2025-03-28 Δ΄ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

ΧΑΙΡΕ Ο ΠΟΚΟΣ Ο ΕΝΔΡΟΣΟΣ, ΟΝ ΓΕΔΕΩΝ ΠΑΡΘΕΝΕ ΠΡΟΕΘΕΑΣΑΤΟ

 

 Θαύματα αναζητούμε οι άνθρωποι στη ζωή μας. Μάλιστα, όσοι πιστεύουμε στον Θεό συχνά έρχεται η στιγμή που θέλουμε την απόδειξη ότι Αυτός και υπάρχει και μας αγαπά. Κυρίως σε δυσκολίες, σε θέματα υγείας, σε κρίσιμα σταυροδρόμια, στις σχέσεις μας με τους άλλους, μοιάζουν τα θαύματα οι μοναδικές λύσεις τις οποίες περιμένουμε. Όταν μάλιστα αυτά δεν έρχονται, θυμώνουμε με τον Θεό, σαν τα παιδιά που μας χάλασαν το χατίρι, και ριχνόμαστε στην απιστία, στην άρνηση, στην απογοήτευση. Βεβαίως, όταν τα θαύματα πρόκειται να μας ωφελήσουν στην πνευματική μας κατάσταση, όταν είναι προς το αληθινό μας συμφέρον που έχει να κάνει με την αιωνιότητα, αλλά και έχουν να κάνουν και με τη βοήθεια προς τους άλλους την οποία τα θαύματα μπορεί να προσφέρουν, ο Θεός διά της Παναγίας και των Αγίων Του τα δίνει. Αρκεί η πίστη μας να μην στηρίζεται στα θαύματα, διότι τότε όσα και να δούμε, πάλι δεν θα ικανοποιηθούμε. 

 Στην Παλαιά Διαθήκη, στα χρόνια της ιστορίας του Εβραϊκού λαού που ονομάστηκαν «χρόνια των Κριτών», ο κριτής Γεδεών κλήθηκε από τον Θεό να συγκεντρώσει κάποιον στρατό για να πολεμήσει εναντίον των Μαδιανιτών, εχθρών του ισραηλιτικού λαού. Ο Γεδεών ένιωθε ότι το έργο αυτό θα ήταν δύσκολο και έτσι ζήτησε από τον Θεό ένα θαύμα, ένα σημείο: ήταν καλοκαίρι και είχε κουρέψει τα πρόβατά του. Ενώ παντού υπήρχε ξηρασία, σε ένα ποκάρι μαλλιών από τα πρόβατα θα υπήρχε δροσιά, η οποία θα το νότιζε τόσο πολύ το ποκάρι, που θα ήταν αδύνατον άνθρωπος να το είχε ποτίσει, ενώ το έδαφος γύρω του θα παρέμεινε ξερό. Ο Θεός επιτέλεσε το θαύμα και ο πόκος είχε τόση δροσιά, ώστε ο Γεδεών να τον πιέσει και να γεμίσει μία λεκάνη με νερό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Γεδεών ζήτησε από τον Θεό ο πόκος να στεγνώσει το επόμενο πρωί και όλο το έδαφος γύρω του να είναι γεμάτο δροσιά. Έτσι κι έγινε και ο Γεδεών ανέλαβε τον αγώνα εναντίον των Μαδιανιτών, τους οποίους και κατενίκησε, ελευθερώνοντας τον λαό του Ισραήλ από την τυραννία. 

 Η Εκκλησία βλέπει στον «ένδροσο πόκο» του Γεδεών τον τύπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Γι’ αυτό και ο ιερός υμνογράφος του Κανόνος του ακαθίστου Ύμνου, ο άγιος Ιωσήφ, χαιρετίζει την Παναγία ως «πόκον τον ένδροσον, όν Γεδεών, Παρθένε, προεθεάσατο». Η Θεοτόκος έδωσε, εκ Πνεύματος Αγίου, σάρκα στον Θεό που γίνεται άνθρωπος, και Εκείνος ως ένδροσος πόκος κατέρχεται σ’ αυτήν αθόρυβα και ήσυχα, χωρίς να προξενήσει φθορά στην παρθενία της. Γίνεται μάνα η Παναγία και αυτό αποτυπώνεται στον ένδροσο πόκο, αλλά παραμένει παρθένος, και αυτό αποτυπώνεται στο ότι το ποκάρι ξαναγίνεται στεγνό, όπως στο θαύμα του Γεδεών. 

 Με αυτή την εικόνα η πνευματική μας παράδοση μάς υπενθυμίζει τρία σημεία. Το πρώτο, ότι στο πρόσωπο της Παναγίας συντελείται το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία του κόσμου, ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος δι’ ημάς, για να μας λυτρώσει από τον θάνατο και να μας καταστήσει θεούς κατά χάριν, τουτέστιν να ζήσουμε αιωνίως κοντά Του, στο φως και στην αγάπη Του. Το δεύτερο, ότι ο Θεός προσθέτει, δεν αφαιρεί από τον άνθρωπο. Προσθέτει ευλογίες, χαρίσματα, ενισχύει τον αγώνα του ανθρώπου για αλήθεια και χάρη, χωρίς να του αφαιρεί ό,τι είναι η προσωπικότητά του, η ομορφιά του, η ταυτότητά του. Μάλιστα, στην περίπτωση της Παναγίας, η παρθενία ως σημείο νεανικότητας, καθαρότητας, αγνότητας, ομορφιάς παραμένει αδιαλώβητη και την ίδια στιγμή η Παναγία δεν ανήκει σε άνθρωπο, μόνο στον Θεό, ενώ έτσι γίνεται μάνα όλων των ανθρώπων καθώς ο Κύριός μας προσέλαβε την ανθρώπινη φύση για να σώσει τους πάντας. Γι’ αυτό και την επικαλούμαστε. Το τρίτο, ότι όταν ο Θεός βλέπει πως ένας άνθρωπος θα προσφέρει στο σύνολο, στην κοινότητα, όπως ο Γεδεών στους συμπατριώτες του, δείχνει την παρουσία Του, καθότι το μεγαλύτερο θαύμα είναι η αγάπη, το »εμείς», η έγνοια για τους πολλούς, η πίστη ως εμπιστοσύνη όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για όλους τους συνανθρώπους μας, τουλάχιστον αυτούς με τους οποίους ανήκουμε στην ίδια κοινότητα και παλεύουμε για τον Θεό. 

 Αυτά τα σημεία ας μας βοηθήσουν να βρούμε περισσότερο ουρανό στη ζωή μας και ας επικαλούμαστε τις πρεσβείες της Παναγίας μας, για να αντέξουμε στις δυσκολίες της ζωής!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

28 Μαρτίου 2025

Δ’ Χαιρετισμοί

ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΕ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

     Στα Τίρανα βρίσκεται ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, με την ευκαιρία της ενθρόνισης του νέου Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Ιωάννη. Το μεσημέρι της Παρασκευής 28 Μαρτίου ο Μητροπολίτης Κερκύρας επισκέφθηκε την Αρχιεπισκοπή και συναντήθηκε με τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ. Ιωάννη. Στη συνάντηση, η οποία διεξήχθη σε πολύ θερμό κλίμα, έγινε συζήτηση για τα προβλήματα, την πορεία και την μαρτυρία της Ορθοδόξου Εκκλησία γενικότερα, όπως επίσης και για θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος, καθώς η Κέρκυρα γειτνιάζει με την Αλβανία, ενώ οι εκκλησιαστικές σχέσεις ήταν και θα παραμείνουν εξαιρετικές, σε συνέχεια της συνεργασίας και της κοινωνίας με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Έγινε ακόμη ανταλλαγή δώρων, ενώ ο Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος προσκάλεσε τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας να επισκεφθεί το νησί της Κέρκυρας και την Ιερά Μητρόπολη επισήμως σε εύθετο χρόνο, αλλά και τόνισε ότι η Κέρκυρα είναι πάντοτε φιλόξενη και ανοιχτή και για προσκυνηματική επίσκεψη και για ευκαιρίες ανάπαυσης από τα ευθυνοφόρα καθήκοντα του νέου Αρχιεπισκόπου.

Ο κ. Ιωάννης ευχαρίστησε ολοκαρδίως τον Μητροπολίτη Κερκύρας και τον προσκάλεσε να συμμετάσχει στο επίσημο δείπνο που θα παραθέσει το βράδυ της Παρασκευής 28 Μαρτίου προς τιμήν όλων των εκπροσώπων των Ορθοδόξων Πατριαρχείων, πρεσβυγενών και νεωτέρων, και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Η ενθρόνιση του νέου Αρχιεπισκόπου Αλβανίας θα γίνει στα Τίρανα το Σάββατο 29 Μαρτίου 2025.  

Η ΠΕΜΠΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΓΟΝΕΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ

                Την Κυριακή 23 Μαρτίου 2025, μετά την θεία λειτουργία, στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, πραγματοποιήθηκε η πέμπτη συνάντηση της Σχολής Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, με Θέμα "Η απώλεια στη ζωή μας" και ομιλητή τον κ. Ελευθέριο Ελευθεριάδη, Ψυχολόγο και συγγραφέα.

                Την εκδήλωση άνοιξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος με προσευχή και εν συνεχεία καλωσόρισε το κοινό στο κατάμεστο Πνευματικό Κέντρο, καθώς και τον προσκεκλημένο ομιλητή, λέγοντας ότι "έχουμε ανάγκη στην εποχή μας από τέτοια φωτισμένα μυαλά όπως ο γνωστός σε όλους μας ψυχολόγος Ελευθέριος Ελευθεριάδης, για να μπορέσει με τον λόγο του να περάσει μια ηλιαχτίδα πνευματικού φωτός που διαχέεται στην άγνοια των ανθρώπων της εποχής που βρισκόμαστε". Για πρόσφατο γεγονός ύβρεως σε ιερά πρόσωπα της Χριστιανικής πίστης ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι "υπάρχει και η αντίσταση, υπάρχει η υγιής σκέψη, υπάρχει η Εκκλησία μας, υπάρχει το ήθος, υπάρχει η πίστη, υπάρχει η αληθινή αγάπη, υπάρχει η αληθινή τέχνη που φέρνει πολιτισμό".  

                Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, πρωτοπρεσβύτερος π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, ο οποίος έκανε μια σύντομη παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του κ. Ελευθεριάδη με τίτλο «Μικρή ανάσα» (εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ) που μιλάει για τον πόνο, την απώλεια και την ελπίδα στη ζωή του κάθε ανθρώπου.

                Ο λόγος δόθηκε αμέσως στον ομιλητή, που αφού ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο και τους υπευθύνους της Σχολής Γονέων αλλά και όλους τους παρευρισκόμενους, ξεκίνησε την εισήγησή του λέγοντας τα εξής: "Η εκδήλωση έχει ως θέμα της τον πόνο και την ελπίδα. Ο πόνος είναι ένα Μυστήριο. Μιλάμε για πόνο, γευόμαστε πόνο, γευόμαστε τις ενέργειές του πόνου. Αλλά κανένας δεν μπορεί να πει ότι γνωρίζει πλήρως το τί ακριβώς συμβαίνει με τον πόνο. Είναι όπως ακριβώς ο ήλιος. Ο ήλιος μας ζεσταίνει, μας τρέφει, βιώνουμε τις ενέργειές του στη ζωή μας. Δεν μπορούμε να τον πλησιάσουμε όμως. Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε για να πονά, να πεθαίνει, να πενθεί. Ο άνθρωπος πλάστηκε για να ζει αιώνια σε κοινωνία. Αυτό όμως, στη πορεία άλλαξε στην πρώτη πτώση του Αδάμ και της Εύας. Ζούσανε υπέροχα, αλλά κάποια στιγμή παράκουσαν. Τότε ήρθε ο πόνος, η αρρώστια, η απώλεια, τα δάκρυα, ο σπαραγμός. Δεν ήρθαν όλα αυτά σαν τιμωρία. Ήρθαν σαν φυσικό επακόλουθο αυτής της επιλογής. Για να μην γίνει αθάνατο το κακό και να μην υποφέρει ο άνθρωπος αιώνια".

                Το δεύτερο σημείο είναι αν ο πόνος είναι ευλογία. " Αυτό μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος που πονά μπορεί να το πει για τον εαυτό του κάποια στιγμή. Όταν όμως πρόκειται για τον πόνο του διπλανού μας εκεί σωπαίνουμε. Γιατί μπορεί οι προθέσεις σου μπορεί να είναι καλές αλλά να καταλήξεις να κάνεις ζημιά μεγαλύτερη από ότι μπορείς να ωφελήσεις. Ο πόνος δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Όπως και όλα τα πράγματα, όπως και η χαρά, η λύπη, η θλίψη, όλα είναι μέσα στο σωτηριολογικό σχέδιο του Θεού. Το κορυφαίο γεγονός που προκαλεί πόνο στον άνθρωπο είναι ο θάνατος. Από εκεί εκπορεύεται ο πόνος. Από τον θάνατο. Όταν λοιπόν ο θάνατος, που είναι το κορυφαίο γεγονός του πόνου, δεν είναι κάτι το τυχαίο μέσα στη ζωή αλλά έχει λειτουργία την οποία επιτελεί , έτσι ακριβώς και ο πόνος, που είναι κάτι που στη ζωή γίνεται τυχαία".

                Και συνέχισε ο ομιλητής: "Το τρίτο σημείο είναι αν η βίωση του πόνου έχει στάδια. Όλες οι μορφές του πόνου έχουν ένα κοινό, τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται το πένθος τους. Το πένθος, είναι η αντίδραση του ανθρώπου στην απώλεια και κατ’ επέκταση στον πόνο. Όταν ο άνθρωπος βιώνει κάτι άσχημο, μπαίνει αυτόματα στην διαδικασία του πένθους, η οποία έχει στάδια. Η βίωση αυτής της διαδικασίας είναι καθολική. Άρνηση-Θυμός-Διαπραγμάτευση-Κατάθλιψη-Αποδοχή. Η άρνηση είναι η φάση αυτή κατά την οποία δεν δέχεσαι ακόμα το τι έχει συμβεί. Ο θυμός, είναι η εξωτερίκευση της έντασης, η επίρριψη ευθυνών, το μάλωμα, με όποιον κανείς θεωρεί υπεύθυνο, Θεό, ανθρώπους, συγγενείς, γιατρούς, γνωστούς και φίλους. Διαπραγμάτευση είναι τρίτο στάδιο του πένθους,. Και είναι το πιο δύσκολο από όλα. Είναι όλα εκείνα τα «γιατί;». Κατάθλιψη, μετά είναι το πέσιμο, η μαυρίλα, το κενό. Όταν νιώθεις ότι ο χρόνος δεν περνά. Κατάθλιψη, είναι η ανηδονία. Τίποτα δεν σε ευχαριστεί, τίποτα δεν σε γεμίζει, τίποτα δεν είναι αρκετό, τίποτα δεν είναι όπως πρώτα. Τέλος, είναι η αποδοχή. Αποδοχή δεν είναι ότι σταματάς να πονάς. Αποδοχή δεν είναι ότι ξεχνάς τον άλλον. Αποδοχή σημαίνει ότι περάσαμε με ασφάλεια από τα προηγούμενα στάδια του πένθους και ότι συνεχίζουμε την ανηφορική πορεία της ζωής. Το πόσο διαρκεί ένα πένθος, εξαρτάται από τη φύση της απώλειας".

                Κλείνοντας την ομιλία του ο κ. Ελευθεριάδης μίλησε και για το τελευταίο σημείο εισήγησής του, αν περνάει ποτέ ο πόνος. "Ο πόνος περνάει, αλλά η απώλεια είναι αυτή που μένει πάντοτε. Φανταστείτε ένα δάσος που έχει πιάσει φωτιά, κατακαίει τα πάντα και κάποια στιγμή σβήνει. Έτσι και ο πόνος. Όταν ο πόνος κάνει την εμφάνισή του, γίνεται χαμός. Δεν μπορείς να σκεφτείς. Δεν μπορείς να λειτουργήσεις. Καθώς περνάει η ώρα όμως, όπως χαμηλώνει η φωτιά έτσι χαμηλώνει και ο πόνος. Μετά από ώρες, μέρες ακόμα και τα τελευταία κάρβουνα σβήνουνε. Μπορεί ο πόνος να περνά, αλλά η απώλεια μένει πάντοτε εκεί. Κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον πόνο του αδερφού μας χρειάζεται σιωπή, προσευχή και διακριτική παρουσία. Η δουλειά του ψυχολόγου δεν είναι να παρηγορήσει. Είναι να βοηθήσει τον άνθρωπο να περάσει με ασφάλεια μέσα από τα στάδια του πένθους. Γιατί αν κάπου σκαλώσει εκεί ο άνθρωπος, δημιουργείται εν τέλει ψυχοπαθολογία. Και η δουλειά του πνευματικού ή του ανθρώπου της εκκλησίας είναι μία. Να σταθεί δίπλα στον άνθρωπο και να του δείξει ότι υπάρχει προοπτική. Ότι υπάρχει ελπίδα. Να δείξει στον άνθρωπο ότι Χριστός Ανέστη».

                Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας ακολούθησε γόνιμος διάλογος με το κοινό που συντόνισε ο υπεύθυνος της Σχολής π. Σπυρίδων Τριαντάφυλλος.

ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΚΑΙ Ο ΠΛΗΣΙΟΝ

«Έλεγε ο αββάς Ιωάννης ο Κολοβός: Δεν γίνεται κάποιος να χτίσει σπίτι αρχίζοντας από τα επάνω και καταλήγοντας στα κάτω. Θα αρχίσει από τα θεμέλια και θα συνεχίσει προς τα πάνω. Τα θεμέλια  είναι ο πλησίον και πώς θα τον κερδίσεις. Και ωφελείσαι πρώτος. Γιατί σ’ αυτόν κρέμονται όλες οι εντολές του Χριστού» (Από το «Γεροντικό)

 Πόσο δύσκολο είναι να θεωρήσουμε ως πλησίον μας εκείνον που δεν συμφωνεί μαζί μας, εκείνον που μας έχει πληγώσει, εκείνον που αδιαφορεί για μας! Συνήθως έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε ως πλησίον μας τον ανήμπορο, τον φτωχό, αυτόν που έχει την ανάγκη μας και λησμονούμε ότι για τον Θεό ο κάθε άνθρωπος είναι ο πλησίον μας και ιδιαίτερα αυτός που μας δυσκολεύει. Γιατί θέλει κόπο η αγάπη τότε. Θέλει υπέρβαση του εαυτού. Θέλει να αφήσουμε κατά μέρος τα συναισθήματά μας, ώστε να μπορέσουμε να βρούμε εκείνο τον κάποτε ελάχιστο χώρο στην καρδιά μας που να μπορεί να βγάλει ένα δάκρυ, λίγη καλοσύνη, ακόμη και την άρνηση της χαιρεκακίας ή του «καλά να πάθει», που αυθόρμητα έρχεται στα χείλη μας όταν μαθαίνουμε ότι αυτός που νιώθουμε εχθρό μας έχει νικηθεί.

 Αυτό γίνεται ακόμη πιο έντονο σε μια εποχή στην οποία ως πιστοί, κάποτε και ως Εκκλησία, δυσκολευόμαστε να επιλύσουμε διαφορές. Μένουμε στα όποια δίκια μας και περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν τα βήματα, τα οποία δεν είναι αναμενόμενο ότι θα γίνουν. Γι’ αυτό και η ασκητική μας παράδοση θεωρεί ως θεμέλιο της πνευματικής οικοδομής τον πλησίον. Να κερδίσουμε τον πλησίον, για να ωφεληθούμε κι εμείς, και μάλιστα, πρώτοι.  

 Αυτό το «πρώτοι» ίσως μοιάζει χρησιμοθηρικό. Ότι βλέπουμε τη σχέση με τον Θεό ως σχέση ανταγωνισμού με τους άλλους. Όμως αυτό το «πρώτοι» είναι σημάδι βαθιάς αγάπης, ταπείνωσης και συγχωρητικότητας. Είναι νίκη κατά του εαυτού μας που θέλει τους άλλους να υποτάσσονται στις ιδέες μας, στον τρόπο θέασης του κόσμου από εμάς, ακόμη και στην πίστη μας. Μοιάζει να θέλουμε να υποχρεώσουμε με τον τρόπο μας όλους να σκέφτονται όπως εμείς, κι αυτό μας φέρνει σε ρήξη με τον συνάνθρωπο. Κάποτε μπορεί να τον σκανδαλίζουμε κιόλας, διότι εύκολα θα αναρωτηθεί για το ποια είναι η αγάπη των χριστιανών. Αν μάλιστα η σκέψη του είναι αντίθεη, θα αισθανθεί τις αντιλήψεις του δικαιωμένες. Γι’ αυτό και χρειάζεται αλήθεια, αποφασιστικότητα, αλλά και μέτρο. Να φαίνεται η αγάπη, χωρίς όμως να συντρίβει. 

 Καλούμαστε πρώτοι να κάνουμε το βήμα προς τον πλησίον. Πρώτοι να σπάμε τον πάγο, να ρίχνουμε γέφυρες, να αφήνουμε πίσω ό,τι μας χωρίζει. Να νιώθουμε ότι ο άλλος είναι κι αυτός εικόνα Θεού, ανάλογα τραυματισμένη με μας. Και να δίνουμε μαρτυρία που φέρνει προς τον Θεό, ένα παράδειγμα αγώνα που μπορεί να μοιάζει άγονος για το πνεύμα και το ήθος των καιρών, αλλά είναι η μαρτυρία μας. Και μπορεί ο πολιτισμός μας να έχει χάσει τις συντεταγμένες της ιερότητας, της αιωνιότητας, της έγνοιας που μας βγάζει από την απολυτότητα του εγώ, όμως κληθήκαμε να παλεύουμε σ’  αυτόν τον κόσμο και σ’  αυτόν τον χρόνο. Κι εδώ η πίστη μας βοηθά να βλέπουμε το θεμέλιο που είναι ο πλησίον,  για τον οποίο, όπως και για μας, ο Χριστός σταυρώθηκε, αναστήθηκε και μας καλεί μαζί να προχωρήσουμε στην οδό της βασιλείας. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 26 Μαρτίου 2025

2025-03-27 ΜΕΓΑ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ

Η εορτή του Ευαγγελισμού στην Κέρκυρα

 

Ανήμερα της εορτής του Ευαγγελισμού ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος, λειτούργησε, ομίλησε και χοροστάτησε στη Δοξολογία της Εθνικής Επετείου, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου Σπηλαιωτίσσης στην Κέρκυρα.  

Απευθυνόμενος στους εκκλησιαζομένους μετέφερε το σκηνικό το οποίο συνέβη στο σπίτι της Υπεραγίας Θεοτόκου στον Ευαγγελισμό, περιγράφοντας τρεις σκηνές εκ των διαδραματισθέντων. Πρώτον, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ενώ παρίσταται κατά τρόπον θαυμαστόν, η Παναγία μας βρίσκεται σε κατάσταση προσευχής, καθώς όπως πάντα, η Παναγία μας ήτο στην άμεση επικοινωνία με τον Θεόν από την ηλικία που αφιερώθηκε εις τον Ναόν του Θεού. Όλα τα θαυμαστά γεγονότα, όχι μόνο στο πρόσωπο της Παναγίας μας αλλά και των Αγίων της πίστεώς μας, συντελούνται εν ώρα προσευχής. Ο Αρχάγγελος της μεταφέρει την προαιώνιον βουλήν του Θεού, λέγοντάς της το «Χαῖρε Κεχαριτωμένη». Τι σημαίνει όμως «κεχαριτωμένη»; Σημαίνει ότι είναι λουσμένη μέσα στη χάρη του Θεού και αυτήν τη χάρη του Θεού την ελκύει ο καθένας μας ο οποίος επιμένει στην άσκηση, στην ταπείνωση, στη μετάνοια και στην προσευχή. Αυτά, η Παναγία μας τα βίωνε στην καθημερινότητά της και ο ίδιος ο Θεός τα ξεχώρισε από το πρόσωπον της Υπεραγίας Θεοτόκου, το οποίο ήταν και η αφορμή της επιλογής προκειμένου να την καταστήσει όργανο της φανέρωσης του αποκεκρυμμένου μυστηρίου Του.

Δεύτερον, η Παναγία μας καταλαμβάνεται από φόβον διότι έπρεπε να διαπιστώσει το αληθές του Αρχαγγέλου προκειμένου να μην πλανηθεί. Ο φόβος όμως μεταβάλλεται την ίδια στιγμή σε φόβο Θεού, όταν ο Αρχάγγελος της λέγει να μην φοβάται διότι είναι ο Γαβριήλ απεσταλμένος από τον Θεόν. Φόβος Θεού είναι κατάστασις υπερβατική, πνευματική. Επαίρεται από τα επίγεια στα επουράνια. Ο φόβος Θεού οδηγεί τον άνθρωπον στη θεογνωσία, αυτό το οποίο η Παναγία μας το αποκτά εκείνη τη στιγμή. Εμείς, δυστυχώς επειδή δεν μπορούμε να διακρίνουμε παρόμοιες πνευματικές καταστάσεις και επισκέψεις της χάριτός Του, μένουμε άγευστοι αυτού του μεγαλείου του δέους του Θεού και της θεογνωσίας. 

Τρίτον, συνεχίζοντας ο διάλογος μεταξύ της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Αρχαγγέλου, η Παναγία μας, ενισταμένη, ρωτά τον Αρχάγγελο, «Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;». Δηλαδή, πώς αυτό μπορεί να γίνει σε μένα, αφού δεν γνωρίζω άνδρα; Η ανταπάντησις του Αρχαγγέλου, «εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ» και εκεί που υπάρχουν οι όροι οι φυσικοί, «Θεὸς ὅπου βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις». Τούτο το υπερφυσικόν σήμερα οι άνθρωποι δεν μπορούν να το κατανοήσουν. Όμως, ούτε και την κατά φύσιν κατάσταση στην οποία μας έπλασε ο Δημιουργός μας. Σήμερα, η ανθρωπότητα προτιμά την παρά φύσιν κατάσταση για αυτό και η παγκόσμια κοινότητα του πλανήτη μας έχει την αστάθεια και τον κίνδυνο της συντελείας. 

Ακόμη, από την άλλη, σήμερα, καθ’ υπέρβαση της δυνάμεως του υποδούλου γένους μας και επειδή ο Θεός ιδιαίτερα αγάπησε το λαό μας, μάς χάρισε και τη σωματική ελευθερία από την υποδούλωση στην οποία βρέθηκε η πατρίδα μας. Οι αγράμματοι μεν, αλλά πιστοί, δε, ήρωες του γένους μας, ως ο Γέρος του Μωριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μήνυσε ότι ο Θεός έβαλε την υπογραφή του και δεν την παίρνει πίσω για την ελευθερία της πατρίδας μας. Είμαστε αναπολόγητοι για την πνευματική μας ακαταστασία και την επιστροφή μας στη δέσμευση, τόσο την πνευματική του ήθους, αλλά και την απεμπόληση του αγαθού της πατρίδας μας μέσα από την οποίαν απολαμβάνομεν την ελευθερία που μας χάρισαν τόσο ο Θεός και οι ήρωές μας. Δυστυχώς, ο λαός μας είναι επιλήσμων των μεγάλων ευεργεσιών τόσο του Θεού όσο και των εθνικών ηρώων μας. 

Ο Σεβασμιώτατος, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, τέλεσε επιμνημόσυνη δέηση στον αείμνηστο προκάτοχό του κυρόν Πολύκαρπο Βαγενά όστις κατά αυτήν την ημέραν παρέδωσε τη μακαρία ψυχή του εις χείρας Θεού ζώντος. Επί τω τέλει, προέστη της Δοξολογία επί τη Εθνική Επετείω συμμετεχόντων των αρχών του τόπου μας και του λαού.