ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12 ΜΑΪΟΥ 2024, ΤΟΥ ΘΩΜΑ (Πράξεις Αποστόλων, ε΄ 12-20)

 

   Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκεῖναις, διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά· καὶ ἦσαν ὁμοθυμαδὸν ἅπαντες ἐν τῇ στοᾷ Σολομῶντος· τῶν δὲ λοιπῶν οὐδεὶς ἐτόλμα κολλᾶσθαι αὐτοῖς, ἀλλ᾿ ἐμεγάλυνεν αὐτοὺς ὁ λαός· μᾶλλον δὲ προσετίθεντο πιστεύοντες τῷ Κυρίῳ πλήθη ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν, ὥστε κατὰ τὰς πλατείας ἐκφέρειν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τιθέναι ἐπὶ κλινῶν καὶ κραβάττων, ἵνα ἐρχομένου Πέτρου κἂν ἡ σκιὰ ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν. Συνήρχετο δὲ καὶ τὸ πλῆθος τῶν πέριξ πόλεων εἰς Ἱερουσαλὴμ φέροντες ἀσθενεῖς καὶ ὀχλουμένους ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, οἵτινες ἐθεραπεύοντο ἅπαντες. Ἀναστὰς δὲ ὁ ἀρχιερεὺς καὶ πάντες οἱ σὺν αὐτῷ, ἡ οὖσα αἵρεσις τῶν Σαδδουκαίων, ἐπλήσθησαν ζήλου καὶ ἐπέβαλον τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τοὺς ἀποστόλους, καὶ ἔθεντο αὐτοὺς ἐν τηρήσει δημοσίᾳ. Ἄγγελος δὲ Κυρίου διὰ τῆς νυκτὸς ἤνοιξε τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, ἐξαγαγών τε αὐτοὺς εἶπε· πορεύεσθε, καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ρήματα τῆς ζωῆς ταύτης.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα 

Τίς ἡμέρες ἐκεῖνες, μὲ τὰ χέρια τῶν ἀποστόλων ἐγίνοντο πολλὰ θαύματα καὶ τέρατα μεταξὺ τοῦ λαοῦ· καὶ ἐσυνήθιζαν νὰ συγκεντρώνονται ὅλοι μὲ μιὰ ψυχὴ στὴν στοὰ τοῦ Σολομῶντος. Ἀπὸ τοὺς ἄλλους κανεὶς δὲν τολμοῦσε νὰ προσκολληθῇ σ’ αὐτούς, ὁ λαός ὅμως τοὺς ἔτρεφε μεγάλην ὑπόληψη· ἀκόμη δὲ περισσότερον, προστίθενταν πλήθη ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ποὺ πίστευαν στὸν Κύριο. Ἀκόμη καὶ τοὺς ἀσθενεῖς ἔφερναν στὶς πλατεῖες καὶ τοὺς ἔβαζαν σὲ κρεββάτια καὶ φορεῖα ὥστε, ὅταν θὰ περνοῦσε ὁ Πέτρος, νὰ πέσῃ ἔστω καὶ ἡ σκιά του σὲ κάποιον ἀπὸ αὐτούς. Μαζευότανε καὶ ὁ κόσμος ἀπὸ τίς πέριξ πόλεις στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἔφερναν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ὅσους  βασανίζονταν ἀπὸ πνεύματα ἀκάθαρτα, καὶ ὅλοι  θεραπεύονταν. Τότε  σηκώθηκε ὁ ἀρχιερέας  καὶ ὅλοι ὅσοι ἦσαν μαζί του, δηλαδὴ τὸ κόμμα τῶν Σαδδουκαίων, καὶ γεμάτοι ἀπὸ φθόνον ἔβαλαν τὰ χέρια τους ἐπάνω στοὺς ἀποστόλους καὶ τοὺς  φυλάκισαν δημοσίᾳ. Ἀλλὰ ἄγγελος Κυρίου ἄνοιξε τὴν νύχτα τὶς πόρτες τῆς φυλακῆς, τοὺς ἔβγαλε ἔξω καὶ εἶπε, «Πηγαίνετε, σταθῆτε στὸν ναὸ  καὶ μιλῆστε στὸν λαὸν γιὰ τὴν νέα  αὐτὴ  ζωή»

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12 ΜΑΪΟΥ 2024- ΤΟΥ ΘΩΜΑ (Ἰωάν. κ΄ 19-31)

Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν. Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον. Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ' αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς. Ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. Καὶ μεθ' ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ' αὐτῶν. Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· εἰρήνη ὑμῖν. Εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός. Καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες. Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ· ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα 

Κατὰ τὴν ἑσπέρα τῆς ἡμέρας ἐκείνης, τῆς πρώτης τῆς ἑβδομάδος, καὶ ἐνῷ οἱ πόρτες ἦσαν κλειστές, ἐκεῖ ὅπου ἦσαν συγκεντρωμένοι οἱ μαθητές, διότι φοβοῦνταν τοὺς Ἰουδαίους, ἦλθε ὁ Ἰησοῦς καὶ στάθηκε στὸ μέσον καὶ τοὺς λέγει, «Εἰρήνη νὰ εἶναι μαζί σας». Ὅταν εἶπε αὐτό, τοὺς ἔδειξε τὰ χέρια του καὶ τὴν πλευράν του. Οἱ μαθητές  χάρηκαν διότι εἶδαν τὸν Κύριο. Ὁ Ἰησοῦς τοὺς εἶπε καὶ πάλι, «Εἰρήνη νὰ εἶναι μαζί σας. Καθὼς ἔστειλε ἐμὲνα ὁ Πατέρας καὶ ἐγὼ στέλνω ἐσᾶς». Ὅταν εἶπε αὐτό,  φύσησε στὸ πρόσωπο  καὶ τοὺς λέγει, «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἐὰν συγχωρέσετε τὶς ἁμαρτίες κάποιου,  θἀ τοῦ εἶναι συγχωρημένες· ἂν κάποιου  δὲν τὶς συγχωρήσετε, θὰ μείνουν ἀσυγχώρητες». Ὁ Θωμᾶς, ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα, ὁ ὀνομαζόμενος Δίδυμος, δὲν ἦταν μαζί τους ὅταν ἦλθε ὁ Ἰησοῦς. Τοῦ εἶπαν λοιπὸν οἱ ἄλλοι μαθητές, «Εἴδαμε τὸν Κύριο». Αὐτὸς ὅμως τοὺς εἶπε, «Ἐὰν δὲν ἰδῶ στὰ χέρια του τὸ σημάδι ἀπὸ τὰ καρφιὰ καὶ δὲν βάλω τὸ δάκτυλό μου στὸ σημάδι ἀπὸ τὰ καρφιὰ καὶ δὲν βάλω τὸ χέρι μου στὴν πλευρά του, δὲν θὰ πιστέψω».Ὕστερα ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρες ἦταν πάλιν μέσα στὸ σπίτι οἱ μαθητές του καὶ ὁ Θωμᾶς μαζί τους. Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, ἐνῷ οἱ πόρτες ἦταν κλειστές, στάθηκε στὸ μέσον καὶ εἶπε, «Εἰρήνη νὰ εἶναι μαζί σας». Ἐπειτα λέγει στὸν Θωμᾶ, «Φέρε τὸ δάκτυλό σου ἐδῶ καὶ κύτταξε τὰ χέρια μου καὶ φέρε τὸ χέρι σου καὶ βάλε το στὴν πλευρά  μου καὶ μὴ γίνεσαι ἄπιστος ἀλλὰ πιστός». Ὁ Θωμᾶς τοῦ ἀπεκρίθη, «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέγει, «Ἐπειδὴ μὲ εἶδες, ἐπίστεψες. Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν μὲ εἶδαν καὶ ὅμως ἐπίστεψαν».Καὶ ἄλλα πολλὰ θαύματα ἔκανε ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν του, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι γραμμένα  στὸ βιβλίο  τοῦτο. Αλλ’ αὐτὰ ἔχουν γραφεῖ γιὰ νὰ πιστέψετε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ πιστεύοντες νὰ ἔχετε ζωὴ  στὸ ὄνομα αὐτοῦ.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ

 

“Καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες” (Ἰωάν.  20, 28-29).

Καί ὁ Θωμᾶς τοῦ ἀπεκρίθη, «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέγει, «Ἐπειδὴ μὲ εἶδες, πίστεψες. Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν μὲ εἶδαν καὶ ὅμως ἐπίστεψαν».

    Δύο μαθητές, το βράδυ της σύλληψης του Χριστού, διαπράττουν προδοσία. Ο Ιούδας έχει αφήσει κατά μέρος οποιαδήποτε αγάπη στο πρόσωπο του Χριστού και έχει συμφωνήσει, παραδομένος στο πάθος της φιλαργυρίας και στην άρνηση του να δεχτεί ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από το κακό και τον θάνατο και όχι να συγκροτήσει επίγεια βασίλεια, με τους εχθρούς του Κυρίου να Τον παραδώσει εις θάνατον. Ο Πέτρος πάλι έχει προδοθεί από τον ίδιο του τον εαυτό. Έχει παρασυρθεί από την υπερεκτίμηση της δύναμής του και φτάνει στο σημείο να αρνηθεί τον Χριστό, να Τον προδώσει ουσιαστικά, ενώπιον ανθρώπων που δεν είχαν καμιά εξουσία και που δεν τον απειλούσαν ουσιαστικά. Ο Ιούδας δεν θα ταπεινωθεί, αλλά θα προτιμήσει να κρεμαστεί, διότι δεν αντέχει ούτε τις συνέπειες της πράξης του, ούτε τον εαυτό του. Ο Πέτρος, αυθόρμητα, θα κλάψει για την προδοσία του και τα δάκρυά του θα τον σώσουν, καθώς ο Χριστός θα τον αποκαταστήσει στο αποστολικό αξίωμα, λίγο πριν την Ανάληψη.

    Υπάρχει κι ένας τρίτος μαθητής, ο οποίος αρνείται με τη σειρά του όχι τον Χριστό τώρα, αλλά το γεγονός της Ανάστασής Του. Μη όντας στην κοινότητα των μαθητών το εσπέρας της Κυριακής του Πάσχα, επιλέγει να αρνηθεί την αποδειχθείσα στους δέκα, στις Μυροφόρες, αλλά και στους δύο μαθητές που πορεύονταν προς τους Εμμαούς την προφητική διδασκαλία του Χριστού προ του Πάθους, καθώς και την Γραφή που μιλά για την ανάσταση του Μεσσία εκ των νεκρών.  Στην εμπειρία της κοινότητας, αντιτάσσει τον ατομικό ορθολογισμό. Στην εμπειρία της σχέσης με τον Χριστό και της εμπιστοσύνης που ο Κύριος, όπως και τους άλλους μαθητές που Τον πρόδωσαν, καλεί να έχουν, ο Θωμάς αντιτάσσει την αμφιβολία και απιστία του. Ζητά να βάλει το χέρι του στα σημάδια από τα καρφιά, να ακουμπήσει την πληγωμένη πλευρά του Κυρίου, για να αποδεχτεί την Ανάσταση.

    Και ο Χριστός θα του εμφανιστεί, οκτώ ημέρες μετά την Ανάσταση. Μόνο που αυτη τη φορά ο Θωμάς βρίσκεται εντός της κοινότητας, βρίσκεται με τους άλλους μαθητές. Κι εκεί πλέον νιώθει ότι αυτό που βλέπουν τα σωματικά μου μάτια, οι αισθήσεις του ψηλαφίζουν, είναι η αλήθεια. Ο αναστάς Ιησούς είναι η αλήθεια. Ο Ιησούς που δεν μετετράπη σε πνεύμα, αλλά παραμένει ο Θεάνθρωπος Κύριος, με το σώμα Του τραυματισμένο από τα καρφιά και τη λόγχη, ως σημάδι της αγάπης και της αλήθειας του Πάθους Του για όλους μας. Ο ατομικός ορθολογισμός του Θωμά θα υποταχτεί στην βεβαιότητα της εμπειρίας της κοινότητας και ο Θωμάς θα ομολογήσει ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος και ο Θεός του. Μόνο που ο Χριστός θα τον μαλώσει τρυφερά, δείχνοντας και τονίζοντας ότι η πίστη υπερβαίνει τις αισθήσεις και τη δύναμή τους, ότι η εμπειρία της αλήθειας υπάρχει στο βίωμα της κοινότητας που Τον αναγνωρίζει ως τον αναστάντα Θεάνθρωπο και υπερβαίνει τον ορθολογισμό της σκέψης. Δεν ερμηνεύονται όλα με τη σκέψη. Ιδίως το μυστήριο της Ανάστασης.

    Δεν είναι στη θέση του Θωμά οι απιστούντες της εποχής μας, όσο κι αν θέλουμε να κρατήσουμε ελπίδα γι’ αυτούς. Ο Ιούδας, ο Πέτρος, ο Θωμάς ήταν μέλη της κοινότητας των μαθητών του Χριστού. Το αποτέλεσμα της σχέσης δεν προδικάζεται. Φαίνεται όμως πόσο δύσκολο είναι για τον άνθρωπο, ακόμη και τον εντός της Εκκλησίας, να υπερβεί το εγώ, τον ορθολογισμό, την πεποίθηση στον εαυτό του, τα πάθη του και να αφεθεί στην μοναδικότητα της σχέσης με τον Χριστό. Πάντως, αυτό δύσκολα επιτυγχάνεται εκτός κοινότητας. Στην κοινότητα σώζεται ο άνθρωπος, στην κοινότητα μπορεί και να χαθεί. Όσοι απιστούν όντας εκτός της κοινότητας της Εκκλησίας, στην πραγματικότητα έχουν αποκόψει τον εαυτό τους από την εμπειρία της σχέσης με τον Χριστό, από το μυστήριο της κοινωνίας μαζί Του εν τη Θεία Ευχαριστία, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να Τον συναντήσουν. Θα χρειαστεί η παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Πεντηκοστή, όπως επίσης και ο λόγος των μαθητών, για να αφυπνιστούν κάποιοι.

    Η Κυριακή του Θωμά μάς υπενθυμίζει την ανάγκη να είμαστε μέλη της Εκκλησίας, της κοινότητας των πιστών. Εκεί, ακόμη κι αν ο ατομικός μας ορθολογισμός είναι ισχυρός, υπάρχει ελπίδα να βρούμε την αλήθεια, να βρούμε τον Χριστό μη όντας μόνοι. Ο Ιούδας ήταν στην κοινότητα, αλλά διάλεξε το πάθος του και την ατομική θέαση του προσώπου του Χριστού. Φεύγει από την κοινότητα και από μαθητής γίνεται προδότης. Ο Πέτρος υποτιμά τους άλλους εντός της κοινότητας, και πιστεύει στις ατομικές του δυνάμεις, με αποτέλεσμα να ζήσει την προδοσία της άρνησης. Ο Θωμάς αμφιβάλλει, αλλά δεν φεύγει από την κοινότητα. Και γεύεται τη σχέση με τον Χριστό ως δική του εσωτερική ανάσταση, του νου και της καρδιάς, δείχνοντάς μας ότι στην Εκκλησία οι απαντήσεις, η αλήθεια, η σωτηρία, ο Χριστός!

    Χριστός Ανέστη!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Κυριακή 12 Μαΐου 2024

Του Θωμά

Η ΑΓΑΠΗ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

 

 «Η αγάπη είναι θερμή εκ φύσεως και όταν πέσει χωρίς μέτρο πάνω σε κάποιον κάνει εκστατική εκείνη την ψυχή» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Το Πάσχα είναι η γιορτή του θριάμβου της αγάπης. Όχι μιας συναισθηματικής ή συμπονετικής κίνησης του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, αλλά της δύναμης του Αναστάντος Χριστού, ο Οποίος μέσα από την δική Του Ανάσταση καταλύει το κράτος του θανάτου για κάθε άνθρωπο. Αγάπη που δεν νικά τον θάνατο, στην πραγματικότητα είναι μια επιφανειακή, μία ελλειπτική απόπειρα του ανθρώπου να μοιραστεί, να κατακτήσει τον άλλον, με σεβασμό στη θέλησή του, αλλά όχι να ελευθερώσει. Μπορεί η ανθρώπινη αγάπη να μειώνει την μοναξιά, να γεννά τέκνα, να δημιουργεί και να ανοίγει νέους ορίζοντες τόσο σ’ αυτόν που αγαπά όσο και σε εκείνους που βιώνουν την αγάπη, αλλά πάντοτε θα παραμένει ανολοκλήρωτη, διότι η τελική ελευθερία δεν μπορεί να συμβιβαστεί, να ανεχτεί τον θάνατο, αλλά πάει πιο πέρα από αυτόν.

Καμία θρησκεία δεν προτείνει την Ανάσταση του ανθρώπου ως την τελική λύση στο βάρος του θανάτου. Όλες, λιγότερο ή περισσότερο, βλέπουν το σώμα του ανθρώπου ως ένα βάρος φθοράς. Ακόμη και οι άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες, όπως ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ, μολονότι μιλούν για Παράδεισο, δεν δείχνουν τη δυναμική που η σχέση με τον Θεό που έγινε άνθρωπος μπορεί να αναπτύξει. Η ψυχή κυριαρχεί ως επιβίωση της ύπαρξης και της συνείδησης. Στις ανατολικές θρησκείες τελικός της σκοπός, μέσα από μετενσαρκώσεις και εξαϋλώσεις, είναι είτε η απορρόφηση από μία μορφή θεότητας είτε ο μηδενισμός της, τουτέστιν ο άνθρωπος να μην μπορεί να κοινωνήσει τη ύπαρξη ως αγάπη, η οποία ουδέποτε εκπίπτει.

Στους ανθρώπινους λόγους περί αγάπης η ανάσταση δεν συμπεριλαμβάνεται κι αυτό διότι λείπει ο Χριστός. Μιλάμε για ποιητική αγάπη, για παιδαγωγική, για καλλιτεχνική, για ερωτική, για θρησκευτική, όχι όμως για την αγάπη που περνά μέσα από τη σχέση με τον Χριστό και η οποία έρχεται να γιάνει τον καημό του θανάτου. Διότι όποιος έχει σχέση με τον Χριστό, όπως λέει ο ασκητικός λόγος, περνά σε μία εκστατική κατάσταση. Ο μέσα κόσμος του και την ίδια στιγμή και το πρόσωπό του, η ύπαρξή του ολόκληρη, φωτίζεται και αγιάζεται. Ελπίζει και μεταμορφώνεται. Βλέπει ακόμη και τον εχθρό ως αγαπητό. Μοιράζεται το φαγητό και τα αγαθά του. Μοιράζεται, κυρίως, την καρδιά του και μένει για πάντα πιστός, όχι μόνο στη διδαχή, αλλά κυρίως στην  εμπειρία της αγάπης. Μπορεί να αντέξει και τη σιωπή του Θεού, την μη απάντηση στις προσδοκίες και στα αιτήματά του. Μπορεί να αντέξει κάθε παραχώρηση Θεού, μη αγανακτώντας ή γογγύζοντας, αλλά δοξάζοντας. Τελικά, η έκφραση της γνήσιας αγάπης είναι το “ευχαριστώ” και η δοξολογία, μαζί με τη συγγνώμη, όπως αυτή ανέτειλε από τον τάφο του Χριστού.

Κουραζόμαστε με τα λόγια, τις εικόνες, την άρνηση, τα ψέματα στους καιρούς και τη ζωή μας. Και γίνεται η κούραση συμβιβασμός, συνήθεια, απώλεια ελπίδας. Κουραζόμαστε από έναν κόσμο που προτείνει τον μηδενισμό ως την τελική απάντηση του ανθρώπου στον θάνατο. Καιρός να βρούμε τη χαρά που η απάντηση του Θεανθρώπου δίνει στον καημό μας: Ανέστη Χριστός! Κι εμείς μαζί Του! Και απλώνουμε το χέρι μας και στον τελευταίο πλησίον, οικείο, ξένο, φίλο, εχθρό, γιατί δεν γίνεται η αγάπη χωρίς τους άλλους. Όσο και όπως μπορούμε! Και ο Αναστάς συμπληρώνει και ολοκληρώνει!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Νιας Τετάρτης 8 Μαΐου 2024

ΤΑ «ΜΠΑΣΜΑΤΑ» ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ

 Με τα «μπάσματα», την περιφορά του ιερού σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος εντός του Ναού και την επανατοποθέτησή του στην λάρνακα ολοκληρώθηκαν οι λατρευτικές εκδηλώσεις για το Πάσχα στην Κέρκυρα.

Προηγήθηκε η πανηγυρική ψαλμώδηση του «Χριστός Ανέστη» και στη συνήθη μελωδία, αλλά και κατά την κερκυραϊκή παράδοση, ενώ στην περιφορά προεξήρχε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Σταυροπηγίου κ. Αλέξιος, προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου. Κατά τα «μπάσματα» παιάνισαν προς τιμήν του Αγίου, κατά την κερκυραϊκή παράδοση, η Παλαιά Φιλαρμονική και η Φιλαρμονική ΜΑΝΤΖΑΡΟΣ, ενώ πλήθη κόσμου συμμετείχαν στην περιφορά τόσο εντός του ναού, όσο και στις θύρες, όπου κατά παράδοσιν βγαίνει το ιερό σκήνωμα και ευλογεί τον λαό, βασταζόμενο από τέσσερις κληρικούς, με την παρουσία και των αρχών του τόπου.

Προσφωνώντας του πιστούς ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Σταυροπηγίου κ. Αλέξιος, αφού ευχαρίστησε τον παρόντα Μητροπολίτη Κερκύρας κ. Νεκτάριο για την τιμή και την ευλογία, τόνισε ότι ο Άγιος Σπυρίδων μάς καλεί να εορτάσουμε στη ζωή μας αναστάσιμα, να θυμόμαστε ότι είμαστε υπάρξεις με φιλότιμο, που κοκκινίζουμε για τα λάθη και τις αμαρτίες μας και όχι αναίσθητοι μπροστά στα πάθη μας, όπως δυστυχώς συμβαίνει στους καιρούς μας, και να θυμηθούμε ότι κληθήκαμε να θεωνόμαστε με τη βοήθεια του Αναστάντος Κυρίου, όπως ο Άγιος Σπυρίδων. Ευχήθηκε, τέλος, να είναι πολλά τα έτη όλων των ανθρώπων και εξέφρασε τη χαρά για την μετοχή του στο αναστάσιμο κλίμα της τοπικής Εκκλησίας.     

Αξίζει να σημειωθεί ότι το σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνος έμεινε στην θύρα από το πέρας της λιτανείας του Μεγάλου Σαββάτου, προς προσκύνηση, όλη μέρα και όλη νύχτα, από τους πιστούς και προς μαρτυρία της ανάστασης του Χριστού.

Η Κέρκυρα εόρτασε τους Αγίους Αποστόλους, Ιάσονα και Σωσίπατρο

Τους θεμελιωτές Αποστόλους, αγίους Ιάσονα και Σωσίπατρο εόρτασε πανηγυρικά η Κέρκυρα, την Τρίτη της Διακαινησίμου, στον ομώνυμο ιερό ναό όπου φυλάσσονται τα ιερά λείψανα τους. 

Στον παλαίφατο ιστορικό ναό όπου χρονολογείται τον 11Ο αιώνα μ. Χ., ο οποίος είναι ο μοναδικός ναός βυζαντινού ρυθμού που υπάρχει στο νησί, υπάρχουν οι τάφοι των Αποστόλων.

Η εορτή φέτος, μετεφέρθη από την ιερά Μητρόπολη Κερκύρας, την Τρίτη ημέρα του Πάσχα, ώστε να τιμηθούν οι Απόστολοι που κήρυξαν την ορθοδοξία στην Κέρκυρα με κάθε μεγαλοπρέπεια.

Στον όρθρο και την Θεία Λειτουργία, χοροστάτησε και ομίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, πλαισιούμενος από τους ιερείς των γειτονικών ενοριών.

Στον κατάμεστο ιερό προσκυνηματικό ιερό ναό, ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στους εκκλησιαζομένους, προέταξε την εντολή του Κυρίου «πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Μετά την Ανάσταση του Κυρίου μας, όλοι οι μαθητές Του, τήρησαν την εντολή του αναστάντος Κυρίου μας, τους οποίους απέστειλε στα έθνη, προκειμένου να κηρύξουν το Ευαγγέλιο του αναστάντος Κυρίου μας. Γι’ αυτό και εκλήθησαν Απόστολοι.

Το κήρυγμα των Αγίων Αποστόλων, ήταν στηριγμένο στο γεγονός της Ανάστασης του Κυρίου μας, καθώς εδήλωσε ο Απόστολος Παύλος, «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών΄ ότι εστέ εν ταις αμαρτίαις υμών».

Όλοι οι Απόστολοι, τελείωσαν τη ζωή τους μαρτυρικά, παρά μόνο ο Ιωάννης εκοιμήθη εις βαθή γήρας. Ο Απόστολος Παύλος, ο πρώην διώκτης, που τώρα καθίσταται πρώτος μετά τον Έναν, ανάλωσε τον επίγειο βίο του, στις Αποστολικές του Περιοδείες.

Τους αγίους Ιάσονα και Σωσίπατρο, τους οποίους εγνώρισε στην περιοδεία του στην Μακεδονία, τον μεν Ιάσονα στη Θεσσαλονίκη, τον δε Σωσίπατρο στην Βέροια, και τον ακολούθησαν στις περιοδείες του και μαθήτευσαν κοντά Του, τους απέστειλε και τους δύο, στο νησί της Κέρκυρας, για να εκχριστιανίσουν τον ειδωλολατρικό κόσμο της.

Εκεί ζούσε ο Κερκυλλίνος ο Βασιλεύς, σκληρός στην ειδωλολατρική ζωή, ο οποίος δεν ασπάστηκε το κήρυγμα των Αποστόλων και τους εκδίωξε. Την πρώτη που ετιμώρησε, διότι άκουσε το κήρυγμα τον Αποστόλων Ιάσονος και Σωσιπάτρου, ήταν η κόρη του, Κερκύρα, η οποία μαρτύρησε από τον Πατέρα της. Την Αγία Κερκύρα, ακολούθησαν και οι 7 δεσμώτες στο μαρτύριο.

Και οι δύο Απόστολοι, μέσα από τις κακουχίες και τις διώξεις, κήρυξαν το Ευαγγέλιο του Χριστού με τον βίο τους. Ο μεν ένας, τελείωσε τη ζωή του μαρτυρικά, ο δε έτερος με ειρηνικό θάνατο, και έκτοτε αυτά τα μαρτύρια των αγίων Αποστόλων, έκαναν την πνευματική ανατροπή στο νησί της Κέρκυρας, και από την ειδωλολατρία, το νησί μετεστράφη, και ενεπλήσθη από ανθρώπους που ακολούθησαν το κήρυγμα τους, και συντέλεσαν στο να χαρακτηριστεί η νήσος αγιοτόκος.

«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια»

Έκτοτε οι άγιοι Απόστολοι με το κήρυγμα και με τη ζωή τους πλημμύρισαν τις καρδιές και τις αισθήσεις των ανθρώπων από το ανέσπερο φως του Αναστάντος Κυρίου μας.

Σήμερα σε μια δύσκολη εποχή και για την πατρίδα μας, οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τον επανευαγγελισμό, χρειαζόμαστε τον αποστολικό λόγο. 

Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε, γιατί ο σπόρος του κηρύγματος της Αναστάσεως του Κυρίου μας, είναι εκείνος ο οποίος θα θεριέψει στις άνηκμες καρδιές των συγχρόνων ανθρώπων.

Ο σεβασμιώτατος προέτρεψε, πως εμείς χρειάζεται να έχουμε την αγαθή προαίρεση, και ο Αναστάς Κύριός μας και ο Αποστολικός λόγος, θα συνεγείρουν τις κοιμώμενες συνειδήσεις των συγχρόνων Χριστιανών μας.

Χρόνια Πολλά και ευλογημένα. Χριστός Ανέστη.

2024-05-05 ΑΓΙΟ ΠΆΣΧΑ