χριστό. Μαχητής. Ατρόμητος. Έτοιμος να αναλάβει κάθε κόπο, χωρίς να υπολογίζει ούτε την ένταση του πειρασμού ούτε τις αντίθεες φωνές, ούτε εξουσίες, ούτε αρχές, ούτε ιδέες, ούτε την δύναμη του πλούτου. Όπλο του η ελεύθερη ψυχή!

Και αυτό πάσχισε στην ζωή του να προσφέρει σε όλους μας. Την ελεύθερη ψυχή, όχι στα λόγια μόνο, αλλά στην πράξη. Στα παιδιά και στους νέους πατέρας, αρωγός και φίλος. Στους πονεμένους ο παρηγορητής. Στους πεινασμένους ο τροφεύς. Στους αναζητητές της αλήθειας και σε όσους είχαν την καλή αμφιβολία ο συζητητής όχι του αιώνος τούτου, αλλά της αιωνιότητος. Στους εχθρούς ο συγχωρητικός. Στους κοιμώμενους ο αφυπνίζων. Στους συντηρητικούς αυτούς που αγαπούσε και δίδασκε την αξία της παραδόσεώς μας. Στους προοδευτικούς ο έτοιμος να ακούσει και να καταθέσει την ζώσα μαρτυρία, χωρίς να υστερεί σε μόρφωση και προβληματισμό. Στους συνεργάτες του ο καθοδηγητής. Στους μακράν και τους εγγύς ο ειρηνοποιός. Χαιρόταν μετά των χαιρόντων και έκλαιε μετά των κλαιόντων. Κυρίως όμως φανέρωνε μία καρδιά η οποία αγαπούσε Χριστό, Εκκλησία και Ελλάδα!

Ελεύθερη η ψυχή του. Και γι’  αυτό παρότρυνε στην ελευθερία. Χωρίς να είναι εθνικιστής, ήταν πατριώτης. Χωρίς να είναι φοβικός έναντι της Ευρώπης, αρνήθηκε να είναι «ευρωλιγούρης».  Πάλεψε για την ταυτότητα του λαού μας,  για να είναι η Εκκλησία το κέντρο της ζωής των ανθρώπων, τόλμησε να πει την αλήθεια όπου κι αν χρειάστηκε, στα Κοινοβούλια της Ευρώπης, στους άρχοντες του κόσμου τούτου, στις υπερδυνάμεις, αλλά, κυρίως, στον απλό λαό! Στον καθημερινό άνθρωπο. Στον παππού και την γιαγιά που ήθελαν ελπίδα και φως. Στον οικογενειάρχη που ήθελε κάποιος να υπερασπιστεί τις αξίες του.  Στον νέο που ήθελε κάποιον επιτέλους από την Εκκλησία να του μιλήσει στην γλώσσα του. Στον καθένα που ένιωθε ότι η ήρθε η ώρα της Εκκλησίας!

Την ελεύθερη ψυχή του μας άφησε ως παρακαταθήκη άσβεστη! Την ελεύθερη φωνή του να διακηρύττει «αντίσταση και ανάκαμψη»! Το ασυμβίβαστο της καρδιάς του με κάθε τι που έκρυβε τον Χριστό, αφαιρούσε την παράδοση από την ταυτότητα της Ελλάδας, έβγαζε την  παιδεία από την γόνιμη σύνθεση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας.   Και γι’  αυτό αγαπήθηκε όσο κανείς από τον λαό μας, αλλά και ενόχλησε όσο κανείς όλους αυτούς που πάντοτε απεργάζονται σχέδια εις βάρος της ταυτότητάς μας, του πατριωτισμού, της θέσης της Εκκλησίας στην κοινωνία μας, τους «σοφούς, τους γραμματείς, τους συζητητές του αιώνος τούτου», τους οποίους αποδείκνυε μωρούς (Α’ Κορ. 1,  20)

Όσοι πιστέψαμε στον λόγο του και τον εμπιστευτήκαμε δεν τον λησμονούμε ποτέ! Και είναι η πλειονοψηφία των Ελλήνων που αναρωτιέται: «Πού είσαι, Χριστόδουλε;». Είναι η πλειονοψηφία των Ελλήνων που ακόμη διαβάζει τους λόγους του και του έχει εμπιστοσύνη! Ότι θα κρατήσουμε την παρακαταθήκη που μας άφησε. Ότι δεν θα πουλήσουμε τα ιερά και τα όσιά μας. Ότι στην νέα κρίση που ξεκίνησε με τις πιέσεις που δεχόμαστε να παραιτηθούμε από το όνομα και την ταυτότητα της Μακεδονίας μας, ο δικός του λόγος παραμένει έμπνευση για όλους: «Η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα γιατί κάποια Ελλάδα αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Και η Μακεδονία είναι αυτή που κρατά ψηλά τα λάβαρα με τέτοιες ιστορίες, αναμνήσεις. Με την ιστορική μνήμη καθάρια. Χωρίς σκοπιμότητες. Χωρίς υπολογισμούς. Χωρίς έξωθεν εντολής. Χωρίς υπαγορεύσεις. Για αυτό καλό θα ήταν όλοι οι Έλληνες να έρχονται από καιρού εις καιρό στη Μακεδονία. Και να προσέχουν που πατάνε γιατί σε κάθε βήμα μπορεί να πατήσεις χώμα ιερό. Μπορεί να πατήσεις ένα τάφο. Μπορεί να πατήσεις ένα λείψανο. Είναι διάσπαρτος ο τόπος από θυσία. Αυτή η θυσία μας δίνει ζωή. Αυτή η θυσία μας συντηρεί. Και είναι το αντίδοτο της παγκοσμιοποίησης που θέλει όλα να τα ισοπεδώσει. Να μη μιλάμε για αγώνες, να μη μιλάμε για πολέμους, να μη μιλάμε για θυσίες».

Ευχαριστούμε τον Θεό που τον έφερε στην ζωή μας! Ευχαριστούμε τον Θεό που του επέτρεψε να ανοίξει δρόμους για όλους τους ¨Ελληνες, για όλους τους Ορθοδόξους, για όλους τους ανθρώπους που θέλουν ελεύθερη ψυχή! Με αγάπη περιμένουμε από αυτόν στο ουράνιο θυσιαστήριο να προσεύχεται για μας! Και είμαστε βέβαιοι ότι το πράττει! Κοντά στον Κύριό μας που αγάπησε με όλη του την ύπαρξη προσεύχεται να μην λησμονήσουμε το χρέος μας! Και εμείς που τον αγαπήσαμε και τον αγαπούμε, τελώντας το μνημόσυνό του σήμερα, με την προσευχή, τα δάκρυα, τα λόγια, τις σκέψεις μας αυτό αναφωνούμε: 

Του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, αιωνία η μνήμη! Του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου το παράδειγμα και η παρακαταθήκη  έστω αφετηρία αφυπνίσεως! Αμήν!