«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα …»
του Κώστα Ντάρα, Θεολόγου
Έφτασε και πάλι ο καιρός, που ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός μας προσκαλεί να συμπορευτούμε μαζί του «προς το εκούσιον πάθος», ώστε να μας συνανυψώσει «εις την Άνω Ιερουσαλήμ» κοντά στο Θεό Πατέρα του και στη βασιλεία των ουρανών. Τις άγιες αυτές ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας νιώθουμε έντονα την πρόσκληση του Χριστού μας, να καθαρθούμε πνευματικά και σωματικά, να νεκρώσουμε παντελώς «ταις του βίου ηδοναίς», ώστε να συσταυρωθούμε μαζί Του γνωρίζοντας καλά και ελπίζοντας, ότι μετά τη Σταύρωση ακολουθεί η Ανάσταση, το σπουδαιότερο και πιο υπέροχο γεγονός, που μπορεί να συμβεί στη ζωή του κάθε ανθρώπου.
Μας καλεί ο Κύριος πρωτίστως, να νιώσουμε την ησυχία μέσα στην ψυχή μας αφουγκραζόμενοι με όλες τις αισθήσεις μας την κατάνυξη και την πνευματικότητα των ημερών της Μεγάλης Βδομάδας. Έχουμε ανάγκη οι άνθρωποι, να ησυχάσουμε από όλες τις βιωτικές μέριμνες και να αποσύρουμε το νου μας από το θόρυβο του έξω κόσμου. Έχουμε την ανάγκη να απομονωθούμε, να κοιτάξουμε μέσα μας και να προσευχηθούμε με ειλικρίνεια και αγάπη προς το Θεό Πατέρα μας, όπως ο μονογενής του Υιός το φοβερό εκείνο βράδυ στον κήπο της Γεθσημανή.
Είναι χαρακτηριστικές οι νύχτες, αλλά και οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας με τα υπέροχα αρώματα, τους καταπληκτικούς ήχους και τα όμορφα χρώματα της φύσης που κι αυτή, ως εκ θαύματος, τούτη την εποχή της άνοιξης, συνηγορεί και συντελεί στην ησυχία που χρειάζεται η ψυχή μας.
Η εκκλησία μας προετοιμάζει από το βράδυ της Κυριακής των Βαΐων βεβαιώνοντάς μας, πως «ιδού ο Νυμφίος έρχεται…» και μας καλεί σε εγρήγορση, ώστε «μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού» όπως «αι μωραί παρθέναι», αλλά, όπως «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή», να συναισθανθούμε την αμαρτωλότητά μας και να παρακαλέσουμε τον Φωτοδότη Χριστό, να μας λαμπρύνει τη στολή της ψυχής μας, ώστε να εισέλθουμε στον Νυμφώνα του.
Να ακολουθήσουμε τον Κύριό μας στο Μυστικό Δείπνο, στην προσευχή του στη Γεθσημανή, στη δίκη του ενώπιον των «παράνομων Ιουδαίων». Να φροντίσουμε να μην Τον προδώσουμε ο καθένας μας, ως άλλος δόλιος Ιούδας, και να κλάψουμε πικρά, όπως ο Πέτρος, μετανιώνοντας αληθινά για τις μικρές και μεγάλες μας απαρνήσεις προς το πρόσωπό Του. Να μη νίψουμε τα χέρια μας, για άλλη μια φορά, όπως ο Πιλάτος, αλλά να σηκώσουμε κι εμείς το σταυρό μας προς το Γολγοθά. Να μιμηθούμε το ληστή πάνω στο σταυρό και να παρακαλέσουμε το Χριστό λέγοντάς του «μνήσθητί μου Κύριε εν τη Βασιλεία σου», ώστε να νεκρώσουμε ότι ψεύτικο και κίβδηλο έχουμε μέσα μας για να πάρουμε το Άγιο φως της Ανάστασης, που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ορθόδοξης πίστεώς μας. Να καταφέρουμε να γευθούμε επιτέλους και να ζήσουμε την ανείπωτη χαρά, ατενίζοντας το κενό τάφο του Χριστού μας και να φωνάξουμε με βεβαιότητα «Χριστός Ανέστη» «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου