Η κοπή της Αγιοβασιλόπιτας στην Ιερά Μητρόπολη Κέρκυρας

    Με κάθε επισημότητα, όπως αρμόζει στην Κέρκυρα, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, όπως κάθε χρόνο, τη δωδεκάτη μεσημβρινή της παραμονής του Νέου Έτους, ευλόγησε και έκοψε τη βασιλόπιτα υπέρ του κλήρου, των αρχόντων και του λαού της Ιεράς Μητροπόλεως, εις την αίθουσαν του θρόνου εις το Επισκοπείον της Κέρκυρας. 

Με την παρουσία τους τίμησαν την τελετή ο Αρχιεπίσκοπος των εν Κερκύρα Ρωμαιοκαθολικών, κ. Γεώργιος Αλτουβάς, ο Περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων, κ. Ιωάννης Τρεπεκλής, ο βουλευτής Κέρκυρας, κ. Δημήτριος Μπιάνκης, ο Δήμαρχος Κεντρικής Κέρκυρας, κ. Στέφανος Πουλημένος, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, οι εκπρόσωποι των στρατιωτικών αρχών και των σωμάτων ασφαλείας, ο Αντιπρύτανης του Ιονίου Πανεπιστημίου, οι Ιερείς της Α’ Αρχιερατικής Περιφέρειας, οι Ιεροκήρυκες της Ιεράς Μητροπόλεως και οι Ηγούμενοι των Ιερών Μονών. Κατά την ώρα της τελετής έψαλε χορωδία ιεροψαλτών και Ιερέων.

Ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στους παρευρισκομένους είπε πως ο χρόνος είναι το στάδιο που θα παλέψουμε για να κερδίσουμε το άχρονο και το αιώνιο. Σε αυτόν τον χώρο και το χρόνο, που μας τον χαρίζει ο Κύριός μας, καλούμαστε όλοι εμείς οι κτιστοί να κοινωνήσουμε με τον άκτιστο Θεό, γιατί μέσα από αυτήν την κοινωνία θα υπερβούμε την κτιστότητά μας και τη θνητότητά μας. Έτσι, θα γίνουμε πολίτες της Βασιλείας του Θεού «ᾖς οὐκ ἔστι τέλος». 

Στη χρονιά που ξεπροβάλει, πυξίδα μας να είναι ο Χριστός. Εκείνος είναι η ελπίδα μας, είναι η απαντοχή μας, είναι η υγεία μας, είναι η ειρήνη μας. Μακάρι όλοι οι κραταιοί της γης να έβαζαν το Χριστό ως πυξίδα της ζωής τους και τότε δεν θα επιδίδονταν σε πολεμικές συρράξεις και στην εξόντωση των λαών. Το ίδιο ευχήθηκε και σε όλους τους παρευρισκομένους εκπροσώπους των αρχών του τόπου να βάλει ο καθένας τους το Χριστό ως πυξίδα στην καρδιά του, προκειμένου να κατευθύνει το έργο το οποίο τους ανέθεσε ο λαός.

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                Κάθε καινούργιος χρόνος μοιάζει με ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή μας. Αυτοκριτική, επανεξέταση στόχων, κάποια κρυφά όνειρα που ελπίζουμε ότι θα πραγματωθούν, καθώς θέλουμε ο χρόνος να είναι σύμμαχός μας στο να νιώθουμε ότι η ζωή είναι στα χέρια μας. Ανταλλάσσουμε ευχές για υγεία, διότι, κατά βάθος, καταλαβαίνουμε ότι ο χρόνος δεν έχει γυρισμό και τα σημάδια του επάνω μας αυξάνουν. Όμως θα θέλαμε η ζωή να είναι γεμάτη από χαρά και παρόλο που ο πολιτισμός μας θεοποιεί το εγώ, εντούτοις αφήνουμε χώρο και για τους άλλους. Κανείς δεν θέλει μόνος του να πορεύεται στη ζωή, ακόμη κι αν δεν είναι έτοιμος να μοιραστεί, να θυσιάσει, να αφήσει κατά μέρος την προτεραιότητα του εαυτού του.

                Στην αρχή του νέου χρόνου η Εκκλησία γιορτάζει διπλά. Μας υπενθυμίζει την περιτομή του Χριστού, την υποταγή του νεογέννητου Θεανθρώπου στο έθιμο της Παλαιάς Διαθήκης, με το οποίο λαμβάνει κατά άνθρωπον  ταυτότητα, ότι ανήκει στον εβραϊκό λαό, ότι είναι ιστορικό πρόσωπο με σάρκα και οστά, χωρίς όμως να εξαντλεί την πορεία του και το ενδιαφέρον του για τους ανθρώπους στα στενά πλαίσια του ιουδαϊκού εθνικισμού, καθώς ο Θεός γίνεται άνθρωπος για όλους.  Φέρνει όμως ενώπιόν μας και τη μορφή του Μεγάλου Βασιλείου, μιας μοναδικής προσωπικότητας, που μάς δείχνει, εκτός των άλλων, ότι υπάρχει ο δρόμος που περνά από τον συνάνθρωπο, για να φτάσει στον Θεό, και αντίστροφα.

                Στο Εξαποστειλάριο του Όρθρου της εορτής διαβάζουμε το εξής εξαιρετικό: «φιλοσοφίας έρωτι περιέτεμες, πάτερ, το της ψυχής σου κάλυμμα, και τω κόσμω εδείχθης ως ήλιος τοις θαύμασι και πιστώς κατηύγασας τας διανοίας Θεόφρον, της Τριάδος ο λάτρις, ω Βασίλειε σοφέ, και μύστης της Θεοτόκου». Ο ύμνος αυτός μας δείχνει τον δρόμο για μια αλλιώτικη παιδεία του χρόνου. Την αγάπη για τη φιλοσοφία, που γίνεται θεολογία. Ο αληθινά σοφός προσθέτει στη γνώση του για τον κόσμο τη Θεογνωσία. Και σε αντιπαράθεση με το κάλυμμα των ματιών με το οποίο ο Μωυσής και οι Εβραίοι στο όρος Σινά προσέγγιζαν τον Θεό στην Παλαιά Διαθήκη, κόβει το κάλυμμα της ψυχής. Τώρα ο Θεός είναι προσιτός και μεθεκτός. Για να Τον ζήσει η ψυχή μας, χρειάζεται εκείνο το ελάχιστο σημάδι αφιέρωσης, που είναι η μετοχή στη ζωή της Εκκλησίας, για να μπορούμε κι εμείς να γίνουμε φως, ώστε να φωτίζουμε και να φωτιζόμαστε. Χωρίς όμως λατρεία του Τριαδικού Θεού και μύηση στον τρόπο της Παναγίας, δηλαδή στην υπακοή στο θέλημα του Θεού, στην αγάπη που ελευθερώνει, στην πίστη που είναι εμπιστοσύνη, όλα μένουν στον κόσμο τούτο.

          Αν αξιοποιήσουμε τον χρόνο της ζωής μας ως ευκαιρία αγώνα για την αρετή, αν αναζητήσουμε τον Θεό στα πρόσωπα των συνανθρώπων μας, αν υπομείνουμε στις δυσκολίες, αποδεχόμενοι το θέλημα και την πρόνοια του Θεού για μας, αν διαλέξουμε την αγάπη στη ζωή της Εκκλησίας, τότε βιώνουμε την παιδεία του πνευματικού κόπου, που γίνεται για μας ένα μικρό θαύμα. Αν νιώθουμε την παρουσία του Θεού, τότε μοιραζόμαστε το φως της πίστης με τους συνανθρώπους μας. Και θα αντέξουμε στα δύσκολα, ενώ θα έχουμε μέτρο στα ευχάριστα. Θα ανήκουμε στην ιστορία αυτού του κόσμου, στην ταυτότητα του λαού που επέτρεψε ο Θεός να γεννηθούμε, αλλά και θα βλέπουμε στον κάθε άνθρωπο την εικόνα του Θεού και η αγάπη θα μας δίνει νόημα ζωής. Αυτή η παιδεία δεν σταματά στα βιβλία. Είναι ο τρόπος του χρόνου στην Εκκλησία. Τον χρειαζόμαστε.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην “Ορθόδοξη Αλήθεια”

Στο φύλλο της Τρίτης 31ης Δεκεμβρίου 2024

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ

 

Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί, παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,

Ἡ εἴσοδός μας στόν νέο χρόνο βρίσκει τόν κόσμο μας γιά μία ἀκόμη φορά σέ μεγάλη ἀναστάτωση καί φόβο. Θά λέγαμε ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα παραπαίει, ἐξ αἰτίας τοῦ κακοῦ πού μᾶς κάνει νά πιστεύουμε ὅτι τίποτε δέν μπορεῖ νά ἀλλάξει. Ἀναρωτιόμαστε ποιά θά εἶναι ἡ πορεία μας καί πῶς μπορεῖ ὁ Θεός νά παρέμβει, ὥστε κάτι νά ἀλλάξει. Καί πίσω ἀπό τίς εὐχές πού ἀνταλλάσσουμε, κρύβεται μία ἀγωνία γιά τήν πορεία τῆς ζωῆς. 

Αὐτή λοιπόν τή στιγμή τῆς ἀλλαγῆς τοῦ χρόνου μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νά σκεφτοῦμε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Νά μήν περιοριστοῦμε στήν τυπική χαρά, στήν αἴσθηση ὅτι μποροῦν τά πράγματα νά γίνουν καλύτερα, ἔστω καί χωρίς τή δική μας συμμετοχή, ἀφοῦ δέν ἔχουμε τή δυνατότητα ἀπό μόνοι μας νά ἀλλάξουμε τήν πορεία τῆς ζωῆς. Ἄς ἐμπιστευθοῦμε τόν Θεό καί τό θέλημά Του, μέ τήν ἐπίγνωση ὅτι Ἐκεῖνος ποτέ δέν ἐγκαταλείπει τό πλᾶσμα Του, ἀκόμη κι ἄν ἐμεῖς δέν φαινόμαστε ἄξιοι τῆς κλήσεως καί τῆς εὐλογίας πού λάβαμε, νά εἴμαστε παιδιά Του. Κι ἄς μή λησμονοῦμε αὐτές τίς ὄμορφες σκέψεις ἑνός σπουδαίου ἁγίου τῶν καιρῶν μας, τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ἐπισκόπου Ἀχρίδος:

«Οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦν μέ τίποτε νά συνηθίσουν νά παρατηροῦν τά πάντα ἀπό τήν ὀπτική τῆς αίωνιότητας. Ὄλα ὅσα παράγει αὐτός ὁ κόσμος, τά παράγει γιά τήν αἰωνιότητα. Ἡ ἀγάπη μας καί ἡ φιλία μας εἶναι ἀξεπέραστες στόν χρόνο, ὅπως καί ὁ κόσμος. Τά μάτια μας κάνουν λάθος, ὅταν μᾶς λένε πώς ὅλα περνᾶνε, ὅπως μᾶς ἐξαπατοῦν γιά τήν κίνηση τοῦ ἥλιου. Ὑπάρχει ἕνα περιβάλλον πνευματικό, στό ὁποῖο ὅλα ζοῦν καί κινοῦνται. Αὐτό τό περιβάλλον εἶναι σταθερό καί ἀκίνητο. Ὅλα ὅσα κινοῦνται σ' αὐτόν τόν χῶρο, ἔχουν ἀφήσει τήν αἰώνια σφραγίδα τους. Αὐτή ἡ σφραγίδα εἶναι ἀνάλογη μέ τήν πραγματικότητα. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού ἔζησαν στή γῆ, ζοῦν καί σήμερα σ' αὐτό τό πνευματικό περιβάλλον. Ὅλοι ὅσοι σήμερα ζοῦν, θά ζοῦν αἰώνια σ' αὐτό τό πνευματικό μέρος. Ἡ ἀγάπη μας, ἡ φιλία μας δέν χάνονται μέ τόν θάνατο, ἀλλά συνεχίζουν νά ὑπάρχουν σέ μία πολύ πιό καθαρή καί ἔξοχη μορφή στόν ἄλλο κόσμο. Ἀνάμεσα στόν ἄλλο κόσμο καί σ' αὐτόν πού ζοῦμε ὑπάρχουν σύνορα λόγῳ τῆς μυωπίας μας. Δέν βλέπουμε τή συνέχεια, τήν προέκταση αὐτῆς τῆς ζωῆς μετά τόν θάνατο καί γι' αὐτόν τόν λόγο ὁ θάνατος μᾶς φέρνει στόν νοῦ τό ψαλίδι. Τό ψαλίδι αὐτό μᾶς φαίνεται πώς κόβει ὅλα τά νήματα τῆς ζωῆς, ὅλες τίς σχέσεις ἀνάμεσα στούς νεκρούς καί τούς ζωντανούς. Αὐτό τό ψαλίδι, νομίζουμε πώς κόβει ἀπό ἐμᾶς καθημερινά ἕνα κομμάτι, ὅταν χωριζόμαστε ἀπό αὐτούς πού ἀγαπᾶμε ἤ ἀπ΄αὐτούς πού εἶναι φίλοι καί οἰκεῖοι μας. Δέν μποροῦμε νά δοῦμε μέ πνευματικά μάτια τό τώρα. Θά ἔρθει ὅμως ὁ καιρός πού θα γίνει ὁρατός αὐτός ὁ κόσμος καί γιά τά δικά μας μάτια» (Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ὁμιλίες καί Μελέτη γιά τά σύμβολα καί σημεῖα, ἐκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ, Θεσσαλονίκη 2014,σσ. 21-22).

Στήν πορεία μας στόν χρόνο ἄς εἴμαστε λοιπόν αἰσιόδοξοι. Ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι τίποτε ἀπό ὅσα ζοῦμε, τηρῶντας τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, δέν χάνεται. Ὅτι τό πνευματικό περιβάλλον πού παραμένει σταθερό εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅτι ἄν ἐνεργοποιήσουμε τά πνευματικά μας μάτια διά τῆς προσευχῆς, τῆς μετοχῆς στό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἀγάπης γιά τόν συνάνθρωπο, τότε ὅλα ἀποκτοῦν μιά ἄλλη προοπτική. Καί αὐτή εἶναι, τελικά, ἡ ἀποστολή μας στόν χρόνο, ὅπως τήν ὅρισε "ὁ καιρούς καί χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος” (Εὐχή τῆς Δοξολογίας γιά τήν εἴσοδό μας στόν νέο χρόνο), ὁ Χριστός, τόν Ὁποῖο καλούμαστε ὅλοι νά ἀναζητοῦμε, νά ἀποδεχόμαστε καί νά μοιραζόμαστε. Καί οἱ ὅποιες δυσκολίες, ἐξαιτίας τοῦ κακοῦ, τό ὁποῖο δέν ὑπάρχει ἀφ' ἑαυτοῦ του, ἀλλά ἐξαιτίας τῶν δικῶν μας ἐπιλογῶν, δέν θά μᾶς κάνουν νά συντριβοῦμε, ἀλλά, ὅπου ἀφήνουμε τόν Θεό νά δράσει, Ἐκεῖνος θά μᾶς δώσει ζωή! 

Μέ αὐτές τίς σκέψεις στό κατώφλι τῆς νέας χρονιᾶς, σᾶς εὔχομαι πατρικῶς καί ὁλοκαρδίως, ὁ Δοτήρ τοῦ χρόνου καί τῆς ζωῆς μας Κύριος ὁ Θεός, διά πρεσβειῶν τοῦ προστάτου τοῦ τόπου μας Ἁγίου καί θαυματουργοῦ Σπυρίδωνος, νά δίδει ὑγεία, πνευματική καρποφορία καί ἀντοχή στήν ζωή τόσο τήν δική σας ὅσο καί τῶν οἰκείων σας! Καλή χρονιά! 

Μετά πολλῆς τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης καί εὐχῶν,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

+Ο ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ & ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

2024 12 31 ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ΣΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟ

2024-12-29 ΚΥΡΙΑΚΉ ΜΕΤΆ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ

Στην Ιερά Μονή της Μετανοίας του ο Κερκύρας Νεκτάριος

     Στην παλαίφατη και ιστορική ιερά μονή της Παναγίας Άνω Ξενιάς, της περιοχής του Αλμυρού Βόλου, όπου έλαβε την μοναχική του κουρά, προ πενήντα ενός ετών, και μόνασε αδιαλείπτως εν αυτή, λειτούργησε, ομίλησε και συνανεστράφη πνευματικά με την αδελφότητα της ιεράς μονής, αλλά και την ευρυτέρα αδελφότητα, τους ευλαβείς δηλαδή προσκυνητές αυτής.

Εις την ιερά μονή ηγείται ο αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Υφαντίδης με μια μικράν αλλά ζηλευτή αδελφότητα, ο οποίος συνεχίζει με μεγάλη καταξίωση την ανακαίνιση της μονής, τόσο στην συμπλήρωση των κτηρίων όσο και στην πνευματική καθοδήγηση των πατέρων και πολλών πνευματικών του τέκνων.

Ο Σεβασμιώτατος κατά την Θεία Λειτουργία, συλλειτούργησε με τον άγιο καθηγούμενο π. Νεκτάριο, τον πανοσιολογιώτατον αρχιμανδρίτην π. Χριστόδουλον Τριαντάφυλλον, ιεροκήρυκα του ιερού Προσκυνήματος Αγίου Σπυρίδωνος Κερκύρας και καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίων Θεοδώρων Στρατιάς, και τους αδελφούς της ιεράς μονής,ιερομόναχο π. Μάξιμο και τον ιεροδιάκονο π. Δανιήλ, και διάκονο του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου.

Στην ομιλία του, έλαβε αφορμή από την εορτή των δισμυρίων νηπίων, των φονευθέντων υπό του Ηρώδου, και ανεφέρθη στο σύνδρομο από το οποίο διακατείχετο ο Ηρώδης. Το ίδιο σύνδρομο αφορά πολλούς εξ ημών των ανθρώπων, έως και των μεγάλων εξουσιαστών και αρχόντων της γης. Ο Ηρώδης είχε ανασφάλεια για τη ζωή του αλλά και το βασίλειο του. Δεύτερον, διακατεχόταν από φόβο και Τρίτο, προκειμένου να αποφύγει και την ανασφάλεια και τον φόβο, χρησιμοποιούσε την βία, η οποία εκφραζόταν με τον φόνο και την καταστροφή.

Όταν άκουσε από τους Μάγους της Ανατολής που πορεύθηκαν ώστε να προσκυνήσουν τον τεχθέντα Βασιλέα, τότε τον κατέλαβε η ανασφάλεια της ζωής του και του βασιλείου του, και από την ανασφάλεια μετεπήδησε στον φόβο, προκειμένου να κρατήσει την εξουσία του. Η απόφασις του λοιπόν, ήταν τα αποτρόπαια εγκλήματα στο λαό του.

Σήμερα, από αυτό το σύνδρομο της ανασφάλειας διακατεχόμεθα οι περισσότεροι των ανθρώπων, ώστε να υπολογίζουμε ότι όλοι οι άλλοι διεκδικούν κάτι από την δική μας ζωή και να μας καταλαμβάνει ο φόβος, και από τον φόβο να μεταπηδούμε στην εκδίκηση.

Τα κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία απασχολούν την κοινή γνώμη, είτε η αδικία μεταξύ των ανθρώπων, είτε η ολοένα αυξανόμενη εγκληματικότητα της εποχής μας (συζυγοκτονίες, μητροκτονίες, πατροκτονίες, αδελφοκτονίες, παιδοκτονίες και τόσο άλλα φαινόμενα), τα οποία δεν μπορεί να συλλάβει καν ο νους του υγιούς ανθρώπου, έχουν να κάνουν με το σύνδρομο του Ηρώδη.

Αλλά και σε επίπεδο των ισχυρών της γης, των εχόντων εξουσία, χρησιμοποιώντας τις πολεμικές συρράξεις τις οποίες βιώνουμε εσχάτως στην ιστορία του πλανήτη μας, έχουν ακριβώς την αιτία του ποιος θα κυριαρχήσει μεταξύ του ισχυρού και του αδυνάμου επάνω στους λαούς.

Η σημερινή εικόνα, να βλέπουμε χιλιάδες και αναρίθμητα θύματα, μεταξύ των οποίων πολλά είναι μικρά παιδιά, δεν έχει σημασία ποιας θρησκείας είναι ή ανήκουν, αλλά σημασία έχει η αγριότητα και το σύνδρομο της ανασφάλειας του φόβου, που ξεσπά στις γενοκτονίες των λαών μας.

Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν διότι όταν η καρδιά του ανθρώπου είναι αδειανή από την παρουσία και την χάρη του Θεού, είναι επόμενο τόσο οι ανθρώπινες κοινωνίες, όσο και οι λαοί να έχουν αυτή τη συμπεριφορά. Μια συμπεριφορά, η οποία έχει να κάνει όχι σε κοινωνία ανθρώπων αλλά σε μια ζούγκλα αγρίων και ανήμερων θηρίων που δυστυχώς εξαγρίωσαν τους λαούς με την προσπάθεια να φυγαδεύσουν την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη στον αληθινό Θεό.

Γιορτάζουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, σχήμα οξύμωρο. 

Οι μεγάλοι και οι τρανοί τελευταίως, εύχονται δημοσίως καλές γιορτές και Χρόνια Πολλά, χωρίς καν να αναφέρουν το όνομα Χριστός. Τα σχολεία μας, που οργανώνουν χριστουγεννιάτικες εορτές, δεν αναφέρονται στο γεγονός της Γέννησης του Κυρίου μας, παρά μόνο καθοδηγούνται τα παιδιά στην νεοπαγανιστική θρησκεία, όπου κυριαρχούν τα ξωτικά, τα ζόμπι, οι καλικάντζαροι και ότι άλλο άσχετο με την εορτή.

Ο Σεβασμιώτατος στο τέλος, παρεκάλεσε όλους τους συμμετέχοντες στην Θεία Λειτουργία να επιστρέψουμε εν μετανοία στην πίστη του Χριστού μας, στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια και να γεμίσουμε τις καρδιές μας με την παρουσία του Χριστού μας, κάνοντας φάτνη, τον έσω άνθρωπο, προκειμένου να ζήσουμε στο φως του θεοδέγμονος σπηλαίου της Βηθλεέμ, και να οδηγήσουμε τα παιδιά μας στην εκκλησία του Χριστού μας, προκειμένου να βρούν την ασφάλεια και την απαντοχή στη ζωή τους.

Ευχαρίστησε τον άγιο καθηγούμενο και τους πατέρες, για την αγάπη και την ευγένεια τους προς το πρόσωπό του, αλλά και την φιλοξενία την οποία δεικνύουν κάθε φορά που επισκέπτεται το μοναστήρι.

Ιδιαιτέρως ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη Δημητριάδος, ο οποίος ευγενώς του παρεχώρησε την άδεια να λειτουργήσει στην ως άνω ιερά μονή.

ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024 ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΘΕΣ Η΄Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ;

 

Ἡ Καινή Διαθήκη, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σέ ὁρισμένα σημεῖα της ἀναφέρει στοιχεῖα πού δείχνουν ὅτι ὁ Χριστός ὑπῆρξε ἱστορικό πρόσωπο. Δέν εἶναι μόνο οἱ χρονολογήσεις πού κάνει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, τόσο στή Γέννηση, ὅσο καί στή Βάπτιση τοῦ Κυρίου, ὁπότε ἀναφέρεται τόσο στόν αὐτοκράτορα τῆς Ρώμης, τόν Αὔγουστο καί, ἀργότερα, τόν Τιβέριο, ὅσο καί σέ πρόσωπα πού ἦταν ἡγεμόνες, ὅπως ὁ Κυρήνιος στή Συρία (Λουκ. 2, 1-2), ὁ Πόντιος Πιλάτος, οἱ τετράρχες Ἡρώδης, Φίλιππος καί Λυσάνιος (Λουκ. 3,1). Εἶναι καί ἀναφορές, ὅπως αὐτή πού κάνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά τόν ἀδερφό τοῦ Κυρίου, τόν Ἰάκωβο τόν ἀδελφόθεο, τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ Γέννηση: «ἕτερον δέ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μή Ἰάκωβον τόν ἀδελφόν τοῦ Κυρίου» (Γαλ. 1, 19). Ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν δέν μιλᾶ γιά ἕνα πρόσωπο τῆς φαντασίας, ἀλλά γιά τόν πρῶτο ἐπίσκοπο Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος ἀπελάμβανε κύρους ἀνάμεσα στούς μαθητές καί στούς πρώτους χριστιανούς καί ὑπῆρξε ὁ πρόεδρος τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου τοῦ 49 μ. Χ. 

Ὁ ἱστορικός Ἰησοῦς

Τό ὅτι ὁ Χριστός εἶχε ἀδέρφια ἀπό τόν προηγούμενο γάμο τοῦ Ἰωσήφ εἶναι γνωστό ἀπό τήν παράδοση. Αὐτό ὅμως πού οὐσιαστικά ἡ Ἐκκλησία τονίζει εἶναι ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι ἕνας λογοτεχνικός ἤ ἕνας φανταστικός ἥρωας, ἀλλά ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος. Καί ὡς ἄνθρωπος εἶναι ἐνταγμένος σέ μία συγκεκριμένη οἰκογένεια, ἔζησε σέ συγκεκριμένη ἱστορική περίοδο καί καταδικάστηκε σέ θάνατο ἀπό τούς ἡγεμόνες τοῦ τόπου ὅπου ἔζησε καί ἔδρασε, μέ τή σύμφωνη γνώμη τῆς ρωμαϊκῆς διοίκησης, ἡ ὁποία κυβερνοῦσε τόν τότε γνωστό κόσμο. Τά στοιχεῖα αὐτά καταγράφονται καί στούς ἱστορικούς της ἐποχῆς, τόν Φλάβιο Ἰώσηπο, τόν Σουητώνιο καί τόν Τάκιτο. 

Γιά ὅσους, λοιπόν, ἀρέσκονται νά ἐξετάζουν τά γεγονότα μέ κριτήριο τήν ἐπιστήμη καί τόν ὀρθολογισμό ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος ὑπῆρξε. Δέν εἶναι ἕνα γέννημα τῆς φαντασίας, οὔτε καί ἕνα μυστηριῶδες πρόσωπο πού δέν γνωρίζουμε τήν κατά κόσμον ταυτότητά του. Ἑπομένως, τό ἐρώτημα πού ἀνακύπτει εἶναι ἄν ὁ Χριστός εἶναι ἕνας ἀπό τούς ξεχωριστούς ἥρωες τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, πού ἀνήκει στό χθές, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι, ἤ πρόκειται γιά ἕνα πρόσωπο τό ὁποῖο μᾶς καλεῖ νά λάβουμε θέση ἔναντί του. Ὄχι γιά τό ἄν ὑπῆρξε ἤ ποιός ἦταν κατά κόσμον, ἀλλά ἄν εἶναι γιά ἐμᾶς Θεός ἤ ὄχι. 

Ἡ πίστη, καρπός τῆς ἐλευθερίας

Εἶναι ἀκόμη ἀπόδειξη τοῦ σεβασμοῦ τοῦ Θεοῦ στήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, τήν ὁποία ἐκεῖνος μᾶς δώρισε, δημιουργώντας μας κατ’ εἰκόνα του, τό ὅτι μᾶς παρέχει τά στοιχεῖα, ἀλλά ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς νά λάβουμε θέση ἔναντί του. Καί ἡ θέση ἔχει νά κάνει μέ τήν πίστη ἤ ὄχι. Ποιός εἶναι ὁ Χριστός γιά ἐμᾶς; Εἶναι ὁ Θεάνθρωπος λυτρωτής καί σωτήρας τοῦ κόσμου ἀπό τόν θάνατο καί ὁ χορηγός τῆς ἀνάστασης καί τῆς ζωῆς, ἤ ἕνα ἀδιάφορο πρόσωπο, τό ὁποῖο ἔγραψε ἱστορία ἀλλά δέν ἔχει νά πεῖ τίποτα προσωπικά στόν καθέναν μας; Κι αὐτό συμβαίνει ὅταν δέν θέλουμε νά ἔχουμε δέσμευση ἔναντί του, δέν εἶναι οἱ ἐντολές του ὁδοδεῖκτες στή ζωή μας καί προχωροῦμε σάν νά μήν ὑπάρχει ἤ σάν εἶναι μία εὐχάριστη ἀνάπαυλα στήν καθημερινότητά μας, μία παράδοση πού ὀμορφαίνει, ξεκουράζει, ἀλλά δέν ἀλλάζει τήν πορεία μας. 

Ἡ κλήση τῆς Ἐκκλησίας γιά σχέση

Ἔχουμε κληθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία μας νά γίνουμε κι ἐμεῖς ἀδέρφια τοῦ Χριστοῦ, ὄχι ἐκ τῆς συγγενείας τῆς κατά ἄνθρωπον, ἀλλά ἐκ τῆς συγγενείας ἐκ τοῦ βαπτίσματος καί τῆς πίστεως. Κι αὐτό εἶναι τό νόημα τῶν ἑορτῶν πού ζοῦμε στήν Ἐκκλησία. Νά ὑπερβοῦμε τό ἐξωτερικό κέλυφός τους καί νά ζήσουμε καί τήν οὐσία τους, δηλαδή τή δίψα γιά κοινωνία μέ τόν Χριστό, τήν ἀδελφοποίησή μας μέσω τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Θεανθρώπου καί τῆς ἑνότητάς μας στήν ἀγάπη καί στή θεία εὐχαριστία. Διότι ὅταν εἴμαστε ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ, γινόμαστε καί ἀδελφοί μεταξύ μας! 

Ἡ σχέση μέ τόν Χριστό εἶναι σχέση πού δέν μένει στήν ἀποκλειστικότητα τῆς συγγένειας ἤ τῆς θρησκευτικότητας. Εἶναι μία συνεχής πρόσκληση πρός ὅλη τήν ἀνθρωπότητα νά συμμετάσχει καί νά ζήσει μέ τόν Θεάνθρωπο στήν Ἐκκλησία. Ἡ ἀνοιχτότητα ὅμως προϋποθέτει καί τό «ναί» τῆς ἐλευθερίας τοῦ καθενός μας. Μᾶς δόθηκε καί κληθήκαμε νά εἴμαστε ἀδέρφια, διότι ὅλοι εἴμαστε πλασμένοι κατ’ εἰκόνα Θεοῦ. Τό ἐρώτημα εἶναι ἄν θέλουμε νά γίνουμε. Κι αὐτό δέν ἀπαντιέται μέ τόν ρομαντισμό τῶν ἡμερῶν. Θέλει ἀπόφαση γιά ἐνεργό ἔνταξη στήν Ἐκκλησία καί ἀγώνα γιά συνάντηση μέ τόν Χριστό. Ἐκεῖνος μᾶς δίδεται. Ἐμεῖς τόν δεχόμαστε;

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024-ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ, ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ, ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΜΝΗΣΤΟΡΟΣ, ΔΑΒΙΔ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΑΝΑΚΤΟΣ (Ματθ. β´ 13-23)

 

Ἀναχωρησάντων τῶν μάγων  ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ' ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβεν τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον,   καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρῴδου· ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου. Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλεν πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλέεμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσεν παρὰ τῶν μάγων. Τότε ἐπληρώθη τὸ ῥηθὲν διὰ Ἰερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος· Φωνὴ ἐν Ραμὰ ἠκούσθη, κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελεν παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσί. Τελευτήσαντος δὲ τοῦ Ἡρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ' ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ, τεθνήκασιν γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβεν τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ εἰσῆλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ. Ἀκούσας δὲ ὅτι Ἀρχέλαος βασιλεύει τῆς Ἰουδαίας ἀντὶ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ Ἡρῴδου ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ' ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας,  καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

 Ὅταν ἀνεχώρησαν οἱ Μάγοι, ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου ἐμφανίζεται στὸν Ἰωσὴφ σὲ ὄνειρο καὶ τοῦ λέγει, «Σήκω, πάρε τὸ παιδί καὶ τὴν μητέρα του καὶ φύγε στὴν Αἴγυπτο καὶ μεῖνε ἐκεῖ, ἕως ὅτου σοῦ πῶ, διότι ὁ Ἡρώδης σκοπεύει νὰ ἀναζητήσῃ τὸ παιδὶ γιὰ νὰ τὸ σκοτώσῃ».  Ὅταν ὁ Ἰωσὴφ ἐξύπνησε, ἐπῆρε νύχτα τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του καὶ ἀνεχώρησε στὴν Αἴγυπτο  καὶ ἔμεινε ἐκεῖ μέχρι τοῦ θανάτου τοῦ Ἡρώδη, γιὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἐκεῖνο ποὺ ἐλέχθη ἀπὸ τὸν Κύριο  διὰ τοῦ προφήτου, «Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου».  Τότε ὁ Ἡρώδης, ἐπειδὴ εἶδε ὅτι ἐξαπατήθηκε ἀπὸ τοὺς μάγους, ἐθύμωσε πάρα πολὺ καὶ ἔστειλε καὶ ἐσκότωσε ὅλα τὰ παιδιὰ στὴν Βηθλεὲμ καὶ σέ ὅλα τὰ περίχωρά της ἀπὸ δύο ἐτῶν καὶ κάτω, σύμφωνα πρὸς τὸν χρόνο, τὸν ὁποῖο  ἐξακρίβωσε ἀπὸ τοὺς μάγους. Τότε ἐκπληρώθηκε ἐκεῖνο ποὺ ἐλέχθη διὰ τοῦ Ἱερεμία τοῦ προφήτου,  «Φωνὴ ἀκούσθηκε στὴν Ραμά, θρῆνος, κλάμα καὶ μεγάλος ὀδυρμός. Ἦταν ἡ Ραχὴλ ποὺ ἔκλαιε τὰ παιδιά της καὶ δὲν ἤθελε νὰ παρηγορηθῇ, διότι δὲν ὑπάρχουν πλέον». Μετὰ τὸν θάνατο  τοῦ Ἡρώδη, ἄγγελος τοῦ Κυρίου ἐμφανίζεται σέ  ὄνειρο  στὸν Ίωσήφ, ὅταν ἦταν στήν   Αἴγυπτο, καὶ τοῦ λέγει,  «Σήκω, πάρε τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του καὶ πήγαινε στὴν γῆ  τοῦ Ἰσραήλ, διότι ἔχουν πεθάνει ἐκεῖνοι, ποὺ  ζητοῦσαν τὴν ζωὴ  τοῦ παιδιοῦ». Αὐτὸς ὅταν ἐξύπνησε, ἐπῆρε τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του καὶ ἦλθε στὴν γῆ  τοῦ Ἰσραήλ.  Ἐπειδὴ ὅμως ἄκουσε ὅτι ὁ Ἀρχέλαος εἶναι βασιλιάς τῆς Ἰουδαίας ἀντὶ τοῦ πατέρα του Ἡρώδη, φοβήθηκε νὰ μεταβῇ ἐκεῖ. Σέ ὄνειρο  καθωδηγήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔφυγε στὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας. Καὶ ὅταν ἔφθασε, ἔμεινε στήν πόλη  ποὺ ὀνομάζονταν Ναζαρέτ, γιὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο  ἐλέχθη ἀπὸ τοὺς προφῆτες, ὅτι δηλαδὴ θὰ ὀνομασθῇ Ναζωραῖος.

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024-ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ, ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ, ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΜΝΗΣΤΟΡΟΣ, ΔΑΒΙΔ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΑΝΑΚΤΟΣ (Γαλ. α´ 11-19)

Ἀδελφοί, γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ' ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον·   οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτό, οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι' ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ.   Ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, ὅτι καθ' ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν,  καὶ προέκοπτον ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων. Ὅτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοὶ, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι, οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ ἀποστόλους, ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς Ἀραβίαν, καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν. Ἔπειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον, καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε·  ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Ἀδελφοί, πρέπει νὰ ξέρετε πὼς τὸ εὐαγγέλιο ποὺ σᾶς κήρυξα ἐγὼ δὲν προέρχεται ἀπὸ ἄνθρωπο. Γιατὶ κι ἐγὼ οὔτε τὸ παρέλαβα οὔτε τὸ διδάχτηκα ἀπὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ μοῦ τὸ ἀποκάλυψε ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός. ᾿Ασφαλῶς ἔχετε ἀκούσει γιὰ τὴ διαγωγή μου ὅσον καιρὸ ἀνήκα στὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία, ὅτι καταδίωκα μὲ πάθος τὴν ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καὶ προσπαθοῦσα νὰ τὴν ἐξαφανίσω. Καὶ πρόκοβα στὸν ἰουδαϊσμὸ πιὸ πολὺ ἀπὸ πολλοὺς συνομήλικους συμπατριῶτες μου, γιατὶ εἶχα μεγαλύτερο ζῆλο γιὰ τὶς προγονικές μου παραδόσεις. ῾Ο Θεὸς ὅμως μὲ εἶχε ξεχωρίσει ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας μου καὶ ἡ χάρη του μὲ εἶχε καλέσει νὰ τὸν ὑπηρετήσω. ῞Οταν, λοιπόν, εὐδόκησε νὰ μοῦ ἀποκαλύψει τὸν Υἱό του γιὰ νὰ φέρω στοὺς ἐθνικοὺς τὸ χαρμόσυνο μήνυμα γι’ αὐτόν, δὲν στηρίχθηκα σ’ ἀνθρώπινες δυνάμεις· οὔτε ἀνέβηκα στὰ ῾Ιεροσόλυμα νὰ δῶ ἐκείνους ποὺ ἦταν ἀπόστολοι πρὶν ἀπὸ μένα, ἀλλὰ ἔφυγα στὴν ᾿Αραβία, καὶ ὕστερα ξαναγύρισα στὴ Δαμασκό. ῎Επειτα, μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια, ἀνέβηκα στὰ ῾Ιεροσόλυμα νὰ γνωρίσω ἀπὸ κοντὰ τὸν Πέτρο, κι ἔμεινα κοντά του δεκαπέντε μέρες. ῎Αλλον ἀπόστολο δὲν εἶδα, παρὰ τὸν ᾿Ιάκωβο, τὸν ἀδελφὸ τοῦ Κυρίου.

ΕΙ ΜΗ ΙΑΚΩΒΟΝ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

«Ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου» (Γαλ. 1,19).

῎Αλλον ἀπόστολο δὲν εἶδα, παρὰ τὸν ᾿Ιάκωβο, τὸν ἀδελφὸ τοῦ Κυρίου.

 Την Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση η Εκκλησία μάς υπενθυμίζει τρεις ανθρώπους, οι οποίοι διαδραμάτισαν ρόλο στην παρουσία του Χριστού επί γης και αποδεικνύουν την ιστορικότητα του προσώπου Του. 

Ο πρώτος είναι ο προφητάναξ Δαβίδ, ο οποίος στους Ψαλμούς του είχε προφητέψει τον ερχομό του Μεσσία και, μάλιστα, τον θάνατό Του για τους ανθρώπους (ιδίως στον Ψαλμό 21). Παράλληλα, είναι αυτός που συνδέει τον Χριστό κατά άνθρωπον με τη γενεαλογία των Εβραίων από τη στιγμή που ο Αβραάμ έλαβε την υπόσχεση του Θεού ότι θα τον καταστήσει πατέρων πολλών ανθρώπων, ότι από τη γενιά του θα έρθει ο Λυτρωτής του κόσμου από τον θάνατο, και ότι ο ίδιος θα είναι ευλογημένος στη γη της Παλαιστίνης, στη γη της Επαγγελίας. Ο Δαβίδ είναι ο δέκατος τέταρτος απόγονος του Αβραάμ και ο Χριστός είναι ο εικοστός όγδοος απόγονος του Δαβίδ, πάντοτε κατά άνθρωπον. Ο Δαβίδ γεννήθηκε στη Βηθλεέμ. Το ίδιο και ο Χριστός. Επομένως, για τη χριστιανική πίστη και παράδοση ο Κύριός μας είναι, εκτός από Θεός, και άνθρωπος κατά πάντα και σε ό,τι αφορά στην καταγωγή και στη γενεαλογία Του. 

 Ο δεύτερος είναι ο Ιωσήφ ο μνήστωρ της Παναγίας. Άνδρας δίκαιος και σοφός, επέδειξε αγάπη προς τη νεαρή κόρη, ιδίως όταν διαπίστωσε ότι ήταν έγκυος χωρίς να έχει συζυγικές σχέσεις μαζί του. Ανέλαβε να προστατέψει την Παναγία. Ανέλαβε να δώσει όνομα στον Ιησού, αναγνωρίζοντάς Τον ως παιδί του και προστατεύοντάς Τον από το στίγμα του νόθου, αλλά και δίδοντάς Του τη δυνατότητα να μιλήσει στους ανθρώπους όταν θα ερχόταν η στιγμή, κάτι που θα ήταν δύσκολο έως αδύνατο να συμβεί, αν ο Ιησούς θεωρούνταν και αντιμετωπίζονταν ως νόθος. Κανείς δεν θα Τον άκουγε. Τον προστάτευσε πηγαίνοντάς Τον μαζί με την παναγία και πιθανόν και με όλα τα υπόλοιπα παιδιά από τον πρώτο γάμο στην Αίγυπτο, δείχνοντας ότι η αγάπη γίνεται θυσία και παραίτηση από την κανονικότητα της ζωής. Ταυτόχρονα, δίδαξε στον Χριστό την τέχνη του ξυλουργού και τον μεγάλωσε ως πατέρας και προστάτης Του κατά άνθρωπον. Κι όλα αυτά με πίστη στον Θεό και το θέλημά Του. Με την στοργική αγάπη και, ταυτόχρονα, τον σεβασμό για ένα πρόσωπο που η ταυτότητά Του ξεπερνούσε τα μέτρα της λογικής διακρίβωσης και κατανόησης. Μεγάλη υπόθεση η αγάπη που γίνεται ελευθερία και φροντίδα.

 Ο τρίτος είναι ο άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος, γιος του Ιωσήφ από προηγούμενο γάμο, με τον οποίο ο Χριστός μεγάλωσε μαζί. Ο Χριστός, όντας τέλειος Θεός και τέλειος ανθρωπος, μεγάλωσε σε ένα κανονικό οικογενειακό περιβάλλον, με πατέρα τον Ιωσήφ, ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο αυτό παρότι δεν ήταν φυσικός Του πατέρας. Η μητέρα Του η Μαρία Τον μεγάλωσε με απέραντη αγάπη και με σεβασμό, κρατώντας στην καρδιά της όλα όσα ειπώθηκαν για το παιδί της είτε από τους βοσκούς και τους Μάγους, είτε από τον Συμεών τον ιερέα κατά την Υπαπαντή, αλλά και όσα το παιδί της έλεγε και έπραττε. Την ίδια στιγμή ο Χριστός μεγάλωσε με την ομορφιά της κοινότητας τού να έχει αδέρφια. Μοιράστηκε. Έπαιξε. Συζήτησε. Χάρηκε και λυπήθηκε. Έζησε δηλαδή τη γνησιότητα της αγάπης που γίνεται κοινωνικότητα, με γνώμονα όχι το «εγώ», αλλά το «εμείς». Γι’ αυτό και ο άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος, ο μεγαλύτερος από τα παιδιά του Ιωσήφ, συνόδεψε τον Χριστό στον αγώνα Του για τον ευαγγελισμό του κόσμου και καταστάθηκε πρώτος επίσκοπος της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, καθότι έμεινε εγγυητής της νέας πίστης και παράδοσης, ώστε οι πρώτοι χριστιανοί να αισθάνονται ασφαλείς ότι απευθύνονται σε ένα πρόσωπο που έζησε και εξέφραζε τον Χριστό, όπως διαφαίνεται και από την Καθολική επιστολή που συνέγραψε ο άγιος Ιάκωβος και περιλαμβάνεται στα βιβλία της Καινής Διαθήκης, όπως διαφαίνεται και από την μαρτυρία του αποστόλου Παύλου στους Γαλάτες, ότι δεν γνώρισε άλλον απόστολο εκτός από τον Πέτρο, αλλά και τον Ιάκωβο τον αδελφό του Κυρίου, πριν ξεκινήσει την μεγάλη αποστολή να κηρύξει το Ευαγγέλιο. Ο άγιος Ιάκωβος διετέλεσε και πρόεδρος της Αποστολικής Συνόδου των Ιεροσολύμων, στην οποία ξεκάθαρα αποφασίστηκε ότι ο χριστιανισμός δεν θα ήταν ένα ιουδαϊκό παρακλάδι, αλλά μία νέα πορεία. 

 Η ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού προφανώς και αμφισβητήθηκε και θα αμφισβητείται. Για την Εκκλησία όμως δεν υπάρχει αμφιβολία. Γι’ αυτό και την Κυριακή μετά την Χριστού γέννηση μάς το υπενθυμίζει.  Ας είμαστε βέβαιοι ότι ακολουθούμε τον  Χριστό κατά πίστιν, αλλά και ότι ο Χριστός δεν αρνήθηκε τη συγγένεια, την ένταξη σε έναν λαό και σε μια πατρίδα, την παράδοση. Είναι ιδιότητες πολύτιμες για μας και σήμερα. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

29 Δεκεμβρίου 2024

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση

2024-12-28 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΎ ΓΕΝΝΗΣΗ

Κερκύρας Νεκτάριος: «Ο Λόγος του Θεού σαρκώθηκε για να καθαρίσει την αμαυρωθείσα ανθρώπινη φύση και να την ανεβάσει στον ουρανό»

     Τη Β’ ημέρα των Χριστουγέννων, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος λειτούργησε κα ομίλησε στην Υπεραγία Θεοτόκο την Ελεούσα του προαστίου του Ποταμού Κερκύρας. Στον ως άνω Ιερό Ναό, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι κατακτητές του Άξονα βομβάρδισαν την Κέρκυρα, επί του Ιερού Ναού κατερρίφθη εχθρικό βομβαρδιστικό αεροπλάνο το οποίο κατέκαυσε και γκρέμισε τον ιστορικό αυτό Ιερό Ναό. Όμως, η ευσέβεια των κατοίκων συνέβαλε στην εκ νέου ανέγερση του Ναού και την παράδοσή του στη Θεία Λατρεία.

 Ο Σεβασμιώτατος στην προσφώνησή του κατά τη Θεία Λειτουργία έλαβε αφορμή από το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας. Αναφέρθηκε στην επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς του συμπατριώτες του Εβραίους, ο οποίος θέλησε να τους πείσει ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας που έγραφαν οι Γραφές και ιδιαίτερα οι Προφήτες. Για αυτό λοιπόν το λόγο, σήμερα, στην εορτή της Συνάξεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία είναι το κυριαρχούν πρόσωπον της μεγάλης εορτής της Θείας Ενανθρωπήσεως του Κυρίου μας, αναγιγνώσκεται η εν λόγω αποστολική περικοπή ώστε να υπενθυμίσει σε όλους μας, όπως ακριβώς λέγει ο Απόστολος, «ὅθεν ὤφειλε κατὰ πάντα τοῖς «ἀδελφοῖς» ὁμοιωθῆναι, ἵνα ἐλεήμων γένηται καὶ πιστὸς ἀρχιερεῦς τα πρὸς τὸν Θεό, εἰς τὸ ἰλάσκεσθαι τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ». Για αυτό, στην επιστολή του υπενθυμίζει ότι ο Μεσσίας, ο απεσταλμένος δηλαδή του Θεού, όφειλε να λάβει τη μορφή τη δικής μας, δηλαδή την ανθρώπινη, κατά πάντα. Αυτό προκειμένου, αφενός μεν αυτήν την ανθρώπινη φύση την οποία ενδύθηκε με τη Θεία Ενανθρώπησή Του να την καθαρίσει από κάθε ρύπο και κάθε αμαρτία δια της θυσίας του ιδίου του εαυτού Του, αφού κατέστη Αρχιερεύς, όχι για να προσφέρει χοϊκές θυσίες, αλλά για να προσφέρει θυσία τον ίδιο τον Εαυτό Του. Επομένως, η μεγαλύτερη ελεημοσύνη που έκανε ο Μεσσίας, ο Ιησούς Χριστός, είναι η λύτρωση. 

Αφετέρου, για να προσεγγίσει τη δημιουργία Του, που είναι ο άνθρωπος, διότι ο μέχρι τότε απερίγραπτος, απερινόητος, άχρονος και ακατάληπτος δεν μπορούσε να μορφωθεί στη σκέψη και στη ζωή των ανθρώπων. Δια τούτο, υπερέβη το ακατάληπτον και το απερίγραπτον, σμικρύνεται και ο «ἀχωρητος παντί, χωρεῖται ἐν μήτρᾳ τῆς Παρθένου», με αποτέλεσμα αυτή η Θεία Ενανθρώπηση και η αναστροφή Του με την ανθρωπότητα, να δώσει το νόημα της εγγύτητας του Θεού προς τον άνθρωπο. Αυτό ώστε να επιτευχθεί η αλληλοπεριχώρησις. Όπως λέγει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος, «ὁ ἁγιάζων καὶ οἱ ἁγιαζόμενοι ἐξ ἑνὸς πάντες». Δηλαδή, ο αγιάζων Ιησούς Χριστός, ο Λόγος του Θεού και εμείς οι αγιαζόμενοι εξ’ Εκείνου, μίαν έχουμε καταγωγή, μίαν αρχήν, τον ίδιον το Δημιουργό Θεό και Πατέρα μας. 

«Ἐν ὦ γὰρ πέπονθεν αὐτὸς πειρασθείς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι»

Ήτο αποφασισμένη η θυσία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Μπορεί μεν να φάνηκε στα μάτια των ανθρώπων πως ένας Θεός πάσχει, «ίνα πειρασθείς», παρά το γεγονός ότι ο ίδιος θυσιάζεται, δύναται όμως εμάς τους ανθρώπους που είμαστε ευάλωτοι στην αμαρτία, στον πειρασμό και υποκύψαμε σε αυτόν, να σαρκώθεί ακριβώς «ίνα ημάς βοηθήσει», δηλαδή να σηκώσει το βάρος της πτώσεώς μας, να καθαρίσει την αμαυρωθείσα ανθρώπινη φύση, να την ανεβάσει στον ουρανό, όπου ήν το πρότερον. 

Επομένως, ο πρωτόπλαστος μπορεί μεν να ζούσε επίγεια ζωή, αλλά θεωρία είχε τον ουρανό, δηλαδή αντίκρυζε και κατά κάποιο τρόπο κοινωνούσε με το Δημιουργό Θεό. Η πτώση, τον οδήγησε στην πνευματική εξορία και ο εναθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού, τον αποκαθιστά στην προτέρα κατάσταση και τιμή την οποία έλαβε ο άνθρωπος από τη δημιουργία του. Σε όλο αυτό το γεγονός εκείνο το πρόσωπο το οποίο διαδραμάτισε πρωταρχικό ρόλο και δάνεισε την ανθρώπινη φύση μας στο Δημιουργό Λόγο του Θεού είναι η Παναγία, η μητέρα Του και μητέρα όλων μας, που σήμερα εορτάζουμε τη Σύναξή Της. Στην εποχή της συνεχιζόμενης ανθρώπινης φθοράς, αν στρέψουμε την προσοχή μας και την προσευχή μας στην Παναγία μας, τότε θα ζήσουμε και θα βιώσουμε όλα τα υπερφυή μυστήρια τα οποία παρεχώρησε ο Θεός για την δική μας σωτηρία. 

Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος χειροθέτησε δύο νέους ανθρώπους εις αναγνώστας, τους οποίους πρότεινε ο εφημέριος και πνευματικός πατέρας της ενορίας π. Γεώργιος Πετράκης και ευχήθηκε εορτίως.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

    Στον Μητροπολιτικό Ναό Υπεραγίας Θεοτόκου Σπηλαιωτίσσης Κερκύρας λειτούργησε το πρωί της Τετάρτης 25 Δεκεμβρίου 2024 για την εορτή των Χριστουγέννων ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος. Με τον Σεβασμιώτατο συλλειτούργησαν οι εφημέριοι του Μητροπολιτικού Ναού πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Δοσίθεος Παπαμήτρος, ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως και εκπαιδευτικός, Πρωτοπρ. Σπυρίδων Προβατάς, Αρχιερατικός Επίτροπος Βορείου Κερκύρας, και Πρωτοπρ. Γεώργιος Μπογδάνος, υπεύθυνος Νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεως. Στο κοινωνικό αναγνώστηκε ο π. Δοσίθεος Παπαμήτρος ανέγνωσε το μήνυμα του Σεβασμιωτάτου για την εορτή, το οποίο έχει ως εξής:

«Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον» (Καταβασία Θ’ Ὡδῆς τῆς ἑορτῆς). Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ φέρνει στόν κόσμο μία νέα πραγματικότητα καί ἐλπίδα. Ὁ Χριστός ἦρθε γιά νά ἀνοίξει τόν δρόμο πρός τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Στό πρόσωπο Του βλέπουμε τήν πλήρη ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δέν μένει ἀδιάφορος μπροστά στόν θάνατο πού ἔφερε ἡ κακή χρήση τῆς ἐλευθερίας ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἀλλά μπαίνει στήν ἱστορία μας, ταπεινός καί ἄοπλος, γιά νά μᾶς ἀνακαινίσει καί νά μᾶς σώσει, νά μᾶς χορηγήσει τήν ἀθανασία πού χάσαμε, ἐπιλέγοντας νά θεοποιήσουμε τόν ἑαυτό μας.

Εἶναι μυστήριο ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀκατάληπτο γιά τήν πεπερασμένη ἀνθρώπινη λογική μας. Εἶναι «κένωσις» τοῦ ἑαυτοῦ Του (Φιλιπ. 2,7) καί πρόσληψη τῆς φύσεώς μας, ἡ ὁποία γίνεται ἀπό ἀγάπη. Εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τοῦ προαιωνίου σχεδίου τῆς θείας οἰκονομίας, τίποτε νά μήν μπορεῖ νά χωρίσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, οὔτε ὁ θάνατος. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς καλέσει σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή στή σχέση μαζί Του. «Ἀπορεῖ πάσα γλῶσσα» (Καταβασία ἐνάτης Ὠδῆς τοῦ Ὄρθρου τῶν Θεοφανίων)! Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ «ἀχώρητος παντί» νά χωρέσει στήν μήτρα τῆς Θεοτόκου; Αὐτός ποῦ βρίσκεται «ἐν κόλποις τοῦ Θεοῦ Πατρός» νά χωρέσει στήν ἀνθρώπινη ἀγκαλιά μίας γυναίκας πού γίνεται ἡ «Μητέρα τῆς Ζωῆς» (Κάθισμα τοῦ Ὄρθρου τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων); Μόνο ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά κάνει πράξη τό ἀδιανόητο καί νά ἑρμηνεύσει τό μυστήριο.

Καί τό μυστήριο λαμβάνει χώρα στήν ταπεινή φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ἡ ὁποία ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τόν κόσμο τῆς ἰσχύος καί τῆς δόξας. Ὁ Χριστός γεννιέται ὡς παιδί, γιά νά δείξει ὅτι ἡ ἀληθινή δύναμη βρίσκεται στήν ἀγάπη καί τήν ταπείνωση. Τό μήνυμά Του προσκαλεῖ τήν ἀνθρωπότητα σέ μία ριζική ἀλλαγή προοπτικῆς: νά ζήσει ὄχι γιά τά γήινα καί φθαρτά, ἀλλά γιά τά αἰώνια καί θεϊκά. Κι αὐτός ὁ τρόπος βιώνεται μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία. 

Σήμερα, καθώς οἱ καμπάνες ἠχοῦν πανηγυρικά, βρισκόμαστε ἀντιμέτωποι μέ ἕναν κόσμο πού μοιάζει νά ἔχει χάσει τόν προσανατολισμό του. Ἡ ἠθική κατάπτωση, ὁ ἀτομοκεντρισμός πού κυριαρχεῖ, ἡ κρίση ἀξιῶν καί ἡ ἀπουσία λογικῆς, ἐλπίδας, εἰρήνης καί ἀλληλεγγύης ἔχουν δημιουργήσει ἕνα βαθύ χάσμα στήν κοινωνία μας. Οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονται μόνοι, φοβισμένοι καί ἀπογοητευμένοι. Ἡ ἀνθρωπότητα, βαδίζοντας στή σκιά τοῦ θανάτου, ἀντιμετωπίζει πολλαπλᾶ ἀδιέξοδα. Οἱ πόλεμοι καί οἱ συγκρούσεις ἔχουν πολλαπλασιαστεῖ, φέρνοντας πόνο καί καταστροφή. Ἡ οἰκονομική καί κοινωνική ἀνισότητα μεγαλώνει, ἀφήνοντας ἑκατομμύρια ἀνθρώπους στή φτώχεια καί τήν ἐξαθλίωση, ἐνῶ ἄλλοι ἀπολαμβάνουν ὑπερβολικό πλοῦτο. Ἡ ἀλόγιστη ἐκμετάλλευση τῆς φύσεως ὁδηγεῖ στήν περιβαλλοντική κρίση καί ἡ ἀπώλεια ἠθικῶν ἀξιῶν καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο ἀριθμό. 

Σέ αὐτό τό περιβάλλον, ὁ ἄνθρωπος μοιάζει νά ἀναζητᾶ ἐλπίδα σέ λάθος κατευθύνσεις: στήν τεχνολογία, στόν καταναλωτισμό, στή δόξα καί στήν ἐξουσία. Ὅπως στίς ἡμέρες τοῦ Νῶε, πρίν τόν κατακλυσμό, ἔτσι καί σήμερα, ἡ ἀνθρωπότητα συχνά ζεῖ σάν νά μήν ὑπάρχει Θεός, παρασυρμένη ἀπό τήν καθημερινότητα καί τά προσωρινά της ἐνδιαφέροντα. «Καί καθώς ἔγινε στίς ἡμέρες τοῦ Νῶε, ἔτσι θά εἶναι καί στίς ἡμέρες τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Λουκ. 17,26). Τότε, ὅπως καί τώρα, οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν μέσα στήν ἀδιαφορία, στή φιληδονία, στή σύγχυση καί στήν αὐτάρκεια. Δέν πρόσεχαν τά σημεῖα τῶν καιρῶν καί ἀδιαφόρησαν γιά τή φωνή τοῦ Θεοῦ, μέχρι πού ἦλθε ἡ κρίση. Καί ὅπως ὁ κατακλυσμός σάρωσε τόν κόσμο τῶν ἡμερῶν τοῦ Νῶε, ἔτσι καί σήμερα βιώνουμε ἕναν πνευματικό κατακλυσμό, ὁ ὁποῖος πλημμυρίζει τήν οἰκουμένη μέ σύγχυση, μηδενισμό, ἀπελπισία, θάνατο. Μόνο πού αὐτή τή φορά δέν εἶναι ὁ Θεός πού τόν στέλνει, ἀλλά τόν γεννᾶ ὁ δικός μας συμβιβασμός μέ τό κακό στίς ποικίλες μορφές του, τίς ὁποῖες βαφτίζουμε «δικαίωμα στήν ἁμαρτία». Ὁ κόσμος μοιάζει νά ἔχει ξεχάσει τόν Θεό καί τίς ἐντολές Του.

Τό μυστήριο ὅμως τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ παραμένει ἐνώπιόν μας καί μᾶς καλεῖ νά τό ψηλαφήσουμε στίς καρδιές μας. Δέν εἶναι καταδικασμένος ὁ κόσμος μας, οὔτε ἐμεῖς. Ὁ Χριστός ἦρθε γιά νά συμφιλιώσει τήν κτίση μέ τόν Δημιουργό της. Ἡ Σάρκωσή Του ἀποτελεῖ τήν ἀπόλυτη ἀπόδειξη ὅτι ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τό ἔργο τῶν χειρῶν Του. Ὁ σαρκωθείς Κύριος μᾶς καλεῖ νά ζήσουμε ὡς «παιδιά τοῦ φωτός» (Ἐφεσ. 5,8). Σέ ἕναν κόσμο πού καταρρέει ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας, ἡ Ἐκκλησία εἶναι φῶς καί ἀλήθεια καί προσφέρει τήν ἐλπίδα πού φέρνει ὁ Ἐνανθρωπήσας Θεός. Καί ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς νά ζήσουμε τά Χριστούγεννα μέ μετάνοια, ταπείνωση, ἀγάπη καί ἀλληλεγγύη, ὄχι ἁπλῶς ὡς ἠθικές ἀξίες ἀλλά ὡς καρπούς τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ. Νά ἀφυπνιστοῦμε ἔτσι καί νά ζήσουμε μέ τήν ἐπίγνωση καί τήν προοπτική τῆς αἰωνιότητας.

Τά Χριστούγεννα λοιπόν εἶναι μία ὑπενθύμιση ὅτι ὁ Θεός εἶναι «μεθ' ἡμῶν» (Ματθ. 1,23). Εἶναι ἡ εὐκαιρία νά ἐμπιστευθοῦμε τόν Κύριο τῆς Ζωῆς καί νά γίνουμε οἱ φορεῖς τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης Του σέ ἕναν κόσμο πού τόσο τή χρειάζεται. Καί τό μυστήριο πού ζοῦμε καί θά ζοῦμε στήν Ἐκκλησία καί τή ζωή της, θά μᾶς ἁγιάζει καί θά ἐλαφρώνει τό βάρος τοῦ κακοῦ πού μᾶς ταλαιπωρεῖ. Γιατί ὁ Χριστός καί ἡ σχέση μας μαζί Του ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι ἡ ἀπάντηση στήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο πού μᾶς ταλαιπωροῦν. 

Χριστός ἐγεννήθη! Ἀληθῶς ἐγεννήθη, ἀδελφοί! Χρόνια πολλά σέ σᾶς, στίς οἰκογένειές σας, στόν τόπο μας, στόν κόσμο ὅλο»!

Απευθυνόμενος στο πολυπληθές εκκλησίασμα ο κ. Νεκτάριος τόνισε ότι με συνοχή καρδίας εορτάζουμε φέτος Χριστούγεννα, καθώς ο κόσμος μας ταλανίζεται υπό το βάρος των πολεμικών συγκρούσεων, όπως επίσης και από τον φόβο επικείμενων καταστροφών. Σήμερα όμως ανατέλλει φως, ανατέλλει ειρήνη, την οποία ο Χριστός εγκαθίδρυσε. Αυτή την ειρήνη και την ελπίδα ας τη σεβαστούνε όσοι κατεργάζονται πολέμους και καταστροφές. Ίσως οι ισχυροί του κόσμου να μην μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει η λύτρωση που απέστειλε ο Θεός στους ανθρώπους. Εμείς όμως μπορούμε να ζήσουμε με την ελπίδα, τη χαρά, την ειρήνη, την αγάπη που ο Λυτρωτής του κόσμου έφερε στη ζωή μας και να δώσουμε το παράδειγμα.

Ο κ. Νεκτάριος ευχήθηκε τα χρόνια πολλά στους συμμετέχοντες στη θεία λειτουργία, κλήρο και λαό, στον Περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων κ. Ιωάννη Τρεπεκλή και στους υπόλοιπους εκπροσώπους των τοπικών αρχών, ενώ η χορωδία του Μητροπολιτικού Ναού τραγούδησε τα Κερκυραϊκά κάλαντα των Χριστουγέννων. Αξιοσημείωτη η μεγάλη συμμετοχή του λαού στην χριστουγεννιάτικη θεία λειτουργία και στο μυστήριο της θείας κοινωνίας.

Στην συνέχεια ο κ. Νεκτάριος επισκέφθηκε το Ίδρυμα Χρονίως Πασχόντων «Η Πλατυτέρα», όπου ευχήθηκε στην διευθύντρια κ. Ελένη Καρύδη και τους τροφίμους τα «Χρόνια Πολλά».