Η Περιοδεία του Κερκύρας Νεκταρίου στα Διαπόντια Νησιά

    Κάθε καλοκαίρι, με την ευκαιρία της επιστροφής των πολλών ξενιτεμένων, κυρίως στην Αμερική, κατοίκων των Διαποντίων Νήσων, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος, περιοδεύει, λειτουργεί και έρχεται σε επαφή, τόσο με τους εναπομείναντες κατοίκους στα Διαπόντια Νησιά, όσο και με τους παλιννοστούντες προκειμένου να ζήσουν λίγο καιρό στην πατρώα γη. 

Σήμερα, Κυριακή, 13 Ιουλίου 2025, όπου η τοπική Εκκλησία της Κέρκυρας εορτάζει το υπερφυές θαύμα της ομματώσεως του Θεοδώρου από τον Άγιο Σπυρίδωνα, πανηγυρίζει ο ομώνυμος Ιερός Ναός του Μαθρακίου. Ο Σεβασμιώτατος λειτούργησε, ομίλησε και συνανεστράφη πνευματικά, κοινωνικά και πατριωτικά με τους κατοίκους, τούς οποίους ενίσχυσε πνευματικά και τους ενεφύσησε την αγάπην για τα ακριτικά νησιά της πατρίδας μας. 

Στην ομιλία του έλαβε αφορμή από το θαύμα το οποίο επετέλεσε ο Άγιος Σπυρίδων, ο οποίος από τότε που εγκατεστάθη το άφθαρτον και χαριτωμένον Ιερόν Λείψανόν του, ετονώθη το αίσθημα της αγάπης και της πίστεως από την παρουσία του Αγίου, τόσο των κατοίκων της Κέρκυρας και των Διαποντίων Νήσων, όσο και των υπόλοιπων Επτανήσων. Ο Άγιος κάνει την παρουσία του αισθητή, δια των πολλαπλών θαυμάτων, στους εκζητητάς τον Θεόν με θερμουργόν πίστην. Ο κ. Νεκτάριος εξήγησε στους ανθρώπους τι είναι το θαύμα. Αυτό δεν ερμηνεύεται ούτε επιστημονικά, καθώς η επιστήμη χρησιμοποιεί το πείραμα, ούτε τεχνολογικά, καθώς οι σύγχρονοι τεχνοκράτες διαγράφουν κάθε επέμβαση του Θεού στη ζωή των ανθρώπων και πιστεύουν ότι με τα σύγχρονα μέσα είτε της επιστήμης, είτε της τεχνολογίας, είτε της τεχνητής νοημοσύνης, μπορεί να επιτευχθεί ένα τέτοιο θαύμα, όπως για παράδειγμα αυτό της ομματώσεως ενός τυφλού. Όσο λοιπόν και να επιμείνει ο σύγχρονος άνθρωπος με όλα τα σύγχρονα επιτεύγματά του, που προσπάθησε ακόμη και με την κλωνοποίηση ή μέσα από μικροοργανισμούς να δημιουργήσει άνθρωπον, αποτυγχάνει παταγωδώς. Αυτό διότι, ο μόνος δημιουργός είναι ο αληθινός Θεός μας ο οποίος εκ του μη όντως εις το είναι έφερε όλην την κτιστήν δημιουργία, μεταξύ της οποίας και τον άνθρωπο τον οποίο ιδιαιτέρως τον έπλασε κατ’ εικόνα του και του έδωσε τη δυνατότητα με το καθ’ ομοίωσιν να θεωθεί. Αυτή η δυνατότητα έγκειται στο τεμάχιο της αγάπης την οποίαν ενεφύσησεν στον άνθρωπο κατά τη δημιουργία του ο Θεός. Βεβαίως, αυτήν την αγάπη η οποία είναι μέρος του Θεού, οφείλει ο καθένας μας να την επαυξήσει γενόμενος όλος αγάπη και όλος φως. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να αντιτάξουμε τον αρχαίον εχθρόν μας, ο οποίος επιβουλεύεται τη δημιουργία του Θεού και καθίσταται εμπόδιο στον προσωπικό αγώνα. 

Οι παλαιότεροι κάτοικοι του νησιού έζησαν τη ζωής τους με αυτή την απλοϊκή πίστη και με αυτήν την αγάπη και μεγαλούργησαν στη ζωή τους. Καθώς ξενιτεύτηκαν στην Αμερική, εκεί πλέον είδαν τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού. Η διαπίστωσις όμως των πολλών οι οποίοι επιστρέφουν με νοσταλγία στην πατρίδα τους, βλέπουν ότι αυτός ο τρόπος ζωής συμπνίγει και εκμηδενίζει την προσωπικότητα του ανθρώπου και τον καθιστά δούλο της ύλης. 

Ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε τη χαρά του που επιστρέφουν έστω και για λίγο στο νησί ώστε να αναπνεύσουν την ζωή της Αλήθειας και της Ελευθερίας η οποία στα δυτικά κέντρα καταστρατηγείται και εξοβελίζεται. Από την άλλη, στην πατρώα γη του Μαθρακίου οι άνθρωποι ανανεώνουν τον εαυτό τους και παίρνουν δύναμη για τη συνέχεια του αγώνα της ζωής. 

Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε χρόνια πολλά και να έχουν μία καλή διαμονή. 

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

    Με τη συμμετοχή 90 κοριτσιών του Δημοτικού διεξήχθη η δεύτερη κατασκηνωτική περίοδος του προγράμματος για το καλοκαίρι της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας από τις 7 Ιουλίου έως το πρωί της 14ης Ιουλίου 2025.

Αρχηγός στην δεύτερη περίοδο ήταν η εκπαιδευτικός κ. Ευαγγελία Μουρτζανού, ενώ πνευματικός σύμβουλος ήταν ο Πρωτ. Σπυρίδων Τριαντάφυλλος. Υπαρχηγοί ήταν οι εκπαιδευτικοί κ. Αντωνία Ζερβού και κ. Ζωή Μάνου. 17 στελέχη διακόνησαν εθελοντικά τα παιδιά.

Όμορφες δραστηριότητες συνόδευσαν το κατασκηνωτικό πρόγραμμα, όπως λατρευτικές εκδηλώσεις, παρασκευή προσφόρου, πορείες στη φύση, διαγωνισμοί ζαχαροπλαστικής και δημιουργικών κατασκευών και γνωριμία με την ορθόδοξη πίστη και παράδοση.

Την κατασκήνωση επισκέφτηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, ο οποίος έκανε τον αγιασμό της έναρξης την Δευτέρα 7 Ιουλίου, άκουσε με ιδιαίτερη χαρά, τραγούδια από τα παιδιά, ενώ στην προσφώνησή του επεσήμανε ότι η Εκκλησία θέλει από τα παιδιά και τους νέους να είναι κοντά στον Χριστό, να ξεδιπλώνουν τις δημιουργικές τους δραστηριότητες και αναζητήσεις μέσα από τον χώρο της συνάντησης μεταξύ τους, να οικοδομούν γνήσιες φιλίες και να ακολουθούν το Αγιοτριαδικό πρότυπο της αγάπης και της ελεύθερης συνύπαρξης και κοινωνίας, σε πείσμα των καιρών που μας θέλουν άτομα που νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας. Αυτό είναι και το νόημα του φετινού κύριου θέματος της κατασκήνωσης με τίτλο «Των Πατέρων ο χορός», με αφόρμηση από την συμπλήρωση 1700 χρόνων από τη σύγκληση της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια.

 Συνεχάρη την αρχηγό, τον πνευματικό σύμβουλο, τις υπαρχηγούς και όλα τα στελέχη για την αγάπη τους προς την Εκκλησία και τα παιδιά και τόνισε ότι ο ίδιος ως επίσκοπος και πνευματικός πατέρας χαίρεται να βλέπει τα παιδιά να είναι ενταγμένα στην Εκκλησία και ο ίδιος και η Μητρόπολη κάνουν ένα μεγάλο αγώνα ώστε να ολοκληρωθεί η ανακαίνιση των κατασκηνώσεων και να μπορούν τα παιδιά να χαίρονται το περιβάλλον με ανταπόκριση στις ανάγκες των καιρών.

 Ο κ. Νεκτάριος ευλόγησε τα παιδιά, ενώ επισκέφτηκε και πάλι την κατασκήνωση το πρωί του Σαββάτου 12 Ιουλίου.

Το πρωί της Δευτέρας 14 Ιουλίου 2025 θα ξεκινήσει η τρίτη κατασκηνωτική περίοδος για αγόρια ΣΤ’ Δημοτικού, Α’ και Β’ Γυμνασίου, με αρχηγό τον Αρχιμ. π. Δοσίθεο Παπαμήτρο, εκπαιδευτικό, και υπαρχηγό τον εκπαιδευτικό κ. Νίκο Κοσκινά.

2025-07-13 ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Ο ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

«Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ.  3, 10-11)

«Τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀκολουθεῖ πλανερὲς διδασκαλίες συμβούλεψέ τον μιὰ δυὸ φορές, κι ἂν δὲν ἀκούσει ἄφησέ τον, μὲ τὴ βεβαιότητα πὼς αὐτὸς ἔχει πιὰ διαστραφεῖ καὶ ἁμαρτάνει, καταδικάζοντας ἔτσι ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του».

 Η αίρεση είναι μία κατάσταση την οποία η Εκκλησία αντιμετώπιζε από το πρώτο κιόλας διάστημα της φανέρωσής της στον κόσμο, μετά την Πεντηκοστή. Πέρα από τον ορισμό, ότι αιρετικός σημαίνει εκείνος ο οποίος επιλέγει, προτιμά ένα μέρος της διδασκαλίας της Εκκλησίας, το ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο και τις δικές του προσλαβές, και το καθιστά σήμα κατατεθέν της πίστης του, με αποτέλεσμα να ανακύπτει κίνδυνος σοβαρός για τη σωτηρία τόσο εκείνου , όσο και εκείνων που τον ακολουθούν, χρειάζεται να δούμε την αίρεση στην προοπτική της άρνησης της σχέσης και της κοινωνίας με την Εκκλησία.

 Για τον αιρετικό η Εκκλησία των Αποστόλων, των διαδόχων τους που είναι οι επίσκοποι, των αγίων, των Πατέρων σφάλλει. Και ο αιρετικός προτιμά να φύγει από αυτή την Εκκλησία, για να ιδιωτεύσει στη δική του, καθότι θεωρεί όλους τους άλλους πλανεμένους. Θα αναρωτηθούμε εύλογα: μα δεν σφάλλει ποτέ η Εκκλησία, από τη στιγμή που αποτελείται από ανθρώπους και ουδείς είναι αλάθητος; Πολλές φορές στο διάβα των αιώνων η Εκκλησία κλονίστηκε, συνήθως λόγω των παρεμβάσεων της πολιτείας, η οποία ήθελε να επιβάλει διδασκαλίες που αποδέχονταν οι αυτοκράτορες είτε λόγω ελλιπούς παιδείας, είτε λόγω καταγωγής, είτε λόγω συμπαθειών προς πρόσωπα, τα οποία διακατέχονταν από αιρετικές απόψεις (Αρειανισμός και Εικονομαχία). Άλλοτε, η Εκκλησία κλονίστηκε, όταν για παράδειγμα οι αυτοκράτορες πίεζαν για την ένωση Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, λίγα χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους (σύνοδος Φερράρας -Φλωρεντίας 1438-1439). Αργά ή γρήγορα όμως η τάξη και η αλήθεια αποκαταστάθηκαν.  Συζητήσεις μεταξύ των Πατέρων και διαφορετικές απόψεις σε θέματα θεολογούμενα, όταν δηλαδή η Εκκλησία δεν είχε καταλήξει σε οριστικά διατυπωμένη διδασκαλία, είχαμε πολλές φορές στην ιστορία της πίστης. Και θα συνεχίσουμε να έχουμε. Όταν όμως η Εκκλησία εν Συνόδω αποφασίζει, τότε, εφόσον η απόφαση είναι στηριγμένη στη βάση της πίστης και με διάλογο αγιοπνευματικό, η Εκκλησία ομονοεί και αποδέχεται την οδό της σωτηρίας. 

 Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στον μαθητή του Τίτο, τον συμβουλεύει όταν έχει απέναντί του έναν άνθρωπο που είναι αιρετικός, δηλαδή υποστηρίζει πλανερές διδασκαλίες, να τον νουθετεί μία και δεύτερη φορά, αλλά μετά να τον αφήνει, διότι η σκέψη του έχει διαστραφεί και δυστυχώς επιλέγει να μην αναγνωρίζει τον Χριστό και την πίστη της Εκκλησίας και γι’ αυτό αυτοκαταδικάζεται. Ο Τίτος είναι ο επίσκοπος της Κρήτης. Αυτός λογοδοτεί και στον Θεό και στην Εκκλησία για τη διαφύλαξη της πίστης. Αυτός έχει, επομένως, και την ευθύνη να διακρίνει την αλήθεια και να την υπερασπιστεί. Ο απόστολος Παύλος όμως του δίνει τη συμβουλή να μιλήσει στον αιρετικό. Να του δείξει αγάπη και κατανόηση. Δεν του επιτρέπει όμως να συνεχίσει έναν ατέρμονα διάλογο, εφόσον δεν βγάζει πουθενά.

 Η προτροπή του Παύλου ισχύει για την Εκκλησία στο διηνεκές. Η Εκκλησία καλείται να συζητά με όσους έχουν καλή πρόθεση, δεν έχει όμως την ευθύνη της σωτηρίας τους εφόσον αυτοί επιμένουν σε πλανερές διδασκαλίες. Και αυτές έχουν να κάνουν με την πίστη και όχι με ζητήματα του αιώνος τούτου. Σήμερα πολλοί χριστιανοί έχουν αναγάγει θέματα πολιτικής, θέματα επιστήμης, θέματα νοοτροπιών του αιώνος τούτου σε ζητήματα πίστης.  Η πίστη προφανώς μας υποδεικνύει βάσεις και αρχές στις οποίες, στηριγμένοι, μπορούμε να έχουμε άποψη και για τα γεγονότα αυτής της ζωής. Δεν μας επιτρέπει όμως να χαρακτηρίζουμε «αιρετικούς» όσους δεν συμφωνούν με την οπτική μας. Αν αμφισβητείται η πίστη μας ή μας προτείνονται άλλοι θεοί και όχι ο Τριαδικός Θεός  ως ο Δημιουργός και Σωτήρας μας εκεί οφείλουμε να σταματήσουμε τον όποιο διάλογο. Αν όμως υπάρχουν θέματα του αιώνος τούτου, ας είμαστε καλοπροαίρετοι. 

 Και κάτι ακόμη. Η Εκκλησία σήμερα κατηγορείται από πολλούς, οι οποίοι εμφορούνται από φόβο μην τυχόν και προδώσουμε τα ιερά και τα όσιά μας ή από άγνοια ή από σκοπιμότητα προσωπικής προβολής, διότι συζητά με άλλα δόγματα και άλλες θρησκείες. Η συζήτηση είναι μαρτυρία της πίστεώς μας «παντί τω αιτούντι» και έκφραση αγωνίας διότι ο Χριστός ζήτησε από τον Θεό Πατέρα το βράδυ του Μυστικού Δείπνου να δώσει να είμαστε όλοι ένα. Δεν σημαίνει άρνηση της πίστεως η συζήτηση. Ας εμπιστευόμαστε την Εκκλησία. Αυτό μας κρατά ταπεινούς. Ας διαλεγόμαστε εντός της. Και αν διαπιστώνουμε κίνδυνο σφαλμάτων που απειλούν την πίστη μας, ας θέτουμε εν παρρησία την άποψή μας και ας ζητούμε από την Εκκλησία να απαντήσει, να διευκρινίσει, να διορθώσει. Για να μην υποκύπτουμε στην παγίδα ότι ο δικός μας τρόπος προσέγγισης είναι ο μόνος και ο μόνος αληθινός. Η εμπειρία της Εκκλησίας και ο αγιασμός της από τον Θεό δεν θα θέσουν ποτέ σε κίνδυνο τη σωτηρία μας. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

13 Ιουλίου 2025

Κυριακή των Πατέρων της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ 2025- ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (Ματθ. 5, 14-19)

 

 Εἶπεν ὁ Κύριος· ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασι αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ᾿ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι. Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. Ὅς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Εἶπε ὁ Κύριος: Σεῖς εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου· δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κρυφτεῖ πόλη, ποὺ βρίσκεται ἐπάνω σὲ ἕνα βουνό. Οὔτε ἀνάβουν λυχνάρι καὶ τὸ τοποθετοῦν κάτω ἀπὸ τὸ μόδι, ἀλλὰ ἐπάνω στὸν λυχνοστάτη καὶ ἔτσι λάμπει σέ ὅλους, ποὺ βρίσκονται στὸ σπίτι. Ἔτσι πρέπει νὰ λάμψει τὸ φῶς σας ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ δοῦν τὰ καλά σας ἔργα καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Πατέρα σας ποὺ εἶναι στὸν οὐρανόν. «Μὴ νομίσετε ὅτι ἦλθα γιὰ νὰ καταργήσω τὸν νόμο ἢ τοὺς προφῆτες. Δὲν ἦλθα νὰ καταργήσω, ἀλλὰ νὰ ἐκπληρώσω. Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ἕως ὅτου παρέλθουν ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, οὔτε ἕνα γιῶτα ἢ μικρὴ στιγμὴ δὲν θὰ καταργηθεῖ ἀπὸ τὸν νόμο, μέχρις ὅτου γίνουν ὅλα. Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ θά παραβεῖ μία ἀπὸ τὰς ἐντολές αὐτές τίς ἐλαχίστες καὶ διδάξει τοὺς ἄλλους νὰ κάνουν τὸ ἴδιο, αὐτὸς θὰ ὀνομαστεῖ ἐλάχιστος στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἐνῷ ἐκεῖνος ποὺ τίς ἐφαρμόζει καὶ τίς διδάσκει, αὐτὸς θὰ ὀνομαστεῖ μεγάλος στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ 2025, ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (Τίτ. 3, 8-15)

 

Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. Ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιίστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος. ῞Οταν πέμψω ᾿Αρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ ᾿Απολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. Μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι. ᾿Ασπάζονταί σε οἱ μετ᾿ ἐμοῦ πάντες. ῎Ασπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. ῾Η χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Παιδί μου Τίτε, αὐτὰ τὰ λόγια εἶναι ἀξιόπιστα καὶ θέλω νὰ τὰ βεβαιώνεις μὲ τὴν προσωπική σου μαρτυρία, ὥστε ὅσοι ἔχουν πιστέψει στὸν Θεὸ νὰ φροντίζουν νὰ πρωτοστατοῦν σὲ καλὰ ἔργα. Αὐτὰ εἶναι τὰ καλὰ καὶ τὰ χρήσιμα στοὺς ἀνθρώπους. ᾿Απὸ τὸ ἄλλο μέρος, νὰ ἀποφεύγεις τὶς ἀνόητες ἀναζητήσεις σὲ γενεαλογικοὺς καταλόγους, τὶς φιλονικίες καὶ τὶς διαμάχες γύρω ἀπὸ τὶς διατάξεις τοῦ ἰουδαϊκοῦ νόμου, γιατὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀνώφελα καὶ μάταια. Τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀκολουθεῖ πλανερὲς διδασκαλίες συμβούλεψέ τον μιὰ δυὸ φορές, κι ἂν δὲν ἀκούσει ἄφησέ τον, μὲ τὴ βεβαιότητα πὼς αὐτὸς ἔχει πιὰ διαστραφεῖ καὶ ἁμαρτάνει, καταδικάζοντας ἔτσι ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του. ῞Οταν θὰ σοῦ στείλω τὸν ᾿Αρτεμᾶ ἢ τὸν Τυχικό, ἔλα τὸ συντομότερο νὰ μὲ συναντήσεις στὴ Νικόπολη, γιατὶ ἐκεῖ ἀποφάσισα νὰ περάσω τὸν χειμώνα. Τὸν Ζηνᾶ τὸν νομικὸ καὶ τὸν ᾿Απολλώ, νὰ τοὺς ἐφοδιάσεις πλουσιοπάροχα μὲ ὅ,τι χρειάζονται γιὰ τὸ ταξίδι τους, ὥστε νὰ μὴν τοὺς λείψει τίποτα. ῍Ας μαθαίνουν καὶ οἱ δικοί μας νὰ πρωτοστατοῦν σὲ καλὰ ἔργα, γιὰ ν’ ἀντιμετωπίζουν τὶς ἐπείγουσες ὑλικὲς ἀνάγκες, ὥστε ἡ ζωή τους νὰ μὴν εἶναι ἄκαρπη. Σὲ χαιρετοῦν ὅλοι ὅσοι εἶναι μαζί μου. Χαιρέτησε τοὺς πιστοὺς ποὺ μᾶς ἀγαποῦν. ῾Η χάρη νὰ εἶναι μαζὶ μὲ ὅλους σας. ᾿Αμήν.

Κερκύρας Νεκτάριος: «Στη σημερινή εποχή της αθεΐας, οφείλουμε να διαφυλάξουμε την πίστη μας ως κόρη οφθαλμού»

 Την Παρασκευή, 11 Ιουλίου 2025, ημέρα ανάμνησης του θαύματος της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας, δια του οποίου επικύρωσε τον Όρο της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος, λειτούργησε και ομίλησε στην ιστορική γυναικεία Ιερά Μονή της Αγίας Ευφημίας πλησίον των θερινών ανακτόρων, «Μον Ρεπό», στην αρχαιόπολη της Κέρκυρας. Η εν λόγω Ιερά Μονή μαρτυρείται ήδη από τον 15ο αιώνα και πρόκειται για μία από τις αρχαιότερες μονές της Κέρκυρας. Σήμερα, στη Μονή διαβιεί η αδελφή Ολυμπιάδα, η οποία αγωνίζεται με κατά Θεόν ζήλο για την ανακαίνιση και ανάδειξη της. 

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα, έλαβε αφορμή από το αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής και συγκεκριμένα από την Β’ Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, συνδέοντάς την με την τιμωμένη Αγία. Η Αγία Ευφημία, επέδειξε αξιοσημείωτη καρτερία και υπομονή στο μαρτύριό της κατά τα χρόνια των διωγμών του Διοκλητιανού, όταν και αρνήθηκε να συμμετάσχει στις ειδωλολατρικές λατρευτικές τελετές που λάμβαναν χώρα στη Χαλκηδόνα με εντολή του αυτοκράτορα. Επέμεινε και ομολόγησε την αληθινή πίστη στο Χριστό. Έτσι, απέκτησε σπουδαία φήμη ενώ, μετά την κοίμησή της, σημειώνονταν σπουδαία θαύματα, ανταποκρινόμενη στα αιτήματα των πιστών που προσέτρεχαν στον τόπο όπου ευρίσκοντο τα λείψανά της, προκειμένου μέσω αυτών να στερεώσει την πίστη στις καρδιές των ανθρώπων. 

Κατά αντίστοιχο τρόπο, ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στους Κορινθίους, τονίζει πως βρίσκεται δίπλα τους συνεργός στην πίστη στον αληθινό Θεό για να τους ενισχύει. Τούς καλεί να μην παραπλανώνται και να ενθυμούνται όλες τις ευεργεσίες που τούς έχει προσφέρει ο Θεός. Έτσι, η περικοπή που αναγιγνώσκεται τη σημερινή ημέρα, σχετίζεται νοηματικά με το θαύμα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας και την επικύρωση του Ορθόδοξου Όρου της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου περί του Χριστολογικού δόγματος. Σύμφωνα με αυτόν, ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, με τις δύο φύσεις, θεϊκή και ανθρώπινη, ενωμένες «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως». 

Κατά τη διάρκεια της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου, οι Άγιοι Πατέρες βρίσκονταν σε διαφωνία με τους αιρετικούς Μονοφυσίτες, οι οποίοι υποστήριζαν ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού είχε απορροφηθεί από τη θεϊκή φύση. Προκειμένου να λάβουν τις ορθές αποφάσεις περί των δογματικών αληθειών της πίστης μας, αποφάσισαν να ζητήσουν σημείο από το Θεό. Έτσι, τοποθέτησαν τα δύο κείμενα, των ορθοδόξων και των αιρετικών, στο στήθος του αλωβήτου λειψάνου της Αγίας Ευφημίας και σφράγισαν τον τάφο της. Όταν τον άνοιξαν και πάλι, η ορθόδοξη ομολογία βρέθηκε στο στήθος της Αγίας ενώ η αιρετική στα πόδια της. Αυτό θεωρήθηκε θεϊκή επιβεβαίωση περί της αλήθειας της Ορθοδόξου διδασκαλίας. Έτσι, όπως και ο Απόστολος Παύλος, η Αγία Ευφημία κατέστη και αυτή συνεργός στην πίστη των ανθρώπων και οδοδείκτης της Αλήθειας. 

Την εποχή εκείνη των πρώτων χριστιανικών αιώνων, ο κόσμος επιζητούσε τον στηριγμό του στους Αγίους της Εκκλησίας μας και εκδήλωνε έντονο ενδιαφέρον για τα ζητήματα της πίστεως, σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή της αδιαφορίας. Δυστυχώς, η εποχή μας ειρωνεύεται και περιπαίζει τα πάντα. Όμως, όπως τόνισε συγκεκριμένα ο κ. Νεκτάριος, «στη σημερινή εποχή της αθεΐας, οφείλουμε να διαφυλάξουμε την πίστη μας ως κόρη οφθαλμού». Ειδικά οι αγαπώντες το Θεό, που βλέπουν το Χριστό ως Λυτρωτή, Σωτήρα και Ευεργέτη που έσωσε τον άνθρωπο από τη φθορά της αμαρτίας και του θανάτου και μάς χάρισε την ελπίδα της ζωής και της ανάστασης. Πρέπει να διατρανώσουμε αυτήν την πίστη, την οποία διετράνωσαν τόσο οι Άγιοι Πατέρες, όσο και η Αγία Ευφημία. 

Επίσης, ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε τον προβληματισμό του καθώς αυτή η αδιαφορία της εποχής αφήνει το στίγμα της ακόμη και στα μοναστήρια, τα οποία τείνουν να αποδυναμώνονται και ενίοτε να σβήνουν καθώς μειώνονται οι κλίσεις για το μοναχισμό. Μάλιστα, σημείωσε ότι «ο μοναχισμός και τα μοναστήρια είναι ο πνεύμονας της εκκλησίας μας. Είναι οι μοναχοί και οι μοναχές που προσεύχονται και μάς παρακινούν και εμάς στην προσευχή». Βέβαια, το φαινόμενο αυτό της αδιαφορίας επεκτείνεται καθώς αντανακλά τη γενικότερη αδιαφορία του σύγχρονου ανθρώπου για τα πνευματικά ζητήματα, τη σωτηρία τη ψυχής του και την αγιότητα, όντας απορροφημένος από τις μέριμνες της εποχής. Όμως, οι Άγιοι μάς υπενθυμίζουν ότι είτε μοναχοί, είτε οικογενειάρχες, ο σκοπός του ανθρώπου δεν είναι άλλος παρά ο εν Χριστώ ανακαινισμός του και η αγιότητα. Για αυτό όμως, απαιτείται ζώσα πίστη, αγάπη για το Θεό και φρόνημα ομολογίας κατά το παράδειγμα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας.

Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε χρόνια πολλά σε όλους και η χάρις του Θεού να σκεπάζει τη ζωή όλων, να μάς φωτίζει και να μάς ενισχύει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς στους οποίους ζούμε.

Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΠΟΥ ΞΕΧΝΟΥΜΕ

Είπε ο Αββάς Σερίνος: «πέρασα τον καιρό μου θερίζοντας, ράβοντας, πλέκοντας. Και παρ’ όλα αυτά, αν το χέρι του Θεού δεν με χόρταινε, δεν θα μπορούσα να χορτάσω» (από το «Γεροντικό»)

Αν κάτι λείπει από τη ζωή μας και μας κάνει να φοβόμαστε είναι η πίστη στην πρόνοια και την αγάπη του Θεού. Το βλέπουμε αυτό στην απληστία μας, η οποία εκφράζεται τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Δεν μας φτάνει ό,τι έχουμε, αλλά θέλουμε παραπάνω. Και είμαστε έτοιμοι να καταπατήσουμε νόμους, να πιέσουμε τους ανωτέρους μας, να μετατρέψουμε χρήματα τα οποία μας δίδονται για συγκεκριμένο σκοπό σε παροχές για άνεση και καλοζωΐα.

Το ίδιο συμβαίνει και με ανησυχίες, τις οποίες μερίδα του κόσμου έχει σχετικά με την ελευθερία μας που απειλείται από τα συστήματα του αιώνος τούτου και από τις τεχνολογικές εφευρέσεις. Προφανώς και η φιλελεύθερη δημοκρατία των καιρών μας πάσχει, καθότι έφτασε στην ακρότητα ενός δικαιωματισμού, ο οποίος προβάλλει το άτομο και τη διαφορετικότητά του ως κοινωνικό πρότυπο, γεννώντας ανησυχίες και ενοχλώντας όσους αισθανόμαστε ότι υπάρχουν αξίες και σταθερές στη ζωή. Την ίδια στιγμή όμως γεννιέται ένας φόβος που καλλιεργείται έντεχνα από νοοτροπίες ήκιστα δημοκρατικές και προπαγάνδα η οποία ζητά «για το καλό μας» να μην έχουμε άποψη ή «για το καλό μας» να βαφτίζουμε ως  επικίνδυνες  πρακτικές του καιρού μας, οι οποίες στην πραγματικότητα είναι αδιάφορες για τον μέσα κόσμο μας. Και παρουσιάζεται το φαινόμενο της απόλυτης αντίφασης: από την μια να διαμαρτυρόμαστε για όσους προσβάλλουν στο όνομα της ελευθερίας τους αυτά που εμείς θεωρούμε σημαντικά και από την άλλη να απαιτούμε από ένα σύστημα το οποίο λειτουργεί με δικές του βάσεις να σέβεται τη δική μας ελευθερία σε τέτοιο βαθμό, που να βλέπει τον κόσμο υποχρεωτικά όπως εμείς. 

Η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας επισημαίνει ότι ο άνθρωπος που πιστεύει χορταίνει από το χέρι του Θεού. Βλέπει στη ζωή του την παρουσία της πρόνοιας του Θεού και Εκείνον εμπιστεύεται. Δεν σημαίνει ότι δεν θα θερίσει, δεν θα ράψει, δεν θα πλέξει. Όμως αν εμπιστεύεται τη δική του δύναμη, τότε θα μείνει πεινασμένος. Μας δείχνει αυτός ο λόγος ότι στη ζωή μας ο Θεός που μας έδωσε την ελευθερία ως δώρο του κατ’ εικόνα μας, δεν μας εγκαταλείπει, αν εμείς έχουμε την κρίση να βλέπουμε την παρουσία Του, την υπομονή να Τον εμπιστευόμαστε και την απόφαση να μη θεωρούμε ότι η δική μας οπτική, προσπάθεια, κινητικότητα είναι ικανά στοιχεία για να διαφυλάξουμε τον εαυτό μας και τη θέση μας στην κοινωνία. 

Ο σύγχρονος πολιτισμός κυβερνιέται σχεδόν αποκλειστικά από την πολιτική και την οικονομία. Εύκολα αμνηστεύει στους πλούσιους και ισχυρούς συμπεριφορές χωρίς ήθος. Εύκολα κατακρίνει λιγότερο δυνατούς όταν επιδεικνύουν τέτοιες συμπεριφορές, τις οποίες όμως ανέχεται, χρησιμοποιεί και ενθαρρύνει προς όφελος των ισχυρών, αφήνοντάς τες να λειτουργούν ως κρυφή επιδίωξη στη σκέψη πολλών. Την ίδια στιγμή, επειδή βλέπει τον άνθρωπο ως αριθμό που καταναλώνει και είναι αναλώσιμος, δεν ενδιαφέρεται για τις ευαισθησίες του καθενός, ούτε για τους φόβους του, χρησιμοποιώντας  τον ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Κι αυτό διότι από τον πολιτισμό λείπει η αγάπη. Αυτή που μας κάνει να ανταποκρινόμαστε στην διαβεβαίωση του Θεού ότι δεν θα μας εγκαταλείψει, αυτή που κάνει την ελευθερία μας ουσιαστική, διότι μας βοηθά να βγούμε από την αγωνία του τι θα έχουμε και μας οδηγεί στην προοπτική τού Ποιος μας περιμένει. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"

στο φύλλο της Τετάρτης 9 Ιουλίου 2025

2025-07-08 ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ

2025-07-07 ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ

Η εορτή της Αγίας Κυριακής στην Κέρκυρα

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος, εόρτασε τη μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακής της αθληφόρου στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Αγίας Κυριακής Κουραμάδων Μέσης Κέρκυρας, όπου χοροστάτησε στον εσπερινό της εορτής την Κυριακή, 6 Ιουλίου 2025 και στον Ιερό Ναό Αγίας Κυριακής Χρυσηίδας, όπου λειτούργησε και ομίλησε ανήμερα της εορτής Δευτέρα, 7 Ιουλίου 2025. Η μεν Ιερά Μονή, ανοικοδομήθηκε εκ βάθρων ενώ διαβιεί μικρά αδελφότητα υπό τον πρώτο Καθηγούμενο αυτής και Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως, Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη, Γέροντα Γαβριήλ Νικηφορίδη. Στη δε ενορία της Χρυσηίδας διακονεί ο Πρωτοπρεσβύτερος Ευάγγελος Κούτρας ο οποίος εργάζεται άοκνα επιδεικνύοντας πλούσιο πνευματικό και ποιμαντικό έργο. Και στις δύο λατρευτικές συνάξεις η προσέλευση των πιστών ήταν ιδιαίτερα υψηλή, ενώ στη Θεία Λειτουργία παρευρέθηκε και ο Υφυπουργός Ναυτιλίας & Νησιωτικής Πολιτικής, κ. Στέφανος Γκίκας.

Στον εσπερινό της εορτής, στην ομιλία του, απευθυνόμενος στο πυκνό εκκλησίασμα, ο Σεβασμιώτατος έλαβε αφορμή από την υμνολογία της εορτής και στάθηκε σε δύο σημαντικά στοιχεία της Αγίας. Το πρώτο είναι η καλή παρθενία και το δεύτερο το κάλλος του μαρτυρίου. 

Η Αγία Κυριακή έγινε το φως των εκλεκτών από την καλή παρθενία. Αυτήν την καλή παρθενία που φέρει πλήθος Αγίων της Εκκλησίας μας είναι που τιμάται και αναγνωρίζεται διαχρονικά. Η αειπάρθενος Μαρία, η Παναγία μας, κατέστη καθαρό σκεύος εκλογής το οποίο κυοφόρησε τον Υιό και Λόγο του Θεού και Του δάνεισε την ανθρώπινη φύση ώστε να υλοποιηθεί το προαιώνιο σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου. Έτσι και η Αγία Μεγαλομάρτυς Κυριακή με την καθαρότητά της, βίωσε το φως της χάριτος του Θεού, τίμησε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό με την παρθενία της και έτσι μέσα από το θείο έρωτα που ζούσε ήλθε σε κοινωνία αγάπης μαζί Του. Όμως, σήμερα, αυτό το κήρυγμα περί παρθενίας χλευάζεται. Οι παραδοσιακές αξίες και αρετές έχουν μεταστραφεί με αποτέλεσμα η σύγχρονη εποχή να αποτίνει φόρο τιμής στη σαρκολατρεία και το δικαιωματισμό που θέτει στο κέντρο το άτομο ως μονάδα και όχι το πρόσωπο ως μέρος μιας κοινωνίας αγάπης. Όμως, στον αντίποδα αυτής της ψευδοπροόδου, η Εκκλησία μας τοποθετεί ως αντιστάθμισμα τις αρετές των Αγίων μας και το παράδειγμά τους, η μνήμη των οποίων δεν σβήνει μετά την κοίμησή τους αλλά το άστρο τους λάμπει αιώνια στα πέρατα της οικουμένης.

Το δεύτερο στοιχείο εκ του οποίου έλαβε τη χάρη του Θεού η Αγία Κυριακή είναι το μαρτύριο. Η Αγία έλαβε όλες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, την ειρήνη, τη δόξα του Θεού και η μνήμη της τιμάται σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι μάρτυρες είναι οι θεράποντες της ζωής του Θεού. Ειδικά στους πρώτους αιώνες, το μαρτύριο αγαπήθηκε από τους πιστούς εκείνους που διψούσαν για την κοινωνία, την αποκατεστημένη σχέση με το Θεό. Διψούσαν για τη μαρτυρία και ομολογία του αληθινού Θεού. Έτσι, στερέωσαν την Εκκλησία. Ως αποτέλεσμα, όσο και να πολεμάται η Εκκλησία δεν μπορεί να καταργηθεί και να νικηθεί. Η Εκκλησία είναι χωρίς τέλος, είναι αιώνια. Είναι η κοινωνία της αγάπης με τον τριαδικό Θεό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πανήγυρης την οποία οι Άγιοι την αισθάνονται ατελεύτητα και τη μεταδίδουν και σε εμάς.

Tην κυριώνυμο ημέρα της εορτής, ο κ. Νεκτάριος, έλαβε αφορμή στην ομιλία του από την αποστολική περικοπή που αναγιγνώσκεται στην μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακής και συγκεκριμένα από την Προς Γαλάτας Επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Αρχικά, αναφέρθηκε σύντομα στο κάλλος της παρθενίας και το στέφανο του μαρτυρίου της Αγίας Κυριακής. Στη συνέχεια αναφερόμενος στο ιουδαϊκό περιβάλλον της εποχής του Αποστόλου Παύλου, εξήγησε ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο για να καταργήσει τον ιουδαϊκό νόμο, αλλά για να τον συμπληρώσει. Εγκαινίασε την εποχή στην οποία μέσω του Ευαγγελίου της αγάπης γίνεται πραγματικότητα η υπέρβαση των διαφόρων λογής κοινωνικών διακρίσεων της εποχής. Έτσι, όπως λέγει στην προς Γαλάτας επιστολή του ο Απόστολος Παύλος «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος, οὐδὲ Ἕλλην· οὐκ ἔνι δοῦλος, οὐδὲ ἐλεύθερος· οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ 3, 28). Για αυτό το λόγο ο άνθρωπος οφείλει να αντιμετωπίζει τους πάντες ως εικόνες του Θεού και να βλέπει στο κάθε πρόσωπο τον ίδιο το Χριστό τιμώντας έτσι το συνάνθρωπο. Αυτή η πίστη στο Χριστό και η αγάπη οδηγούν ακόμη και στην υπέρβαση ορισμένων φυσικών χαρακτηριστικών του ανθρώπου. Έτσι, η Αγία Κυριακή, αν και ως γυναίκα διακρινόταν από τα ιδιαίτερα θηλυκά χαρακτηριστικά που συνοδεύουν το φύλο της, οπλισμένη με τη χάρη του Θεού και έχοντας βιώσει την αγαπητική κοινωνία μαζί του διακατεχόταν παράλληλα από αξιοσημείωτη ανδρεία. Ομολόγησε το Χριστό και καλέστηκε στο μαρτύριο. Έτσι, διέψευσε όσους πίστευαν ότι με τη φυσική της εξόντωση θα έσβηναν τη φωτιά της πίστης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε μάρτυρας αποτελεί ένα περίτρανο κήρυγμα μέσω του οποίου ενδυναμώνεται ο κάθε πιστός.

Ειδικά σήμερα, οφείλουμε να παραδειγματιζόμαστε από την πίστη και το φρόνημα αντίστασης των μαρτύρων καθώς συνεχίζεται η δίωξη του Χριστού. Μάλιστα, στην εποχή μας, η δίωξη της Εκκλησίας υλοποιείται με ύπουλους τρόπους, αφού ο σύγχρονος άνθρωπος οδηγείται σταδιακά στην παγίδευση της ύψιστης δωρεάς του Θεού σε αυτόν, της ελευθερίας του, μέσω της ανεξέλεγκτης τεχνολογικής προόδου και της εξάρτησης από αυτήν, του υλισμού και του ασφυκτικού ελέγχου από το νόμο. Ο άνθρωπος της εποχής μας οφείλει να είναι αφυπνισμένος και να συνειδητοποιεί ότι ο Θεός μάς έχει δημιουργήσει ως πρόσωπα θεία, μοναδικά και ανεπανάληπτα, προικισμένα με πνευματικό εσωτερικό πλούτο. Ο άνθρωπος δεν είναι άλογος, ούτε ένας άψυχος αριθμός. Οι Άγιοι είχαν αντίληψη αυτών των ιδιαίτερων ιδιωμάτων του ανθρώπου και αξιοποιούσαν τη δωρεά του αυτεξουσίου τους ώστε να μην υποδουλώνονται από το διάβολο και τα όργανά του. 

Στο τέλος, ο Σεβασιώτατος ευχήθηκε χρόνια πολλά σε όλους και να έχουμε ως πρότυπο την αληθινή πίστη, την αγάπη στο Θεό και το θάρρος της Αγίας Κυριακής.  

Θεία Λειτουργία στις Κατασκήνωσης της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας

 Με πατρική αγάπη και μέριμνα, την Κυριακή 7 Ιουλίου 2025, ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, επισκέφθηκε την κατασκήνωση της Ιεράς Μητροπόλεως στην Κασσιόπη, κατά τη διάρκεια της πρώτης κατασκηνωτικής περιόδου για αγόρια Δημοτικού (Α’ έως Ε’ τάξη), η οποία ξεκίνησε την 1η Ιουλίου και ολοκληρώθηκε σημερα, Δευτέρα 8 Ιουλίου.

Το πρωί της Κυριακής, ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τη Θεία Λειτουργία στον νεοανεγερθέντα Ιερό Ναό των Αγίων Δημητρίου και Νέστορος, ο οποίος βρίσκεται εντός του κατασκηνωτικού χώρου. Όλοι οι κατασκηνωτές συμμετείχαν προσευχητικά, ψάλλοντας καθ’ όλη τη διάρκεια της Λειτουργίας.

Ο Σεβασμιώτατος παρέμεινε κοντά στα παιδιά καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, συμμετέχοντας μαζί τους στο πρωινό και το μεσημεριανό γεύμα, παρακολουθώντας τα παιχνίδια και τις δραστηριότητές τους, και απευθύνοντάς τους λόγο πνευματικό, βασισμένο στην ευαγγελική περικοπή της ημέρας. Με απλότητα και χαρά, τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με τον Ποιμενάρχη τους, να εκφράσουν σκέψεις και να υποβάλουν ερωτήματα που τα απασχολούν.

Την ευθύνη της πρώτης αυτής περιόδου έχει ο π. Δοσίθεος Παπαμήτρος, ενώ υπαρχηγός είναι ο φιλόλογος και εκπαιδευτικός κ. Νίκος Κοσκινάς. Ιδιαίτερη ήταν η τιμή για τα στελέχη και τους ομαδάρχες της περιόδου, καθώς ο Σεβασμιώτατος ανεφέρθη στην προσφορά και τη διακονία τους με θερμά λόγια, ενθαρρύνοντάς τους να συνεχίσουν με πνεύμα διακονίας και αφοσίωσης.

Η κατασκήνωση της Κασσιόπης συνεχίζει αδιάλειπτα να αποτελεί μία ζωντανή κυψέλη χριστιανικής παιδείας, προσφέροντας στα παιδιά της τοπικής μας Εκκλησίας στιγμές χαράς, δημιουργίας και πνευματικής καλλιέργειας.