“Χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν” (Β’ Κορ. 11,28).
“Εκτός των άλλων, η επίβλεψή μου η καθημερινή ήταν η μέριμνα για όλες τις εκκλησίες”.
Η εορτή των Πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου θέτει ένα πολύ δυνατό ερώτημα στην εποχή του ατομοκεντρισμού, στην εποχή στην οποία αυτός που θέλει να είναι πιστός χριστιανός θέτει ως προτεραιότητα την ατομική του σωτηρία, είναι έτοιμος να κατακρίνει τους άλλους, τους εντός και τους εκτός της Εκκλησίας, χωρίς πάντοτε να αισθάνεται τη σημασία τού να είναι μέλος μιας εκκλησιαστικής κοινότητας, καθώς έχει εκχωρήσει αυτή την προϋπόθεση στο Διαδίκτυο, από όπου σχεδόν αποκλειστικά πληροφορείται, διαμορφώνει γνώμη και θεωρεί βεβαιότητες αυτά που του λένε οι συνήθως διάττοντες αστέρες του.
Το ερώτημα αυτό είναι το αν ο χριστιανός υπάρχει για τον εαυτό του ή καλείται να είναι μέλος του σώματος του Χριστού που υπάρχει για όλη την ανθρωπότητα, αν ο χριστιανός είναι άνθρωπος παγκόσμιος, οικουμενικός, ή άνθρωπος της ατομικής του αλήθειας και βεβαιότητας. Αν σκεφτούμε την απλότητα που χαρακτηρίζει πολλούς από τους πιστούς, το ακατήχητό τους, αλλά και την έγνοια για την ατομική και οικογενειακή επιβίωση, το ερώτημα μοιάζει ακατανόητο. Ας σωθώ εγώ και το τι θα γίνει για τους πολλούς, ας το απαντήσουν αυτοί που είναι προεστώτες ή, τελικά, ο ίδιος ο Θεός. Μοιάζει εύλογη η απάντηση αυτή. Τότε όμως γιατί οι χριστιανοί ασχολούμαστε με τον κόσμο και βλέπουμε παντού εχθρούς της πίστης, φοβόμαστε, επιτιθέμεθα, αγωνιούμε, συνήθως για τον εαυτό μας αν αντέξει, επικρίνουμε, κάποτε σφοδρά; Στην πραγματικότητα η σωτηρία του κάθε ανθρώπου, το να γνωρίσει ο κάθε άνθρωπος τον Χριστό και την αλήθεια είναι το χρέος μας.
Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος, γράφοντας την δεύτερη επιστολή του προς του Κορινθίους, περιγράφει τον εαυτό του ως “την μέριμνα πασών των Εκκλησιών”. Νοιάζεται, φροντίζει για όλες τις τοπικές Εκκλησίες, για όλους τους χριστιανούς. Το κήρυγμά του δεν είναι τοπικό, αλλά οικουμενικό. Η έγνοια του είναι για όλους, για εκείνους που προβληματίζονται, για εκείνους που ρωτούν, για εκείνους που αμφισβητούν, για εκείνους που θέλουν να προχωρήσουν στη σχέση με τον Χριστό.
Αυτός είναι ο δρόμος του αληθινού χριστιανού, δρόμος αποστολικός και ιεραποστολικός. Αγαπη, μοιράζεται, νοιάζεται με κριτήριο όχι την ατομική του σωτηρία, αλλά τη σχέση του με το σώμα του Χριστού, την Εκκλησία σύμπασα. Και η Εκκλησία βρίσκεται στα πρόσωπα εκείνων με τους οποίους συνυπάρχει, αλλά και με εκείνους στους οποίους μπορεί να απευθυνθεί. Το ερώτημα είναι Ποιος είναι ο Χριστός στον Οποίο πιστεύουμε και Ποιον Χριστό δείχνουμε: τον Χριστό του φόβου ή της αγάπης; Τον Χριστό τού εγώ ή τού εμείς; Τον Χριστό της ανάστασης και της αλήθειας ή τον Χριστό της ηθικολογίας και της καλής συμπεριφοράς; Τον Χριστό της Εκκλησίας ή τον ατομικό μας Θεό; Τον Χριστό που ενώνει ή τον Χριστό της αυτάρκειας; Τον Χριστό που πλησιάζει ή τον Χριστό που απομακρύνει για να μη μιανθούμε και κινδυνέψουμε δήθεν να χάσουμε τη σωτηρία μας;
Τον Χριστό της πίστης μας καλούμαστε να ζούμε και να μοιραζόμαστε με την έγνοια της αγάπης που είναι για όλους. Αυτή την αγάπη που μας λείπει από τη ζωή, διότι η αγάπη είναι άνοιγμα και όχι κλείσιμο στον εαυτό μας, στα δεδομένα μας, στα όσα έχουμε. Αυτή η αγάπη ας γίνει μέριμνα για τους πάντες, προσευχή για τους πάντες, συνάντηση με τους πάντες στη θεία λειτουργία, στη ζωή, στην Εκκλησία. Για να είναι οι πρωτοκορυφαίοι απόστολοι στήριγμα αληθινό και στη δική μας πορεία!
Χρόνια πολλά!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
29 Ιουνίου 2025
Πέτρου και Παύλου των πρωτοκορυφαίων αποστόλων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου