«Βρήκα μια μικρή εκκλησία όλο τρεχούμενα νερά και την κρέμασα στον τοίχο. Τα μανουάλια της είναι πήλινα και μοιάζουν με τα δάχτυλά μου όταν γράφω. Από το πώς αστράφτουν τα τζάμια καταλαβαίνω αν πέρασε άγγελος. Και συχνά κάθομαι τ’ απογέματα έξω στο πεζούλι και κρατιέμαι στις κακοκαιρίες όπως το γεράνι» («Ημερολόγιο ενός Αθέατου Απριλίου»- Οδ. Ελύτης).
Είναι μέρες του χρόνου που ο καθένας μας νιώθει την ανάγκη να βρει κάτι από ό,τι αληθινά αξίζει. Να βρει το νόημά του. Να αφήσει την αλήθεια να εισοδεύσει στη ζωή του. Ψευτίζουμε με τα πολλά. Το πλήθος των πληροφοριών και των προτύπων. Περικυκλωμένοι από εχθρούς, ορατούς κι αόρατους. Μα δε γνωρίζουμε ότι η Αλήθεια, ό,τι αξίζει, βρίσκεται στα Πρόσωπα. Πρόσωπα που ξεκινούν από τον Ουρανό κι επιστρέφουν σ’ Αυτόν. Μα, την ίδια στιγμή, μεταμορφώνουν τη γη. Τη ζωή μας. Πρόσωπα που δε χρειάζονται ωσαννά, διότι αυτό εύκολα γίνεται άρον, άρον. Πρόσωπα όμως από τα οποία μπορούμε να κρατηθούμε στις κακοκαιρίες. Τις παλιές και τις καινούργιες. Και να βρούμε στη χάρη και την απλότητά τους αυτό που μας σώζει. Και όταν τα Πρόσωπα αυτά συναντιούνται, Κυριακή και Σάββατο, στην αρχή και το τέλος μιας εβδομάδας που η λέξη Μεγάλη αποτυπώνει αυτό που πραγματικά είναι, τότε κι εμείς μπορούμε να ξεδιψάσουμε. Στου Χριστού και στ’ Αγιού μας την εκκλησιά. Στη μνήμη και την απλότητα. Στο θαύμα και στο μήνυμα. Αρκεί να καταλάβουμε το εύθραυστο του σκεύους μας και να ακουμπήσουμε. Για να ευωδιάσουμε όπως το γεράνι από το αεράκι τους.
π. Θ.Μ.
24 Απριλίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου