" ΟΨΩΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤ"Ι ΑΡΧ.ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ ,

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

Οψώμεθα τόν Θεόν καθώς εστί

Πρόλογος

Ο Κύριος αποδοκιμάζει την προσευχήν, την ελεημοσύνην, την νηστείαν και παν καλόν έργον, όπερ τελείται «έμπροσθεν των ανθρώπων» εν υποκρίσει και αποβλέπει εις την παρ’ αυτών δόξαν. Ο Πατήρ ημών ο ουράνιος, «ο εν τω κρυπτώ …» και «βλέπων εν τω κρυπτώ», δεν ευαρεστείται εις παρομοίας πράξεις (Ματθ. στ’ 1‐18). Ουχί δε μόνον ο λόγος του Θεού εντέλλεται να αποκρύπτωμεν την εσωτερικήν ημών ζωήν από των αλλοτρίων οφθαλμών, αλλά και το υγιές πνευματικόν ένστικτον, ώσπερ «κατηγορική τις προσταγή», απαγορεύει την παραβίασιν του μυστικού της ψυχής της παρισταμένης ενώπιον του Θεού. Η προσευχή της μετανοίας ενώπιον του Υψίστου συνιστά τον πλέον ενδόμυχον χώρον του πνεύματος ημών. Εκ τούτου γεννάται η επιθυμία να παραμείνωμεν κεκρυμμένοι είς τι μέρος, υπό την γην, ούτως ώστε ουδείς να βλέπη ή να ακούη ημάς, αλλά το παν να διαμείβηται μόνον μεταξύ του Θεού και της ψυχής.

Κατ’ αυτόν τον τρόπον έζων τας πρώτας δεκαετίας της μετανοίας μου ενώπιον του Κυρίου. Εκ της πικράς μου πείρας πολλάκις εδιδάχθην ότι είναι απαραίτητον να αποφεύγωμεν και αυτήν εισέτι την επιστροφήν προς ημάς αυτούς, άλλως αποβαίνωμεν θύματα του πνεύματος της κενοδοξίας ή της αυταρεσκείας. Δια τας κινήσεις αυτάς της καρδίας ημών υφιστάμεθα την υπό του Θεού εγκατάλειψιν. Αφ’ ότου, εν τούτοις, κατεστάθην πνευματικός εις το Άγιον Όρος του Άθω, προ τεσσαράκοντα και πλέον ετών, διασαφηνίζων εις τους ερχομένους προς εμέ ασκητάς πατέρας τα συμβαίνοντα αυτοίς πνευματικά φαινόμενα, παρείχον ακουσίως εις αυτούς την δυνατότητα να εικάσουν περί των Άνωθεν εις εμέ δοθεισών εμπειριών. Όσον δε παρετείνετο η διακονία μου ως πνευματικού, τοσούτον μεγαλυτέρα καθίστατο η αποκάλυψις μου ενώπιον των αδελφών μου. Προσεγγίζων νυν την έξοδον μου και εν βαθεί γήρατι ών, καταπονούμενος ημέρας και νυκτός υπό σωματικών ασθενειών, γίνομαι συνεχώς ολιγώτερον ευπρόσβλητος εκ των ανθρωπίνων περί εμού κρίσεων. Ένεκα τούτου απεφάσισα μεγαλυτέραν εισέτι εκμυστήρευσιν, ήδη ενώπιον πολλών, εκείνου το οποίον μετά ζήλου εφύλαττον από των ξένων οφθαλμών έως του νυν. Η οδός μου και αι εμπειρίαι μου, κατά τον ιδιάζοντα αυτών χαρακτήρα, ενδέχεται να μη είναι εντελώς συνήθεις. Παρά ταύτα, το ουσιαστικόν αυτών περιεχόμενον απεκάλυψεν εις εμέ την τραγωδίαν των παθημάτων εκατομμυρίων ανθρώπων, διεσπαρμένων επί το πρόσωπον πάσης της γης. Ως εκ τούτου, δεν αποκλείεται η δυνατότης να βοηθήση η εξομολόγησίς μου, έστω και τινας εξ αυτών εις την ανεύρεσιν καταλληλοτέρας αντιμετωπίσεως των επερχομένων εις αυτούς δοκιμασιών. Ό,τι συνέβη εις εμέ ουδόλως ήτο αποτέλεσμα ιδίας πρωτοβουλίας. Αλλ’ ο Θεός, κατά την περί ημών Πρόνοιαν Αυτού, ήν Ούτος μόνος επίσταται, ηυδόκησε να 13 επισκεφθή εμέ και παρεχώρησε να εγγίσω το άναρχον Αυτού Είναι. Η αγία Αυτού χειρ άνευ οίκτου έρριψεν εμέ τον μηδαμινόν εις απεριγράπτους αβύσσους. «Εκεί», έκθαμβος και εν μεγάλη φρίκη, εγενόμην θεατής πραγματικοτήτων, αίτινες υπερέβαινον την διάνοιάν μου. Περί αυτών αποπειρώμαι να διηγηθώ εις τας επομένας σελίδας. Αι εμπειρίαι μου δεν αφωμοιούντο παρευθύς υπό του λογικού μου. Παρήλθον δεκαετίαι, πριν ή λάβουν αύται μορφήν δογματικής συνειδήσεως. Προ της υπό του Θεού επισκέψεως, αναγινώσκων το Ευαγγέλιον ή τας επιστολάς των Αποστόλων, δεν κατενόουν αληθώς οποία οντολογική πραγματικότης εγκρύπτεται εντός εκάστου λόγου της Αγίας Γραφής. Αυτή αύτη η ζωή κατέδειξεν εις εμέ ότι άνευ της ζώσης πείρας του Θεού και της συναντήσεως μετά των αρχών και κοσμοκρατόρων του σκότους του αιώνος τούτου, των πνευμάτων της πονηρίας «εν τοις επουρανίοις» (Εφεσ. στ’ 12), μόνη η διανοητική μάθησις δεν οδηγεί προς την οντολογικήν έννοιαν της πίστεως ημών: την γνώσιν του Θεού του ποιήσαντος πάντα τα όντα· «γνώσιν» εννοουμένην ως είσοδον εις αυτήν ταύτην την Ενέργειαν της Αυτού Αιωνιότητος: «Αύτη δε εστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσι Σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και Όν απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιωάν. ιζ’ 3). Κατά τας ώρας ότε ήγγιζεν εμέ η Θεία Αγάπη, «ανεγνώριζον» εν αυτή τον Θεόν: «Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α’ Ιωάν. δ’ 16). Κατόπιν των Άνωθεν επισκέψεων ανεγίνωσκον το Ευαγγέλιον μετά νέας, εν συγκρίσει προς το παρελθόν, συνειδήσεως. Βαθέως και ευγνωμόνως έχαιρον ανακαλύπτων εν αυτώ την επιβεβαίωσιν της προσωπικής μου εμπειρίας. Αι θαυμασταί αύται συμπτώσεις των ουσιωδεστέρων στιγμών της περί του Θεού συνειδήσεώς μου μετά των δεδομένων της Αποκαλύψεως της Καινής Διαθήκης υπήρξαν απείρως πολύτιμοι δια την ψυχήν μου. Ήσαν δι’ εμέ δώρον του Ουρανού: Ο Θεός ο Ίδιος προσηύχετο εντός εμού. Ταυτοχρόνως όμως έζων το γεγονός τούτο ως «προσωπικήν» μου κατάστασιν. Εβαπτίσθην τας πρώτας ήδη ημέρας της εμφανίσεως μου εις τον κόσμον. Συμφώνως προς την τάξιν της Εκκλησίας ημών, κατά το μυστήριον τούτο εναπετέθη εις άπαντα τα μέλη του σώματος μου «σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου». Δεν είναι άραγε η «Σφραγίς» αύτη, ήτις διέσωσεν εμέ από των παραπλανήσεών μου εις αλλοτρίας οδούς; Δεν είναι μήπως αύτη η αιτία των πολλών «θαυμαστών συμπτώσεων» των βιωμάτων μου προς το πνεύμα της Ευαγγελικής Αποκαλύψεως; Εν τω παρόντι βιβλίω συγκεντρούται η προσοχή μου εις την περιγραφήν μέρους των θεοσδότων εις εμέ εμπειριών. Παραλλήλως όμως προς τούτο, θεωρώ χρήσιμον να επισημάνω ότι ολόκληρος η πορεία της εν Θεώ ζωής μου ωδήγησεν εμέ εις την πεποίθησιν, ότι εκάστη παρέκκλισις της νοεράς ημών συνειδήσεως από της ορθής κατανοήσεως της αποκαλύψεως αντανακλά αναποφεύκτως επί των εκδηλώσεων του πνεύματος ημών εις την πράξιν της καθ’ ημέραν ημών υπάρξεως. Άλλαις λέξεσιν: Η αληθώς δικαία ζωή προϋποθέτει ορθήν αντίληψιν περί του Θεού, περί της Αγίας Τριάδος. Παραδίδω, λοιπόν, εμαυτόν μετ’ εμπιστοσύνης εις πάντα αναγνώστην, ελπίζων ότι μετ’ ευμενείας θα μνημονεύη εμέ εν ταις προσευχαίς αυτού προς τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς.

Εισαγωγή και δημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο:

Περιεχόμενα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Α’ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Β’ ΠΕΡΙ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ

Γ’ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

1.ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΑΡΧΗ

2. ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ

Δ’ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ

Ε’ ΣΑΛΕΥΟΜΕΝΟΙ ΕΝ ΤΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙ ΤΟΥ ΑΣΑΛΕΥΤΟΥ

ΣΤ’ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟΝ ΤΟ ΓΝΩΝΑΙ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ‐ Η ΧΑΡΙΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ

Ζ’ ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΗΜΩΝ

Η’ ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Θ’ ΠΕΡΙ ΘΕΙΑΣ ΕΜΠΝΕΥΣΕΩΣ 66

Ι’ ΠΕΡΙ ΚΕΝΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΘΕΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΩΣ

1. ΑΣΚΗΤΙΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑΙ

2. Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ

ΙΑ’ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΜΙΣΟΥΣ

ΙΒ’ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

1.Η ΟΔΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑΝ

2. Η ΦΥΣΙΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

3.ΒΙΩΘΕΙΣΑ ΠΕΙΡΑ

ΙΓ’ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΟΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΕΝ ΤΩ ΘΕΙΩ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΝ ΤΩ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩ ΕΙΝΑΙ

ΙΔ’ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

ΙΕ’ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ

ΙΣΤ’ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΓΕΘΣΗΜΑΝΙΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

ΙΖ’ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ, ΕΝ ΤΗ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ‐ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)

ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ

Μετάφρασις εκ του Ρωσικού Ιερομονάχου Ζαχαρίου Ιερά Πατριαρχική

και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας

Τίτλος πρωτοτύπου: Архимандрит СОФРОНИЙ (Сахаров), ВИДЄТЬ БОГА как Он есть

© Archimandrite Sophrony (Sakharov) Great Britain,

Η επεξεργασία, επιμέλεια μορφοποίηση κειμένου και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο, για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο:

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