ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1ης ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024 (᾿Εφεσ. 2, 4-10)

 

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ· χάριτί ἐστε σεσωσμένοι· καὶ συνήγειρε καὶ συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, ἵνα ἐνδείξηται ἐν τοῖς αἰῶσι τοῖς ἐπερχομένοις τὸν ὑπερβάλλοντα πλοῦτον τῆς χάριτος αὐτοῦ ἐν χρηστότητι ἐφ᾿ ἡμᾶς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ. Τῇ γὰρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διὰ τῆς πίστεως· καὶ τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. Αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεὸς ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν. 

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς μᾶς ἀγάπησε, γιατὶ εἶναι πλούσιος σὲ ἔλεος κι ἔχει ἀπέραντη ἀγάπη. Κι ἐνῶ ἤμασταν πνευματικὰ νεκροὶ ἐξαιτίας τῶν παραπτωμάτων μας, μᾶς ξανάδωσε ζωὴ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἔχετε σωθεῖ. Μᾶς ἀνέστησε μαζὶ μὲ τὸν ᾿Ιησοῦ Χριστὸ καὶ μᾶς ἔβαλε νὰ καθήσουμε μαζὶ μ’ αὐτὸν στὰ οὐράνια. ῎Ετσι, μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ μᾶς ἔδειξε διὰ τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, φανερώνει στὶς μελλοντικὲς γενιὲς πόσο ὑπερβολικὰ γενναιόδωρη εἶναι ἡ χάρη του. Πραγματικά, μὲ τὴ χάρη του σωθήκατε διὰ τῆς πίστεως. Κι αὐτὸ δὲν εἶναι δικό σας κατόρθωμα ἀλλὰ δῶρο Θεοῦ. Δὲν σωθήκατε μὲ τὰ δικά σας ἔργα κι ἔτσι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ γι’ αὐτό. Εἴμαστε δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος διὰ τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ μᾶς ἔκανε καινούριους ἀνθρώπους, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε καλὰ ἔργα, ποὺ τὰ προετοίμασε ὁ Θεός, γιὰ νὰ εἶναι μ’ αὐτὰ γεμάτη ἡ ζωή μας.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1ης ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024 - ΙΔ' ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 18, 35-43)

 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐγένετο ἐν τῷ ἐγγίζειν τὸν ᾿Ιησοῦν εἰς ῾Ιεριχὼ τυφλός τις ἐκάθητο παρὰ τὴν ὁδὸν προσαιτῶν· ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. ᾿Απήγγειλαν δὲ αὐτῷ ὅτι ᾿Ιησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται. Καὶ ἐβόησε λέγων· ᾿Ιησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με. Καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ· αὐτὸς δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· Υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με. Σταθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκέλευσεν αὐτὸν ἀχθῆναι πρὸς αὐτόν.᾿Εγγίσαντος δὲ αὐτοῦ ἐπηρώτησεν αὐτὸν λέγων· Τί σοι θέλεις ποιήσω; ῾Ο δὲ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. Καὶ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ᾿Ανάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. Καὶ παραχρῆμα ἀνέβλεψε, καὶ ἠκολούθει αὐτῷ δοξάζων τὸν Θεόν· καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἰδὼν ἔδωκεν αἶνον τῷ Θεῷ. 

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς ὁ ᾿Ιησοῦς πλησίαζε στὴν ῾Ιεριχώ, ἕνας τυφλὸς καθόταν στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου καὶ ζητιάνευε. ῞Οταν ἄκουσε τὸ πλῆθος ποὺ περνοῦσε, ρώτησε νὰ μάθει τί συνέβαινε. Τοῦ εἶπαν ὅτι περνάει ὁ ᾿Ιησοῦς ὁ Ναζωραῖος. Τότε ἐκεῖνος ἄρχισε νὰ φωνάζει δυνατά· «᾿Ιησοῦ, Υἱὲ τοῦ Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Αὐτοὶ ποὺ προπορεύονταν τὸν μάλωναν νὰ σωπάσει, ἐκεῖνος ὅμως φώναζε ἀκόμη πιὸ πολύ· «Υἱὲ τοῦ Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς στάθηκε κι ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὸν φέρουν κοντά του. Αὐτὸς πλησίασε κι ἐκεῖνος τὸν ρώτησε· «Τί θέλεις νὰ σοῦ κάνω;» «Κύριε, θέλω ν’ ἀποκτήσω τὸ φῶς μου», ἀποκρίθηκε. Κι ὁ ᾿Ιησοῦς τοῦ εἶπε· «Ν’ ἀποκτήσεις τὸ φῶς σου! ῾Η πίστη σου σὲ ἔσωσε». ᾿Αμέσως ὁ τυφλὸς βρῆκε τὸ φῶς του κι ἀκολουθοῦσε τὸν ᾿Ιησοῦ δοξάζοντας τὸν Θεό. Καὶ ὅλος ὁ κόσμος, ὅταν τὸν εἶδε, δοξολογοῦσε τὸν Θεό.

Ο Κερκύρας Νεκτάριος στους Παξούς

    Την εορτή του Αγίου Ενδόξου Πρωτοκλήτου Ανδρέου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος εόρτασε στην ενορία του Αγίου Ανδρέου στη Λάκκα των Παξών. Η συμμετοχή των φιλεόρτων Χριστιανών ήτο πολυπληθής, ενώ μεταξύ του εκκλησιάσματος συμμετείχε και ο Δήμαρχος των Παξών κ. Σπυρίδων Βλαχόπουλος. Παρά το γεγονός ότι η εορτή ήταν ημέρα Σάββατο, συμμετείχαν πολλά παιδιά Γυμνασίου, Λυκείου καθώς και του Δημοτικού. Να σημειωθεί ότι στην ως άνω ενορία εφημέριος είναι ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Ανδρέας Διαμάντης, υιός ιερέως αλλά και καθηγητής, φυσικομαθηματικός, στο Γενικό Λύκειο Παξών. Ο Σεβασμιώτατος, κατά τη Θεία Λειτουργία, εξέφρασε τη χαρά και το θαυμασμό του, διότι τα τελευταία χρόνια με την επίμονη κρίση των ηθικών αξιών και των διαφόρων κοινωνικών ανακατατάξεων που λαμβάνουν χώρα, τόσο περισσότερο οι άνθρωποι αντιστέκονται. Έτσι, με τη συμμετοχή τους στην Εκκλησία δηλώνουν την αντίθεση σε όλα τα αρνητικού χαρακτήρα τεκταινόμενα στην πατρίδα μας. 

Κατά την ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος έλαβε αφορμή από την εορτή του Αγίου Ανδρέου λέγοντας ότι ο Απόστολος, εξαιτίας των πνευματικών και μεταφυσικών του αναζητήσεων, οδηγήθηκε στην έρημο του Ιορδάνου, προκειμένου να γνωρίσει και να ακούσει τον προφητικό λόγο του Τιμίου Προδρόμου. Ιδιαίτερα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, στη σημερινή περικοπή, αναφέρει ότι καθώς πλησίαζε ο Ιησούς τον Πρόδρομο, εκείνος υπέδειξε τον ερχόμενον Μεσσία με τη φράση «῎Ιδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ». Πλησιάζοντας ο Κύριος, ο Ανδρέας ερώτησε «῾Ραββί, ποῦ μένεις;». Τότε ο Κύριος τον προσεκάλεσε να δει από κοντά και να εκτιμήσει το έργο του ευαγγελισμού που ήδη άρχιζε ο Κύριός μας. Τότε, έκθαμβος ο Ανδρέας, τρέχει στον Πέτρο, τον αυτάδελφό του και του αναγγέλλει πως «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν». Όμως, η αναζήτηση του Μεσσία δεν απασχολούσε μόνο τον Ανδρέα. Ολόκληρη η ανθρωπότητα αισθανόταν το βάρος της ηθικής και πνευματικής κατάπτωσης που κατέπνιγε την κοινωνία της εποχής εκείνης. Τούτο μάλιστα, είχε εκφραστεί και από τους φιλοσόφους και τους στωικούς κατά την αρχαιότητα μέσα από το σπερματικό λόγο στα φιλοσοφικά κείμενά τους. 

Ο Ανδρέας ζητούσε εναγωνίως την αλήθεια. Έτσι, τη βρήκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Η κοινωνία μας σήμερα, βρίσκεται σε μία κατάσταση πνευματικού σκότους. Μάλιστα, συμπνίγεται από τον ηθικό ξεπεσμό, τον άκρατο καταναλωτισμό και ιδιαίτερα την απομάκρυνσης της ανθρωπότητος από το Θεό. Δηλαδή, επέστρεψε σε μία ειδωλολατρία, ίσως όχι μόνο του δωδεκαθεϊσμού αλλά σε μία λατρεία του ατομισμού και του εγωισμού. Σε μία λατρεία της ηδονής και του ευτελισμού των πάντων. Η απουσία ελπίδας και έμπνευσης για την πορεία του ανθρώπου εμποδίζει τον άνθρωπο να προαχθεί πνευματικά ώστε να ζήσει εσωτερικά τη μεγάλη δωρεά του Θεού που είναι η πνευματική ελευθερία, η αληθινή αγάπη και η ειρήνη. Αυτήν την ειρήνη, δυστυχώς, ο ίδιος ο άνθρωπος με του πνεύμα του συμφέροντος και της καταπίεσης, όχι μόνο των αδυνατοτέρων προσώπων, αλλά και των αδυνατοτέρων λαών, κινδυνεύει από την έκρηξη ενός νέου παγκοσμίου πολέμου. 

Ο Κύριός μας, ο σαρκωμένος Λόγος του Θεού έγινε όμοιος με τον δούλο Του, τον άνθρωπο. Εγκαθίδρυσε την ειρήνη στο σύμπαντα κόσμο. Σκόρπισε το φως της Θεότητος. Διέλυσε τους πάγους της σκληροκαρδίας των ανθρώπων. Όμως, παρά το γεγονός του ερχομού του Κυρίου, οι άνθρωποι δεν εκτίμησαν αυτή την παρουσία του Θεού. Έτσι, θέλησαν να επιστρέψουν ξανά στην προηγούμενη πνευματική τους δουλεία. Ο Απόστολος Ανδρέας ο οποίος διψούσε για την αγάπη του Θεού, για την πνευματική ελευθερία, για την ειρήνη και όλα τα αγαθά των δωρεών του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του, τα βρήκε στο πρόσωπο του Κυρίου μας. Τα βίωσε, τα διακήρυξε, αγωνίστηκε και μαρτύρησε αψηφώντας τα παρόντα και τα εφήμερα, ζώντας την Καινή εν Χριστώ ζωή. Τη ζωή της αιωνιότητας και της χαράς την οποία και αναζητούσε.

Το πυκνό εκκλησίασμα απαρτιζόταν και από πολλούς νέους γονείς με τα παιδιά τους. Έτσι, στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος με μεγάλη συγκίνηση, ενθάρρυνε τους γονείς λέγοντάς τους «οδηγείστε τα παιδιά σας στο Χριστό. Μόνο εκεί υπάρχει Ελπίδα!». Παραίνεσε δε, το εκκλησίασμα και ιδιαίτερα τα νέα παιδιά για μία επιστροφή στην παράδοση, στην πίστη, στην αγάπη και στην απομάκρυνση από όλα εκείνα με τα οποία ο άνθρωπος χάνει την πορεία του και τον προσανατολισμό του. Στο τέλος, ευχήθηκε να εορτάσουν όλοι οι κάτοικοι των Παξών, ευλογημένες τις εορτές του Αγίου Δωδεκαημέρου.

ΘΕΟΥ ΤΟ ΔΩΡΟΝ, ΙΝΑ ΜΗ ΤΙΣ ΚΑΥΧΗΣΗΤΑΙ

    «Τῇ γὰρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διὰ τῆς πίστεως· καὶ τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται» (Εφεσ. 2, 8-9)

«Πραγματικά, μὲ τὴ χάρη του σωθήκατε διὰ τῆς πίστεως. Κι αὐτὸ δὲν εἶναι δικό σας κατόρθωμα ἀλλὰ δῶρο Θεοῦ. Δὲν σωθήκατε μὲ τὰ δικά σας ἔργα κι ἔτσι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ γι’ αὐτό».

 Συχνά, στη σχέση μας με τον Θεό, έχουμε την αίσθηση ότι κάνουμε αυτό που πρέπει, τηρούμε τις εντολές του Θεού, κυρίως σε ό,τι αφορά στη συμπεριφορά μας έναντι του πλησίον μας. Επομένως, θεωρούμε ως χριστιανοί ότι έχουμε επιτελέσει το καθήκον μας, ζούμε σε ένα αίσθημα αυτάρκειας και κρίνουμε τον εαυτό μας καλυμμένο έναντι του Θεού. Έτσι, ζητούμε συχνά από τον Θεό να εκπληρώσει επιθυμίες και όνειρά μας, με αποτέλεσμα να είμαστε κάποτε παραπονεμένοι, αν διαπιστώνουμε ότι ο Θεός δεν δείχνει ότι μας ακούει.

 Η κατάσταση αυτή πάντοτε απασχολεί τον θρησκευτικό άνθρωπο. Η αίσθηση ότι η σχέση με τον Θεό είναι μια σχέση «δούναι και λαβείν» πηγάζει από τη συνήθεια της αρχαίας θρησκείας, η οποία πάντοτε έβαζε στην προοπτική της θυσίας, της προσφοράς του εξιλασμού τη σχέση ανθρώπου και θείου, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί αυτή η αντίληψη στη συνείδηση μας: ότι δηλαδή αν θέλουμε κάτι από τον Θεό, χρειάζεται να του δώσουμε και κάτι. το υλικό είναι εύκολο να το προσφέρεις. Το πνευματικό δεν είναι ορατό. Περιμένουμε λοιπόν από τον Θεό για όσα προσφέρουμε, την ανάλογη ανταπόκριση. Δεν λυτρωνόμαστε όμως, στην πραγματικότητα, έτσι, διότι ο Θεός δεν λειτουργεί κατ’  αυτόν τον τρόπο. 

 Ας μην ξεχνάμε το μαρτύριο πλήθους αγίων. Των Αποστόλων πρωτίστως, που ήταν οι πλέον πλησίον του Χριστού άνθρωποι. Αναρίθμητων ανά τον χρόνο και τον κόσμο, που δεν έζησαν με την άνεση ότι εκπλήρωναν το θέλημα του Θεού και, επομένως, δικαιούνταν αναψυχή. Αλλά και όσοι βίωσαν το μαρτύριο της συνειδήσεως, με την ασκητικότητα, την περιφρόνηση από τους άλλους, την αποταγή από τον κόσμο, τους πειρασμούς του διαβόλου, και εκείνοι δεν έζησαν εν ανέσει. Ο Θεός αφήνει τους αγαπώντας Αυτόν να ζούνε τις περιστάσεις της ζωής, την κακία των ανθρώπων, τους σταυρούς που ο κόσμος και ο κοσμοκράτορας αυτού φορτώνουν σε όσους θέλουν να παλέψουν για την αλήθεια και το φως που είναι ο Χριστός. 

         Ο απόστολος Παύλος έρχεται να συμπληρώσει στην πραγματικότητα αυτή και μιαν άλλη υπενθύμιση. Ότι τα έργα μας δεν μας σώζουν, αλλά η χάρις του Θεού. Και η χάρις έρχεται διά της πίστεως. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα έργα δεν χρειάζονται. Όμως δεν λειτουργούν στην προοπτική του εξιλασμού, του δούναι κι λαβείν από τον Θεό. Τα έργα αποτελούν έκφραση μιας καρδιάς που αγαπά τον Θεό και που θέλει να αισθάνεται ότι η αγάπη διαφαίνεται στην πράξη. Όπως ο ερωτευμένος δεν κάνει δώρα ή δεν δείχνει προσοχή στο πρόσωπο που αγαπά, για να μετρηθεί η αγάπη του, αλλά αισθάνεται ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, ακριβώς επειδή αγαπά, έτσι κι αυτός που θέλει να αγαπά τον Θεό πράττει το καλό, όχι για να του το μετρήσει ο Θεός, αλλά γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, επειδή ακριβώς αγαπά.

           Όλη η αντίληψη της θρησκείας ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσεγγίσει το θείο μέσα από την λογική της ανταπόδοσης καταργείται στην χριστιανική μας πίστη και παράδοση, ακριβώς επειδή δεν είναι ούτε ο φόβος, ούτε ο μισθός τα κίνητρα του πιστού, αλλά η αγάπη. Και η αγάπη εμπιστεύεται. Η αγάπη υπομένει. Δεν γογγύζει ούτε πικραίνεται. Αφήνεται στα χέρια του Θεού και γνωρίζει να περιμένει και να υπομένει. Και δεν καυχάται ο πιστός για τα έργα του, αλλά μένει σταθερός στην αγάπη του Θεού, όπως κι αν αυτή αφήσει τα πράγματα της ζωής τούτης να πορεύονται. 

        Λόγος παρηγορητικός, συνάμα και δύσκολος, καθότι θέλουμε να λειτουργούμε στη βεβαιότητα ότι θα μας δοθεί κατά τον κόπο μας. Στην πραγματικότητα όμως η χριστιανική πίστη είναι μία διαρκής κλήση στην αγάπη και στην εμπιστοσύνη του Θεού, χωρίς αγωνία για το τέρμα αυτής της πορείας. Πατέρας, φίλος και πλησίον μας ο Χριστός. Εμείς ας οπλιζόμαστε στην αγάπη. Και η αγάπη αυτή μπορεί να εκφραστεί στην μετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας. Δεν είναι ατομικό κατόρθωμα ούτε γεγονός.  Ας δείχνουμε λοιπόν αγάπη για χάρη Εκείνου, αλλά και για να ξαναβρίσκουμε τον αληθινό μας προορισμό. Και Εκείνος με τη χάρη του θα μας σώσει. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

1η Δεκεμβρίου 2024

Κυριακή ΙΔ’ Λουκά

2024-11-30 ΚΥΡΙΑΚΉ ΙΔ' ΛΟΥΚΑ

Η ΤΡΙΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΓΟΝΕΩΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

    Την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2024, στα πλαίσια της Σχολής Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως εκδήλωση με θέμα: «Ο Θεός να φυλάξει την αγάπη: μυστικά που αλλάζουν την οικογένεια και τη ζωή», με αφορμή την έκδοση του ομότιτλου νέου βιβλίου του π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού, Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου της Ιεράς Μητροπόλεως (εκδόσεις Εν πλω). Προσκεκλημένοι ομιλητές ήταν ο π. Βησσαρίων Καραλάσκος, Θεολόγος και Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Ελασσώνος και η κ. Λιάνα Τσιρίδου, Εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

Ο πρώτος ομιλητής π. Βησσαρίων Καραλάσκος επεσήμανε την επαναστατικότητα της αγάπης, η οποία λειτουργεί αναρχικά, ως κρυφό σχολειό της Εκκλησίας μας, ως αντίδοτο σε έναν κόσμο φόβου και εγωισμού. Πόσα νέα παιδιά δεν φοβούνται σήμερα να προχωρήσουν στον γάμο; Κι αυτό διότι υπάρχει ο φόβος ο άλλος να μας καταπιεί, ενώ η μεγάλη πέτρα του εγωισμού που κρύβουμε σήμερα κάνει την αγάπη να γκρεμοτσακίζεται.  

Το κρυφό σχολειό πρέπει να είναι ενάντια επίσης στην αγάπη που κακοποιεί και είναι κάτι το οποίο το ζούμε, μια έμφυλη βία η οποία απλώνεται και αδικεί κυρίως τη γυναίκα. Η γυναίκα δεν σκοτώνεται γιατί είναι άνθρωπος, αλλά γιατί είναι γυναίκα. Ο άντρας που θα σκοτώσει θα επιβεβαιώσει την κυριαρχία του. Γίνονται άπειρες προσπάθειες να μιλάμε συνέχεια γι αυτήν την έμφυλη βία μέσα στα σχολεία, μέσα σε επιχειρήσεις. Γίνονται προσπάθειες και πραγματικά είναι αξιέπαινες. Αλλά πότε θα μιλήσουμε θετικά για την ανάγκη της αγάπης και όχι ενάντια, όχι φοβισμένα. Απέναντι σε όλο αυτό η αγάπη μας είναι αναρχική, είναι ενάντια στην αυτοαναφορικότητα. Μας χρειάζεται λοιπόν η αγάπη σαν μια επανάσταση, η οποία ξαναβρίσκει το νόημα της ζωής και του αγώνα, η οποία υπενθυμίζει στον καθέναν ότι δεν είναι μόνος του, ότι δεν μπορεί να ζει μόνος του.

Η αγάπη μάς κάνει να ανήκουμε και γι’ αυτό χρειάζεται ο εκκλησιασμός της ύπαρξης, ώστε να μπορούμε να μπολιάζουμε την αγάπη με τον Χριστό. Συγκλονίζει ένας στίχος από το δοξαστικό της εορτής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, «ότι πλήρης ων της αγάπης πλήρης γέγονε και της θεολογίας». Έτσι μας έμαθε η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας να αγαπάμε τον Θεό και τον άνθρωπο, να υποφέρουμε μαζί του και στο καλό αλλά και στο δύσκολο και το άσχημο. Να μπορούμε να αναμετριόμαστε δίπλα του με τον εγωισμό μας και όλα να γίνονται μια ελευθερία πρωτόγνωρη.

Η δεύτερη ομιλήτρια κ. Λιάνα Τσιρίδου επεσήμανε, μεταξύ άλλων ότι το βιβλίο «Ο Θεός να φυλάξει την αγάπη» δεν είναι βιβλίο για τη βιβλιοθήκη, αλλά για το κομοδίνο μας, για να διαβάζεται. Τόνισε ότι η οικογένεια έχει αλλάξει σήμερα ριζικά, αλλά παραμένει ζώνη οικειότητας και λιμάνι ασφαλείας. Βεβαίως, συχνά μαθαίνουμε για κακοποιητικές οικογένειες που δημιουργούν ανθρώπινα συντρίμμια ή ακόμα και για τις γυναικοκτονίες. Μπορεί να σωθεί η οικογένεια και να συνεχίσει τον ρόλο της; Θεωρητικά ναι, αλλά η συχνότητα των διαζυγίων είναι ήδη ανησυχητική. Θεριεύει το αίσθημα της μοναξιάς και της αυτολύπησης, η κόπωση και ο εκνευρισμός. Χρειάζεται εγρήγορση και την απόφαση να δουλέψουμε συνειδητά για τη σχέση. Να σβήσουμε τον εκνευρισμένο ανταγωνισμό, να τον αντικαταστήσουμε με την ειλικρινή αλλά ευγενική εκμυστήρευση. Η σχέση του ζευγαριού είναι κομβική για την επιτυχία και τη μακροβιότητα του γάμου. Δεν σημαίνει όμως ότι κανείς απαρνιέται το εγώ του. Χρειάζεται να μην ξεπερνάμε τα όριά μας. Είναι σημαντικό η οικογένεια να δίνει χώρο σε κάθε άτομο για αυτονομία και αυτοέκφραση, ώστε να αναπτύσσεται και προσωπικά.

Και στις σχέσεις με τα παιδιά οι γονείς χρειάζεται να γίνουν ενεργητικοί ακροατές. Να διαπαιδαγωγούν με όρια. Να βοηθήσουν τα παιδιά να χτίσουν χαρακτήρα. Να αποκτήσουν κοινωνικές αρετές και δεξιότητες. Να μπορούν να σχετίζονται ισότιμα και με σεβασμό με τους άλλους ανθρώπους, ώστε τελικά η οικογένεια να παραμείνει το αντίβαρο. 

Ο συγγραφέας π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, αφού ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κερκύρας κ. Νεκτάριο και οικεία πρόσωπα για την αγάπη τους, όπως και τους συνομιλητές του, στάθηκε σε τέσσερις συμβουλές της ασκητικής παράδοσης, του Αββά Δωροθέου της Γάζης: «Το να προσέξει κάποιος να μη σκανδαλίζει τη συνείδησή του πλησίον, γεννά την ταπεινοφροσύνη», για να φυλαχτεί η αγάπη. «Ποτέ δεν έβαλα το θέλημά μου εμπρός από το θέλημα του αδελφού μου». «Φεύγεις από τις ανθρώπινες μέριμνες και σώζεσαι», με έμφαση για την οικογένεια να φύγουμε από την ταύτιση της ευτυχίας με τα υλικά πράγματα. Τέλος, «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε». Κέντρο της ζωής δεν πρέπει να είναι ο εαυτός μας, αλλά η αγάπη. Και από την παράδοσή μας να επιλέγουμε την ασκητικότητα ως μέτρο και ολιγάρκεια, για να κρατηθεί ζωντανή η σχέση του ζευγαριού και η οικογένεια.  

Την εκδήλωση έκλεισε με χαιρετισμό ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, ο οποίος, αφού συνεχάρη τον συγγραφέα και τους ομιλητές τόνισε, μεταξύ άλλων τα εξής: «Σήμερα ζούμε στην εποχή της ηδονής και της πλεονεξίας, εποχή της φιλοδοξίας. Όμως η αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον εξακολουθεί να είναι το νόημα και το στήριγμα στη ζωή μας και μόνο αυτή μπορεί να διασώσει τη οικογένεια».

Στην εκδήλωση υπήρξε πρόγραμμα απασχόλησης για παιδιά από τις παιδαγωγούς του Βρεφονηπικού Σταθμού και του ΚΔΑΠ «Ελένη Μπέλλου» της Ιεράς Μητροπόλεως.

Η επόμενη συνάντηση της Σχολής Γονέων θα είναι διαδικτυακή τον Ιανουάριο του 2025

2024-11-28 "Η ΤΕΧΝΙΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ"

ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

     Γενική ιερατική σύναξη πραγματοποιήθηκε το πρωί της Πέμπτης 28 Νοεμβρίου 2024 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, με τη συμμετοχή των κληρικών της τοπικής Εκκλησίας. Κατ’ αυτήν ο πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Βησσαρίων Καραλάσκος, πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Ελασσώνος, ανέπτυξε το λίαν επίκαιρο θέμα «Η τεχνητή νοημοσύνη και η ποιμαντική της προσέγγιση».

Σε μία εμπεριστατωμένη παρουσίαση ο ομιλητής επεσήμανε αρχικά ότι η στάση της Εκκλησίας έναντι της τεχνολογικής προόδου δεν μπορεί να είναι ούτε η δαιμονοποίησή της ούτε η προσποίηση ότι δεν έχει επέλθει, αλλά η κριτική τοποθέτηση έναντί της. Στη συνέχεια, επεσήμανε ότι η τεχνητή νοημοσύνη έχει πολλά θετικά στοιχεία που έχουν να κάνουν με τη χρήση της στην ιατρική, τα τεχνολογικά επιτεύγματα, τη δυνατότητα επεξεργασίας πλήθους πληροφοριών και την καταγραφή απαντήσεων σε πολλά ζητήματα, ακόμη και θεολογικού και ψυχολογικού ενδιαφέροντος. Από την άλλη, ο ομιλητής επεσήμανε τα ηθικά διλήμματα που προκύπτουν από τη χρήση της και έχουν να κάνουν με τους διαχειριστές των πληροφοριών, οι οποίοι μπορεί να έχουν στόχους υποταγής της κριτικής σκέψης των ανθρώπων, διά της προπαγάνδας, της παροχής εσφαλμένων ή και ελλιπών στοιχείων, την χρήση των προσωπικών μας δεδομένων για τον προσανατολισμό μας σε μη πνευματικούς τρόπους σκέψης και ζωής. Όπως επεσήμανε όμως ο ομιλητής, ο άνθρωπος είναι αυτός που έχει την τελική ευθύνη για τη διάχυση της πληροφορίας, αυτός ρυθμίζει ποια φίλτρα θα χρησιμοποιηθούν και ποιες επιλογές θα γίνουν μέσα από την επεξεργασία και ανάλυση των όποιων δεδομένων η τεχνητή νοημοσύνη φέρει στην επιφάνεια. Ο ομιλητής έκλεισε τις σκέψεις του με την επισήμανση ότι η πορεία της Εκκλησίας είναι εσχατολογική και δεν πρέπει να φοβόμαστε την κοσμική πορεία, αλλά να καλλιεργούμε το ορθόδοξο ήθος και την πίστη στον Θεό, ώστε να μπορούμε να λειτουργούμε κριτικά έναντι της προόδου.

Ακολούθησε εκτεταμένος διάλογος, ενώ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, αφού ευχαρίστησε τον ομιλητή για την εξαιρετική παρουσίασή του, επεσήμανε ότι η τεχνολογική πρόοδος γεννά στον άνθρωπο τον πειρασμό του πνευματικού θανάτου, δηλαδή της ζωής χωρίς τον Θεό. Σ’ αυτόν τον πειρασμό οφείλουμε να αντιστεκόμαστε. Η σύγχρονη πραγματικότητα απαιτεί από την πλευρά της Εκκλησίας λόγο δυναμικό, κριτικό και όχι απλά να παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Ταυτόχρονα, καμία τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη διά ζώσης ποιμαντική προσπάθεια, την ανάγκη οι κληρικοί να γνωρίζουν τους ενορίτες τους, να συμπαραστέκονται στις δυσκολίες τους, όπως επίσης και να τελούν τα μυστήρια της πίστεως, ιδιαίτατα αυτό της θείας ευχαριστίας, όπου συγκροτείται σε σώμα η Εκκλησία. Γι’ αυτό και η όποια πρόοδος της τεχνητής νοημοσύνης δεν μπορεί να καταργήσει τη σχέση με τον Θεό. Η δική μας μαρτυρία είναι πολύτιμη στους καιρούς μας.  

Τέλος, ο κ. Νεκτάριος ευχήθηκε στους ιερείς ενόψει των επερχόμενων εορτών των Χριστουγέννων και είχε συνεργασία με τους Αρχιερατικούς Επιτρόπους των κατά τόπους περιφερειών.

2024-11-27 ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ π. ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΉ ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ "Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΦΥΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ"

ΘΟΡΥΒΟΙ

 

     Όσο πιο πολύ θόρυβο κάνεις στους καιρούς μας, τόσο περισσότερο απολαμβάνεις μια δημοσιότητα εντυπώσεων.  Το βλέπουμε καθημερινά, ιδίως στον αδηφάγο κόσμο των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Πρωταγωνιστούν εκείνοι ή εκείνες που έχουν τη δυνατότητα, εκμεταλλευόμενοι πρώτα τα σωματικά τους προσόντα και, στη συνέχεια, την ικανότητά τους να προκαλούν, να γίνονται αντικείμενο συζήτησης για τους πολλούς, ιδιαιτέρως τους νεώτερους, όχι για ουσιώδη της ζωής, αλλά για την επιφάνειά της. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο θόρυβος να έχει αντίκρισμα. Ο θορυβοποιός κερδίζει από δημοσιότητα και χρήματα μέχρι και την ικανοποίηση του δοξασμού του. 

 Μικροί ή μεγάλοι κύκλοι δημοσιότητας  γεννούν την προτυποποίηση. Δεν είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος σήμερα έχει ως πρότυπο αποκλειστικά τον εαυτό του. Έτσι θέλει να πιστεύει. Στην πραγματικότητα, κάτω από την επιφάνεια της ατομικής δόξας, υπάρχουν οι εντυπώσεις των θορυβοποιών. Είναι εκείνες οι μικρές ιδέες, οι λογισμοί, όπως λέμε στην παράδοση της χριστιανικής πίστης, που μας προσανατολίζουν στο να επιθυμούμε όχι κατ’ ανάγκην αυτό που έχουμε ανάγκη, αλλά αυτό που μας επιβάλλεται. Και η επιβολή γίνεται με τον παγιδευτικό τρόπο της εσωτερικής αφομοίωσης. Μέσα μας ο λογισμός γεννά μια αυταρέσκεια. Ότι αν πετύχω κάτι ανάλογο με αυτό που βλέπω και με συγκινεί, έστω και προσαρμόζοντάς το στον εαυτό μου ή και ακριβώς το ίδιο, τότε αξίζω. Κι έτσι, η πορεία της ζωής μου σημαδεύεται από τους θορύβους, από τους οποίους έχω επηρεαστεί.

 Ακόμη και στις αντιθέσεις μας, οι θόρυβοι διαδραματίζουν ρόλο. Αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε γιατί δεν μας ταιριάζει ή γιατί δεν μπορούμε να το φτάσουμε, γεννά μέσα μας απέχθεια, τόσο για τον φορέα του όσο και για το ίδιο καθαυτό. Έτσι, κάνουμε έναν αγώνα να μην είμαστε αυτό που οι θορυβοποιοί προτείνουν, να μην ταξιδεύουμε εκεί που πάνε οι πολλοί, να μην επιλέγουμε την μόδα των περισσότερων, να έχουμε το προσωπικό μας γούστο, κι ας μην κάνει θόρυβο. Κατά βάθος, θα θέλαμε να ασχοληθούν οι άλλοι με μας. Επιλέγουμε όμως την οδό μιας ψευτοταπείνωσης, που συνοδεύεται από άφθονη κατάκριση για τα κακά του κόσμου τούτου και των ανθρώπων, καθώς από την καρδιά μας λείπει ουσιαστικά η αγάπη. 

 Στους θορύβους των καιρών μας η αυθεντικότητα της χριστιανικής ζωής δεν θα πάψει να αντιτάσσει την αγάπη. Ο αυτοέλεγχος για το τι πραγματικά έχουμε ανάγκη δεν συνοδεύεται από απόρριψη των άλλων, για να δικαιωθούμε, αλλά από μια γλυκιά κατάφαση στο ότι οι άνθρωποι νιώθουν ότι αξίζουν κάνοντας θόρυβο, αλλά η προσευχή μας είναι να βρούνε αυτό που τους λείπει. Και για μας η πίστη στον Χριστό ξεπερνά τον θόρυβο κάθε εποχής. Είναι το παν, διότι οδηγούμενοι  από αυτήν την πίστη μπορούμε να συνυπάρξουμε αγαπώντας και συζητώντας για τα ουσιώδη. Όσο από τη ζωή μας λείπει η πίστη στην ανάσταση ως τελικό προορισμό μας, τόσο θα προσπαθούμε να υποκαθιστούμε το νόημά της με τον εαυτό μας και τους λογισμούς που μας υποδεικνύουν ποιοι πρέπει και ποιοι δεν πρέπει να είμαστε, σε μία αέναη σύγκριση, η οποία δεν μας επιτρέπει όμως να δούμε τις αληθινές μας δυνατότητες. Κι αυτές έχουν να κάνουν μέσα από τη σχέση μας με τον Θεό. Μέσα από την αγάπη για τον συνάνθρωπο, όπως κι αν είναι. Ακόμη, τελικά, και μέσα από την αγάπη για τον κόσμο τούτο και τον πολιτισμό, όπου κληθήκαμε να ζούμε όχι για να απορρίπτουμε, αλλά για να συμπορευόμαστε με τους συνανθρώπους μας στην πορεία της βασιλείας του Θεού. Αθόρυβα, ταπεινά, αγαπητικά. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 27 Νοεμβρίου 2024

2024-11-26 ΑΓΊΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΎ

2024-11-25 ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΑΓΊΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΎ

Η εορτή της Αγίας Αικατερίνης στην Κέρκυρα

    Στον νεοανακαινισθέντα Ιερό Ναό της Αγίας Αικατερίνης στο ιστορικό κέντρο της πόλεως της Κέρκυρας ιερούργησε και ομίλησε ανήμερα της εορτής της Αγίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος. Ο ως άνω Ιερός Ναός είναι κτισμένος το 1690 από τον ιερομόναχο Νικόδημο ο οποίος έφερε την καταγωγή του από την Κρήτη. Ο κτήτορας του Ιερού Ναού κατέφθασε στην ελεύθερη Κέρκυρα έπειτα από την κατάληψη της Κρήτης από τους Οθωμανούς. Αρχικά, εκτίσθη ως Ιερά Μονή η οποία φιλοξένησε πολλές μοναστικές αδελφότητες στο πέρασμα του χρόνου. Όμως, εδώ και τριάκοντα έτη, ο ως άνω Ιερός Ναός εγκαταλείφθηκε από τη φθορά τους χρόνου ούτως ώστε τα τελευταία έτη να καταρρεύσει και η στέγη. Αισίως όμως, με τη μέριμνα των κατά καιρούς δημοτικών αρχών και της Περιφέρειας καθώς και με τη συνεργασία του Υπουργείου Πολιτισμού και της τοπικής Εφορίας Αρχαιοτήτων, ειδικά δε και με την καθοριστική συμβολή της κας εφόρου, επήλθε η πλήρης αποκατάστασή του Ιερού Ναού. 

Παρόντες στην πανήγυρη ήταν ο Υφυπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Στέφανος Γκίκας, ο Δήμαρχος Κεντρικής Κέρκυρας κ. Στέφανος Πουλημένος και ο Αντιπεριφερειάρχης κ. Μάμαλος ως εκπρόσωπος του κ. Περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων ο οποίος απουσίαζε για υπηρεσιακούς λόγους. Επιπλέον, παρευρέθηκαν οι Πρόεδροι του Δημοτικού και Περιφερειακού Συμβουλίου, ο Αντιπρύτανης του Ιονίου Πανεπιστημίου καθώς και δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι. Ο ναός ήτο κατάμεστος από πλήθος πιστών οι οποίοι κατέκλυσαν τους χώρους εντός και εκτός του Ιερού Ναού. Ο ως άνω Ιερός Ναός από παλαιότερα λειτουργείτο από τη γειτνιάζουσα ενορία του Αγίου Ελευθερίου. Έτσι, ο ακούραστος προϊστάμενος του Ιερού Ναού πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Κοσκινάς φρόντισε για τον ευπρεπισμό και τη γενικότερη προετοιμασία της Ιεράς Πανηγύρεως. Επίσης, έψαλε και η πολυφωνική χορωδία του Ιερού Ναού Αγίου Ελευθερίου με χοράρχη τον κ. Ιωάννη Καρύδη.

Ο Σεβασμιώτατος, έπειτα από τα αναγνώσματα της Θείας Λειτουργίας, απευθυνόμενος τόσο προς τις Αρχές του τόπου, όσο και προς το εκκλησίασμα, δοξολόγησε από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη τον Τριαδικό Θεό που αξιώθηκε πρώτη φορά στα εικοσιδύο χρόνια της ποιμαντορίας του να ιερουργεί στον εν λόγω νεοανακαινισθέντα ιστορικό και παλαίφατο Ιερό Ναό της Αγίας Αικατερίνης. Αφού συνεχάρη όλους τους συνεργήσαντας για την ανακαίνιση του Ιερού Ναού, ανεφέρθη στο πρόσωπον της Αγίας Αικατερίνης, στη ζωή της πανεύφημης αυτής νύμφης του Χριστού, η οποία προκλήθηκε εις γάμον κοινωνίαν και απέρριψε αυτήν την πρόταση λέγοντας πως εάν θα εύρισκε κάποιον ο οποίος θα ήταν σοφότερος εκείνης ή ωραιότερος τότε θα επείθετο. Για αυτό το λόγο και της εκόμισαν πλειάδα φιλοσόφων, επιστημόνων δηλαδή της εποχής, ώστε η ίδια να αποφασίσει για τη ζωή της. Πλην όμως, τους κατατρόπωσε με τη σοφία με την οποία ήταν προικισμένη. Όμως, η σοφία αυτή δεν προερχόταν μόνον από τη θύραθεν παιδεία αλλά κυρίως από της σοφία του Θεού. Για αυτό το λόγο, αντέταξε τους σοφούς – κομψούς των ασεβών δια της μαχαίρας του Πνεύματος. Αναφορικά δε με την ωραιότητα, την αντέταξε με την ωραιότητα τους Νυμφίου Χριστού. Ως αποτέλεσμα, δέχθηκε το μαρτύριον και προσέφερε την καθαρότητα της ψυχής της, την αληθινή αγάπη προς το Νυμφίο Χριστό και είχε στηριγμό την ελπίδα και την δύναμη της πίστεως. 

Στην εποχή μας μπορεί οι άνθρωποι να στηρίζονται στην ελπίδα και στη δύναμη είτε της επιστήμης, είτε της τεχνολογίας, είτε της ευμάρειας και του πλούτου αλλά δεν μπορούν να ακολουθήσουν το Χριστό κατά το παράδειγμα της Αγίας Αικατερίνης. Η Αγία αποξένωσε από τον εαυτό της κάθε τι το οποίο μπορούσε να την κρατήσει δεσμία στα παρόντα και στα επίγεια. Σήμερα λοιπόν, όλοι εκείνοι οι οποίο στηρίζουν τις ελπίδες τους και αντλούν τη δύναμη από τα προαναφερθέντα αποδεικνύεται πόσο ευάλωτοι, πόσο ασταθείς και πόσο αδύναμοι υπάρχουν για τη ζωή τους. Σήμερα η κοινωνία μας καταρρέει ηθικά και πνευματικά, με αποτέλεσμα αυτή η κατάρρευση του πνεύματος των αξιών και τους ήθους, να συμπαρασύρει την ανθρώπινη κοινωνία και στην υλική κατάρρευση. Έτσι, παραμένει η κοινωνία μας σε ένα σκοτάδι πνευματικό, διότι δεν μπορεί σε αυτές τις συνθήκες να ατενίσει το φως της Θεότητος. Η Αγία Αικατερίνη ας δώσει το έναυσμα στην αντίσταση των προκλήσεων και των πειρασμών που αλλοίωσαν το φρόνημα και την πίστη και την ελπίδα της ανθρωπότητας.

Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε χρόνια πολλά σε όλους τους παρισταμένους, ευχαρίστησε τη δημοτική αρχή που συνεργάζεται με την τοπική Εκκλησία και παραδίδεται ο Ιερός Ναός στη λατρεία της τοπικής κοινωνίας. Ακόμη, ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τρισάγιον υπέρ αναπαύσεως του κτήτορος ιερομονάχου Νικοδήμου και υπέρ των Κερκυραίων πεσόντων εθελοντών του λόχου Λαντζίδη κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι οποίοι σκοτώθηκαν από τους Ιταλούς κατακτητές κατά τη διάρκεια ειδικής επιχείρησης αντιπερισπασμού.

Κυριακή ΙΓ’ Λουκά στην Κέρκυρα

    Την Κυριακή ΙΓ’ του Λουκά ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος λειτούργησε και ομίλησε στον Ιερό Ναό των Αγίων Πάντων στο προάστιο της πόλεως της Κέρκυρας, Γουβιά. Στην ως άνω ενορία ιερουργεί ο πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Κασταμωνίτης, οποίος εργάζεται με φιλοτιμία και εκκλησιαστικό ήθος. Κατά τη Θεία Λειτουργία, πέραν του ικανού αριθμού εκκλησιαζομένων ενοριτών, συμμετείχε και ο Υφυπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Στέφανος Γκίκας. 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης στην ομιλία του κατά τη Θεία Λειτουργία ανέλυσε δι’ ολίγον την ευαγγελική περικοπή η οποία αφορά τον αναζητούντα τη Βασιλεία των Ουρανών πλούσιο νέο. Ο Σεβ. στάθηκε σε τρία σημεία. Πρώτον, στο σημείο ότι η αναζήτηση της Βασιλείας του Θεού είναι ένα ζήτημα το οποίο απησχόλησε και συνεχίζει να απασχολεί όλους τους ανθρώπους δια μέσω των αιώνων. Τούτο διότι, είτε ο άνθρωπος το θέλει, είτε το αρνείται, η ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι αυτοτελής. Υπάρχει η πηγή της ζωής μας που είναι ο ίδιος ο Θεός. Για αυτό το λόγο, την αναζητεί αυτήν την πηγή της ζωής. Όταν ακόμη θέλει να την απωθήσει, εσωτερικά, υπάρχει η αναζήτηση η οποία τον οδηγεί σε ένα σύμπλεγμα ψυχικό. 

Δεύτερον, τι είναι η Βασιλεία των Ουρανών; Αυτό το ερώτημα θα μας το απαντήσει ο ίδιος ο Κύριός μας, καθώς λέγει ότι «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστιν». Βασιλεία και αιωνιότητα δεν είναι μόνον η μετα θάνατον ζωή μας, αλλά καθώς λένε οι πατέρες, αρχίζει από την παρούσα ζωή και επεκτείνεται στην αιωνιότητα. Πρόκειται ουσιαστικά για την κατά Θεόν ζωή. 

Τρίτον, προκειμένου να μπορέσει κάποιος να γίνει μέτοχος αυτής της ζωής χρειάζεται να απαγκιστρωθεί από κάθε τι το οποίο μας κρατά δέσμιους στην χοϊκή ύπαρξή μας. Είτε αυτό είναι ο πλούτος τον οποίο ελυπήθη ο νέος της παραβολής, καθώς δεν μπορούσε να τον απαρνηθεί και είχε ταυτίσει τη ζωή της αιωνιότητος με τον πλούτο, είτε είναι η οποιαδήποτε άλλη εφάμαρτη κατάσταση η οποία μας κρατά δεσμίους στα πρόσκαιρα και στα επίγεια. Ως αποτέλεσμα, χάνουμε την ελευθερία την οποία μας χάρισε ο Θεός καθώς μας δημιούργησε. Αυτήν την ελευθερία και την ελεύθερη βούλησή μας, τις στερηθήκαμε με τον αποχωρισμό μας από τον Θεό κατά την ημέρα της παρακοής των σαρκικών γεννητόρων μας στην Εδέμ. Σαρκούμενος ο Λόγος του Θεού διέλυσε τα δεσμά της δουλείας και μας ξανακαλεί να απαρνηθούμε κάθε τι το οποίο μας κρατά δεσμίους, όπως συνέστησε και στο νέο της παραβολής να διαθέσει τον πλούτο του στους πτωχούς και έπειτα του είπε «δεύρο ακολούθει μοι». Επομένως, η απόκτηση της ελευθερίας μας και ταυτόχρονα η συμπόρευση με τον Κύριό μας, οδηγούν στη βίωση της της Βασιλεία του Θεού ήδη από τα παρόντα και εκτείνεται εις τα επουράνια. Μέσα από αυτό το πνεύμα της βαθείας πίστεως και της συνοδοιπορίας μας με τον Κύριόν μας μπορούμε να βιώσουμε το υψηλόν νόημα του μυστηρίου της ενσάρκου Θείας Οικονομίας που καλούμαστε σε λίγο καιρό να ζήσουμε ξανά.

Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος, αφού ευχαρίστησε τον κύριο Υφυπουργό για την Ορθόδοξη και ομολογιακή στάση του μέσα στο Κοινοβούλιο, ευχήθηκε σε όλο το εκκλησίασμα να έχουν ευλογημένες και αγιασμένες τις εορτές των Χριστουγέννων.