Κήρυγμα στην Κυριακή Ε΄ Λουκά
Κατά Λουκάν 16, 19-31 – «Ὁ πλούσιος καὶ ὁ Λάζαρος»
Η σημερινή περικοπή μάς παρουσιάζει δύο πρόσωπα που μοιάζουν τόσο διαφορετικά, όσο η γη από τον ουρανό:
Έναν πλούσιο που ζούσε μέσα στην πολυτέλεια, «ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον», και κάθε μέρα ευφραινόταν λαμπρά· κι έναν φτωχό, τον Λάζαρο, που «ἐπεθύμει χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων» που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου.
Ο πλούσιος είχε τα πάντα, εκτός από καρδιά.
Ο Λάζαρος δεν είχε τίποτα, εκτός από πίστη.
Κι όμως, όταν και οι δύο πέθαναν, οι ρόλοι αντιστράφηκαν:
ο Λάζαρος βρέθηκε «ἐν τοῖς κόλποις Ἀβραάμ», ενώ ο πλούσιος «ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμούς» ζητούσε μια σταγόνα νερό για να δροσιστεί.
Δεν καταδικάζει ο Χριστός τον πλούτο, αλλά τη σκληρότητα.
Δεν σώζει τον φτωχό η φτώχεια του, αλλά η υπομονή και η πίστη του.
Το κρίσιμο σημείο είναι ότι ο πλούσιος είδε τον Λάζαρο κάθε μέρα και τον προσπέρασε.
Ο Θεός δεν τον κατηγορεί γιατί είχε, αλλά γιατί δεν μοιράστηκε.
Η παραβολή αυτή μάς αποκαλύπτει κάτι φοβερά σημαντικό:
πως μετά τον θάνατο υπάρχει δικαιοσύνη.
Όσα στη ζωή φαίνονται άνισα, εκεί εξισώνονται.
Ο άνθρωπος δεν σώζεται ούτε καταδικάζεται από τα εξωτερικά του, αλλά από το τι έκανε με όσα του εμπιστεύθηκε ο Θεός.
Σήμερα ο Χριστός μας καλεί να δούμε γύρω μας τους «Λαζάρους» της εποχής μας:
τους φτωχούς, τους ασθενείς, τους μοναχικούς, όσους πεινούν όχι μόνο για ψωμί, αλλά για αγάπη.
Αν θέλουμε να είμαστε «πλούσιοι ενώπιον Θεού», πρέπει να κάνουμε την καρδιά μας αποθήκη ελέους, όχι υλικών αγαθών.
Και όταν θα σταθούμε μπροστά στον Κύριο, τότε δεν θα μετρηθεί τι αποκτήσαμε, αλλά πόσο αγαπήσαμε.
Ας παρακαλέσουμε τον Θεό να μας δώσει μάτια ανοιχτά να δούμε τον συνάνθρωπο, καρδιά ζεστή να μοιραστούμε, και πίστη ζωντανή, ώστε να ζήσουμε αιώνια με τον Χριστό — εκεί όπου ο Λάζαρος αναπαύεται, και όπου «πόνος καὶ λύπη καὶ στεναγμὸς οὐκ ἔστιν ἔτι».
π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΣΚΙΝΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου