«Εκείνο τον καιρό, (μετά από τον χορτασμό των πέντε χιλιάδων ανδρών με πέντε άρτους που αφηγείται στην προηγούμενη ενότητα ο ευαγγελιστής Ματθαίος), ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές του να μπουν στο καΐκι και να πάνε να τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, ωσότου αυτός διαλύσει τα πλήθη. Αφού τους διέλυσε, ανέβηκε μόνος του στο βουνό να προσευχηθεί. Όταν βράδιασε ήταν μόνος του εκεί».
Διαβάζουμε στα ιερά Ευαγγέλια ότι ο Ιησούς μετά από την τέλεση κάποιου θαύματος απομακρύνονταν από τον κόσμο, γιατί δεν ήθελε οι άνθρωποι να τον θαυμάζουν μόνο συναισθηματικά, επηρεασμένοι από το υπερφυσικό γεγονός που είχε επιτελέσει. Ζητάει πάντοτε ο Χριστός η πίστη μας να είναι σταθερή και ακλόνητη, ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούν γύρω μας. Έτσι και στην περίπτωση αυτή έστειλε τους μαθητές του με το καΐκι στην απέναντι πλευρά της λίμνης και αυτός ανέβηκε στο όρος να προσευχηθεί.
Η νύχτα είχε προχωρήσει αρκετά, όταν σηκώθηκε δυνατός άνεμος, δημιουργήθηκε τρικυμία και το μικρό πλοίο κινδύνευε να βουλιάξει. Κατά τις τέσσερις η ώρα το πρωί, ο Κύριος ξεκίνησε να πάει να τους βρει περπατώντας επάνω στα νερά. Οι μαθητές, όταν τον αντίκρυσαν μέσα στο σκοτάδι από μακριά, νόμισαν ότι είναι φάντασμα, φοβήθηκαν και άρχισαν να φωνάζουν.
«Αμέσως ο Ιησούς τούς είπε:
- Εγώ είμαι. Μη φοβάστε.
Τότε του είπε ὁ Πέτρος:
- Κύριε, αν είσαι σύ, πρόσταξέ με να έρθω κοντά σου περπατώντας πάνω στα νερά.
Και εκείνος του είπε:
- Έλα.
Ὁ Πέτρος τότε κατέβηκε από το πλοίο και άρχισε να περπατά πά¬νω στα νερά, για να πάει προς τον Ιησού. Αλλά βλέποντας τον άνε¬μο πολύ δυνατό φοβήθηκε και άρχισε να βυθίζεται».
Το πρώτο που τους είπε ο Κύριος ήταν το «μη φοβάστε». Τον ίδιο ακριβώς λόγο τους απηύθυνε και όταν τους είδε για πρώτη φορά μετά την Ανάστασή του. Ο φόβος προκαλείται από το διάβολο και αποτελεί χαρακτηριστικό της κολάσεως. Κοντά στο Θεό υπάρχει ειρήνη, σιγουριά και αγάπη. Όποιος φοβάται δεν μπορεί να αγαπήσει και όπως γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ᾿ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει» (Α’ Ιω. 4,18). Δεν θα πρέπει να παρανοούμε το παλαιοδιαθηκικό: «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Παρ. α, 7), γιατί εδώ με τη λέξη φόβος εννοείται το δέος μπροστά στην άπειρη μεγαλειότητα του Θεού, το ίδιο άλλωστε σημαίνει και στην φράση που μας καλεί να προσέλθουμε στην θεία Κοινωνία, «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε».
Όταν ο Πέτρος αντιλήφθηκε ότι είναι ο Χριστός, του ζήτησε να τον διατάξει να περιπατήσει και αυτός πάνω στα μεγάλα κύματα και ο Κύριος του απάντησε «Έλα». Ο Πέτρος βγήκε από το καΐκι και άρχισε να περιπατάει στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, «βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με». Όσο ο Πέτρος είχε εμπιστοσύνη στο Χριστό, περπατούσε πάνω στα νερά. Όταν όμως υπερίσχυσε η λογική της πίστης του και αυθόρμητα αναλογίστηκε, τι κάνω; Περπατάω πάνω στα νερά, είναι δυνατόν; Άρχισε να βουλιάζει. Για τον λόγο αυτό, ο Κύριος τον αποκαλεί ολιγόπιστο.
Η πίστη στο Θεό δεν έχει καμία σχέση με τη λογική. Είναι ένα ολοκληρωτικό δόσιμο με απόλυτη εμπιστοσύνη και σιγουριά. Οι άγιοι της Εκκλησίας μας την ονομάζουν ερωτική σχέση. Δεν χωράει μέσα σε αυτή ούτε λογική, ούτε επιστημονικές αποδείξεις. Η επιστήμη μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιείται επικουρικά στη μελέτη των κειμένων που μας μιλούν για το Θεό, όπως η επιστήμη της Φιλολογίας για τη μελέτη των αρχαίων κειμένων γενικά, ή για θέματα τέχνης και τους άλλους τομείς που καλύπτει η Θεολογική επιστήμη. Δεν μπορεί όμως ποτέ, να εισχωρήσει στην καθαρά προσωπική σχέση μας με τον προσωπικό θεό.
«Εὐθέως δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας; καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος». Όποιος έχει πνευματικά μάτια βλέπει και σήμερα πολλά θαύματα. Όλη η δημιουργία είναι ένα μεγάλο θαύμα που καταπλήσσει το νου του κάθε υγιώς σκεπτόμενου ανθρώπου. Επειδή όμως την βλέπουμε συνέχεια την συνηθίσαμε, δεν μας κάνει εντύπωση και ψάχνουμε για μικρά και ίσως ασήμαντα θαύματα.
Πολλοί νομίζουν πως αν δουν ένα θαύμα θα πιστέψουν, όμως η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας λέει κάτι διαφορετικό. Ότι ενώ ζούμε και κινούμαστε μέσα στη θαυμαστή πρόνοια και αγάπη του Θεού, εμείς αφήνουμε τους δήθεν «λογικούς» φόβους να μπουν στην ψυχή μας και τότε βουλιάζουμε, όπως ο Πέτρος. Όμως, «εὐθέως δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ».
Ας ευχηθούμε το ίδιο να συμβαίνει και σε μας. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου