Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί, παιδιά μου ἐν Κυρίω ἀγαπημένα,
«Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον» . Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ φέρνει στόν κόσμο μία νέα πραγματικότητα καί ἐλπίδα. Ὁ Χριστός ἦρθε γιά νά ἀνοίξει τόν δρόμο πρός τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Στό πρόσωπο Του βλέπουμε τήν πλήρη ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δέν μένει ἀδιάφορος μπροστά στόν θάνατο πού ἔφερε ἡ κακή χρήση τῆς ἐλευθερίας ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἀλλά μπαίνει στήν ἱστορία μας, ταπεινός καί ἄοπλος, γιά νά μᾶς ἀνακαινίσει καί νά μᾶς σώσει, νά μᾶς χορηγήσει τήν ἀθανασία πού χάσαμε, ἐπιλέγοντας νά θεοποιήσουμε τόν ἑαυτό μας.
Εἶναι μυστήριο ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀκατάληπτο γιά τήν πεπερασμένη ἀνθρώπινη λογική μας. Εἶναι «κένωσις» τοῦ ἑαυτοῦ Του καί πρόσληψη τῆς φύσεώς μας, ἡ ὁποία γίνεται ἀπό ἀγάπη. Εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τοῦ προαιωνίου σχεδίου τῆς θείας οἰκονομίας, τίποτε νά μήν μπορεῖ νά χωρίσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, οὔτε ὁ θάνατος. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς καλέσει σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή στή σχέση μαζί Του. «Ἀπορεῖ πάσα γλῶσσα»! Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ «ἀχώρητος παντί» νά χωρέσει στήν μήτρα τῆς Θεοτόκου; Αὐτός ποῦ βρίσκεται «ἐν κόλποις τοῦ Θεοῦ Πατρός» νά χωρέσει στήν ἀνθρώπινη ἀγκαλιά μίας γυναίκας πού γίνεται ἡ «Μητέρα τῆς Ζωῆς»; Μόνο ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά κάνει πράξη τό ἀδιανόητο καί νά ἑρμηνεύσει τό μυστήριο.
Καί τό μυστήριο λαμβάνει χώρα στήν ταπεινή φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ἡ ὁποία ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τόν κόσμο τῆς ἰσχύος καί τῆς δόξας. Ὁ Χριστός γεννιέται ὡς παιδί, γιά νά δείξει ὅτι ἡ ἀληθινή δύναμη βρίσκεται στήν ἀγάπη καί τήν ταπείνωση. Τό μήνυμά Του προσκαλεῖ τήν ἀνθρωπότητα σέ μία ριζική ἀλλαγή προοπτικῆς: νά ζήσει ὄχι γιά τά γήινα καί φθαρτά, ἀλλά γιά τά αἰώνια καί θεϊκά. Κι αὐτός ὁ τρόπος βιώνεται μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία.
Σήμερα, καθώς οἱ καμπάνες ἠχοῦν πανηγυρικά, βρισκόμαστε ἀντιμέτωποι μέ ἕναν κόσμο πού μοιάζει νά ἔχει χάσει τόν προσανατολισμό του. Ἡ ἠθική κατάπτωση, ὁ ἀτομοκεντρισμός πού κυριαρχεῖ, ἡ κρίση ἀξιῶν καί ἡ ἀπουσία λογικῆς, ἐλπίδας, εἰρήνης καί ἀλληλεγγύης ἔχουν δημιουργήσει ἕνα βαθύ χάσμα στήν κοινωνία μας. Οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονται μόνοι, φοβισμένοι καί ἀπογοητευμένοι. Ἡ ἀνθρωπότητα, βαδίζοντας στή σκιά τοῦ θανάτου, ἀντιμετωπίζει πολλαπλᾶ ἀδιέξοδα. Οἱ πόλεμοι καί οἱ συγκρούσεις ἔχουν πολλαπλασιαστεῖ, φέρνοντας πόνο καί καταστροφή. Ἡ οἰκονομική καί κοινωνική ἀνισότητα μεγαλώνει, ἀφήνοντας ἑκατομμύρια ἀνθρώπους στή φτώχεια καί τήν ἐξαθλίωση, ἐνῶ ἄλλοι ἀπολαμβάνουν ὑπερβολικό πλοῦτο. Ἡ ἀλόγιστη ἐκμετάλλευση τῆς φύσεως ὁδηγεῖ στήν περιβαλλοντική κρίση καί ἡ ἀπώλεια ἠθικῶν ἀξιῶν καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο ἀριθμό.
