Εκτός από το γεγονός ότι οι νέοι σήμερα μεταθέτουν χρονικά τον γάμο, διαπιστώνουμε και μία γενικότερη απογοήτευση στο ζήτημα των σχέσεων. Οι ρυθμοί ζωής, η ανάγκη για περισσότερη εργασία και η κούραση που αυτή φέρνει, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια που πηγάζει από τα όσα το «εγώ» ζητά, κάνουν τους νέους να προτιμούν ή περιστασιακές σχέσεις ή παρέες για να ξεφύγουν, χωρίς στόχευση για κοινή ζωή.
Ο πολιτισμός σήμερα ζητά να βλέπουμε τον κόσμο με κριτήριο τον εαυτό μας. Τι μπορούμε να αντέξουμε. Τι ζητάμε και περιμένουμε από τους άλλους. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε. Να παλέψουμε να αντέξουμε την ιδιορρυθμία του άλλου και τη δική μας. Να λειτουργήσουμε στην προοπτική της αμοιβαιότητας. Και δεν έχουμε χρόνο και δε γνωρίζουμε αν αξίζει. Συνήθως μένουμε στην ασφάλεια των σχέσεων με τους οικείους μας, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς μας ανέχονται, ή στους στόχους που θέτουμε για την πορεία της ζωής μας. Η άνεση της σαρκικότητας έχει μηδενίσει την σωματική πίεση. Όλα πορεύονται στην προοπτική της αναμονής.
Είναι αλήθεια ότι αυτή η απογοήτευση είναι έκδηλη πιο συχνά στους άντρες. Τους χαρακτηρίζει η ανασφάλεια τόσο εξαιτίας της κρίσης, όσο και εξαιτίας της αίσθησης ότι έχουν μάθει ότι πρέπει να δίνουν αυτοί τον ρυθμό στη σχέση, να είναι δυναμικοί, να μπορούν να στηρίξουν, να παραμερίζουν τα συναισθήματά τους όταν χρειάζεται, για να χαράξουν δρόμους αλήθειας. Έτσι δεν είναι έτοιμοι να αφιερωθούν. Να προχωρήσουν στην προοπτική της οικογένειας. Μάλλον αναζητούν την αποδοχή της μητέρας από τις γυναίκες τις οποίες γνωρίζουν. Δεν είναι σε θέση να παλέψουν να κερδίσουν, να αντέξουν την αμφισβήτηση, κάποτε και τον δυναμισμό των γυναικών. Ακόμη κι αν ξεκινούν στην προοπτική αυτή, γρήγορα οπισθοχωρούν. Η προοπτική του δεσίματος φοβίζει. Η ελευθερία είναι προτιμότερη.
Νέοι και νέες σήμερα πηγαίνουν εύκολα στους ψυχολόγους. Το αίσθημα της αυτοεκτίμησης, το οποίο δεν μπορεί να αυξηθεί όταν ο άνθρωπος δεν αναλαμβάνει ευθύνες για να νοηματοδοτήσει τη ζωή του με σχέσεις που θα έχουν διάρκεια, πιστεύεται ότι θα κατακτηθεί μαγικά με τη βοήθεια τρίτων. Δεν είναι όμως εύκολο. Το νόημα έρχεται όχι όταν απλώς γνωρίσουμε τον εαυτό μας, αλλά όταν αποφασίσουμε να κάνουμε έξοδο από την κυριαρχία του εγώ μας.
Η εποχή μας, μολονότι τραγουδά, υμνεί, ζωγραφίζει, εικονοποιεί τον έρωτα, δεν τον ζει. Κάποιοι εκκλησιαστικοί άνθρωποι ίσως είναι ευχαριστημένοι, καθώς ταυτίζουν τον έρωτα με την σαρκική σχέση. Ο έρωτας όμως έχει να κάνει με τη δίψα για συντροφικότητα, κοινωνία, δημιουργία. Και η Εκκλησία, εκτός από τον θείο έρωτα τον οποίο ζει στα πρόσωπα των αγίων της, καλείται να προτείνει στην απογοήτευση των σχέσεων, τον έρωτα που δε βλέπει τον άλλον ως αντικείμενο χρήσης ή απλώς ως παρηγοριά για την μοναξιά, αλλά ως την εικόνα του Θεού που δίνει πληρότητα στη ζωή, όταν η σχέση λειτουργεί στην προοπτική του «εμείς». Η Εκκλησία δείχνει την οδό της αγάπης, η οποία μέσα από την ευλογία του Θεού, στο μυστήριο του γάμου, κάνει το νερό της επιβίωσης κρασί χαράς και ευφροσύνης. Η παρουσία του Χριστού δίνει άλλη προοπτική τόσο εντός μας όσο και στις σχέσεις μας με τους άλλους. Ας Τον αναζητήσουμε!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 9 Νοεμβρίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου