Οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι για τον Θεό όλα είναι εύκολα. Είναι παντοδύναμος. Μπορεί να ικανοποιήσει οποιοδήποτε αίτημά μας. Ιδίως αυτά που έχουν να κάνουν με την υγεία, την επιτυχία, την πρόοδο, την άνεση. Δεν είναι προτεραιότητά μας να ζητούμε από τον Θεό να συγχωρέσει τις αμαρτίες μας και τα πάθη μας. Αυτό το θεωρούμε μάλλον αυτονόητο ή κάτι που έχει να κάνει με την αιωνιότητα. Και έτσι έχουμε μεταβάλει την σχέση μας με τον Θεό σε μία σχέση δούναι και λαβείν, μόνο που εμείς βλέπουμε τα πράγματα υπό το πρίσμα της απαίτησης. «Πρέπει» ο Θεός να αποδείξει ότι μας αγαπά και νοιάζεται για μας. Και η απόδειξη έρχεται με την εκπλήρωση των αιτημάτων μας.
«Όταν ο Θεός δεν μας δίνει κάτι που το ζητάμε με πολλή επιμονή, τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: ή δεν είναι προς όφελός μας ή εμείς δεν ξέρουμε πώς και πότε να Του το ζητήσουμε ή και τα δύο μαζί» (άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης). Οι άνθρωποι βλέπουμε το «εδώ και τώρα», το άμεσο όφελος το οποίο το ταυτίζουμε με το θέλημά μας, με την επιθυμία μας. Ο Θεός βλέπει συνολικά την ζωή μας, το ευρύτερο πνευματικό μας συμφέρον και κάποτε δεν μας δίνει αυτό που ζητούμε. Άλλοτε πάλι δεν ξέρουμε πώς να ζητήσουμε αυτό που ζητάμε. Επαιρόμεθα ότι τα έχουμε καλά με τον Θεό διότι τηρούμε τις εντολές Του. Λειτουργούμε έτσι όπως οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Θεωρούμε λοιπόν ότι έχουμε δικαίωμα από έναν Θεό που του είναι εύκολα να εκπληρώσει κάθε αίτημα, να διεκδικούμε το δικό μας. Από την άλλη, η αμεσότητα του τώρα μας κάνει να παραβλέπουμε μία πνευματική κατάσταση που είναι πολύτιμη για την πορεία μας: την υπομονή, η οποία συνδυάζεται με την ταπεινοφροσύνη. Όταν περνά ο χρόνος και έχουμε πίστη, ενώ επιδεικνύουμε και υπομονή, τότε το ταπεινό μας φρόνημα μας δίνει την ευλογία να εμπιστευτούμε τον Θεό και να αφεθούμε στο θέλημά Του.
Όντως για τον Θεό όλα είναι εύκολα. Ο Χριστός, ευρισκόμενος στην Καπερναούμ και διδάσκοντας σε ένα σπίτι πλήθος ακροατών βλέπει να ανοίγει η σκεπή και τέσσερις άνθρωποι να κατεβάζουν με το κρεβάτι του έναν παραλυτικό. Η παράλυση θεωρούνταν τότε τιμωρία από τον Θεό στον άνθρωπο για τις αμαρτίες του. Ο Χριστός θαυμάζει την πίστη και την εφευρετικότητα της αγάπης των τεσσάρων οικείων του ασθενούς και του συγχωρεί τις αμαρτίες. Οι παρόντες όμως γραμματείς, τυπολατρικοί ερμηνευτές του μωσαϊκού νόμου και θρησκευτικές αυθεντίες της εποχής, σπεύδουν να απορρίψουν τον λόγο και την κίνηση του Χριστού. «Δεν είναι Θεός», είναι το σκεπτικό τους. Μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωρέσει τις αμαρτίες των ανθρώπων. Όμως ο Χριστός δεν συγχωρεί αμαρτία που έφερε την τιμωρία του Θεού, αλλά δίνει την πλήρη σωτηρία στον άνθρωπο. Και στους λογισμούς των γραμματέων αντιπαραθέτει το δικό Του σκεπτικό: «Τι εστίν ευκοπώτερον, ειπείν τω παραλυτικώ, αφέωνταί σου αι αμαρτίαι, ή ειπείν, έγειρε και άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει;» (Μάρκ. 2, 9). «Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο ‘σου συγχωρούνται οι αμαρτίες ‘ ή να του πω ‘σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα’».
Για τον Θεό είναι εύκολο να συγχωρέσει και τις αμαρτίες και να δώσει την υγεία στον ασθενή. Δεν είναι άλλωστε η ασθένεια αποτέλεσμα τιμωρίας. Είναι συνέπεια της τρόπου ζωής του ανθρώπου ή αποτέλεσμα της φθοράς που χαρακτηρίζει την ύπαρξή μας μέσα στον χρόνο. Οι γραμματείς θεωρούν ότι ο παραλυτικός δεν αξίζει ούτε την ίαση της ψυχής ούτε την ίαση του σώματος και γι’ αυτό σκανδαλίζονται, γι’ αυτό και κατακρίνουν τον Κύριο. Όμως ο Χριστός δίνει και τα δύο. Το θαύμα στο σώμα είναι ορατό. Το θαύμα στην ψυχή έχει ήδη συντελεσθεί χάρις στην πίστη και την αγάπη των φίλων του παραλυτικού. Μπορεί να μην είναι ορατό, αλλά ο Χριστός βλέπει ότι πιο πάνω από την φθορά, από τον τρόπο ζωής μας, από τον θάνατο, βρίσκονται ακριβώς η πίστη στον Θεό και η αγάπη για τον συνάνθρωπο, ό,τι δεν είχαν οι γραμματείς. Και δίνει την πληρότητα της υγείας στον παραλυτικό, για να τον βοηθήσει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, χωρίς να λησμονήσει την περιπέτεια της ζωής του, όπως δείχνει η εντολή του Χριστού να φέρει το κρεβάτι στους ώμους του καθώς θα πηγαίνει στο σπίτι του, για να ωφεληθούν τόσο ο ίδιος όσο και όλοι αυτοί που τον γνωρίζουν και βλέπουν το θαύμα.
Για τον Θεό όλα είναι εύκολα. Περιμένει όμως από εμάς τις προτεραιότητές μας. Να του ζητήσουμε την άφεση για τις αμαρτίες μας. Να είμαστε έτοιμοι να φανερώσουμε ότι στην καρδιά μας υπάρχει η πίστη και η αγάπη. Να είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε την κατάκριση εις βάρος του πλησίον μας, αλλά και τις εύκολες ερμηνείες για κάθε δοκιμασία. Και τότε μας δίνει την πληρότητα της θεραπείας, της ίασης. Την άμεση άφεση για την ψυχή, αλλά και την δωρεά της ανακαίνισης του σώματος. Ίσως στο σώμα να χρειάζεται η υπομονή και πάντοτε η ταπείνωση. Όμως και εκείνου η κατεύθυνση είναι η ίαση, είτε στον παρόντα χρόνο είτε στην αιωνιότητα διά της Αναστάσεως. Στην άμεση απαίτησή μας από τον Θεό να αποδείξει με την ευκολία της παντοδυναμίας Του ότι είναι κοντά μας, ο Χριστός απαντά δείχνοντάς μας τι είναι ουσιώδες. Και αυτό έχει να κάνει με την δική μας συνέργεια στην πορεία της σωτηρίας, δηλαδή της πλήρους ιάσεως. Ας γνωρίζουμε λοιπόν και τι ζητούμε και πώς και πότε το ζητούμε, για να λάβουμε την ευλογία της παρουσίας του Θεού, χωρίς απαιτήσεις και δικαιώματα. Όποιος παραδίδεται σιωπηλά στην αγάπη Του, όπως ο παραλυτικός και οι οικείοι του, λαμβάνει τα πάντα. Τελικά τον ίδιο τον Θεό!
Κέρκυρα, 12 Μαρτίου 2017
Αναρτήθηκε από π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου