Μάζεψα στιγμές....

Απόψε το βράδυ που αλλάζει ο χρόνος, λίγο πριν πέσω για ύπνο στ' άσπρα σεντόνια του ονείρου, θα στραγγίξω την ψυχή μου, να δω τι απέμεινε από τις μέρες, ώρες και στιγμές που κύλησαν πάνω στην ύπαρξη μου. Θα στραγγίξω με όση δύναμη μ’ απέμεινε, να μαζέψω στάλα στάλα, όλες τις σταγόνες που ένιωσα χαρά, αγάπη, έρωτα, πίστη και ελπίδα. Να μαζέψω τις στιγμές εκείνες που το λίγο έγινε πολύ, που έζησα κι ας μην ήταν όλα «τέλεια», που κατάλαβα και ένιωσα, οτι η ζωή κρύβεται στα απλά και καθημερινά. Σε αυτά που πολλές φορές μας φαίνονται μικρά, ασήμαντα και βαρετά. Κι όμως ευτυχία είναι να δεις όλα αυτά που καθημερινά προσπερνάς. Να αλλάξει ο τρόπος που κοιτάμε εκεί που δεν βλέπουμε.

Τούτες τις στιγμές θα δέσω φυλακτό στο στήθος μου. Γιατί έμαθα με τον καιρό, πως και πάλι θα βρεθώ στις ερημιές της ζωής και λαβωμένος θα ζητώ νερό να ξεδιψάσω. Και τότε μονάχα αυτές οι στάλες θα μπορέσουν να με δροσίσουν. Νερό παραδείσου. Νερό που δεν βρώμισε στην πλήξη και την συνήθεια. Δεν λάσπωσε στην μιζέρια μ' αγιάστηκε στην δοξολογία. Και έχω τόσο ανάγκη να μάθω να λέω "ευχαριστώ" σε ότι ζω, κι ας απορώ πολλές φορές που με πληγώνει…