Σέ αὐτό τό περιβάλλον, ὁ ἄνθρωπος μοιάζει νά ἀναζητᾶ ἐλπίδα σέ λάθος κατευθύνσεις: στήν τεχνολογία, στόν καταναλωτισμό, στή δόξα καί στήν ἐξουσία. Ὅπως στίς ἡμέρες τοῦ Νῶε, πρίν τόν κατακλυσμό, ἔτσι καί σήμερα, ἡ ἀνθρωπότητα συχνά ζεῖ σάν νά μήν ὑπάρχει Θεός, παρασυρμένη ἀπό τήν καθημερινότητα καί τά προσωρινά της ἐνδιαφέροντα. «Καί καθώς ἔγινε στίς ἡμέρες τοῦ Νῶε, ἔτσι θά εἶναι καί στίς ἡμέρες τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Λουκ. 17,26). Τότε, ὅπως καί τώρα, οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν μέσα στήν ἀδιαφορία, στή φιληδονία, στή σύγχυση καί στήν αὐτάρκεια. Δέν πρόσεχαν τά σημεῖα τῶν καιρῶν καί ἀδιαφόρησαν γιά τή φωνή τοῦ Θεοῦ, μέχρι πού ἦλθε ἡ κρίση. Καί ὅπως ὁ κατακλυσμός σάρωσε τόν κόσμο τῶν ἡμερῶν τοῦ Νῶε, ἔτσι καί σήμερα βιώνουμε ἕναν πνευματικό κατακλυσμό, ὁ ὁποῖος πλημμυρίζει τήν οἰκουμένη μέ σύγχυση, μηδενισμό, ἀπελπισία, θάνατο. Μόνο πού αὐτή τή φορά δέν εἶναι ὁ Θεός πού τόν στέλνει, ἀλλά τόν γεννᾶ ὁ δικός μας συμβιβασμός μέ τό κακό στίς ποικίλες μορφές του, τίς ὁποῖες βαφτίζουμε «δικαίωμα στήν ἁμαρτία». Ὁ κόσμος μοιάζει νά ἔχει ξεχάσει τόν Θεό καί τίς ἐντολές Του.
Τό μυστήριο ὅμως τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ παραμένει ἐνώπιόν μας καί μᾶς καλεῖ νά τό ψηλαφήσουμε στίς καρδιές μας. Δέν εἶναι καταδικασμένος ὁ κόσμος μας, οὔτε ἐμεῖς. Ὁ Χριστός ἦρθε γιά νά συμφιλιώσει τήν κτίση μέ τόν Δημιουργό της. Ἡ Σάρκωσή Του ἀποτελεῖ τήν ἀπόλυτη ἀπόδειξη ὅτι ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τό ἔργο τῶν χειρῶν Του. Ὁ σαρκωθείς Κύριος μᾶς καλεῖ νά ζήσουμε ὡς «παιδιά τοῦ φωτός» . Σέ ἕναν κόσμο πού καταρρέει ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας, ἡ Ἐκκλησία εἶναι φῶς καί ἀλήθεια καί προσφέρει τήν ἐλπίδα πού φέρνει ὁ Ἐνανθρωπήσας Θεός. Καί ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς νά ζήσουμε τά Χριστούγεννα μέ μετάνοια, ταπείνωση, ἀγάπη καί ἀλληλεγγύη, ὄχι ἁπλῶς ὡς ἠθικές ἀξίες ἀλλά ὡς καρπούς τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ. Νά ἀφυπνιστοῦμε ἔτσι καί νά ζήσουμε μέ τήν ἐπίγνωση καί τήν προοπτική τῆς αἰωνιότητας.
Τά Χριστούγεννα λοιπόν εἶναι μία ὑπενθύμιση ὅτι ὁ Θεός εἶναι «μεθ' ἡμῶν» . Εἶναι ἡ εὐκαιρία νά ἐμπιστευθοῦμε τόν Κύριο τῆς Ζωῆς καί νά γίνουμε οἱ φορεῖς τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης Του σέ ἕναν κόσμο πού τόσο τή χρειάζεται. Καί τό μυστήριο πού ζοῦμε καί θά ζοῦμε στήν Ἐκκλησία καί τή ζωή της, θά μᾶς ἁγιάζει καί θά ἐλαφρώνει τό βάρος τοῦ κακοῦ πού μᾶς ταλαιπωρεῖ. Γιατί ὁ Χριστός καί ἡ σχέση μας μαζί Του ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι ἡ ἀπάντηση στήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο πού μᾶς ταλαιπωροῦν.
Χριστός ἐγεννήθη! Ἀληθῶς ἐγεννήθη, ἀδελφοί! Χρόνια πολλά σέ σᾶς, στίς οἰκογένειές σας, στόν τόπο μας, στόν κόσμο ὅλο!
Μετά πατρικῆς ἐν Κυρίῳ γεννηθέντι ἀγάπης καί εὐχῶν,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+Ο ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ & ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου