ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ

Translate

Σάββατο 5 Ιουλίου 2025

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΩΝΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2025- Δ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ρωμ. στ’ 18-23)

 

 Ἀδελφοί, ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ. ᾿Ανθρώπινον λέγω διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν. ῞Ωσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν. ῞Οτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας, ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. Τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ᾿ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; Τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος. Νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον. Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Αδελφοί, εἶστε ἐλεύθεροι πιὰ ἀπὸ τὸν ζυγό τῆς ἁμαρτίας κι ὑπηρετεῖτε τὸ καλὸ καὶ τὸ δίκαιο. Χρησιμοποιῶ τὴν ἀνθρώπινη εἰκόνα τῆς δουλείας, γιατὶ δὲν μπορεῖτε ἀλλιώτικα νὰ μὲ καταλάβετε. Παλιότερα εἴχατε ὑποδουλώσει ὅλο τὸ εἶναι σας σὲ πάθη καὶ πράξεις ἀντίθετες στὸ θεϊκὸ θέλημα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ζεῖτε ἀντίθετα πρὸς τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. ῎Ετσι πρέπει καὶ τώρα νὰ ὑποδουλώσετε ὅλο τὸ εἶναι σας στὸ θεϊκὸ θέλημα, γιὰ νὰ βρεθεῖτε κοντὰ στὸν Θεό. Μὴν ξεχνᾶτε πώς, ὅσον καιρὸ ἤσασταν ὑπόδουλοι στὴν ἁμαρτία, ἤσασταν μακριὰ ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ποιὸ ἦταν τὸ κέρδος σας ἀπὸ τὴ διαγωγή σας ἐκείνη; Ντρέπεστε τώρα γι’ αὐτήν, γιατὶ ὁδηγοῦσε τελικὰ στὸν θάνατο. Τώρα ὅμως εἶστε ἐλεύθεροι πιὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία κι ἀνήκετε στὸν Θεό. Καρπὸς τῆς καινούριας ζωῆς σας εἶναι ἡ ἁγιοσύνη, καὶ τὸ τέλος τῆς πορείας σας εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Γιατὶ ὁ μισθὸς ποὺ δίνει ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ θάνατος, ἐνῶ τὸ δῶρο ποὺ χαρίζει ὁ Θεὸς εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, τὴν ὁποία ἔφερε ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ Κύριός μας.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2025- Δ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. η΄ 5-13)

 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσελθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. Καὶ λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ᾿Εγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. Καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. ᾿Ακούσας δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· ᾿Αμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. Λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ ᾿Αβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. Καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῳ· ῞Υπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. Καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα 

Εκεῖνο τὸν καιρό, μόλις μπῆκε ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν Καπερναούμ, τὸν πλησίασε ἕνας ἑκατόνταρχος καὶ τὸν παρακαλοῦσε μ᾿ αὐτὰ τὰ λόγια· «Κύριε, ὁ δοῦλος μου εἶναι κατάκοιτος στὸ σπίτι, παράλυτος, καὶ ὑποφέρει φοβερά». ῾Ο ᾿Ιησοῦς τοῦ λέει· «᾿Εγὼ θὰ ἔρθω καὶ θὰ τὸν θεραπεύσω». ῾Ο ἑκατόνταρχος τοῦ ἀποκρίθηκε· «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ δεχτῶ στὸ σπίτι μου· πὲς ὅμως μόνον ἕνα λόγο, καὶ θὰ γιατρευτεῖ ὁ δοῦλος μου. Εἶμαι κι ἐγὼ ἄνθρωπος κάτω ἀπὸ ἐξουσία, καὶ ἔχω στρατιῶτες στὴ διοίκησή μου· λέω στὸν ἕνα “πήγαινε” καὶ πηγαίνει, καὶ στὸν ἄλλο “ἔλα” καὶ ἔρχεται, καὶ στὸν δοῦλο μου “κάνε αὐτὸ” καὶ τὸ κάνει». ῞Οταν τὸν ἄκουσε ὁ ᾿Ιησοῦς, θαύμασε καὶ εἶπε σ᾿ ὅσους τὸν ἀκολουθοῦσαν· «Σᾶς βεβαιώνω πὼς τόση πίστη οὔτε ἀνάμεσα στοὺς ᾿Ισραηλίτες δὲν βρῆκα. Καὶ σᾶς λέω πὼς θά ᾿ρθουν πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολὴ καὶ δύση καὶ θὰ καθίσουν μαζὶ μὲ τὸν ᾿Αβραάμ, τὸν ᾿Ισαὰκ καὶ τὸν ᾿Ιακὼβ στὸ τραπέζι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐνῶ οἱ κληρονόμοι τῆς βασιλείας θὰ πεταχτοῦν ἔξω στὸ σκοτάδι· ἐκεῖ θὰ κλαῖνε, καὶ θὰ τρίζουν τὰ δόντια τους». ῞Υστερα εἶπε στὸν ἑκατόνταρχο ὁ ᾿Ιησοῦς· «Πήγαινε, κι ἂς γίνει αὐτὸ ποὺ πίστεψες». Καὶ γιατρεύτηκε ὁ δοῦλος ἐκείνη τὴν ὥρα.

ΤΑ ΟΨΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑ ΘΑΝΑΤΟΣ- Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑΜΕ


«Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ.  6,23) 

Γιατὶ ὁ μισθὸς ποὺ δίνει ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ θάνατος, ἐνῶ τὸ δῶρο ποὺ χαρίζει ὁ Θεὸς εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, τὴν ὁποία ἔφερε ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ Κύριός μας.

 Η λέξη «αμαρτία» έχει διαγραφεί από το λεξιλόγιο του σύγχρονου ανθρώπου. Σαν να θυμίζει εποχές στις οποίες υπήρχε μια τυραννία της θρησκείας,  οπότε και ο άνθρωπος αισθανόταν ότι δεν του επιτρεπόταν να χαρεί τη ωή του όπως  ήθελε. Να φανερώσει τις επιθυμίες του και να τις ικανοποιήσει, για να είναι ευχαριστημένος. Να αισθάνεται ότι δεν υπάρχει ένας Θεός που τον απειλεί με κόλαση. Να βλέπει τον κόσμο με κριτήριο και κέντρο τον άνθρωπο και ειδικότερα τον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι, η επανάσταση εναντίον του Θεού και της θρησκείας έχει πρώτο της καρπό την άρνηση της αμαρτίας.

 Αυτή η άρνηση, στην πραγματικότητα, έκανε πράξη αυτό που είναι η αμαρτία, δηλαδή η αποτυχία του ανθρώπου να δει τον Θεό και τον συνάνθρωπο με την εμπιστοσύνη και την αγάπη της σχέσης, την μετατροπή του Θεού και της πίστης σε σύστημα κανόνων, ανταμοιβής, τιμωρίας, κατασκευής και διατήρησης μιας κοινωνικής ηθικής, σχετικά ανώδυνης για τους ισχυρούς του συστήματος και αρκετά μοιρολατρικής για τους αδύναμους που είναι οι πολλοί. Ουσιαστικά ο άνθρωπος, αντί να παλέψει με την ελευθερία του να νικήσει την αμαρτία και να ανοιχτεί στον Θεό και στην αγάπη, έκανε θεό τον εαυτό του και υλοποίησε και υλοποιεί αυτό που είναι η αμαρτία, μία μόνιμη αποτυχία, είτε ως στάση ζωής είτε ως πάθη που χαλάνε την αγάπη  στην καθημερινότητά μας. 

 Κι έτσι σήμερα ζούμε την αποθέωση της αμαρτίας που είναι η θεοποίηση του εγώ. Ούτε ο παλιός τρόπος  του φόβου μας συγκινεί, διότι πάψαμε να μελετούμε τον θάνατο, καθώς έχουμε ένα σωρό ευκαιρίες να απολαύσουμε ή να ελπίζουμε ότι θα απολαύσουμε τη ζωή, ούτε όμως είμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε πού μας έχει οδηγήσει η άρνηση της αμαρτίας. Διότι είμαστε πλασμένοι για να σχετιζόμαστε, να αγαπούμε, να μοιραζόμαστε. Είμαστε πλασμένοι να είμαστε ελεύθεροι από τις όποιες εξαρτήσεις από τις επιθυμίες και τα πάθη μας, για να συναντήσουμε στην μόνη αληθινή οδό της αγάπης τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Και τα αδιέξοδά μας σε κάθε σημείο της ζωής μεγαλώνουν, ακόμη κι αν πρόσκαιρα απολαμβάνουμε, ακολουθούμε τον συρμό, νομίζουμε ότι είμαστε εντάξει. Η καρδιά μας το ξέρει.

 Ο απόστολος Παύλος αναφωνεί στους Ρωμαίους ότι τα οψώνια της αμαρτίας είναι θάνατος. Αυτό μας δίνει η αμαρτία, έναν θάνατο πνευματικό, διότι η ύπαρξή μας καταπιέζεται κατά βάθος εντός της, καθώς δεν βλέπει τον αληθινό της σκοπό. Παγιδευμένοι στα αδιέξοδα εντός τρόπου ζωής που νικιέται στη στιγμή από τον σωματικό θάνατο, δεν βλέπουμε την ματαιότητά του, για να γεμίσουμε τη ζωή μας με αγάπη, συνάνθρωπο, νόημα, ώστε να νιώθουμε ότι η ζωή μας αξίζει και για πέρα από τον θάνατο. Διότι, για να νικήσουμε την αμαρτία, χρειάζεται άσκηση, προσευχή, ευσπλαχνία, μοίρασμα, δηλαδή υπέρβαση της προτεραιότητας του εγώ μας, τουτέστιν πίστη! Κι εμείς μάθαμε ότι η θρησκεία είναι καταπίεση και εγκλωβισμός σε μια αιωνιότητα που δεν ξέρουμε αν θα έρθει και όχι χαρά.

 Είναι ορατή η απουσία του Χριστού από τη ζωή μας. Ο Χριστός που είναι η αγάπη, η ελπίδα, η ζωή, κάνει αυτόν που πιστεύει και εμπιστεύεται σ’ Αυτόν να νικά την αμαρτία και τα οψώνιά της στη ζωή της Εκκλησίας. Ας βγάλουμε από την πρόσοψη της Εκκλησίας στην οποία θέλουμε να πιστεύουμε τον φόβο και την καταπίεση. Ας τη ζήσουμε ως αγάπη και ελπίδα, μέσα από το πρόσωπο του Χριστού. Και τότε ο πνευματικός θάνατος δεν θα είναι η κατάστασή μας, αλλά η χαρά τού να συναντιόμαστε, να αγαπούμε, να μοιραζόμαστε, να συγχωρούμε. Να μπορούμε να μοιραστούμε ό,τι ο κόσμος μάς δίνει όχι για την πρόσκαιρη χαρά, αλλά για να πράξουμε το καλό. Κι ας είναι σταυρός. Ο Χριστός γιατρεύει τους πόνους μας και μας δίνει δύναμη να προχωρήσουμε. Ας δυναμώσει η πίστη μας και ας θυμηθούμε ότι η αμαρτία καραδοκεί. Όχι για να τη φοβόμαστε, ούτε για να την περιφρονούμε, αλλά για να γνωρίζουμε ότι υπάρχει και να παλεύουμε να την νικήσουμε στη ζωή της Εκκλησίας, στα μυστήρια, στη σχέση με τον Χριστό! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

6 Ιουλίου 2025

Κυριακή Δ’ Ματθαίου

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2025

Ο Κερκύρας Νεκτάριος στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρουμανίας

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος, κατά το διάστημα μεταξύ 26 και 30 Ιουνίου, ταξίδεψε στην αδελφή Εκκλησία της Ρουμανίας, κατόπιν επίσημης πρόσκλησης του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μολδαβίας και Μπουκοβίνας, κ. Θεοφάνους και κανονικής αδείας του Μακαριωτάτου Πατριάρχου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας, κ. Δανιήλ, ώστε να παραστείστην εορτή των Αγίων Ενδόξων και Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Bărboi στο κέντρο της ιστορικής πόλης του Ιασίου, η οποία υπήρξε άλλοτε μετόχι της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου Αγίου Όρους. Στην Ιερά Μονή διαβιεί πλέον μικρά αδελφότητα νέων μοναχών, υπό τον καθηγούμενοΠανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Ναθαναήλ Neacșu, ο οποίος είναι και καθηγητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ιασίου. Προ της ελεύσεως του κ. Νεκταρίου στην πόλη του Ιασίου, ο Σεβασμιώτατοςεπισκέφτηκε την 26ηΙουνίου, την Ιερά Μονή Sihăstria Rîșca στη Μολδαβία της Ρουμανίας. Εκεί, διαβιεί ακμάζουσα αδελφότητα, υπό τον καθηγούμενοΠανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη, Γέροντα Μιχαήλ. Ο κ. Νεκτάριος διατηρεί με τον Γέροντα της Μονής, από πολλών ετών, στενή πνευματική φιλική σχέση.Αυτή η μεγάλη Ιερά Μονή ανεγέρθη προ επταετίας και αποτελεί ένα σημαντικό δείγμα υγιούς μοναχικής πολιτείας. Κατόπιν αδείας του τοπικού Ποιμενάρχου, ο κ. Νεκτάριος λειτούργησε στην Ιερά Μονή, ενώ μετά της συνοδείας του, επισκέφτηκε αρκετά μοναστήρια της της ευρύτερης περιοχής όπου είχε την ευκαιρία να έλθει σε πνευματική επικοινωνία με τις αδελφότητες.Στη συνέχεια, ο κ. Νεκτάριος, το εσπέρας της 27ης Ιουνίου, πορεύτηκε προς το Ιάσιο όπου έτυχε θερμής υποδοχής από τον άγιο Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Bărboi.Εκεί, είχε την ευκαιρία να ενημερωθεί για την ιστορία της Ιεράς Μονής, τις στενές σχέσεις της με τον ελληνισμό και το Άγιον Όρος. Η Ιερά Μονή αποτελεί ένα σημαντικόκέντρο ποιμαντικής για τους νέους καθώς συγκεντρώνονται πολλοί νέοι άνθρωποι και φοιτητές, οι οποίοι διακατέχονται από πνευματικό ζήλο και αγάπη για το Θεό. Έτσι, ο κ. Νεκτάριος μετά την άφιξή του είχε την ευκαιρία να απευθύνει λόγο πνευματικό και να συνομιλήσει πέραν από τα μέλη της αδελφότητας και σε πολλούς νέους ανθρώπουςκαι φοιτητές Θεολογίας.Την επομένη το πρωί, τον υποδέχτηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μολδαβίας και Μπουκοβίνας, κ. Θεοφάνης στο Μητροπολιτικό Μέγαρο του Ιασίου. Εκεί, μαζί με τον Μητροπολίτη Αυστραλίας, Νέας Ζηλανδίας και Φιλιππίνων του Πατριαρχείου Αντιοχείας, κ. Βασίλειο και τον Γέροντα Ναθαναήλ, είχαν την ευκαιρία ναπραγματοποιήσουν συνομιλίες και να ανταλλάξουν απόψεις περί των εκκλησιαστικών ζητημάτων που απασχολούν την Ορθοδοξία, τις λυπηρές εμπόλεμες συνθήκες που επικρατούν στα διάφορα μέτωπα ανά τον κόσμο, αλλά και στις επιπτώσεις που προκύπτουν λόγω των αναθεωρητικών τάσεων της νέας τάξης πραγμάτων στο πεδίο των παραδοσιακών αξιών και της αποξένωσης του ανθρώπου από το Θεό.Το εσπέρας της παραμονής της εορτής των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, οΣεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, κ. Νεκτάριος, χοροστάτησε στον πανηγυρικό εσπερινό στην Ιερά Μονή Bărboi, ενώ έθεσε ως θεματικό κέντρο τηςομιλίας του το πρόσωπο του Αποστόλου Πέτρου. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστόςδιακρίνοντας το βάθος της ψυχής του Αποστόλου Πέτρου και το δυναμισμό της ιδιοσυγκρασίας του, τον κατέστησε από ταπεινό ψαρά, σε πρωτοκορυφαίο Απόστολο,η κραταιά πίστη του οποίου αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο της Εκκλησίας (Μτ. 16, 18). Ο Πέτρος, με το ομολογιακό του πνεύμα και τη σταθερότητα της καρδιάς του αποτελεί οδοδείκτη για το σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος δεικνύει ότι η πίστη είναι πορείαμαρτυρίας, μετανοίας, αγάπης και ανάστασης. Ο Πέτρος, παρά την τριπλή άρνηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με την ειλικρινή του μετάνοια, αποκαταστάθηκε από τον Κύριό μας και αξιώθηκε να γίνει ο ποιμήν των «προβάτων» του Χριστού (Ιν 21, 17). Η σύγχρονη εποχή έχει ανάγκηαπό το θάρρος και το δυναμισμό του Αποστόλου Πέτρου, προκειμένου ο σύγχρονος άνθρωπος να κατανοήσει ότιη σωτηρία του και η διαφύλαξητης πίστης απαιτούν αντίσταση και σταθερό φρόνημα, τα οποία ενίοτε έχουν σταυρικό χαρακτήρα, ώστε να προστατευτεί από την εξελισσόμενη άλωση των χριστιανικώναξιών και της θεόσδοτης ελευθερίας του ανθρώπου από τις δυνάμεις εκείνες οι οποίες επιβουλεύονται τη σωτηρία του και απεμπολούν το ζωοδότη Θεό από τη ζωή του.Την κυριώνυμο ημέρα της εορτής, ο κ. Νεκτάριος, προέστη της πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας στο καθολικό της Ιεράς Μονής. Μαζί του, συλλειτούργησαν οΠανοσιολογιώτατος Γέρων της Ιεράς Μονής, κ. Ναθαναηλ, πολλοί ιερείς καιεκπρόσωποι μοναστικών αδελφοτήτων της περιοχής, διάκονοι της Αρχιεπισκοπής Ιασίου, καθώς και ο Ιεροδιάκονος του, π. Ευσέβιος Πανδής. Απευθυνόμενος στο πυκνό εκκλησίασμα, ομίλησε περί του άλλου μεγάλου Αποστόλου, του Παύλου. Ο Απόστολος Παύλος, πριν ακόμη λάβει εκείνο το φοβερό κάλεσμα από τον Κύριό μαςΙησού Χριστό, ήταν άνθρωπος με βαθιά πίστη και αγάπη στον πατροπαράδοτο Θεότων Ιουδαίων. Έτσι, ο Κύριός μας, γνωρίζοντας αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τηςψυχής του, τα αλλοίωσε κατά Θεόν με αποτέλεσμα, ο Σαύλος, από διώκτης των χριστιανών, «ἡρπάγη ἕως τρίτου οὐρανοῦ» (Β’ Κορ. 12, 2), έγινε μέτοχος τον κρυπτών μυστηρίων του Θεού και εξελίχθηκε στο μέγα Απόστολο των Εθνών, Παύλο. Η αγάπη του για το Θεό, η πίστη, ο δυναμισμός και ο ζήλος του, τον οδήγησαν σε κάθε γωνιά σχεδόν της λεκάνης της Μεσογείου, την Ελλάδα, την Ιταλία, έως και την Ιβηρική Χερσόνησο. Κήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού, ετοιμάζοντας το έδαφος για τους υπολοίπους αποστόλους, όπως ο Απόστολος Ανδρέας που συνδέεται στενά με τον ευαγγελισμό των περιοχών της Ρουμανίας και των σλαβικών χωρών. Η Εκκλησία μας από τα σπάργανα της βρέθηκε σε διωγμό. Αυτό αποτελεί, ένα κοινό γνώρισμα τηςεποχής μας με αυτή των Αποστόλων. Αυτό που αλλάζει είναι η μορφή του διωγμούκαθώς στις μέρες μας, υφίσταται έναν σκιώδη πόλεμο από τη νέα τάξη πραγμάτων η οποία επιδιώκει την υποταγή του ανθρώπου στις σύγχρονες υλιστικές μορφές ειδωλολατρίας και εγωλατρίας. Οι πιστοί σήμερα, χρειάζεται να αντιληφθούν ότι αυτόςπου διώκεται, ουσιαστικά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Έτσι, καλούμαστε όλοι ναεμπνευστούμε από το δυναμισμό, την πίστη, την αγάπη και το ζήλο των Αγίων Αποστόλων, οι οποίοι μαρτύρησαν με το αίμα τους για το Χριστό και να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων της εποχής μας.Στο τέλος, ο κ. Νεκτάριος, εξέφρασε τη βαθιά του ευγνωμοσύνη του για τη θερμή φιλοξενία του στο Ιάσιο, ευχήθηκε σε όλους χρόνια πολλά και οι Άγιοι Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι, Πέτρος και Παύλος, να είναι πρεσβευτές για όλους στον Κύριο και συνοδοιπόροι στο ταξίδι της σωτήριας μας. 














Πέμπτη 3 Ιουλίου 2025

ΓΙΟΡΤΗ ΛΗΞΗΣ ΤΟΥ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΣΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΔΑΠ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

 Στο προαύλιο του Ιδρύματος Χρονίως Πασχόντων «η Πλατυτέρα» έγινε το βράδυ της Τετάρτης 2 Ιουλίου η γιορτή λήξης της εκκλησιαστικής χρονιάς 2024-2025 του Βρεφονηπιακού Σταθμού και του ΚΔΑΠ της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας «ΕΛΕΝΗ ΜΠΕΛΛΟΥ». ΟΙ γονείς που παρακολούθησαν τη γιορτή καταχειροκρότησαν τα παιδιά τους , μικρότερα και μεγαλύτερα, τα οποία, με την επίβλεψη των παιδαγωγών τους, ετοίμασαν μία εξαιρετική παράσταση με θέμα τη μουσική, δοσμένη με την παιδική αθωότητα και χάρη και με εξαιρετική μουσικοκινητική προσέγγιση.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, χαρούμενος και συγκινημένος, που ένα έργο το οποίο επιτελείται περίπου 15 χρόνια , έχει αγκαλιαστεί από τη τοπική κοινωνία, παρέχοντας παιδεία Χριστού, κοινωνικές δεξιότητες, αλλά και ευκαιρίες καλλιέργεια χαρακτήρα και ήθους, συνεχάρη τη διευθύντρια του ΚΔΑΠ κ. Μαρία Κυτιλή-Μουρτζανού, εκπαιδευτικό, και τις διευθύντριες του Βρεφονηπιακού Σταθμού κ. Βασιλική Όμπαλη και κ. Κέλλυ Καρύδη, για την εξαιρετική προσπάθεια και συνεργασία που αποδίδει καρπούς σε μια δύσκολη εποχή.

Ο κ. Νεκτάριος ευχαρίστησε τους γονείς, διότι εμπιστεύονται τα παιδιά τους στην Εκκλησία, σε μία περίοδο ξεθεμελιώματος των αρχών και των αξιών, που έχει ξεκινήσει εδώ και 40 χρόνια περίπου, και τόνισε ότι τα παιδιά και η νεότητα είναι το δικό του καμάρι, διότι δείχνουν ότι δεν χάνεται η ελπίδα της πίστης και της παράδοσης. Τόνισε ακόμη ότι η μουσική είναι χαρακτηριστικό στοιχείο του κερκυραϊκού πολιτισμού και ότι είναι πολύ όμορφο τα παιδιά να βλέπουν πτυχές και μέσα από τις δραστηριότητες του βρεφονηπιακού σταθμού και του ΚΔΑΠ.

                Συνεχάρη ακόμη το παιδαγωγικό προσωπικό και όλες και όλους, όσοι στηρίζουν το ωραίο αυτό έργο. Αξίζει να σημειωθεί ότι η εκδήλωση ξεκίνησε με το απολυτίκιο του Αγίου Σπυρίδωνα, το οποίο έψαλλαν τα παιδιά και ότι, εκτός των άλλων δραστηριοτήτων, στο καλοκαιρινό πρόγραμμα ιερείς επισκέπτονται καθημερινά και το ΚΔΑΠ και τον σταθμό και βοηθούν τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με την παράδοση, τους αγίους και το ευαγγέλιο, σε κλίμα δημιουργικό και με διαδραστική συμμετοχή.










Τετάρτη 2 Ιουλίου 2025

ΒΙΟΣ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΒΙΟ

 


Έλεγε ο αββάς Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης: «Βίος χωρίς λόγια είναι πιο ωφέλιμος από λόγια χωρίς βίο. Ο ένας και με τη σιγή ωφελεί. Ο άλλος και με τη φωνή ζημιώνει. Αν όμως λόγια και βίος συμπίπτουν, αποτελούν άκρας φιλοσοφίας κατόρθωμα» (από το «Γεροντικό»)

Η εποχή μας είναι η εποχή των λόγων. Δεν έχει σημασία αν εκφέρονται με τη φωνή. Τα σχόλια στο Διαδίκτυο, οι εικόνες που αξίζουν όσο χίλιες λέξεις, η ανάγκη να μην κρύβουμε την άποψή μας διότι είναι σημαντική όπως πιστεύουμε, αποτελούν τρόπους φανέρωσης του ποιοι είμαστε. Ασταμάτητοι είμαστε οι άνθρωποι, συχνά και ασυνάρτητοι. Ποιος να ακούσει τον ασκητικό λόγο ότι ο βίος χωρίς λόγια είναι πιο ωφέλιμος από τα λόγια χωρίς βίο. Ο ασκητής αναφέρεται στη ζωή με νόημα, όχι στον βίο τον αβίωτο. Και η ζωή με νόημα δεν χρειάζεται πολλά λόγια. Αντίθετα, και η σιωπή διδάσκει, όταν ο άνθρωπος νιώθει την αγάπη, την ελπίδα, την ανάσταση. Όταν μπορεί να μοιραστεί ένα χαμόγελο. Να σταθεί στο δάκρυ του άλλου. Να νιώσει ότι η προσευχή είναι αληθινή βοήθεια και να την κάνει γι’ αυτόν που τον δυσκολεύει. Όταν όμως λες χωρίς να ζεις, τότε μπορεί να κάνεις θόρυβο, αλλά ούτε ωφελείς ούτε ωφελείσαι. 

