«Κύριε, μόνο με τη σιωπή σε νιώθουμε. Κάθε ομιλία σε πληγώνει. Κι οι λέξεις μας είναι τα τραύματά σου απ’ όπου, μαζί με το αίμα σου, στάζει και λίγη απεραντοσύνη» (Τάσος Λειβαδίτης)
Εμπιστοσύνη που να παραδίδεται χρειάζεται ο άνθρωπος. Μία αγκαλιά που να μπορεί να την εμπιστευτεί. Ένα αίσθημα ότι ακόμη κι αν όλα φαίνονται μάταια, ακόμη κι αν οι θλίψεις καταπίνουν την ελπίδα, εντούτοις υπάρχει κάτι που να μας κρατά. Το κάτι όμως είναι ιδέα. Οι ιδέες δεν πεθαίνουν, εμείς όμως;
Δεν είναι το κάτι που μας λείπει. Είναι το «Κάποιος».
Για να Τον βρούμε όμως δεν χρειάζεται τόσο ο λόγος, όσο η σιωπή. Γιατί Αυτόν τον Κάποιον εμείς Τον πληγώνουμε με τα περιττά μας λόγια, τα ψεύτικα, τα μεγάλα. Εμείς που ξέρουμε το Ωσαννά να το κάνουμε Σταύρωσον.
Μέσα από τη σιωπή μας μπροστά στο μυστήριο του να είναι ο Κάποιος Αυτός που μας παρηγορεί, μας κάνει να ελπίζουμε, γιατί αν Αυτός έδωσε το Αίμα Του για μας που Τον πληγώσαμε και Τον πληγώνουμε, αξίζει ο κόσμος, τότε, ναι, υπάρχει η απεραντοσύνη της αιωνιότητας, στην οποία κι εμείς χωρούμε.
Αρκεί ένα «ελέησον ημάς». Ένα «Μνήσθητι». Μία ή δύο λέξεις που αποτυπώνουν ένα αίτημα αιωνιότητας. Μετά από αυτές η σιωπή. Όχι μόνο γιατί δεν μπορούμε. Αλλά γιατί μόνο Εκείνος μπορεί. Ο Κύριος των Δυνάμεων.
Μεθ’ημών γενού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου