Μόλις τελειώσαμε την Θεία Λειτουργία. Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Και σκεφτόμουν, πόσο εύκολο τελικά είναι να «αγαπήσουμε» όλο τον κόσμο και πόσο δυσκολευόμαστε να νιώσουμε κατανόηση, συγνώμη, νιάξιμο και αγάπη για τον πλησίον μας, το διπλανό μας, τον οικείο μας, αυτό που ζει δίπλα και ανάμεσα μας. Ξέρεις, η βεβαιότητα, η αίσθηση ότι ο άλλος είναι σίγουρος, δικός μου, μου ανήκει, μας αρρωσταίνει. Δημιουργεί μέσα μας μια βεβαιότητα που λιμνάζει λασπόνερα. Σαπίζουμε στο "σίγουρο". Γι αυτός ίσως «στεριώνουμε εκεί που διαρκώς αμφισβητούμε» ή βρίσκουμε μονάχα αυτό που κάποτε χάσαμε. Πάντως να το θυμάστε τον θησαυρό μας κάποτε τον κρατούσαμε αγκαλιά…...
π.λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου