Επειδή έως τώρα ανέμενα την επίσημη συνοδική τοποθέτηση περί των θυμάτων των Τεμπών και μη υπαρχούσης αυτής, σπεύδω ως Μητροπολίτης της Κέρκυρας, ευρισκόμενος στα Τίρανα για το μνημόσυνο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου και δυστυχώς απουσιάζοντας από την μεγαλειώδη συγκέντρωση, επιθυμώ να εκφράσω τα συλλυπητήρια και τη συμπάθεια μου στους γονείς και συγγενείς των θυμάτων για το συντελεσθέν έγκλημα των Τεμπών, όπου δεν επλήγησαν μόνο οι οικογένειες των θυμάτων, αλλά πλήττεται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Ως ποιμένας της τοπικής Εκκλησίας, κηδόμενος πνευματικώς και πατρικώς του λαού μας, θέλω να εκφράσω την απεριόριστη συμπάθεια μου και να διαβεβαιώσω ότι από την πρώτη στιγμή προσεύχομαι αφενός μεν για την ανάπαυση των αθώων ψυχών αφετέρου για τον επιστηριγμό όλων εκείνων οι οποίοι βρίσκονται σε βαθύ πένθος. Τέλος, καταδικάζω την ανεύθυνη στάση με την οποία αντιμετώπισε το ζήτημα η πολιτεία μας.
Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025
Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2025
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Η Ιερά Μητρόπολις Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, σε συνεργασία με την Εταιρεία Μελέτης και Έρευνας της Σύγχρονης Ιστορίας (Ε.ΜΕ.Ν.Σ.Ι) -ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, διοργάνωσε το απόγευμα της Τετάρτης 26 Φεβρουαρίου 2025 επιστημονική εσπερίδα, αφιερωμένη στη μνήμη του μεγάλου Έλληνα και Κερκυραίου, του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια. Η εκδήλωση διεξήχθη στο Πνευματικό Κέντρο της τοπικής Εκκλησίας, στα πλαίσια του θεσμού του Ελεύθερου Πανεπιστημίου που για μία ακόμη χρονιά εκλαϊκεύει την επιστημονική γνώση, καλλιεργώντας συνειδήσεις.
Η εκδήλωση είχε θέμα: «Η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1828-1831): Διοίκηση, Εκπαίδευση και η τελική σύγκρουση του Κυβερνήτη με τα παραδοσιακά κοινωνικά στρώματα».
Την εκδήλωση άνοιξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, ο οποίος υπενθύμισε τη βεβαιότητα που ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε, όταν εξελέγη κυβερνήτης της Ελλάδος, ότι πορευόταν για να ανέβει στον σταυρό. Παρόλα αυτά, προχώρησε με αυταπάρνηση, θυσιαστικό ήθος και προσέφερε όλη του την περιουσία και τι όλες του τις δυνάμεις στο να γίνει η Ελλάδα κράτος, βρίσκοντας την αντίδραση τόσο εντός των τειχών, όσο και από τις Μεγάλες Δυνάμεις που δεν ήθελαν κράτος αληθινά ελεύθερο, κάτι που ζούμε δυστυχώς και μέχρι τις ημέρες μας. Το παράδειγμα του Καποδίστρια όμως δείχνει ότι όταν υπάρχουν τα πρόσωπα, το όραμα δεν χάνεται και γι’ αυτό καλούμαστε και να αναδείξουμε την πίστη στον Θεό και τον πατριωτισμό του Κυβερνήτη, αλλά και να ζητήσουμε ως Έλληνες μιμητές του.
Στη συνέχεια, απηύθυναν χαιρετισμούς ο πρόεδρος της Ε.ΜΕ.Ν.Σ.Ι καθηγητής κ. Ανδρέας Κούκος και ο περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων κ. Πέτρος Αγγελόπουλος.
Ακολούθησαν τέσσερις πολύ ενδιαφέρουσες εισηγήσεις, από τον καθηγητή της Σχολής Πολέμου Ναυτικού κ. Ανδρέα Κούκο, ο οποίος μίλησε για τις πρώτες 100 ημέρες της διοίκησης του Ιωάννη Καποδίστρια και τις προσπάθειές του να οργανώσει κράτος, παρά την άρνηση των Μεγάλων Δυνάμεων να στηρίξουν την Ελλάδα και οικονομικά και ηθικά, από την ιστορικό κ. Μαργαρίτα Δημητριάδου, η οποία μίλησε για το εκπαιδευτικό έργο του Ιωάννη Καποδίστρια, από τον καθηγητή του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Σπυρίδωνα Πλουμίδη, ο οποίος παρέθεσε τους λόγους για τους οποίους ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε, και από τον οικονομολόγο και συγγραφέα κ. Γιώργη Μαυρομιχάλη, ο οποίος επεσήμανε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ο Καποδίστριας καθότι το κοινοτικό σύστημα της Πελοποννήσου, όπως οργανώθηκε επί Τουρκοκρατίας, δεν ήταν εύκολο να ενσωματωθεί σε κεντρικό κράτος.
κολούθησε μία ζωντανή συζήτηση, με πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα από την πλευρά του κοινού.
ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Γενική Ιερατική σύναξη έγινε το πρωί της Τετάρτης 26 Φεβρουαρίου 2025 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, εν όψει της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Κατ' αυτήν πρώτος ομίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος με θέμα "Παραινέσεις για την Σαρακοστή". Ο κ. Νεκτάριος τόνισε ότι η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι περίοδος πνευματικής άσκησης και εσωτερικής ετοιμασίας, ώστε να επιδιώξουμε όλοι μας την εις βάθος πνευματική μας αναγέννηση, την μετάνοια και την αναστροφή πορείας. Για τον λόγο αυτό έχει σημασία να αντιμετωπίσουμε το "πνεύμα της αργολογίας", να αφήσουμε πίσω την κατάκριση, την αλαζονική υπερηφάνεια και να προσπαθήσουμε να ανταποκριθούμε στην πρόσκληση του Θεού για εσωτερική ανακαίνιση, για αγάπη, για επιστροφή στο ανέσπερο φως της Αναστάσεως.
Ιδιαίτερα ο κληρικός καλείται να οδηγήσει τον εαυτό του και το ποίμνιό του σωστά. Γι' αυτό και χρειάζεται να παλέψει εναντίον του πάθους της κατακρίσεως, να γίνει υπόδειγμα συγχωρητικότητας, ταπεινώσεως και διακρίσεως, με ειλικρίνεια να ζήσει την προσωπική του μετάνοια, να αφήσει τον νου του να αλλάξει στην πορεία της χάριτος του Θεού και να ακολουθήσει την οδό της αδιάλειπτης προσευχής. Να είναι η τέλεση της θείας λειτουργίας όχι μηχανική κίνηση, αλλά πλήρης προσευχή για τον εαυτό του και για τους ανθρώπους, να είναι, όπως αναφέρει ο Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ, ταπεινή προσευχή για την θριαμβεύουμε και στρατευομένη Εκκλησία, έκφραση οικουμενικής αγωνίας και αγκαλιάς. Για να γίνουν αυτά πράξη, χρειάζεται νήψη, αγρυπνία του νου και της καρδιάς, ασκητικός αγώνας με τη συχνή τέλεση της θείας λειτουργίας, μελέτη της Αγίας Γραφής και των Πατερικών κειμένων, αδιάλειπτη προσευχή και κίνηση αγάπης προς τον πλησίον, ώστε η προσωπική σχέση του ιερέα με τον Θεό να ανανεωθεί.
Ο κ. Νεκτάριος ευχήθηκε στους κληρικούς της Μητροπόλεως να αξιοποιήσουν αυτήν την περίοδο και να ωθήσουν τον λαό του Θεού σε γνησιότερη κοινωνία τόσο με τον Χριστό, όσο και με τον πλησίον.
Στη συνέχεια, ο Αρχιερατικός Επίτροπος πόλεως Πρωτ. Νικόλαος Μοναστηριώτης μίλησε με θέμα το τυπικό των ακολουθιών της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, επισημαίνοντας με εμπεριστατωμένο τρόπο σημεία της λειτουργικής τάξη που οι ιερείς καλούνται να προσέξουν. Τόνισε ότι οι φιλακόλουθοι κληρικοί καλούνται να είναι προσευχόμενοι, ιεροπρεπείς κατά την τέλεση των ακολουθιών και να ωφελήσουν τόσο τον εαυτό τους όσο και το ποίμνιό τους.
Στο τέλος οι ιερείς έλαβαν την ευχή του Μητροπολίτη Κερκύρας για την περίοδο αυτή και πήραν πνευματικό υλικό που ετοίμασε η τοπική Εκκλησία.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΟΔΗΓΟΥΣ
Μία ξεχασμένη λέξη στους καιρούς μας είναι η «αγωγή». Άγω σημαίνει οδηγώ κάπου κάποιον, είτε με τη θέλησή του είτε όχι. Η αγωγή συνδέεται με την οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία, την πολιτική, την διανόηση, την πίστη στον Θεό. Η αγωγή είναι η κατευθυντήρια γραμμή, το αξιακό υπόβαθρο το οποίο μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε μία κατεύθυνση, σε ένα νόημα. Έτσι, μπορεί να διαχειριστεί τις σχέσεις του, τις περιστάσεις της ζωής, να έχει προσανατολισμό ή και το αντίθετο, εάν ο άνθρωπος είναι αν-άγωγος.
Η αγωγή προϋποθέτει οδηγό. Είτε είναι οι γονείς είτε οι δάσκαλοι είτε οι φίλοι είτε οι πολιτικοί είτε οι πνευματικοί πατέρες είτε όλοι αυτοί μαζί και άλλοι, εάν ήμασταν σε θέση να δεχτούμε ότι μας χρειάζεται πνεύμα και ήθος μαθητείας και αυτό να το μεταδίδουμε στις νεώτερες γενιές, τότε τα πρόσωπα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν πρόσωπα αναφοράς που θα καλλιεργούσαν τη σκέψη, την κριτική μας ικανότητα, τη διάθεσή μας να βρούμε δρόμους αλήθειας και προς την όντως Αλήθεια. Όταν όμως θεοποιούμε τον εαυτό μας και τη γνώμη μας, σε ένα μετανεωτερικό κρεσέντο, το οποίο έχει προετοιμαστεί συνειδητά από τον καταναλωτικό τρόπο σκέψης και ζωής, ο οποίος προϋποθέτει πελάτες και όχι ελεύθερα πρόσωπα, τότε η αλήθεια μας δεν αφήνει περιθώριο ούτε μαθητείας ούτε αγωγής. Και στις μέρες μας μετρά η άποψη του καθενός, όπως διατυπώνεται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπου κυριαρχεί η βεβαιότητα ότι αυτό που είμαστε, αυτό που πιστεύουμε είναι το γνήσιο και αυθεντικό, ασχέτως αν έχουμε πέσει θύματα των παθών και της κάθε προπαγάνδας.
Κάποτε οι άνθρωποι διαβάζαμε εφημερίδα, συζητήσουμε στις παρέες μας για τον κόσμο, εμπιστευόμασταν αυτούς που γνωρίζαμε, διότι μέσα από τη σχέση αναπτυσσόταν η κρίση, ο προβληματισμός, η επίγνωση ότι η ιδεολογία μας δεν ήταν η μόνη. Σήμερα, εντασσόμαστε σε έναν συρφετό, ο οποίος μας παρασύρει σε ένα ρεύμα, όπου η γνώση ταυτίζεται με την πληροφορία, την ύβρη, τη βεβαιότητα, όχι όμως την αναζήτηση.
Χρειαζόμαστε οδηγούς σήμερα. Οι ιδεολογίες μοιάζουν να έχουν περιθωριοποιηθεί και τα πάντα μετριούνται με βάση τα συμφέροντα. Η αλήθεια γεννιέται μέσα από τον διάλογο, την κοινωνία των προσώπων. Δεν είναι κατόρθωμα της οθόνης, όπου ο καθένας βλέπει και θεωρεί ό,τι του είναι αρκετό, ανάλογα με τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές του. Ο οδηγός είναι αυτός που έχει αναζητήσει την αλήθεια, που έχει προσανατολισμό. Που γνωρίζει και επειδή έχει σπουδάσει τη ζωή, αλλά και έχει πληγωθεί. Που μπορεί να διακρίνει πού είναι το συμφέρον και ποια είναι η αλήθεια. Που πορεύεται με ισορροπία σκέψης και συναισθήματος, νου και καρδιάς. Ο οδηγός ανήκει. Δεν είναι αυτόνομος, αλλά ούτε και ετεροκαθορίζεται, συνειδητά ή ασυνείδητα. Αυτός που ανήκει, δοκιμάζει την άποψή του και είναι έτοιμος να την τροποποιήσει, κατόπιν αναζητήσεως, είτε να την ισχυροποιήσει και να τη μοιραστεί, αφού την έχει δοκιμάσει.
Χρειαζόμαστε οδηγούς και στη ζωή της Εκκλησίας. Πνευματικούς πατέρες που να μπορούν να μας αναγεννήσουν εν Χριστώ. Να μας κάνουν να μην συσσχηματιζόμαστε με τον κόσμο, αλλά ούτε και να φοβόμαστε τον κόσμο. Ανθρώπους που με αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο θα μας δείξουν την οδό του Ευαγγελίου. Αυτή που είναι η αληθινή αγωγή, καθώς μας οδηγεί στην αρετή, στην αγάπη, στην ανάσταση. Τα εχέγγυα για να μπορούμε να βλέπουμε τον κόσμο στην αυθεντική του προοπτική, αυτή της συνάντησης με τον Θεό και τον άνθρωπο. Και μακριά από το ψεύτικο, το υπερβολικό, το αν-άγωγο τελικά. Κι ας κάνει θόρυβο.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 26 Φεβρουαρίου 2025
Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2025
Κυριακή των Απόκρεω στην Κέρκυρα
Την Κυριακή των Απόκρεω ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος, επισκέφτηκε την κωμόπολη της Κασσιόπης στη Βόρεια Κέρκυρα. Συγκεκριμένα, λειτούργησε και ομίλησε στην ενορία Υπεραγίας Θεοτόκου Κασσωπίτρας. Η εν λόγω ενορία ήτο κατά το παρελθόν η ιστορική Ιερά Μονή όπου συντελέσθηκε η θαυματουργική επέμβαση της Υπεραγίας Θεοτόκου κατά την οποία ομματώθηκε ο τυφλός Στέφανος. Την ενορία διαποιμαίνει με κατά Θεόν ζήλο και αγάπη ο Πρωτ. Ιωάννης Σαλβάνος, ο οποίος είναι και Αρχιερατικός Επίτροπος της περιοχής.
Ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα, το οποίο κατέκλυσε τον Ιερό Ναό, έλαβε αφορμή από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή της Δευτέρας Παρουσίας. Κατά την ομιλία του είπε ότι η εν λόγω περικοπή ελέχθηκε από τον Κύριό μας, όχι για να προκαλέσει φόβο στους ανθρώπους, αλλά επεδίωκε να ξεδιπλώσει την πραγματικότητα από την παρούσα ζωή σε αυτή της αιωνιότητος. Ιδιαίτερα, κατά την ημέρα εκείνη όπου θα γίνει η συντέλεια της παρούσης δημιουργίας ώστε να εκλείψει πλέον η ανομία και η ανταρσία των ανθρώπων κατά του Θεού. Αυτήν τη στάση του ανθρώπου, την προκάλεσε η προσχώρησή του στην επιρροή του διαβόλου. Πλέον, στην καινή δημιουργία η οποία είναι ητοιμασμένη για την οντολογική ζωή της ανθρωπότητος, ο Κύριός μας ομιλεί περί της επιλογής των ανθρώπων οι οποίοι θα γίνουν μέτοχοι της επουρανίου βασιλείας του Θεού.
Όμως, για την κρίση αυτή, δε θα χρησιμοποιηθούν ανθρώπινα μέτρα, όπως χρησιμοποιούνται οι ανθρώπινοι νόμοι και τα ανθρώπινα δικαστήρια. Τα πράγματα θα είναι πολύ πιο απλά. Έτσι, γεννάται ένα ερώτημα. Πώς θα κρίνει ο Θεός την ανθρωπότητα; Η απάντηση από τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι έχουν εμβαθύνει στο ζήτημα αυτό, είναι πως ο Θεός θα μάς κρίνει θεϊκά. Με τη δικαιοσύνη Του. Με το μέτρο της αγάπης και με το μέτρο της ελευθερίας. Τι είναι δικαιοσύνη για το Θεό; Δικαιοσύνη είναι ο ποταμός του ελέους Του. Δικαιοσύνη είναι η άκτιστη χάρις δια της οποίας οι άνθρωποι όταν γίνουν μέτοχοι, τότε μπορούν να αντιληφθούν τι σημαίνει αυτή η δικαιοσύνη του Θεού. Αυτή όλη η πράξη, οι Πατέρες της Εκκλησίας μάς περιγράφουν ότι θα είναι όχι εν χρόνω, αλλά άχρονος. Δεν υπολογίζεται ο χρόνος της Κρίσεως. Ο καθένας θα λάβει τη θέση του χωρίς να έχει μάρτυρες οι οποίοι θα τον κατακρίνουν ή θα τον υπερασπίζονται. Δε θα χρειαστεί να επικαλεστεί ο καθένας μας βοηθόν σε αυτήν την κρίση του Θεού. Ένα πολύ όμορφο κατανυκτικό τροπάριο του Τριωδίου λέγει το εξής, «Ἐπὶ τῆς δίκης τῆς φοβερᾶς», δηλαδή όταν θα φθάσουμε σε αυτό το δικαστήριο, «ἄνευ κατηγόρων ἐλέγχομαι, ἄνευ μαρτύρων κατακρίνομαι·». Επομένως, δε χρειάζονται μάρτυρες να μάς κατηγορήσουν, ούτε εισαγγελείς για να μάς δικάσουν. Αυτό διότι: «αἱ γὰρ βίβλοι τοῦ συνειδότος ἀναπτύσσονται». Ανοίγει το βιβλίο της συνειδήσεώς μας, αυτό το οποίο το έθεσε ο ίδιος ο Θεός με τη δημιουργία στον έσω άνθρωπο και που αυτή η συνείδηση είναι ελευθέρα πάντοτε και προ αυτής της Κρίσεως της Δευτέρας Παρουσίας, να μάς υπενθυμίζει πράξεις, σκέψεις, επιθυμίες, είτε θετικές, είτε αρνητικές. Αυτό διότι, σε αυτό το βιβλίο είναι τα έργα μας κρυμμένα και τότε αναγκαστικά θα αποκαλυφθούν, «τὰ ἔργα τὰ κεκρυμμένα ἀνακαλύπτονται». Αυτή λοιπόν είναι η συνείδηση που μας λέγει ο Απόστολος Παύλος. Δηλαδή, ότι κατά την ώρα της Κρίσεως θα υπάρχουν οι λογισμοί και οι πράξεις οι εξ’ αντιθέτου οι οποίες θα αντιπαρατίθενται. Οι μεν αρνητικοί λογισμοί και πράξεις θα μας κατακρίνουν. Οι δε θετικές θα μας υπερασπίζονται. Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος θα αλληλοκατηγορούνται. Έτσι, όπως αναφέρουν οι όμορφοι ύμνοι της Εκκλησίας μας που αναφέρονται στην Κυριακή των Απόκρεω πριν με καταδικάσεις Κύριε, «φεῖσαί μου ὁ Θεός, καὶ ἐλέησόν με», συγχώρησέ με.
Η δικαιοσύνη του Θεού όπως λέγει και η έκτη ευχή της ακολουθίας του Ιερού Ευχελαίου «ὡς ἡ μεγαλωσύνη σου, οὕτω καὶ τὸ ἔλεος σου». Πόσο είναι η μεγαλωσύνη του Θεού; Είναι απροσμέτρητη. Και πόσο είναι το έλεος του Θεού; Ατελείωτο. Η δικαιοσύνη του Θεού είναι το έλεός Του. Η αγάπη Του και η μεγαλωσύνη του. Θα μας κρίνει με το μέτρο της αγάπης και ο Θεός κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη είναι αγάπη. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας λέγει ότι ο Θεός κατά τη δημιουργία του έθεσε εσωτερικά στον καθένα μας τεμάχιον αγάπης, δηλαδή ένα μικρό μέρος της θεότητός Του. Αυτό, απαιτεί, σύμφωνα και με την παραβολή των ταλάντων να το διπλασιάσουμε και να την πολλαπλασιάσουμε αυτή τη θεϊκή δωρεά εντός μας. Επομένως, τι ζητάει ο Θεός; Αυτό το οποίο έκανε για εμάς, να θυσιαστεί από αγάπη υπέρ ημών, ζητάει και εμείς να θυσιαστούμε από την αγάπη την οποία μας έθεσε ο ίδιος μέσα μας και για το Θεό και για το συνάνθρωπο. Η θυσία μας για το Θεό είναι η οικείωσις των εντολών του και κατ’ επέκταση της θείας χάριτός Του. Η αγάπη για τον συνάνθρωπο είναι η παραίτησις από το εγώ και το συμφέρον μας και η θυσία για τον αδελφό μας.
Τρίτον, θα μας κρίνει με την ελευθερία την οποία μάς χάρισε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από την ελευθερία του Θεού να την ζούμε και εμείς. Δε μας εξανάγκασε σε τίποτα. Ελεύθερα Τον εγκαταλείπουμε και ελεύθερα επιστρέφουμε. Ας θυμηθούμε την παραβολή του Ασώτου που δε διαμαρτυρήθηκε ο πατέρας στην ελεύθερη αποστασία του υιού. Αλλά και στην ελεύθερη επιστροφή δεν τού έθεσε κανόνες. Απεναντίας, έθυσε το μόσχο το σιτευτό. Επομένως, εμείς, από μόνοι μας, ελεύθερα θα επιλέξουμε τη θέση μας κατά την Ημέρα της Κρίσεως. Θα την επιλέξουμε με εκείνους που ταιριάζουμε. Είτε με τα αρνία, είτε με τα ερίφια. Ελευθέρως επομένως θα κατατάξουμε τον εαυτό μας. Όπως και στην παρούσα ζωή. Ουδείς εξαναγκάζεται να γίνει μέτοχος του Σώματος του Χριστού μας και μέλος της Εκκλησίας. Ελεύθερος επιλέγει εκείνος ο οποίος επιθυμεί τη ζωή της ηδονής, τη ζωή της φιλοδοξίας, τη ζωή της αποστασίας.
Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε στο εκκλησίασμα να έχουμε αγαθή συνείδηση, αγάπη για το Θεό και το συνάνθρωπο και ελεύθερη επιλογή στην πορεία μας την επίγεια, η οποία θα μας οδηγήσει στη ζωή τη ελευθερία της αιωνιότητος. Ομοίως, έδωσε παραινέσεις και ευχές για την επερχόμενη Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2025
ΟΥΚ ΕΙΜΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ;
«Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; Οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; Οὐχὶ Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα; οὐ τὸ ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ;» (Α’ Κορ. 9,1)
«Δὲν εἶμαι ἀπόστολος; Δὲν εἶμαι ἐλεύθερος; Δὲν εἶδα τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ τὸν Κύριόν μας; Δὲν εἶσθε σεῖς τὸ ἔργον μου ἐν Κυρίῳ;».
Ένα σπουδαίο ερώτημα θέτει ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους και σε όλους εμάς. Εκείνος αναρωτιέται, στην αμφισβήτηση τού κατά πόσον τον θεωρούν οι Κορίνθιοι γνήσιο απόστολος του Κυρίου, γιατί το πράττουν αυτό. Με τη μορφή των ρητορικών ερωτημάτων, τους επισημαίνει ότι είναι και απόστολος, και ελεύθερος και έχει δει τον Κύριο Ιησού Χριστό, όταν Τον κάλεσε στο αποστολικό αξίωμα, και οι Κορίνθιοι είναι το έργο που έκανε για τον Κύριο, η βάπτισή τους, η συγκρότησή τους σε σώμα Χριστού, που είναι η Εκκλησία, ο αγώνας τους να τηρήσουν τις εντολές του Χριστού, αλλά και να κατηχηθούν, να ευαγγελιστούν, να ακολουθήσουν τον δρόμο της πίστης είναι δικό του έργο. Γιατί λοιπόν να υπάρχει αμφισβήτηση στο πρόσωπό του, σαν να μην γνωρίζουν ποιος είναι, σαν να μην θέλουν να τον εμπιστευθούν;
Το ερώτημα αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον απόστολο Παύλο. Στην πραγματικότητα, ξεκινά από τη στάση μας έναντι του Χριστού. Η ζωή μας, οι ιδέες μας, η θέση μας έναντι της Εκκλησίας συχνά είναι μία αμφισβήτηση στον ίδιο τον Χριστό. Ο Κύριος μάς έχει αφήσει ξεκάθαρους δρόμους για το καλούμαστε να πράξουμε στη ζωή μας. Μας έχει αφήσει την Εκκλησία ως συνέχεια του έργου Του και ως συνέχεια των αποστόλων και μαθητών Του, για να την εμπιστευόμαστε στις όποιες δυσκολίες ανακύπτουν. Εμείς όμως, συχνά, έχοντας δική μας άποψη για τα πράγματα ή παρασυρόμενοι από ψευδοπροφήτες, αρνούμαστε και να εμπιστευθούμε και να ακολουθήσουμε την Εκκλησία. Κι αυτό διότι είτε έχουμε προσκόλληση σε πρόσωπα είτε επειδή αντιπαθούμε πρόσωπα.
Τα τελευταία χρόνια αυτός ο τρόπος θέασης έχει ενισχυθεί διά του Διαδικτύου. Δεν βλέπουμε την Εκκλησία ως συνέχεια του έργου του Χριστού και των Αποστόλων, αλλά ζητούμε από αυτήν να επιτελέσει έργο που δεν είναι στην αποστολή της. "Η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου" (Ιωάν. 18, 36), διακήρυξε ο Χριστός στον Πιλάτο. Εμείς ζητούμε από την Εκκλησία να φέρεται σαν να είναι η βασιλεία της εκ του κόσμου τούτου, να έχει άποψη για τα κοσμικά πράγματα, και μάλιστα σύμφωνη με τη δική μας, να συμμετέχει στις κοσμικές δραστηριότητες, αντί να μπολιάζει τον κόσμο με το ήθος του Ευαγγελίου να συσσχηματίζεται με τον κόσμο, να είναι αρεστή στον κόσμο, αφήνοντας κατά μέρος την αποστολή της και διχάζοντας τον κόσμο.
Έτσι, το ερώτημα του Παύλου απευθύνεται και σε μας. «Ουκ ειμί ελεύθερος;», αναρωτιέται ο Παύλος. Έτσι κι εμείς. Ζητάμε από την Εκκλησία να απεμπολήσει την ελευθερία της να μην είναι εξαρτημένη από τα σχήματα του κόσμου τούτου, για να είναι αρεστή στον κόσμο. Ζητάμε από την Εκκλησία να πάψει να λειτουργεί στην προοπτική της συγχώρησης, της παράκλησης, της μαρτυρίας της ανάστασης και να γίνει ένα κοσμικό σχήμα που θα ζητά δικαίωση για τα πράγματα αυτής της ζωής και μάλιστα με τον τρόπο αυτής της ζωής. Αντί να είναι ελεύθερη δίπλα στον άνθρωπο που πονά και υποφέρει, παρακαλώντας τον με την ελπίδα της παρουσίας του Θεού και υπενθυμίζοντάς του ότι ο αγώνας για την αιωνιότητα ξεκινά μέσα από αυτή τη ζωή, εν τη ιστορία, δεχόμενη όσα αιτήματα έχουν να κάνουν με την αλήθεια, αρνούμενη όμως το μίσος και την εκδίκηση, πιέζουμε για μια Εκκλησία ιδεολογικοποιημένη, σαν όλα να πρέπει να λυθούν στον κόσμο τούτο, λησμονώντας ότι παράγει το σχήμα του κόσμου τούτου.
Εισερχόμαστε σταδιακά στην οδό της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Ο απόστολος Παύλος ζητά από εμάς να κρατήσουμε την ελευθερία μας, τόσο ως προς την κατανάλωση των τροφών, να μη νικιόμαστε δηλαδή ούτε από τη λαιμαργία ούτε από την επίδειξη, αλλά να βλέπουμε τι μπορεί να σηκώσει ο αδελφός μας στη νηστεία, κυρίως όμως να παραμείνουμε ελεύθεροι από τις μόδες παντός είδους αυτού του κόσμου. Και μέσα σ’ αυτήν την ευλογημένη περίοδο να αντιτάξουμε τον τρόπο της πίστης: την προσευχή, τη συγχώρηση, την αγάπη, κάποτε και τη σιωπή. Για να παραμείνουμε ελεύθεροι εν Χριστώ.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
23 Φεβρουαρίου 2025
Κυριακή των Απόκρεω
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025-ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ (Ματθ. 25, 31-46)
ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025 - ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ (Α’ Κορ. 8, 8- 9,2)
Ἀδελφοί, βρῶμα ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ· οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν περισσεύωμεν, οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν ὑστερούμεθα. Βλέπετε δὲ μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν. Ἐὰν γάρ τις ἴδῃ σε, τὸν ἔχοντα γνῶσιν, ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον, οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν; Καὶ ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι᾿ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν. Οὕτω δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε. Διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω. Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; Οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; Οὐχὶ Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα; οὐ τὸ ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ; Εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ.
Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα
Ἀδελφοί, ἐμᾶς δὲν μᾶς συνιστᾶ τὸ φαγητὸ στὸν Θεό, διότι οὔτε ἐὰν φᾶμε, ἔχουμε κανένα πλεονέκτημα, οὔτε ἐὰν δὲν φᾶμε, χάνουμε τίποτε. Προσέχετε ὅμως μήπως ἡ ἐλευθερία σας αὐτὴ γίνῃ αἰτία νὰ πέσουν οἱ ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστι. Ἐὰν κάποιος ἰδῇ ἐσένα ποὺ ἔχεις γνώση, νὰ κάθεσαι στὸ τραπέζι ἑνὸς ναοῦ εἰδώλων, δὲν θὰ ἐνθαρρυνθῇ ἡ συνείδησή του, ἐπειδὴ εἶναι ἀδύνατος στὴν πίστη, στὸ νὰ τρώγῃ κρέατα τῶν θυσιῶν ποὺ προσφέρονται στὰ εἴδωλα; Καὶ ἐξ αἰτίας τῆς γνώσεώς σου θὰ χαθῇ ὁ ἀδύνατος ἀδελφὸς γιὰ τὸν ὁποῖο πέθανε ὁ Χριστὸς. Ἁμαρτάνοντας δὲ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο στοὺς ἀδελφοὺς καὶ πληγώνοντας τὴν συνείδησή τους ποὺ εἶναι ἀδύνατη, ἁμαρτάνετε στὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, ἐὰν φαγητὸ κάνῃ τὸν ἀδελφό μου νὰ πέσῃ, δὲν θὰ φάγω κρέας ποτέ, γιὰ νὰ μὴ γίνω αἰτία νὰ πέσῃ ὁ ἀδελφός μου. Δὲν εἶμαι ἀπόστολος; Δὲν εἶμαι ἐλεύθερος; Δὲν εἶδα τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ τὸν Κύριόν μας; Δὲν εἶσθε σεῖς τὸ ἔργον μου ἐν Κυρίῳ; Ἐὰν γιά ἄλλους δὲν εἶμαι ἀπόστολος, εἶμαι τοὐλάχιστον γιὰ σᾶς, διότι ἐσεῖς εἶστε ἡ σφραγίδα τῆς ἀποστολῆς μου ἐν Κυρίῳ.
Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2025
ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΕΝΟΣ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ
Όταν ένας ιερέας βρίσκεται στη στάση ενός λεωφορείου, ιδίως στις εξόδους του Μετρό, αποκτά μια διαφορετική εικόνα των ανθρώπων και της ζωής. Άνθρωποι βιαστικοί να ανέβουν για να προλάβουν, άνθρωποι έτοιμοι να ζητιανέψουν είτε για τροφή είτε για δόση είτε από συνήθεια, άνθρωποι φτωχοντυμένοι, κουβαλώντας μια ζωή ταλαιπωρίας, μετανάστες που πάνε στη δουλειά ή γυρίζουν, άνθρωποι που σκρολάρουν στο κινητό τους ή που μιλούνε δυνατά σαν να είναι μόνοι τους στον κόσμο, χωρίς να τους νοιάζει αν όλα όσα λένε ακούγονται, χωρίς στην πραγματικότητα να ενδιαφέρουν τους συνταξιδιώτες τους, άνθρωποι που με συνήθως άδειο βλέμμα πηγαίνουν για το σπίτι τους ή έρχονται από αυτό, σαν να ξεκινά ή να τελειώνει άλλη μια μέρα δίχως σκοπό. Άλλοτε βλέπεις μαθητές και μαθήτριες που πάνε σχολείο ή επιστρέφουν ή είναι έτοιμοι να βγούνε έξω, συζητώντας για το τι θα φάνε, ποιους θα συναντήσουν, πώς ήταν ή θα είναι η μέρα τους, κάτι που μοιάζει πολύ σημαντικό γι’ αυτούς αλλά όχι για τη ζωή την ίδια.
Και γυρνάς στον εαυτό σου και σκέφτεσαι: αυτοί οι άνθρωποι είναι, όπως κι εσύ, εικόνες Θεού. Φορτωμένοι με φορτία, στραμμένοι οι περισσότεροι προς τη ζωή, την καθημερινότητα, το “εδώ”, το “τώρα”, με έγνοιες, με σχέσεις, συνήθως ανέκφραστοι και χωρίς χαρά. Τι μπορείς να κάνεις γι’ αυτούς, πέρα από μια προσευχή; Άραγε, αυτοί σε προσέχουν; Υπάρχεις ή είσαι μια ασήμαντη εικόνα, βγαλμένη από το χτες, με μόνη χρησιμότητα αν έχεις να τους προσφέρεις χρήματα, αλλά όχι ελπίδα; Κι εκείνη τη στιγμή, μάλιστα, νιώθεις άσχημα που προσπάθησες να κάνεις κάτι στη ζωή σου, να μάθεις γράμματα, να υπηρετήσεις τον Θεό και τον άνθρωπο, να νιώσεις ότι αγάπη δεν είναι μόνο τα ευρώ, αλλά ένα χαμόγελο, μια έγνοια, μια γλυκιά ματιά, ότι η ελπίδα δεν έχει πεθάνει, ότι η πίστη έχει νόημα στους καιρούς, ότι το σχήμα που φέρεις δεν είναι μια τελειωμένη ιστορία, αλλά κάτι που γίνεται συνεχώς μια καινούργια αρχή για τον κόσμο, ένα διαρκές “Δό Σοι”, ένα “ευχαριστώ” γιατί ο Θεός υπάρχει. Μα πώς να το μοιραστείς;
A penny for a thought. Δεν έχουμε δύναμη ψυχής να μιλήσουμε στους ανθρώπους με τους οποίους περιμένουμε το λεωφορείο, το μετρό, το τραμ, το τρόλεϊ. Κάποτε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς υπήρχε μία επιγραφή, ότι όταν βλέπεις έγκυο, ανάπηρο, ηλικιωμένο, ιερέα, προσφέρεις τη θέση σου. Από την μία ο σεβασμός στη ζωή, στα χρόνια, στις δυσκολίες, αλλά και στο σχήμα που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι υπάρχει ένας χρόνος που ξεπερνά το παρόν και αυτό έχει κάτι να σου πει. Σήμερα, ελάχιστοι πια σκέφτονται έτσι. Πώς να πάρεις πρωτοβουλία να μιλήσεις, όταν φοβάσαι ότι θα σε παρεξηγήσουν, όταν τους νιώθεις έτοιμους να ειρωνευτούν ή όταν η πίστη για τους πολλούς δεν λέει πλέον κάτι;
Κρατώ μέσα μου μια προσευχή για όσους συναντώ στη στάση ή στα Μέσα Μεταφοράς. Τους κοιτώ. Θα ήθελα να τους βλέπω να κρατάνε ένα βιβλίο, όπως παλιά. Να χαμογελούνε. Να αισθάνονται ότι η συνάντηση, έστω και αναγκαστική, είναι μία υπόμνηση ότι υπάρχουμε για να συνυπάρχουμε, έστω και με διαφορετικούς προορισμούς στην καθημερινότητά μας, κατά βάθος όμως με τον ίδιο τελικό προορισμό: τη βασιλεία της Αγάπης. Έστω κι αν το αγνοούμε. Πάντως, δεν θα πάψουμε να είμαστε αυτό που λάβαμε εξ αρχής: εικόνες Θεού. Από όπου κι αν ερχόμαστε, όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε. Μας χρειάζεται η υπόμνηση της στάσης, ως αφόρμηση της αγάπης που μένει στην άκρη. Του Θεού.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"
στο φύλλο της Τετάρτης 19 Φεβρουαρίου 2025
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΓΟΝΕΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Το βράδυ της Δευτέρας 17 Φεβρουαρίου 2025 πραγματοποιήθηκε με μεγάλη συμμετοχή τόσο από την Κέρκυρα, όσο και από την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και από το εξωτερικό, διαδικτυακή συνάντηση της Σχολής Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων. Επίσημος προσκεκλημένος ομιλητής ήταν ο συγγραφέας και Θεολόγος πρωτοπρεσβύτερος π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος ή αλλιώς π. Λίβυος, κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας από την Κρήτη και το θέμα της ομιλίας «Αν ξανάρχιζα την οικογενειακή μου ζωή…».
Την εκδήλωση άνοιξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, ευχαριστώντας τον ομιλητή που απεδέχθη την πρόσκληση να μιλήσει στην Σχολή Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως και τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Το θέμα της οικογένειας είναι πολύ μεγάλο. Η παραδοσιακή οικογένεια έχει υποστεί ζημιά από το δημογραφικό που έχει ως αποτέλεσμα την υπογεννητικότητα, την κατ’ επιλογήν μονογονεϊκή οικογένεια και το σύμφωνο συμβίωσης, στο οποίο χωρίς τα δεσμά του γάμου, υπάρχει απουσία ανάληψης ευθύνης από το ζευγάρι. Για την Εκκλησία δεν υπάρχουν δεσμά του γάμου, αλλά ελευθερία κοινωνίας του πατέρα, της μητέρας και των παιδιών, που είναι μια αγαπητική κοινωνία. Σήμερα, αφού έσπασε αυτή η κοινωνία των προσώπων, καθένας κοιτάζει μόνο το προσωπικό του συμφέρον. Έτσι, φτάσαμε και στη woke ατζέντα και στη νέα μορφή της οικογένειας των ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Έχει δυσκολίες βεβαίως η οικογενειακή ζωή. Γι’ αυτό και η πίστη στον Χριστό και η ζωή της Εκκλησίας βοηθούν στο να χαραχτεί μία υγιής γραμμή στις σχέσεις των ζευγαριών και εκδηλώσεις όπως αυτή με τον εξαιρετικό κληρικό και συγγραφέα π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο είναι σημαντικές».
Ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, πρωτοπρεσβύτερος π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός έκανε μία σύντομη παρουσίαση του νέου βιβλίου του π. Λίβυου που τίτλο έχει: «ΑΝ… ζούσα τη ζωή μου απ’ την αρχή», το οποίο είναι ένα βιβλίο ευχαριστιακό που μιλάει για την αγάπη, την σχέση, την ευγνωμοσύνη και την ζωή ως ομορφιά.
Αμέσως μετά ο λόγος δόθηκε στον ομιλητή π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο, ο οποίος ευχαρίστησε με την σειρά του τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κερκύρας κ. Νεκτάριο για την πρόσκληση, καθώς και σε όσους συμμετέχουν στην εκδήλωση. Την ομιλία του ξεκίνησε λέγοντας: «Το τελευταίο μου βιβλίο γράφτηκε ως αφορμή από συναντήσεις που είχα με ανθρώπους πριν το τέλος της ζωής τος, ή με ανθρώπους που είχαν έρθει αντιμέτωποι με μια ασθένεια ή με μια απώλεια που με την χάρη του Θεού κατάφεραν να την μεταπλάσουν και να την δουν ως ευλογία Θεού, μεταξύ αυτών ακόμη και παιδιά. Αυτοί ήταν άνθρωποι που πάλεψαν πολύ με την ύπαρξή τους. Άνθρωποι λαβωμένοι από την ζωή, αλλά, ταυτόχρονα, και ευλογημένοι, που είχαν κάτι να σου πούνε για το ταξίδι της ύπαρξης, οι οποίοι είχαν τολμήσει να ζήσουν το δώρο που τους έδωσε ο Θεός και λέγεται «ζωή». Πολλοί άνθρωποι δεν ζουν τη ζωή και αυτό είναι αμαρτία. Το δώρο της ζωής ο Θεός δεν μας το έδωσε για να το κρύψουμε ούτε να το φοβηθούμε ή για να το ξεφορτωθούμε αλλά για να το ζήσουμε με ευχαριστία, με δοξολογία, με τα λάθη και τις αδυναμίες μας και φυσικά με όλες τις ευλογίες που κρύβει αυτό το ταξίδι..
Η ζωή είναι μια τέχνη, μαθαίνεται. Είναι σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Κανείς δεν γεννιέται που να γνωρίζει τη ζωή. Ιδανικό θα ήταν τη ζωή να μας την μαθαίνει η οικογένεια. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα χάρτη αξιών. Για μας ο χάρτης αυτός είναι το Ευαγγέλιο, οι εντολές του Θεού που μας βοηθά να μην χαθούμε, για να μας ελευθερώσει. Η γονεϊκότητα είναι μια κλήση, μια ευθύνη, είναι ένας σταυρός, είναι χάρισμα. Γονέας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Γονέας γίνεσαι όταν καταλάβεις τι σημαίνει γονεϊκότητα. Στις μέρες μας οι άνθρωποι δεν θέλουν να σηκώσουν τον σταυρό αυτό. Δυστυχώς δεν μαθαίνουμε στην οικογένεια μας τι σημαίνει ζωή, θάνατος, γονεϊκότητα, τι σημαίνει να αγαπώ. Ο Θεός μας δίνει μια δεύτερη ευκαιρία να κλείσουμε τις πληγές μας, να ζήσουμε την εσωτερική μας πίστη και ελπίδα που κανείς δεν μας την έμαθε. Μέσα στην Εκκλησία θα βρούμε ανθρώπους πνευματικούς να μας μάθουν την τέχνη της ζωής. Στο σχολείο δυστυχώς δεν μαθαίνεται.
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο άσχημα γιατί υπάρχει ο Χριστός που μας καλεί να γίνουμε σαν τα παιδιά που έχουν την δυνατότητα να βλέπουν διαφορετικά, με αθωότητα τα πάντα γύρω τους. Αυτό που βλέπουμε στα παιδιά είναι το πως μπορεί να στήνει με τα μάτια του ένα πανηγύρι. Πως μπορεί να ζωγραφίσει την καθημερινότητα με πολλά χρώματα. Ο ενήλικας αυτό το χάνει. Αυτό φυσικά είναι ένα δώρο. Η διαφορετικότητα επίσης μπορεί να είναι ευλογία. Η ομορφιά βρίσκεται στον καθένα, στην καθημερινότητα. Ο Θεός δίνει σημάδια της παρουσίας Του. Ο Θεός λοιπόν είναι απών ή εσύ από την ζωή σου; Όσα χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος είναι μπροστά σου. Πολλές φορές φεύγει η ζωή και δεν έχουμε χαρεί την οικογένειά μας, τα παιδιά μας. Το θαύμα είναι γύρω μας, είναι παντού. Το θαύμα βρίσκεται στο απλό και το συντετριμμένο. Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος είναι αυτό που βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας».
Και συνέχισε ο π. Λίβυος: «Ο Χριστός έρχεται εκεί που δεν τον περιμένουμε, στη δουλεία μας, στο άγχος μας, στην καθημερινότητά μας. Η ζωή μας να είναι ευχαριστιακή. Η ζωή είναι ένα δώρο που καλούμαστε να το ζήσουμε και όχι να το ξεφορτωθούμε. Να λέμε δόξα σοι ο Θεός που έζησα και αυτή τη μέρα. Η ζωή δεν θέλει τόση ανάλυση και τόση σκέψη, είναι ένα μυστήριο που πρέπει να ζήσουμε και όχι ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε. Ο άνθρωπος θέλει όλα να τα γνωρίζει, δεν αφήνεται στην πρόνοια του Θεού. Ο άνθρωπος που ταξιδεύει και δεν φοβάται, έχει ανάγκη από ένα λιμάνι για να ανατροφοδοτηθεί για να συνεχίσει το ταξίδι του. Η Εκκλησία είναι αυτό το λιμάνι, είναι ένα δώρο στον άνθρωπο. Πρέπει να αναστοχάζομαι και μετά από χρόνια τι θα έκανα αν ξεκινούσα τώρα αυτό που ξεκίνησα κάποτε, όπως ο γάμος. Στον γάμο κανείς δεν είναι δεδομένος. Πρέπει να βάλω αρχές στη σχέση μου, να βάλω στόχους. Η αγάπη είναι κάτι που σε ψηλώνει, σε μεγαλώνει. Ο άνθρωπος του Θεού είναι ανοιχτός. Το ταξίδι είναι δώρο της ζωής. Πρέπει η οικογένεια να έχει αυτή την δημιουργικότητα. Πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε για τα παιδιά μας. Να είναι επιτυχημένα ή ευτυχισμένα; Διότι μπορεί μια αποτυχία να είναι και ευλογία στη ζωή τους, όπως και μια επιτυχία να τα οδηγήσει στη δυστυχία. Το θέμα είναι να μπορούμε να πάμε πιο πέρα από τα λάθη και τις αμαρτίες μας. Κάθε βράδυ να λέμε, σήμερα έζησα το δώρο της ζωής. Τι θα έκανα αν ξαναζούσα τη ζωή μου από την αρχή; Να σκεφτούμε τι διαφορετικό θα έκανα στο σπίτι, στην γυναίκα μου, στον άντρα μου, στα παιδιά μου. Να μην λείπουμε από τη ζωή μας, από την σχέση μας με τους άλλους. Να προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε την αυθεντικότητα, το χάρισμα και τις ευλογίες που μας χάρισε ο Θεός μέσα στην καθημερινότητά μας, με τα λάθη μας, με τη μετάνοιά μας και να δούμε ότι η ζωή, αυτό που ζούμε, είναι αρκετό για να είμαστε ευτυχισμένοι για να νοιώσουμε την παρουσία του Θεού. Αυτό το έχουμε στα χέρια μας μέσα , αρκεί να το δούμε να το ανακαλύψουμε και να το αναδείξουμε».
Η εκδήλωση έκλεισε με εποικοδομητικό διάλογο και απαντήσεις από τον ομιλητή σε ερωτήματα που τέθηκαν από τους συμμετέχοντες, ενώ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος σημείωσε με ικανοποίηση τόσο την μεγάλη συμμετοχή, όσο και την εξαιρετική ομιλία του π. Χαράλαμπου, ευχαριστώντας και συγχαίροντας γι’ αυτό.
Η επόμενη συνάντηση της Σχολής γονέων θα πραγματοποιηθεί δια ζώσης, στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως την Κυριακή 23 Μαρτίου 2025 με ομιλητή τον ψυχολόγο Ελευθέριο Ελευθεριάδη
Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2025
Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΤΗΡΩΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ
Ιερά πανήγυρις τελέστηκε στην Μονή των Αγίων Θεοδώρου του Τήρωνος και Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου στην περιοχή Στρατιάς της Κέρκυρας, με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Θεοδώρου. Το πρωί της αγιωνύμου ημέρας, Δευτέρας 17 Φεβρουαρίου 2025, στην Ιερά Μονή λειτούργησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, με τη συλλειτουργία του καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Αρχιμ. Χριστοδούλου Τριαντάφυλλου, του ηγουμενοσύμβουλου Αρχιμ. Ανδρέα Γκιόκα και άλλων κληρικών. Στην θεία λειτουργία συμμετείχαν πολλοί πιστοί και αντιπροσωπείες μαθητών και μαθητριών από τα παρακείμενα σχολεία, το 7ο Γυμνάσιο Κέρκυρας, με επικεφαλής τον διευθυντή του π. Θεμιστοκλή Μουρτζανό, και το 14ο Δημοτικό, με επικεφαλής τη διευθύντριά του κ. Καλίνα Παππά. Έψαλλε βυζαντινός χορός, με επικεφαλής τον πρωτοψάλτη Σπυρίδωνα Βασιλειάδη και με τη συνοδεία των ψαλτών Απόστολου Βαλσαμά, Ιωάννη Αμπελά και του π. Ιουστίνου Κωνσταντά.
Απευθυνόμενος προς τα παιδιά και τους πιστούς ο κ. Νεκτάριος τόνισε ότι ζούμε σε μία εποχή στην οποία η εντολή του Χριστού να αγαπάμε τον Θεό και τους ανθρώπους δεν αγγίζει τους πολλούς ανθρώπους, ενώ ο λόγος του Κυρίου ότι ο κόσμος θα μισήσει τους χριστιανούς ισχύει και στον καιρό μας, διότι οι άνθρωποι παραπαίουν στο σκοτάδι της αμαρτίας, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να δεχτούν την αλήθεια. Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από το μίσος. Οι άνθρωποι μισούν το καλό, μισούν εκείνους που παλεύουν για την αλήθεια, και έχουν μεταφέρει και το μίσος στις σχέσεις μεταξύ τους, όταν ο ένας δεν κάνει το θέλημα του άλλου. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο ο άγιος μάρτυς Θεόδωρος ο Τήρων μαρτύρησε. H εξουσία της εποχής δεν δεχόταν την αγάπη για τον Χριστό, με αποτέλεσμα να επιβάλει το μαρτύριο σε εκείνον, ο οποίος στο στράτευμα που υπηρετούσε έβαζε την πίστη ψηλά και έδειχνε αγάπη στον πλησίον. Όμως η Εκκλησία εξακολουθεί να τον προβάλλει ως πρότυπο και τελεί την θεία λειτουργία στη μνήμη του, όπως έκανε εξαρχής τελώντας τη λειτουργία στους τάφους των μαρτύρων, δείχνοντάς μας ότι ο θάνατος για τον Χριστό γίνεται ζωή.
Ο κ. Νεκτάριος εξέφρασε τη χαρά του για την συμμετοχή των παιδιών στη θεία λειτουργία. Τόνισε ότι το σχολείο σήμερα, εφόσον κρατήσει χάρις στη βοήθεια των εκπαιδευτικών, τις αρχές της; πίστης, της παράδοσης, της ιστορίας, της γλώσσας μας θα γίνει αφορμή ώστε η νέα γενιά να έχει ταυτότητα και να αντέξει στο σκοτάδι που οι ισχυροί επιβάλλουν, στον πόλεμο, την κακία, τον θάνατο, το μίσος. Οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές, με τη βοήθεια της Εκκλησίας, μπορούν να κρατήσουν την ελληνικότητα και τον πατριωτισμό. Αυτή είναι και η δική του αγωνία και η δική του χαρά, ταυτόχρονα.
Στο τέλος της λειτουργίας διαβάστηκε το παραδοσιακό κόλλυβο προς τιμήν του Αγίου Θεοδώρου, ενώ ο κ. Νεκτάριος εξέφρασε την ικανοποίηση και τη χαρά για το έργο που επιτελεί ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής και ιεροκήρυκας του Ιερού Προσκυνήματος του Αγίου Σπυρίδωνος Αρχιμ. Χριστόδουλος, ο οποίος αγωνίζεται ώστε το μοναστήρι να γίνει φάρος πνευματικός.