Οι άνθρωποι σήμερα έχουμε έντονη την τάση της αυτοδικαίωσης, η οποία συνοδεύει την περιαυτολογία. Σαν να αισθανόμαστε ότι έχουμε κάτι να αποδείξουμε, τα παιδιά στους γονείς, οι μαθητές στους δασκάλους, οι εργαζόμενοι στ’ αφεντικά, οι φτωχοί στους πλούσιους, οι άσχημοι στους όμορφους. Μεγαλώνουμε σε ένα κλίμα όπου το δίκιο μας πρέπει να εκφράζεται και να αναγνωρίζεται. Ακόμη και οι καλές μας πράξεις χρειάζεται να προβληθούν, γιατί αλλιώς μοιάζουν χωρίς νόημα. Αν δεν μας ανταποδοθεί αυτό που θεωρούμε ότι μας αξίζει, τότε μελαγχολούμε. Απογοητευόμαστε. Αισθανόμαστε ότι κι αν αξίζουμε, ποιος το νιώθει; Τα λόγια μας κρύβουν μια περηφάνια, όχι της δημιουργικότητας, της χαράς και της αξιοπρέπειας, αλλά αυτή της λύσσας ότι «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Και δεν διστάζουμε να πληγώσουμε, επειδή είμαστε πληγωμένοι. Να εκδικηθούμε, γιατί οι άλλοι δεν είναι όπως τους θέλουμε. 

Η πνευματική μας παράδοση μάς μιλά για τη γλώσσα της σιωπής. Αυτή που βγαίνει μέσα από την αγάπη και την έγνοια για τον άλλον. Ο βίος χωρίς λόγια είναι απότοκος μιας ταπεινοσύνης, η οποία κερδίζει τον ουρανό και ομορφαίνει τη γη. Γιατί να τη δείξουμε; Μα γιατί κληθήκαμε να ωφελούμε. Αυτή είναι η πεμπτουσία της αγάπης. Το να προσφέρεις, να διδάσκεις, όχι χωρίς αλήθεια, αλλά χωρίς απαίτηση να είσαι ο πρώτος. Δείξε τον δρόμο κι ας μην σ’ ακούνε. Άφησε στον Θεό τον θερισμό, αλλά μη φοβηθείς να σπείρεις. Ας είσαι ο ελάχιστος. Σωζόμαστε δίνοντας ένα πιάτο φαγητό, ένα ποτήρι νερό, ένα ρούχο που μας περισσεύει, κάνοντας μια προσευχή για τον ξένο, τον άρρωστο, τον απόκληρο. Γιατί η πίστη δεν θέλει πολλά. 

«Μάλλον θόρυβος γίνεται». Ζούμε σε μια εποχή στην οποία όποιος φωνάξει, αισθάνεται ότι εισακούεται και κερδίζει. Μας λείπει η φωνή της δεήσεως. Της εναπόθεσης της ελπίδας μας στον μεγάλο Ταπεινό. Αυτόν που είναι πάντα δίπλα μας κι ας μοιάζει σιωπηλός. Εκείνος θα μας δώσει ό,τι αληθινό. Της αγάπης τελικά τον δρόμο.  

π. Θεμιστοκλής  Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 2 Ιουλίου 2025

Η εορτή της Παναγίας Βλαχερνών στην Κέρκυρα

Την Τετάρτη, 2 Ιουλίου 2025, ημέρα εορτής της Καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχέρναις, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος, λειτούργησε και ομίλησε στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Υπεραγίας Θεοτόκου Βλαχερνών στο προάστιο Γαρίτσα της πόλεως της Κέρκυρας. Η εν λόγω εορτή πανηγυρίζεταιμε ιδιαίτερη λαμπρότητα στην Κέρκυρα καθώς υπάρχουν πολλοί Ιεροί Ναοί και Ιερές Μονές αφιερωμένες στην Παναγία Βλαχερνών. Η καθιέρωσης αυτών των Ιερών Ναών προήλθε από την εποχή κατά την οποία έφθασε η Ιερή εικόνα της Παναγίας δια θαλάσσης στον όρμο της Γαρίτσας, εκ Κωνσταντινουπόλεως, όπου και κτίσθηκε ο πρώτος Ιερός Ναός αφιερωμένος στην Παναγία. Μαζί με τον Σεβασμιώτατο λειτούργησαν ο Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Ιερού Ναού, Πρωτοπρεσβύτερος Αθανάσιος Κοκκινόπουλος, καθώς και ιερείς εκ των πλησιόχωρων ενοριών και οι Διάκονοί του.Κατά την ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος, απευθυνόμενος στο πολυπληθές εκκλησίασμα, έλαβε αφορμή από το ευαγγελικό ανάγνωσμα της εορτής και συγκεκριμένα, από το στίχο «ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱγενεαί» (Λκ 1, 48). Αυτός ο προφητικός λόγος της Παναγίας μας αναφέρεταιστη μεγάλη ευλάβεια και τιμή που επρόκειτο να εκδηλώσουν οι Χριστιανοί προς το πρόσωπό Της, καθώς αυτή αποτελεί πρότυπο μητέρας, καταξιωμένης γυναίκας, πίστης και υπακοής στο θέλημα του ίδιου του Θεού. Η αγία μας Εκκλησία πάντοτε, μέσω του προσώπου της Παναγίας, απευθυνόταν με ιδιαίτερο σεβασμό στις γυναίκες. Τούτη η στάση, βρίσκεται σε αντίθεση με τιςθέσεις σύγχρονων κινημάτων τα οποία αλλοιώνουν τις διαχρονικές έννοιες και αρετές που περιβάλλουν το πρόσωπο της γυναίκας και όπως ανέφερεχαρακτηριστικά ο κ. Νεκτάριος «τείνουν να αποξενώνουν τη μητέρα από τη μητρότητα, τη συζυγία από τη σύζυγο» και να απομακρύνουν από την αρετή της ενδοσυζυγικής πίστης τις σύγχρονες γυναίκες, κατευθύνοντάς τες προςάλλες ατραπούς νεωτερικότητας.Επίσης, η Παναγία μας αποτέλεσε το μέσον εκείνο με το οποίοπραγματοποιήθηκε το προαινώνιο σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου, μέσωτης ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού. Όμως, όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, η πτώση των πρωτοπλάστων και η διακοπή της αγαπητικής κοινωνίας τους με τον Θεό, είχε προέλθει δια της Εύας, η οποία συγκατατέθηκεστον πειρασμό και παρέσυρε τον Αδάμ προτρέποντάς τον να αυτονομηθεί ώστενα γίνει θεός, χωρίς όμως τον Θεό και Δημιουργό. Έτσι αυτή, η στενή κοινωνίααγάπης και οικειότητος του ακτίστου Θεού με το τον κτιστό άνθρωπο διακόπηκε, υφιστάμενος ο άνθρωπος τη φθορά, το φόβο και την ντροπή, με αποτέλεσμα όπως λένε οι Γραφες να «κλάψει πικρώς». Όμως, μέσω της νέας Εύας, της Υπεραγίας Θεοτόκου, «ἐποίησέ … μεγαλεία ὁ δυνατός» (Λκ. 1, 49) και έτσι ενώθηκαν τα έως πρότινος διεσπασμένα. Συνεπώς, η Παναγία μας αποτελεί όργανο επανενώσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Ως πρότυπο υπακοής, προετοίμασε τον εαυτό της προκειμένου να καταστεί δοχείο άμωμο και αμόλυντο προκειμένου να δεχθεί τον Θεό και να Του δανείσει ολόκληρη την ανθρώπινη φύση. Έτσι, ο Θεός ενανθρωπίστηκε, δίνοντας και πάλι στον άνθρωπο τη δυνατότητα της θεώσεως και της αποκατάστασης αυτής της πρότερης αγαπητικής κοινωνίας με τον Θεό.Όμως, ο σύγχρονος άνθρωπος, πόσο έτοιμος είναι να υπακούσει στο θέλημα του Θεού πραγματικά; Να πει αυτό το μεγαλειώδες «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου,γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου» (Λκ. 1, 38), της Υπεραγίας Θεοτόκου; Να αφεθείελεύθερα και αβίαστα σε αυτή τη σχέση με το Θεό, χωρίς να αντιδρά στο θέλημα του Κυρίου; Να δοθεί ολοκληρωτικά και χωρίς όρους και κανόνες σε Αυτόνανεξάρτητα από το κοντόφθαλμο και ατομικό του συμφέρον; Να ακολουθήσειτο πρότυπο της Παναγίας μας η οποία σκεπάζει όλον τον κόσμο συνεχώς και η οποία έζησε το μεγαλείο της μητρότητος; Έτσι, η Υπεραγία Θεοτόκος αποτελείπρότυπο αγάπης, ταπείνωσης, υπακοής, παρθενίας και κάθε αρετής, όχι μόνον για τις γυναίκες, αλλά για όλους τους ανθρώπους. Αρετές, οι οποίες δεν αποτελούν οπισθοδρόμηση κατά τους εκπροσώπους των νεωτεριστικών αναθεωρητικών τάσεων, αλλά έχουν διαχρονικό χαρακτήρα, καθώς αποτελούν στολίδια του Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο με τα οποία πορεύεται στην οδό της σωτηρίας. Έτσι, ας έχουμε όλοι οι άνθρωποι το βλέμμα μας στραμμένο προς την Παναγία, η οποία ατενίζει με ευσπλαχνία και αγάπη όλο τον κόσμο, καθώς αυτή αποτελεί το μοναδικό στήριγμα και την κραταιά σκέπη για τη ζωήτου ανθρώπου. 

Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε χρόνια πολλά σε όλους.