Στο σημερινό μας Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αναφέρονται κάποια από τα θαύματα τα οποία καθημερινά τελούσε ο Κύριος κατά την επίγεια δράση του. Πρώτα γίνεται λόγος για δύο τυφλούς, που ακολούθησαν τον Χριστό φωνάζοντάς του δυνατά: «ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ». Οι δύο αυτοί άνθρωποι γνωρίζουν πως ο Χριστός έχει τη δύναμη να τους χαρίσει το φως τους, για αυτό επιμένουν στο αίτημά τους και μάλιστα τον αποκαλούν «υἱό Δαυΐδ». Πράγματι, ο Κύριος σαν άνθρωπος ήταν απόγονος του βασιλιά Δαυίδ και στον λαό του Ισραήλ θεωρούνταν ιδιαίτερα τιμητικό το να κατάγεται κάποιος από αυτή τη γενιά. Όμως εκτός από την εκτίμηση προς τον ένδοξο βασιλέα των Εβραίων και τους απόγονους του, η προσφώνηση αυτή φανερώνει τον Χριστό ως τον προσδοκώμενο Μεσσία, επειδή οι Εβραίοι περίμεναν πως ο Μεσσίας θα ήταν απόγονος του Δαυίδ. Αυτό άλλωστε είχε πει και κατά τον Ευαγγελισμό ο Άγγελος στη Θεοτόκο ότι στο παιδί που θα γεννήσει θα «δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνον Δαυΐδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ… καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος».
Οι δύο τυφλοί αναγνωρίζουν λοιπόν τη θεϊκή εξουσία που είχε ο Κύριος και του ζητούν να τους θεραπεύσει. Όταν ο Χριστός έφτασε στο σπίτι που θα έμενε και οι τυφλοί πήγαν κοντά του, τους ρώτησε αν πράγματι πιστεύουν ότι μπορεί να τους θεραπεύσει και αμέσως μετά από την καταφατική τους απάντηση, άνοιξε τα μάτια τους λέγοντας «κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν».
Βλέπουμε εδώ πως ο Κύριος θέτει σαν προϋπόθεση για να επέμβει θαυματουργικά, την πίστη των ανθρώπων. Μία πίστη η οποία χρειάζεται να είναι βαθιά και σταθερή, ώστε να ελκύσει την Χάρι του Θεού. Με την φήμη που είχε αποκτήσει ο Χριστός από τα θαύματα του, επόμενο ήταν να συρρέουν κοντά του πολλοί άνθρωποι που είχαν ανάγκη θεραπείας. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι όλοι είχαν μέσα τους την βεβαιότητα πως θα γίνουν καλά και τη σταθερή εμπιστοσύνη στη δύναμή του. Ο Χριστός όπως βλέπουμε όμως αυτή την ακλόνητη πίστη ζητάει για να δώσει την χάρη του.
Μόλις θεράπευσε τους τυφλούς, τους συνέστησε να μην διαφημίσουν το θαύμα που έγινε. Βέβαια, εκείνοι από την απέραντη χαρά και τον ενθουσιασμό τους που έβλεπαν πλέον, δεν μπόρεσαν να κρατήσουν κλειστό το στόμα τους. Όμως ο Χριστός, όπως έκανε και σε άλλες περιπτώσεις, μας δίνει το πολύ σημαντικό μήνυμα να μην επιδιώκουμε να διαφημίζεται ό,τι καλό μας δίνεται από το Θεό η ευλογία να κάνουμε.
Αμέσως μετά την αποκατάσταση της υγείας των δύο τυφλών, ακολούθησε άλλο ένα θαύμα. Του έφεραν εκεί ένα δαιμονισμένο και ο Χριστός έδιωξε το δαιμόνιο το οποίο τον ταλαιπωρούσε. Τότε ο άνθρωπος άρχισε να μιλάει, ενώ έως τότε ήταν κωφός και άλαλος. Όλοι οι παρευρισκόμενοι θαύμασαν για άλλη μία φορά τη δύναμή του Χριστού όμως ο θαυμασμός των απλών ανθρώπων, ενεργοποίησε για άλλη μία φορά το μίσος των θρησκευτικών αρχόντων του Ισραήλ. Οι φαρισαίοι, εγκλωβισμένοι καθώς ήταν στο δαιμονικό τους εγωισμό και την πεποίθηση πως μόνον αυτοί μπορούν να κρίνουν σωστά, δεν άργησαν να διατυπώσουν μία καινούργια και οπωσδήποτε πρωτότυπη κατηγορία για τον Κύριο, ότι δηλαδή, «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια».
Ο προφανής παράλογος αυτός συλλογισμός, μπορεί να είναι για τον καθένα μας μία αφορμή προβληματισμού. Μήπως αν θέλουμε να κατηγορήσουμε κάποιον, δεν ελέγχουμε καν τι λέμε; Αν αντί για αγάπη προς όλους που μας ζητάει ο Χριστός να έχουμε, εμείς καλλιεργούμε κακία και αντιπαλότητα, τότε αν και λεγόμαστε Χριστιανοί, συμπεριφερόμαστε όπως οι Φαρισαίοι στα χρόνια του Χριστού.
Η Ευαγγελική μας περικοπή ολοκληρώνεται με μία συνοπτική περιγραφή της δράσης του Κυρίου. «Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ». Ο Χριστός, με τη διδασκαλία του μας αποκάλυψε τον αληθινό Θεό και με τα θαύματά του έδωσε την υγεία και την χαρά στους ανθρώπους που τον πλησίασαν. Φανέρωσε έτσι, πως κοντά στον Θεό η ανθρώπινη φύση θεραπεύεται από τα σωματικά και τα ψυχικά πάθη, σώζεται και αγιάζεται . Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου