ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ

Translate

Δευτέρα 7 Απριλίου 2025

Ο Κατανυκτικός Εσπερινός της Ε’ Κυριακής των Νηστειών στην Κέρκυρα

 Στο Ιερό προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα, το απόγευμα της Ε’ Κυριακής των Νηστειών, 6 Απριλίου 2025, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος χοροστάτησε και ομίλησε στον τελευταίο Κατανυκτικό Εσπερινό. 

Μετά το πέρας της ακολουθίας και σε συνέχεια της σειράς ομιλιών του κατά τους κατανυκτικούς εσπερινούς της Αγίας Τεσσαρακοστής, ο κ. Νεκτάριος, εμπνευσμένος από τις επιστολές προς τα πνευματικά του τέκνα ενός εκ των νηπτικών πατέρων, του Αγίου Αββά Ησαΐου, ανέπτυξε το θέμα της δουλείας της αμαρτίας. Συγκεκριμένα ανέγνωσε και ερμήνευσε τρία σημεία εκ των επιστολών του. 

Πρώτον, ερμήνευσε ένα χωρίο στο οποίο ο Αββάς Ησαΐας παρομοιάζει τον παραδομένο στην αμαρτία άνθρωπο με ίππο χωρίς αφεντικό που πλανάται εδώ και εκεί, ενώ γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον οποιονδήποτε τον συναντά, κάθεται επάνω του, τον χρησιμοποιεί και στη συνέχεια τον παρατά στον επόμενο τυχόντα. Ενώ ο άνθρωπος πλάσθηκε ελεύθερος από το Θεό, η κακή χρήση αυτής της ελευθερία τον αχρήστευσε αφαιρώντας του τη δυνατότητα να κυριαρχεί στον εαυτό του. Ο άνθρωπος που γίνεται υπόδουλος στην αμαρτία στην πραγματικότητα δεν ενεργεί με καθαρότητα. Έτσι, ο άνθρωπος μετατρέπεται σε πλανεμένο από το διάβολο και την αμαρτία και ωθείται στην έρημο της καταστροφής με τη μία αμαρτία να επικάθεται επάνω του μετά την άλλη. Ο Θεός δεν μπορεί να τον βοηθήσει γιατί σε αυτήν την περίπτωση θα ανακαλούσε το αυτεξούσιο του ανθρώπου, το οποίο τού χάρισε με τη δημιουργία, πόσο μάλλον οι άλλοι άνθρωποι. Αυτή είναι η πορεία του ανθρώπου που δεν έχει τη δυνατότητα να υψώσει το ανάστημά του ώστε να αντισταθεί στις προκλήσεις των δαιμόνων και των άλλων ανθρώπων που επιθυμούν να τον εκμεταλλευτούν, αντί να παραδοθεί ολοκληρωτικά στο Θεό και να ζήσει την αληθινή ζωή, την εν Χριστώ ελευθερία.

Η δεύτερη σκέψη του Αββά Ησαΐου στην οποία στάθηκε ο Σεβασμιώτατος αφορά την εικόνα ενός ανθρώπου τον οποίον έχουν πιάσει οι εχθροί του, τον έχουν δέσει και τον έχουν ρίξει «εἰς λάκκον βορβόρου», δηλαδή ενός λάκκου γεμάτου με δύσοσμη και ακάθαρτη λάσπη. Στην κάθε προσπάθεια αυτού του ανθρώπου να στραφεί προς το Θεό για βοήθεια αυτοί τού προξενούν πληγές ώστε να σιωπήσει. Ερμηνεύοντας ο Σεβασμιώτατος συμπλήρωσε την παραπάνω σκέψη με την αργολογία και το κουτσομπολιό που παρατηρείται στην κοινωνία. Οι άνθρωποι παρασύρονται συχνά σε άσκοπες κουβέντες και συζητήσεις χωρίς ωφέλεια, ενώ δε διστάζουν να στραφούν, ειρωνευόμενοι, εναντίον αδελφών τους οι οποίοι επιδεικνύουν μία διάθεση για μία ενάρετη και καθαρή ζωή. Ουσιαστικά έχει διαστραφεί η αντίληψη του σύγχρονου ανθρώπου με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζει τη θεάρεστη καθαρότητα και αγαθότητα ως κάτι το αφύσικο. Έτσι, οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι συχνά γίνονται στόχος ακόμη και των οικείων τους οι οποίοι τούς αποθαρρύνουν. Ως αποτέλεσμα, συχνά οδηγούνται στην απώλεια της ελπίδας τους προς το Θεό και δυσχεραίνεται η προσπάθειά τους για πνευματική ανόρθωση, μετάνοια και ριζική μεταβολή του τρόπου ζωής τους από την ακαταστασία της αμαρτίας και του «βορβόρου» προς την αληθινή ζωή της αγάπης του Χριστού. Τελικά, δεν καταφέρνουν να φωνάξουν στο Θεό γιατί φοβούνται τον αγώνα που θα ανοιχθεί μπροστά μας.

Η τρίτη και τελευταία εικόνα του Αγίου Αββά Ησαΐου που ανέλυσε ο Σεβασμιώτατος είναι αυτή ενός σπουργιτιού το οποίο στα πλαίσια του παιχνιδιού κάποιου παιδιού, βρίσκεται δεμένο από το πόδι του. Τότε, όταν το σκοινί είναι χαλαρό το σπουργίτι θαρρεί ότι έχει ελευθερωθεί και προσπαθεί να πετάξει ψηλά, όμως το παιδί τότε το ξανατραβά κάτω. Το παράδειγμα αυτό εκφράζει τις προσπάθειες του ανθρώπου που όμως είναι ανίσχυρες και δεν οδηγούν σε κανένα αποτέλεσμα εάν δεν λυτρωθεί πρώτα εσωτερικά και απελευθερωθεί από τα δεσμά του εαυτού του και του θελήματός του. Τότε μόνον ο πόθος για το Θεό θα γίνει ισχυρότερος από τον «σπάγκο» που τον κρατά δέσμιο στα γήινα και στην κατάσταση της φθοράς της αμαρτίας για να μπορέσει να απελευθερωθεί πραγματικά από τα πάθη του ώστε να πετάξει ψηλά προς τη «ὄντως ζωή». Σε κάθε άλλη περίπτωση οι προσπάθειες του για λύτρωση εσωτερική είναι τόσο αναιμικές, ώστε να διαρκούν παρά μόνον λίγες στιγμές. 








Η Ε’ Κυριακή των Νηστειών στην Κέρκυρα

 

    Την Ε’ Κυριακή των Νηστειών ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος, λειτούργησε και ομίλησε στον Ιερό Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου Φανερωμένης, «Παναγίας των Ξένων», στο ιστορικό κέντρο της πόλεως της Κέρκυρας. Στον όρθρο και στη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου έψαλε βυζαντινός χορός με Άρχων Πρωτοψάλτη το Διευθυντή της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως, «ο Άγιος Αρσένιος», κ. Νικόλαο Μακρόπουλο.

Στην ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος έλαβε αφορμή από το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας λέγοντας ότι στο σπίτι που είχε βρεθεί ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός με τους μαθητές Του, εκτυλίχθηκε μία σκηνή και ένας διάλογος. Ίσως παρόμοιες σκηνές επαναλαμβάνονται και στην εποχή μας καθώς η αδιακρισία η οποία διακατέχει τον άνθρωπο που στερείται της χάριτος και της παρουσίας του Θεού να συγχέουν το χαρακτήρα και τη δικαιοσύνη του Θεού με το ανθρώπινο συμφέρον. Αφού δι’ ολίγον ανέλυσε όλη τη σκηνή και το διάλογο της ευαγγελική περικοπής, ο κ. Νεκτάριος στάθηκε σε τρία σημεία. 

Πρώτον, ο Κύριός μας ομιλούσε και απεκάλυπτε στους μαθητές Του το σκοπό της σταυρικής θυσία Του και του εκουσίου θανάτου Του. Σκοπός αυτής της θυσίας ήταν η κατάργηση δια του θανάτου Του, του έσχατου εχθρού του ανθρώπου, του θανάτου. Τον τελευταίο δεν τον κληροδότησε ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος οδήγησε τον εαυτό του από την κατάσταση της αθανασίας που βρισκόταν σύμφωνα με τις προοπτικές που ήταν πλασμένος, στην κατάσταση του θανάτου και της φθοράς. Όμως, οι μαθητές Του δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν τον Κύριον που στις νεκραναστάσεις που πραγματοποιούσε, προετοίμαζε τους ανθρώπους για τη ζωή της αθανασίας και της αναστάσεως μέσω των σημείων αυτών. Ενώ στην επίγεια ζωή Του, τούς είχε αποκαλύψει μέρος της θεότητός του, όπως για παράδειγμα στο Θαβώριον Όρος κατά τη διάρκεια της Μεταμορφώσεως, το γεγονός της αδυναμίας στην ακαταληψία του έργου του Θεού στην ανθρωπότητα συνεχίζεται μέχρι και την εποχή τη δική μας, την εποχή της αποστασίας από το Θεό. Ποτέ δεν μπορέσαμε να εισέλθουμε στο βάθος των λόγων και των έργων του Κυρίου μας που μας άφησε παρακαταθήκη δια των Αγίων Γραφών. Όπως επίσης, ούτε και της ενεργούσης χάριτός Του δια των μυστηρίων της Εκκλησίας μας να εισέλθουμε στο σωτηριώδες έργο το οποίο επιτελούν στη ζωή μας. Όπως τότε οι μαθητές είχαν θεωρία επιφανειακή της παρουσίας του Χριστού, έτσι και σήμερα οι άνθρωποι συνεχίζουμε να ψηλαφίζουμε επιφανειακά μόνον τους λόγους και την χάρην την οποία μάς απέστειλε ο Κύριος. 

Το δεύτερο σημείο στο οποίο στάθηκε οι Σεβασμιώτατος, είναι πως όπως ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης οι οποίοι παροτρύνθηκαν από τη μητέρας τους, Σαλώμη, να ζητήσουν εγκόσμια αξιώματα, έτσι και οι άνθρωποι σήμερα χρησιμοποιούν την παρουσία του Θεού για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν εγκόσμια αξιώματα και πορισμόν υλικών πραγμάτων. Για αυτό το λόγο ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι η ευσέβεια δεν πρέπει να τίθεται ως προμετωπίδα πορισμού. Μάλιστα δε, πολλές φορές όπως η μητέρα των Ιακώβου και Ιωάννου έτρεξε να συμβουλεύσει τα παιδιά της, όχι για να ζητήσουν τα αιώνια και τα άφθαρτα, αλλά τα επίγεια και τα φθαρτά, τούτο συμβαίνει και με μητέρες οι οποίες θεωρούν ότι αγαπούν τα παιδιά τους οδηγώντας τα σε λανθασμένη κατεύθυνση προκειμένου να εξασφαλίσουν μόνον τα βιοτικά και τα πρόσκαιρα χωρίς να δώσουν την πεμπτουσία της ζωής των παιδιών τους που είναι ο αληθινός Θεός. Έτσι, κατάντησε η κοινωνία μας άνευρη πνευματικά, ανυπεράσπιστη ηθικά, χωρίς τη δύναμη της ελπίδος, στηριζόμενοι μόνον στις ίδιες δυνάμεις μας που είναι ανθρώπινες και πεπερασμένες. 

Το τρίτο και τελευταίο σημείο που υπογράμμισε ο κ. Νεκτάριος, προέρχεται από το λόγο του Κυρίου μας προς τους μαθητές του ότι οι βασιλείς και οι εξουσιαστές της Γης, κατακυριεύουν το λαό τους. Με αυτό θέλησε να κάμει τη διάκριση ότι η ζωή του Θεού που αναζητά ο καθένας τη βασιλεία Του και την αιωνιότητα, τη συνέχεια δηλαδή της ζωής του, είναι ζωή όχι εξουσίας αλλά διακονίας. Από την άλλη, οι εξουσίες του κόσμου απαιτούν από τον λαόν τους και τον απομυζούν σε όλες τις φάσεις της ζωής τους. Η κοινωνία της βασιλείας και της αγάπης του Θεού, είναι κοινωνία ανθρώπων οι οποίοι σπεύδουν να θυσιάσουν τον εαυτό τους αφενός μεν για τον Θεό, και αφετέρου δε, για τον συνάνθρωπο. Σπεύδουν να διακονήσουν τις ανάγκες των αδελφών τους. Μόνον μέσα από τη θυσία και τη διακονία μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος την αληθινή χαρά, την αληθινή αγάπη και την καταξίωση της βασιλείας του Θεού.

Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε να μπορέσουμε όλοι μας, να υπερβούμε τον εαυτό μας, το ίδιον θέλημά μας, να υποτάξουμε την εγωπάθειά μας και τον εγωισμό μας στη διακονία της αγάπης του Θεού και των συνανθρώπων μας. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να εισέλθουμε στο μήνυμα του πάθους και της αναστάσεως του Κυρίου μας. 

















Σάββατο 5 Απριλίου 2025

ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΡΑΓΕΝΟΜΕΝΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΝΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

 

«Χριστὸς παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾿ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι᾿ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ ῞Αγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος» (Ἑβρ. 9. 11-13).

«Ὁ Χριστὸς ἦρθε ὡς ἀρχιερέας τῶν ἀγαθῶν πραγμάτων ποὺ προσμένουμε. ῾Η σκηνὴ στὴν ὁποία μπῆκε εἶναι ἀνώτερη καὶ τελειότερη. Δὲν εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, μέρος δηλαδὴ αὐτῆς τῆς δημιουργίας. ῾Ο Χριστὸς μπῆκε μιὰ γιὰ πάντα στὰ ἅγια τῶν ἁγίων, γιὰ νὰ προσφέρει αἷμα ὄχι ταύρων καὶ μοσχαριῶν, ἀλλὰ τὸ δικό του αἷμα· κι ἔτσι μᾶς ἐξασφάλισε τὴν αἰώνια σωτηρία».

 Όλη η ζωή της Εκκλησίας είναι μία συνεχής υπενθύμιση των μελλόντων αγαθών. Δεν είναι μόνο η σωτηρία, η νίκη δηλαδή κατά του θανάτου. Είναι και η υπέρβαση της  μοναξιάς, η δυνατότητα δηλαδή ο άνθρωπος να πορεύεται πάντοτε εν σχέσει τόσο με τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, όσο και με τους συνανθρώπους του, στα πρόσωπα των αγίων και όσων βιώνουν τη ζωή και τον τρόπο της βασιλείας του Θεού. Και αυτό ξεκινά από την παρούσα ζωή, εάν γνωρίζουμε και βιώνουμε τι αληθινά είναι η Εκκλησία.

 Όχι ένας χώρος ή ένας θεσμός ικανοποίησης των θρησκευτικών μας αναγκών, δηλαδή μιας αναζήτησης του υπερβατικού, της διατήρησης εθίμων και παραδόσεων, της αίσθησης ότι πρέπει με κάποιον τρόπο να συνεχίσουμε να υπάρχουμε μετά τον θάνατο και αυτό μπορεί να γίνει με την ανταμοιβή για τις καλές μας πράξεις, για την τήρηση των εντολών της ανώτερης δύναμης που ονομάζεται Θεός, με μία φιλοσοφική ενατένιση, ώστε η ζωή μας να εμπνέεται από θετική ενέργεια.  

Η Εκκλησία είναι σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Αυτή η σχέση ξεκινά από το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, στο οποίο συνεχώς η πίστη μάς υπενθυμίζει τη θυσία του Χριστού επάνω στον Σταυρό, όχι για να ικανοποιήσει τη δικαιοσύνη του Θεού, όπως άλλα δόγματα υποστηρίζουν, αλλά για να ζήσει τον έσχατο εχθρό του ανθρώπου, τον θάνατο, να συναντήσει τις ψυχές των ανθρώπων που Τον περίμεναν στην κατάσταση του Άδη και να κηρύξει την ανάσταση, την έξοδο δηλαδή από το σκοτάδι του θανάτου και την καινούργια ζωή, μέσα στην κατάσταση της κοινωνίας με τον Θεό, που τώρα είναι ένας από εμάς. Διά του Χριστού γινώσκουμε τον Πατέρα. Διά της Εκκλησίας ζούμε την καινή κτίση που μας προσφέρει το Άγιο Πνεύμα με τους καρπούς Του. Και νιώθουμε αυτόν τον συγκλονιστικό λόγο που ο απόστολος Παύλος μοιράζεται με τους Εβραίους αδελφούς του και ως δικό μας βίωμα: «ο Χριστός ήρθε στον κόσμο αυτό ως Αρχιερέας των μελλόντων αγαθών». Ήρθε για μας, για να μας προσφέρει τα μελλοντικά αγαθά στο παρόν. Να μας προσφέρει την αγάπη και την αλήθεια. Τη συγχώρεση διά της μετανοίας. Τη συνάντηση μαζί Του και τη συνάντηση με τον συνάνθρωπο όχι με κριτήρια υστεροβουλίας και συμφέροντος ή εκμετάλλευσης ή χρήσης του άλλου, αλλά με κριτήριο αυτοπροσφοράς, υπέρβασης του εαυτού και του ιδίου θελήματος. 

Αυτός είναι ο δρόμος και ο τρόπος της Εκκλησίας, που καθιστά τα μέλλοντα παρόντα. Μόνο που αυτός ο δρόμος και αυτός ο τρόπος προϋποθέτει την πίστη και την απόφασή μας να δούμε την Εκκλησία όπως πραγματικά είναι και να τη ζήσουμε στην πράξη. Να τηρούμε τις εντολές ναι. Όχι όμως προς δόξα μας, αλλά για να ετοιμάζουμε την ύπαρξή μας να βρει τον Θεό. Και να είναι η έκβαση του πνευματικού μας αγώνα έκβαση εμπειρίας του Χριστού στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, στο μυστήριο της αγάπης, στο μυστήριο της ελπίδας ότι ο θάνατος κάθε μορφής, σωματικός, ψυχικός, του νου, της καρδιάς, της μοναξιάς, της απόρριψης, της συντριβής από τους άλλους δεν είναι αυτός που κυβερνά, αλλά η ανάσταση και η ζωή διά του Χριστού.

Πορευόμενοι προς το Πάσχα, ας κάνουμε το μέλλον παρόν. Στο πρόσωπο του Χριστού, στην εκζήτηση της παρουσίας Του, στη ζωή της Εκκλησίας. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

6 Απριλίου 2025

Κυριακή Ε’ Νηστειών

2025-04-05 ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Ε΄ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Παρασκευή 4 Απριλίου 2025

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025- (Μάρκ. ι΄ 32-45)

 


   Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, παραλαμβάνει ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν, ὅτι ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται. Καὶ προσπορεύονται αὐτῷ ᾿Ιάκωβος καὶ ᾿Ιωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες· Διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Τί θέλετε ποιῆσαί με ὑμῖν; Οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου. ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. Δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι; Οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Δυνάμεθα. ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Τὸ μὲν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε· τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ᾿ οἷς ἡτοίμασται. Καὶ ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περὶ ᾿Ιακώβου καὶ ᾿Ιωάννου. ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτοὺς λέγει αὐτοῖς· Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· καὶ γὰρ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, πῆρε ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς δώδεκα μαθητές του κι ἄρχισε νὰ τοὺς λέει τὰ ὅσα ἦταν νὰ τοῦ συμβοῦν. «᾿Ακοῦστε», τοὺς ἔλεγε· «τώρα ποὺ ἀνεβαίνουμε στὰ ῾Ιεροσόλυμα, ὁ Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου θὰ παραδοθεῖ στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ στοὺς γραμματεῖς, οἱ ὁποῖοι θὰ τὸν καταδικάσουν σὲ θάνατο καὶ θὰ τὸν παραδώσουν στοὺς ἐθνικούς. Θὰ τὸν περιγελάσουν, θὰ τὸν μαστιγώσουν, θὰ τὸν φτύσουν καὶ θὰ τὸν θανατώσουν· καὶ τὴν τρίτη ἡμέρα θὰ ἀναστηθεῖ». Πλησιάζουν τότε τὸν ᾿Ιησοῦ ὁ ᾿Ιάκωβος καὶ ὁ ᾿Ιωάννης, οἱ γιοὶ τοῦ Ζεβεδαίου, καὶ τοῦ λένε· «Διδάσκαλε, θέλουμε νὰ μᾶς κάνεις τὴ χάρη ποὺ θὰ σοῦ ζητήσουμε». «Τί θέλετε νὰ κάνω γιὰ σᾶς;» τοὺς ρώτησε ἐκεῖνος. «῞Οταν θὰ ἐγκαταστήσεις τὴν ἔνδοξη βασιλεία σου», τοῦ ἀποκρίθηκαν, «βάλε μας νὰ καθίσουμε ὁ ἕνας στὰ δεξιά σου κι ὁ ἄλλος στὰ ἀριστερά σου». ῾Ο ᾿Ιησοῦς τότε τοὺς εἶπε· «Δὲν ξέρετε τί ζητᾶτε. Μπορεῖτε νὰ πιεῖτε τὸ ποτήρι τοῦ πάθους ποὺ θὰ πιῶ ἐγὼ ἢ νὰ βαφτιστεῖτε μὲ τὸ βάπτισμα μὲ τὸ ὁποῖο θὰ βαφτιστῶ ἐγώ;» «Μποροῦμε», τοῦ λένε. Κι ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς ἀπάντησε· «Τὸ ποτήρι ποὺ θὰ πιῶ ἐγὼ θὰ τὸ πιεῖτε, καὶ μὲ τὸ βάπτισμα τῶν παθημάτων μου θὰ βαφτιστεῖτε· τὸ νὰ καθίσετε ὅμως στὰ δεξιά μου καὶ στὰ ἀριστερά μου δὲν μπορῶ νὰ σᾶς τὸ δώσω ἐγώ, ἀλλὰ θὰ δοθεῖ σ’ αὐτοὺς γιὰ τοὺς ὁποίους ἔχει ἑτοιμαστεῖ». ῞Οταν τ’ ἄκουσαν αὐτὰ οἱ ὑπόλοιποι δέκα μαθητές, ἄρχισαν ν’ ἀγανακτοῦν μὲ τὸν ᾿Ιάκωβο καὶ τὸν ᾿Ιωάννη. Τοὺς κάλεσε τότε ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ τοὺς λέει· «Ξέρετε ὅτι αὐτοὶ ποὺ θεωροῦνται ἡγέτες τῶν ἐθνῶν ἀσκοῦν ἀπόλυτη ἐξουσία πάνω τους, καὶ οἱ ἄρχοντές τους τὰ καταδυναστεύουν. Σ’ ἐσᾶς ὅμως δὲν πρέπει νὰ συμβαίνει αὐτό, ἀλλὰ ὅποιος θέλει νὰ γίνει μεγάλος ἀνάμεσά σας, πρέπει νὰ γίνει ὑπηρέτης σας· καὶ ὅποιος ἀπὸ σᾶς θέλει νὰ εἶναι πρῶτος, πρέπει νὰ γίνει δοῦλος ὅλων. Γιατὶ καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου δὲν ἦρθε γιὰ νὰ τὸν ὑπηρετήσουν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὑπηρετήσει καὶ νὰ προσφέρει τὴ ζωή του λύτρο γιὰ ὅλους.

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025- Ε' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Ἑβρ. 9, 11-14)

 


Ἀδελφοί, Χριστὸς παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾿ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι᾿ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ ῞Αγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος. Εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ῥαντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;

 Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα 

Ἀδελφοί,  ὁ Χριστὸς ἦρθε ὡς ἀρχιερέας τῶν ἀγαθῶν πραγμάτων ποὺ προσμένουμε. ῾Η σκηνὴ στὴν ὁποία μπῆκε εἶναι ἀνώτερη καὶ τελειότερη. Δὲν εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, μέρος δηλαδὴ αὐτῆς τῆς δημιουργίας. ῾Ο Χριστὸς μπῆκε μιὰ γιὰ πάντα στὰ ἅγια τῶν ἁγίων, γιὰ νὰ προσφέρει αἷμα ὄχι ταύρων καὶ μοσχαριῶν, ἀλλὰ τὸ δικό του αἷμα· κι ἔτσι μᾶς ἐξασφάλισε τὴν αἰώνια σωτηρία. Τὸ αἷμα τῶν ταύρων καὶ τῶν τράγων, καὶ τὸ ράντισμα μὲ τὴ στάχτη τοῦ δαμαλιοῦ ἐξαγνίζουν τοὺς θρησκευτικὰ ἀκάθαρτους καθαρίζοντάς τους ἐξωτερικά. Πόσο μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ! Αὐτός, ἔχοντας τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, πρόσφερε τὸν ἑαυτὸ του ἄψογη θυσία στὸν Θεό, κι ἔτσι θὰ καθαρίσει τὴ συνείδησή μας ἀπὸ τὰ ἔργα ποὺ ὁδηγοῦν στὸν θάνατο, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ λατρεύουμε τὸν ἀληθινὸ Θεό.

ΧΑΙΡΕ, Η ΓΕΦΥΡΑ ΟΝΤΩΣ Η ΜΕΤΑΓΟΥΣΑ ΕΚ ΘΑΝΑΤΟΥ ΠΑΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΖΩΗΝ ΤΟΥΣ ΥΜΝΟΥΝΤΑΣ ΣΕ

 


 Η Παναγία χαρακτηρίζεται από τον Άγιο Ιωσήφ τον Υμνογράφο, τον ποιητή του κανόνα του Ακαθίστου Ύμνου, ως «η  γέφυρα όντως η μετάγουσα εκ θανάτου πάντας προς ζωήν τους υμνούντας σε». Μία γέφυρα αποτελεί ένα πέρασμα πάνω από ένα ποτάμι ή και μία θάλασσα, από ένα τμήμα ενός βουνού προς ένα άλλο. το πέρασμα αυτό μεταφέρει τους ταξιδιώτες με ασφάλεια από ένα μέρος σε ένα άλλο, ώστε να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους. Ο υμνογράφος δεν διστάζει να χαρακτηρίσει την Παναγία ως γέφυρα, η οποία όμως έχει κάποιες διαφορές σε σχέση με το ανθρώπινο έργο. Η Παναγία ως γέφυρα μεταφέρει από τον θάνατο στη ζωή όσους την υμνούν. Ο προορισμός είναι ο τελικός για κάθε άνθρωπο. Ζωή είναι ο  Χριστός και μάλιστα ο Αναστημένος Χριστός. Ο κόσμος του Χριστού είναι η Βασιλεία του Θεού, στην οποία ο θάνατος δεν έχει θέση, γιατί ο Χριστός τον νίκησε διά του Σταυρού και της Αναστάσεως. Δεν έχουμε να κάνουμε άλλο ταξίδι μετά το πέρασμα, καθότι έχει εκπληρωθεί ο σκοπός της ύπαρξής μας, που είναι εξ αρχής η ομοίωση με τον Θεό, τουτέστιν η κοινωνία με Αυτόν. Και η Παναγία είναι γέφυρα, ασφαλής και χωρίς κλυδωνισμούς από τους αέρηδες και τις βροχές της ζωής, τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες, διά της οποίας ζούμε τον Χριστό.

 Είναι τολμηρή η εικόνα, αλλά, στην πραγματικότητα, αποτυπώνει το όλο κλίμα των Χαιρετισμών προς το πρόσωπο της Παναγίας, όπως το ζήσαμε και το ζούμε κάθε Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η Παναγία καθιστά τον εαυτό της γέφυρα, διότι μας δείχνει πώς μπορούμε, φτάνοντας ενώπιον της, να δούμε τη ζωή όπως τη ζούμε και τη ζωή που ανοίγεται μπροστά μας αν περάσουμε δι’ αυτής προς τα εκεί. Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι, στο οποίο συναντούμε πολλά: την επιβίωση, την αναζήτηση σχέσεων, την αναζήτηση αναγνώρισης και καταξίωσης, την ικανοποίηση αναγκών, την αγάπη, την ανακάλυψη, διαμόρφωση, τροποποίηση και στερέωση της ταυτότητάς μας. Είναι ένα ταξίδι στο οποίο καλούμαστε να επιλέξουμε αν θα το ζήσουμε με κριτήριο μόνο τον εαυτό μας, το εγώ μας, τις επιθυμίες μας, την εξουσία έναντι των άλλων, την παθητικότητα έναντι των άλλων, τα πάθη μας ως αφορμή δικαίωσης και ευχαρίστησης ή ένα ταξίδι στο οποίο, προσβλέποντας στον τρόπο της Παναγίας, θα διαλέξουμε να παλέψουμε προχωρώντας με κριτήριο την αγάπη κι ας γίνεται σταυρός, την αυτογνωσία, βλέποντας τα πάθη μας και παλεύοντας με την πίστη, την προσευχή, την επίκληση της χάριτος του Θεού, τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, τη μετοχή στη ζωή της Εκκλησίας, την άσκηση που γίνεται εκκοπή του ιδίου θελήματος και επανεξέταση του θυμού και της φιλαυτίας, την αγάπη για τον συνάνθρωπο που γίνεται συγχώρηση, να κάνουμε συνεχώς καινούργιες αρχές. Ο πρώτος δρόμος αναδίδει θάνατο. Ο δεύτερος ζωή.

 Έτσι, αναγνωρίζουμε την Παναγία ως αυτή που πρώτη δείχνει αυτόν τον δρόμο και είναι μαζί μας και μαζί με κάθε άνθρωπο, «πάντας τους υμνούντας», δείχνοντας τον δρόμο για τη ζωή που είναι ο Χριστός. Και η Παναγία γίνεται η Μάνα της καρδιάς μας, αυτή που μας καλεί να ξαποστάσουμε στο γεφύρι, στο πέρασμά της , να πάρουμε δύναμη και να προχωρήσουμε μη γυρίζοντας πίσω. Μπορεί να μοιάζει μακρύς ο δρόμος πάνω στο γεφύρι. Κρατά μια ζωή. Όμως ο προορισμός του, το τέρμα του είναι η Ανάσταση. Και η Παναγία εμφυσά στην καρδιά μας τη γλυκύτητα της πίστης, το αεράκι της χαράς ότι δεν είμαστε μόνοι μας, την τροφή με την οποία η ίδια έθρεψε τον Υιό και Θεό της: τα ανθρώπινα μπολιασμένα με αγάπη. Και είναι συνεχώς μαζί μας η Παναγία, για να παίρνουμε κουράγιο. Την αναγνωρίζουμε σε κάθε σημείο της γέφυρας. Μας παρηγορεί στην ορμή του ανέμου και της βροχής, των δοκιμασιών που μας λένε ότι είμαστε μόνοι μας και ότι ο θάνατος θα μας καταπιεί.  Μας παρηγορεί όταν σκοντάφτουμε, νικημένοι από τον εαυτό μας και τους άλλους που δεν είναι όπως τους θέλουμε. Από ένα πνεύμα σκλαβιάς στο φαινομενικά ακαταμάχητο παρόν του κόσμου και του πολιτισμού που επιτίθεται για να μας ρίξει στον γκρεμό ή στο νερό των παθών και της απόγνωσης. Είναι εκεί η Παναγία και μας υπενθυμίζει την Εκκλησία, τον Χριστό, την ανάσταση, τη ζωή.

 Ας την επικαλούμαστε στο τέλος του κύκλου των Χαιρετισμών και ας την χαιρετούμε  με την πίστη ότι είναι και θα παραμένει «όντως» η γέφυρα στην οποία δεν θα χάσουμε ποτέ ούτε τον προσανατολισμό ούτε την ελπίδα μας. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

4 Απριλίου 2025

Ακάθιστος  Ύμνος

2025-04-04 ΑΚΑΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

Πέμπτη 3 Απριλίου 2025

2025-04-03 ΜΕΓΑ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ

ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΘΙΝΑΛΙΩΝ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

     Μία πολύ όμορφη επίσκεψη δέχτηκε το μεσημέρι της Τετάρτης 2 Απριλίου 2025 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος. Στα γραφεία της Μητροπόλεως ήρθαν οι μαθητές και οι μαθήτριες της τρίτης τάξης του 2ου Σχολικού κέντρου Θιναλίων, που έχει έδρα στην περιοχή Πλάτωνες Νυμφών. Τα παιδιά συνόδευαν η διευθύντρια κ. Σπυριδούλα Κούρκουλου και η δασκάλα της τάξης. Οι μαθητές και οι μαθήτριες ζήτησαν να συναντήσουν τον Μητροπολίτη, για να τους μιλήσει για το Πάσχα και την Μεγάλη Εβδομάδα. Ο κ. Νεκτάριος με μεγάλη χαρά αποδέχτηκε το αίτημα και μίλησε στα παιδιά για την παράδοση της Εκκλησίας, τα έθιμα, κυρίως όμως για το πνευματικό περιεχόμενο των μεγάλων αυτών ημερών, στις οποίες θεμελιώθηκε η Εκκλησία και νικήθηκε ο θάνατος διά της Αναστάσεως του Χριστού. Ο κ. Νεκτάριος ενθουσιάστηκε με την αγάπη των παιδιών, την ευγένεια και την χαρούμενη καρδιά τους και τους έδωσε ευλογίες, συγχαίροντας τις εκπαιδευτικούς για το έργο τους. 





Τετάρτη 2 Απριλίου 2025

2025-04-02 Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ

2025-04-02 ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Η ΦΙΛΟΧΡΗΜΑΤΙΑ


Έλεγε ο αββάς Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης: «η φοβερή και αδίστακτη της φιλοχρηματίας αγάπη, κόρο μη γνωρίζοντας, στο έσχατο των κακών σπρώχνει την ψυχή, αφού την κυριεύσει. Λοιπόν, από την αρχή-αρχή ας διώξουμε τέτοια αγάπη. Γιατί, αν κυριαρχήσει μέσα μας, δεν κατανικάται» (από το «Γεροντικό»).

Στο εσώτερο του ανθρώπου συγκρούονται δύο δυνάμεις: η μία είναι το συμφέρον και η άλλη η αγάπη. Το συμφέρον ορθώνει ένα τεράστιο «εγώ». Μόνο αυτό υπάρχει. Το «εγώ» γίνεται δίκιο, δικαίωμα, απόλαυση, κτήση, προτεραιότητα. Η αγάπη κάνει τον άνθρωπο να νιώθει και το «εσύ», τον άλλον, τον πλησίον. Ο άνθρωπος τότε βλέπει τη ζωή σε σχέση με τον συνάνθρωπό του. Αυτό που έχει το μοιράζεται. Αυτό που είναι χωράει και τον άλλον.

Κλειδί για τη θέαση της ζωής στην προοπτική του συμφέροντος είναι το χρήμα. Προφανώς και το χρήμα είναι μέσο για την επιβίωση του ανθρώπου, για την ποιότητα της κατά κόσμον ζωής, για  την καλλιέργεια του νου, για να μπορεί ο άνθρωπος να χαρεί. Και το χρήμα έρχεται ως ανταμοιβή για την εργασία, ως δωρεά από γονιό σε παιδί, ως απόκτημα συνύπαρξης μέσα από μία σχέση. Όταν όμως όλη ζωή του ανθρώπου στηρίζεται στη φιλοχρηματία, τότε δεν υπάρχει κόρος, χορτασμός. Γιατί τότε κυριεύει την ψυχή, κάνοντας τον άνθρωπο πλεονέκτη, να μην αρκείται στην κάλυψη των αναγκών του ή στην αξιοποίηση των πόρων για να έχει ο άνθρωπος χαρά, αλλά νομίζει ότι με τη δύναμη του χρήματος μπορεί να εξαγοράσει τα πάντα, τον συνάνθρωπο, τις θέσεις, κάποτε και όλον τον κόσμο. Το χρήμα γίνεται πηγή εξουσίας και η εξουσία γίνεται μέθη γι’ αυτόν που δεν έχει όριο πνευματικό στην καρδιά του.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χριστός στο ευαγγέλιο επισημαίνει ότι το να θησαυρίζουμε θησαυρούς επί της γης δεν μας δίνει προοπτική αιωνιότητας. Πέρα από το ότι αυτοί οι θησαυροί σκουριάζουν την καρδιά μας, διότι την σκληραίνουν, έχουμε πάντοτε και το άγχος μη τους χάσουμε, μην μας τους κλέψουν. Μοιάζουμε ολοένα και περισσότερο με τον ήρωα των κόμικς που κάνει μπάνιο στα δολάρια, που φοβάται όσο κανείς την κλοπή τους, που είναι μόνος του, με τους μόνους που νοιάζονται γι’ αυτόν να είναι ο ανιψιός του και η οικογένειά του, ένας ήρωας που έχει τα πάντα, αλλά δεν μπορεί να χαρεί τίποτα, ένας ήρωας που δεν νιώθει την φθαρτότητά του.

Από την άλλη, η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μάς υπενθυμίζει ότι η φιλοχρηματία θέλει αγώνα για να τη διώξεις εξαρχής. Θέλει υπενθύμιση των αληθινών προτεραιοτήτων, που έχουν να κάνουν με την αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, θέλει εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, που δεν θα αφήσει οι ανάγκες μας να μην εκπληρωθούν. Δεν ζητά η Εκκλησία να μην εργαζόμαστε, να μην παλεύουμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Θέλει όμως από εμάς να μην παραδιδόμαστε στην κυριαρχία του χρήματος, ακριβώς διότι αυτό δεν μας σώζει, αλλά μας υποδουλώνει. Κλειδί είναι το μέτρο. Μαζί και η ελεήμων καρδιά. Η μίμηση του Θεού. Και το βίωμα ότι η αγάπη δίνει νόημα, καθώς δεν είναι το συμφέρον που δίνει χαρά, αλλά το να μπορείς να αγαπάς, ακόμη κι αν χάσεις.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"

στο φύλλο της Τετάρτης 2 Απριλίου 2025

Τρίτη 1 Απριλίου 2025

ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ


Γενική Ιερατική σύναξη εν όψει του Πάσχα έγινε το πρωί της Τρίτης 1η Απριλίου 2025 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος ζήτησε από τους κληρικούς να δώσουν στους ανθρώπους το αναστάσιμο μήνυμα της χαράς διά της λειτουργικής ζωής, της φιλανθρωπίας, της αγάπης, σε μία εποχή στην οποία η Πολιτεία έχει επιλέξει να μένει απαθής στις προσβολές έναντι της πίστεως, νίπτοντας τας χείρας της. Ο κ. Νεκτάριος επεσήμανε ότι η έκθεση εικόνων ιδιαιτέρως προσβλητικών για τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας στην Εθνική Πινακοθήκη του προκάλεσε ιδιαίτερη θλίψη. Είναι ένα ακόμη σημείο των καιρών η αδιαφορία του κράτους και γι’ αυτό η Εκκλησία πρέπει να αφυπνίσει τον λαό με τη στάση ζωής των κληρικών, την πίστη στον Θεό, το παράδειγμα και την ιεροπρέπεια. Ο ίδιος θα συνεχίσει τον αγώνα του τοποθετούμενος για οποιοδήποτε ζήτημα προσβάλλει την θρησκευτική συνείδηση του λαού μας, όπως είναι η ευθύνη του.

                Ομιλητής κατά την σύναξη ήταν ο Αγιορείτης αρχιμανδρίτης π. Ιλαρίων Χιλανδαρινός, Γέρων του Ιερού Κελλίου του Αποστόλου Θωμά στις Καρυές του Αγίου Όρους, προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Κερκύρας, με τον οποίο συνδέονται διά μακράς φιλίας επί σαράντα και πλέον έτη. Ο π. Ιλαρίων τόνισε ότι η αποστολή του κληρικού στους καιρούς μας, αλλά και σε κάθε εποχή, είναι να τελεί την θεία λειτουργία, όχι όμως μόνο ως λειτουργός, αλλά και ως λειτουργούμενος. Να ζει δηλαδή το μυστήριο με όλη του την καρδιά, συμφιλιωμένος με τον πλησίον του και με ειρήνη στην ύπαρξή του. Να αφήνει κατά μέρος κάθε λογισμό, κάθε ενθύμηση, κάθε αμαρτία, βιώνοντας την μετάνοια και να οδηγεί τους ανθρώπους όχι απλώς να αποδεχτούν τον σταυρό που καλούνται να έχουν στη ζωή τους, αλλά και να τον αγκαλιάσουν, όπως έκανε ο Χριστός.

Ο π. Ιλαρίων επεσήμανε ότι ο διάβολος επιτίθεται ιδιαιτέρως στους κληρικούς, για να σκανδαλίσει τον κόσμο, καθότι ο κληρικός είναι ως λύχνος επί την λυχνίαν. Αν δεν έχει αυτομεμψία, θέληση για αλλαγή, ειλικρίνεια, αίσθηση της αμαρτωλότητάς του, κυρίως ταπείνωση και αγάπη, τότε οι πειρασμοί παραμονεύουν για να τον νικήσουν και να δυσφημιστεί το όνομα του Θεού. Ας είμαστε σε εγρήγορση, τόνισε ο γέροντας. Ας ενθυμούμαστε την αγάπη του Χριστού προς πάντας και να μην εξουθενώνουμε τους ανθρώπους. Να υπάρχει η λεβεντιά της σοφίας στην καρδιά μας, η οποία κάνει τους ανθρώπους να ωριμάζουν και να είναι επιεικείς, όπως οι άγιοι γέροντες του Αγίου Όρους, οι οποίοι στην νεότητά τους μπορεί να ήταν και αυστηροί, καθώς η νεότητα έχει τη λεβεντιά του ενθουσιασμού και της όρεξης για αλλαγή των πάντων, όμως καθώς προχωρούν στη ζωή, οι γεροντάδες συνειδητοποιούν ότι σοφία είναι η αγάπη και η επιείκεια και η συμπόρευση με αυτούς που δυσκολεύονται πνευματικά. Να μην απογοητεύουμε λοιπόν τους ανθρώπους, να μην τους στερούμε την θεία κοινωνία στο μέτρο της διακρίσεως, να τέμνουμε τον κακό λογισμό βάζοντας τον καλό στη θέση του, να έχουμε υπομονή και μακροθυμία, να πορευόμαστε εν αγάπη.

Τέλος, ο π. Ιλαρίων προέτρεψε όλους τους κληρικούς να παλεύουν εν τη πίστη, παρακαλώντας τον Χριστό να τους βοηθά , όπως ο πατέρας της ευαγγελικής περικοπής της Κυριακής Δ’ Νηστειών, στις δυσκολίες της αμφιβολίας και της όποιας ολιγοπιστίας. Όλα να ξεκινούν από τη λειτουργική ζωή και να γίνονται αγάπη.

Ο Μητροπολίτης Κερκύρας, αφού ευχαρίστησε τον γέροντα για τον βιωματικό του λόγου και την σοφία της εμπειρίας που μοιράστηκε με τους ιερείς, αντάλλαξε ευχές με τον ιερό κλήρο, προσφέροντας σε όλους τους πατέρες από μία πασχάλια λαμπάδα.  










2025-04-01 ΜΕΓΑ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ

Κυριακή 30 Μαρτίου 2025

Ο Κατανυκτικός Εσπερινός της Δ’ Κυριακής στην Κέρκυρα

 

Στο Ιερό προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα, το απόγευμα της Δ’ Κυριακής των Νηστειών, 30 Μαρτίου 2025, τελέστηκε ο Κατανυκτικός Εσπερινός. Στον Εσπερινό χοροστάτησε ο οικείος Ποιμενάρχης, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος. 

Στο πέρας του Εσπερινού ομίλησε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Ιλλαρίων Χιλανδαρινός, Γέρων του Ιερού Κελλίου του Αποστόλου Θωμά στις Καρυές του Αγίου Όρους, προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Κερκύρας. Ο κ. Νεκτάριος, στη σύντομη προσλαλιά του, καλωσόρισε το Γέροντα Ιλλαρίωνα και αναφέρθηκε στη μακρά, άνω των σαράντα ετών, πνευματική τους φιλία. Ο Σεβασμιώτατος, επίσης, εισάγοντας το θέμα της ομιλίας του π. Ιλλαρίωνος, αναφέρθηκε στη φιλοκαλική παράδοση της Εκκλησίας μας και το ασκητικό πνεύμα που οδηγεί στην εκρίζωση της αμαρτίας και των παθών. Ο π. Ιλλαρίων προέρχεται από την ευρύτερη πνευματική οικογένεια του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστού, καθώς ήταν υποτακτικός και μαθητής του Γέροντος Χαραλάμπους του Διονυσιάτου και πλάι του, ασκήθηκε στην υπακοή και στη νοερά προσευχή.

Κατόπιν παρότρυνσης του Σεβασμιωτάτου, ο Γέρων Ιλλαρίων ομίλησε μέσα από την εμπειρία που απέκτησε τις δεκαετίες που μονάζει στο Άγιον Όρος και τις εμπειρίες του από την επαφή του με πνευματικά ανεβασμένους ανθρώπους της ασκήσεως και σύγχρονους Αγίους. Το θέμα της ομιλίας του ήταν η άσκηση και η αγιότητα. Αρχικά, με αφορμή το μεγάλο ασκητή και Άγιο της Εκκλησίας μας, τον Άγιο Ιωάννη Συγγραφέα της Κλίμακος, έθεσε τις προϋποθέσεις με τις οποίες απαιτείται να προσεγγίζεται η ζωή του ασκητή. Αυτές είναι οι αγάπη και η ταπείνωση, αρετές συνδεδεμένες. Σε διαφορετική περίπτωση, ο διάβολος κλέπτει τους καρπούς της ασκήσεως εκ δεξιών μέσω της υπερηφάνειας. Έτσι, ο άνθρωπος – αγωνιστής του Θεού, οφείλει να είναι σε εγρήγορση, πλουτισμένος με αληθινή αγάπη και πίστη στο Χριστό ως Θεό, ώστε να υπερβεί τους πειρασμούς. Κατά το παράδειγμα των προπατόρων της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι άκουγαν το Θεό και είχαν στέρεα πίστη σε αυτόν και τις υποσχέσεις Του, ο άνθρωπος χρειάζεται να καλλιεργείται στην υπομονή. Όσο μάλιστα μεγαλύτερη η υπομονή, τόσο πολυτιμότεροι οι πνευματικοί καρποί αυτής με υπέρτατο δώρο του Θεού τη Βασιλεία Του, την οποία οι Άγιοι Πατέρες βίωναν από τούτον τον κόσμο. 

Στόχος της Σαρακοστή είναι ο άνθρωπος να αισθανθεί το Χριστό ώστε να γίνει ακλόνητος στην πίστη και να φθάσει σταδιακά στην εκρίζωση των παθών και όχι απλά στο κόψιμό τους. Στη συνέχεια, ο Γέρων Ιλλαρίων αναφέρθηκε στην αγιότητα ως θυσία και σταυρό, ενώ την διαχώρισε από τον πλούτο των αρετών. Ο Σταυρός είναι σύμβολο αγάπης και αγιότητας που οδηγεί στην απόκτηση των καρπών του Αγίου Πνεύματος. Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας επιδίδονταν σε σπουδαία ασκητικά κατορθώματα, όμως το κυριότερο χαρακτηριστικό τους και δείγμα της αγιότητάς τους ήταν ότι ξεχείλιζαν από αγάπη και αγκάλιαζαν τον κάθε άνθρωπο. Μάλιστα, η αγάπη και όχι το μέτρο της άσκησης ήταν κριτήριο αγιότητας στα πρώτα Χριστιανικά χρόνια. Οι Άγιοι σέβονταν όλα τα κτιστά του Θεού, ζούσαν το Χριστό και ο κάθε άνθρωπος δίπλα στους γινόταν ο στηριγμός τους. 

Όμως, η βίωση του Χριστού στη ζωή του ανθρώπου είναι εμπειρία που δε διδάσκεται με ορθολογιστικό τρόπο μέσω της στείρας γνώσης. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπική στιγμή που θα γνωρίσει το Χριστό και θα του δοθεί η δυνατότητα να θέσει ως σκοπό της ζωής του την εντολή του Θεού, «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι». Η απόκτηση της αγιότητας είναι και ο στόχος της Σαρακοστής. Όμως, η άσκηση είναι ένα μέσο και όχι αυτοσκοπός. Ο άνθρωπος που ζει πραγματικά το Χριστό δεν έχει ανάγκη από κανόνα προσευχής και μεγάλους ασκητικούς αγώνες. Επίσης, ο Γέρων Ιλλαρίων ανέφερε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει επηρεαστεί από το δυτικό πνεύμα, με αποτέλεσμα να εστιάζει περισσότερο στο να πράττει καλά έργα και να υλοποιεί φιλανθρωπικού τύπου δράσεις, ξεχνώντας ότι η Εκκλησία είναι ουσιαστικά αγάπη και το βασικό έργο αυτής είναι η αγιότητα. 

Τέλος, προέτρεψε τους ανθρώπους να αποφεύγουν την υπερβολική προσκόλληση στις μέριμνες της ζωής, να καλλιεργούν την υπομονή και την πίστη ώστε να αφήνονται στην πρόνοια του Θεού. Να έχουν πνεύμα φιλοπονίας και να μην απελπίζονται, να μάθουν να ακούν τους αδελφούς τους και να προσεύχονται επικαλούμενοι τον παθόντα, σταυρωθέντα, ταφέντα, αναστάντα και αναληφθέντα Κύριό μας Ιησού Χριστό. Ο Άγιος είναι άνθρωπος της αγάπης, της υπομονής και της μακροθυμίας. 
















Η ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

 

Στον ιερό ναό Αγίων Πάντων Κέρκυρας λειτούργησε το πρωί της Κυριακής 30 Μαρτίου 2025, Δ’ Νηστειών, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος.

 Στο κήρυγμά του ο κ. Νεκτάριος αφορμήθηκε από τρία σημεία του λειτουργικού περιεχομένου της ημέρας.

Πρώτον, από το ευαγγελικό ανάγνωσμα και την συζήτηση του Χριστού με τον πατέρα του σεληνιαζόμενου νέου, στον οποίο ο Κύριος είπε ότι «αν μπορείς να πιστεύεις, όλα είναι δυνατά για τον Θεό». Αυτό το μήνυμα το απευθύνει ο Χριστός και σε μας. Στην εποχή μας η πίστη συγχέεται με τη λογική. Είναι άλλο όμως η λογική και άλλο η πίστη. Η λογική απευθύνεται στο κτιστόν, στο λογικό του ανθρώπου. Η πίστη απευθύνεται στο άκτιστο, πώς αποδεχόμαστε τον Θεό. Η πίστη είναι οντολογικό γεγονός. Σήμερα ιδίως προσπαθούμε με τη λογική να προσεγγίσουμε το θείον. Η λογική όμως έχει να κάνει με τα τρέχοντα θέματα της καθημερινότητας της ζωής μας. Η πίστη διέρχεται διά της λογικής και απογειώνεται, όπως το αεροπλάνο, πατεί στη γη, στον διάδρομο, για να ανυψωθεί. Η πίστη λοιπόν διά της λογικής απογειώνεται, για να φτάσει στο υπέρλογον, στο θαυμαστόν. Ο πατέρας του σεληνιαζόμενου νέου δεν είχε καταφέρει ακόμη να φτάσει στην πίστη και γι’ αυτό ζήτησε τη βοήθεια του Χριστού. Αυτό καλούμαστε να πράξουμε και εμείς.

Δεύτερον, ο κ. Νεκτάριος τόνισε ότι η μνήμη του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος που εορτάζεται από την Εκκλησία την Δ’ Κυριακή των Νηστειών είναι μία προτροπή προς όλους μας για πνευματικούς αγώνες. Μέσα από το λογικό μας σώμα καλούμαστε να φτάσουμε στο υπέρλογον της ψυχής. Πρέπει να περάσουμε μέσα από τα φθαρτά για να φτάσουμε στα άφθαρτα. Χρειαζόμαστε λοιπόν νηστεία και σωματική και πνευματική. Χρειαζόμαστε σιωπή, απαλλαγή από την κατάκριση. Να τιθασεύσουμε την κακία και να αποξενωθούμε από αυτήν. Καλούμαστε λοιπόν να προσεγγίσουμε το θείον και υπερβατικόν, που μας μιλά εσωτερικά, στην ψυχή μας, η οποία είναι δώρο του Θεού, για να μην κρατιόμαστε από τα γήινα πράγματα και να μην εμμένουμε σ’ αυτά. Η πίστη μας έχει να κάνει με τον πνευματικό αγώνα, ώστε να μπορέσουμε δι’ αυτού να ανέλθουμε πνευματικά.

Τρίτον, ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος αποτελεί πρότυπο ψυχικής δύναμης. Ενώ θα μπορούσε να διαπρέψει οπουδήποτε αλλού, καθότι ήταν φιλόσοφος και διανοούμενος άνθρωπος, πήγε στην έρημο του Σινά. Οικειοθελώς στερήθηκε αυτά που οι άνθρωποι δεν θέλουμε να στερηθούμε. Σήμερα ζούμε σε μια πλησμονή αγαθών που καταπνίγει το είναι μας, τον έσω άνθρωπο. Παθαίνουμε σύγχυση και δεν στρεφόμαστε προς τον ουρανό. Ο άγιος Ιωάννης θέλησε να προσεγγίσει το θείο, να φτάσει τον Θεό. Έγραψε την Κλίμακα, ένα βιβλίο πνευματικής φιλοσοφίας. Κάθε σκαλοπάτι της κλίμακος είναι αρετή και χρειάζεται να σταθεροποιούμαστε σε κάθε αρετή, ώστε διά της πίστεως να ανεβαίνουμε την κλίμακα. Μόνο έτσι μπορούμε να ξεπεράσουμε την καθήλωση της λογικής στα παρόντα και τα γήινα και να προσεγγίσουμε τον Θεό.

Έχουμε ανάγκη αυτή την προσέγγιση στην εποχή μας, διότι συνταυτιστήκαμε με τα εφήμερα, περιοριστήκαμε στα όσα τα παγκόσμια κέντρα μας υπαγορεύουν, σαν να βρισκόμαστε μέσα στο google, όπου παίρνουμε πληροφορίες και κατευθύνσεις αλλά δεν ελευθερωνόμαστε από τα πρόσκαιρα. Παγιδεύεται λοιπόν η ελευθερία μας, παγιδεύεται η ύπαρξή μας στη λογική των γήινων και το συμφέρον. Χάνουμε την πνευματική μας πυξίδα και κατεύθυνση.

«Ο Χριστός επαναλαμβάνει ότι τα όσα εμείς θεωρούμε αδύνατα ότι πραγματοποιούνται. Χρειάζεται υπομονή και εμπιστοσύνη στον Θεό και όχι αδημονία. Ο Θεός δεν θα μας λησμονήσει, αρκεί να μη μένουμε στη λογική του παρόντος, αλλά να προχωρούμε στη σύνδεση με το υπέρλογον και το άκτιστον, για το οποίο είμαστε πλασμένοι», κατέληξε τις σκέψεις του ο Μητροπολίτης Κερκύρας.  

Στο πέρας της Θείας Λειτουργίας ο κ. Νεκτάριος χειροθέτησε σε αναγνώστες δύο νέα παιδιά της ενορίας, τον Δημήτρη Νίκα και τον Λευτέρη Ελευθεριάδη, που είναι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο, και τους οποίους ο Μητροπολίτης Κερκύρας γνώριζε από μικρά παιδιά. Είναι σπουδαίο, όπως είπε στο πολυπληθές εκκλησίασμα, να νιώθουμε ότι τα παιδιά μας πιστεύουν στον Θεό, διακονούν την Εκκλησία, έχουν ζήλο και γι’ αυτό δεν πρέπει να επιρρίπτουμε σ’ αυτά ευθύνες για την κατάσταση του κόσμου, αλλά να δίνουμε το καλό παράδειγμα.    

Τέλος, ο κ. Νεκτάριος εξέφρασε την χαρά του που βρέθηκε για μια ακόμη φορά στον παλαίφατο Ιερό Ναό των Αγίων Πάντων, στον οποίο διακονεί ο συνεργάτης του και πνευματικό του παιδί Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, ο οποίος τον ακολούθησε από την αρχή που ο κ. Νεκτάριος ήρθε στην Κέρκυρα και συνοδοιπορεί στον αγώνα της Εκκλησίας να καταθέσει την μαρτυρία στο παρόν. Ευχαρίστησε και τους πολλούς πιστούς, οι οποίοι, παρά την αλλαγή της ώρας, συνέρρευσαν στον ναό και συμμετείχαν στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας, δίδοντας χαρά στον επίσκοπο.