ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΪΩΝ

 

«Μεγάλος είσαι. Κι αν περιμένεις,

γύρω ο λαός σου γνωρίζοντάς σε,

βάγια να στρώνει για να διαβαίνεις,

παιδί που θα’ σαι!

Μεγάλος είσαι. Κι αν το πιστεύεις,

το μίσος που έρπει γυρεύοντάς σε,

πως δε θεριεύει κι όσο θεριεύεις,

παιδί που θα ‘σαι.

Μεγάλος είσαι. Και θα πεθάνεις.

Και θα σε θάψουν. Και θα σου φτύνει

κι ο τιποτένιος κι ο μπεχλιβάνης

την τρανοσύνη»

(«Παθητικά κρυφομιλήματα- 8»)

 

 

Να βλέπαμε την καρδιά του Θεού, που είναι παιδική. Να βλέπαμε τον νου του Θεού που είναι αγάπη. Να βλέπαμε τον χρόνο του Θεού, που δεν έχει τέλος. Να ξέραμε Ποιον δοξάζουμε και θα αφήναμε τα τι. Μα εμείς βλέπουμε το παν με τα δικά μας και μέσα από τα δικά μας. Το παιδί είναι παιδί, δεν ξέρει την αλήθεια. Ο νους πρέπει να γεννά ιδέες, δεν μπορεί να αγαπά. Ο χρόνος είναι ο εχθρός, πρέπει να προλάβουμε να τον ζήσουμε, γιατί μετά το τίποτα. Και φτύνουμε Αυτόν που εισέρχεται με τη ματιά του παιδιού, με την καρδιά του ερωτευμένου, με την ζωή δεν πεθαίνει. Ας γελάμε. Της αγάπης Του ουκ έσται τέλος.  

 

π. Θ.

25 Απριλίου 2021

Των Βαγιώνε

 

 

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 2

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

 

«Κι εγώ ήμουν ο παράξενος, ο λαλητής, ο πλάνος

και σαν εμέ, κανείς.

Για τούτους ήμουν ο τρελός, για κείνους ο ζητιάνος,

για σας ο αδικητής»

(«Το τραγούδι του τρελού»)

 

Τι θέλουμε οι άνθρωποι από τον Θεό; Το « Ναι» σε  όλα. Πώς βλέπουμε τον Θεό; Ανάλογα με την απάντηση. Μα όταν χτυπά την πόρτα μας το βλέμμα Του δεν έχουμε να Του δώσουμε. Είναι παραξενιά να ζητά αγάπη. Βαρεθήκαμε τα λόγια που μας ζητούν να σκάψουμε μέσα μας. Είναι πλάνος Αυτός που μας δείχνει αγκάθια, πληγές, σταυρούς. Εμείς θέλουμε να μας τα δίνει όλα και να μας αφήνει ήσυχους. Δεν θα Τον ακολουθήσουμε στην τρέλα Του. Ποιος Του ζήτησε να μας αγαπά;

  

π. Θ.

26 Απριλίου 2021

Μεγάλη Δευτέρα

 

 

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 3 - ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

 

«Από τα ξένα μάτια πάντα αποσκεπάζουμε

τον πιο δικό μας καημό, την πιο ιερή φροντίδα.

Φυλάμε στα σκοτάδια κάποιο μπάλσαμο

που το πειράζει και η δειλότερη αχτίδα.

Και κάποτε φυτρώνει  μέσ’ στα σπλάχνα μας

κι αναταράζει κάποτε το λογισμό μας

κάτι θλιμμένο τόσο ή τόσο φοβερό,

που το κρατάμε μυστικό κι από το ίδιο το εγώ μας!»  

(«Η ασάλευτη ζωή- 71»)

 

Επίδειξη η ζωή μας. Όψη, λόγος, ικανότητες, κάποτε και αμαρτίες. Πρέπει να μας δούνε. Μα το αληθινό χάρισμα είναι να νιώθεις την καρδιά σου. Να ψάχνεις ό,τι σου δίνει όντως ζωή. Κι αν το έχεις, είναι παρηγοριά που δεν θέλεις να την μοιραστείς, γιατί φοβάσαι μην την χάσεις. Μα αν δεν μπορείς να μοιραστείς τη αλήθεια σου, αυτό σημαίνει ότι είναι καλά κρυμμένη κι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Την φοβάσαι. Μα σαν ανήκεις στην μικρά ζύμη, στα σάτα αλεύρου τρία, σαν αφεθείς σ΄ Αυτόν που είναι το μυστικό της κάθε εικόνας Του, τότε έπαψες να φοβάσαι. Και τα χαρίσματά σου γίνανε αγάπη.

 

π. Θ.

27 Απριλίου 2021

Μεγάλη Τρίτη

 

 

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 4 - ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

 

«Όσο να σε λυπηθεί

της αγάπης ο Θεός,

και να ξημερώσει μιαν αυγή,

και να σε καλέσει ο λυτρωμός,

ω Ψυχή παραδομένη από το κρίμα!

Και θ’  ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,

θα γδυθείς της αμαρτίας το ντύμα,

και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή

θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,

σαν τον κόρφο τον γυναίκειο, σαν το κύμα,

και μην έχοντας πιο κάτου άλλο και

να κατρακυλήσεις πιο βαθιά

στου Κακού τη σκάλα,-

για τ’  ανέβασμα ξανά που σε καλεί

θα αιστανθείς, να σου φυτρώσουν, ω χαρά!

τα φτερά,

τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!

(«Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου- Λόγος Η’ Προφητικός»)

 

Τι είναι κακό; Μια σύμβαση; Μια υποταγή σε κάποια αυθεντία άλλης ζωής; Μια φωνή εντός μας; Ένα πνεύμα που μας σπρώχνει; Ή η άρνηση της αγάπης;

Και ταξιδεύει η ψυχή μας στην ανάγκη παραδομένη. Φορτώσαμε τον μέσα κόσμο μας με τα βάρη της. Κάναμε την ζωή κανόνες, επανάσταση ενάντια στην ενοχή. Και τις νύχτες βουτάμε στην αγρύπνια. Στον φόβο του ανικανοποίητου. Στην προσμονή ότι όλα είναι θάνατος και πρέπει να προλάβουμε. Πρέπει να κατεβούμε στον Άδη του να μην μας αγαπά κανείς. Στον Άδη του να αγαπάμε μόνο τον εαυτό μας. Του να είναι τα πάντα ένα παράπονο για όσα δεν γίνονται κατά το θέλημά μας. Κι η μάχη στο σώμα. Σ’  αυτό που κάνει την ανάγκη να ξεγελιέται. Κι εκεί, στο άχθος του κρίματος,  η φωνή Του κλήση: «Αγάπησες;». Μια στάλα μύρο μετάνοιας και τα φτερά και πάλι στους ώμους. Ακολουθώντας Τον.     

 

π. Θ.

28 Απριλίου 2021

Μεγάλη Τετάρτη

 

 

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 5 - ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

 

  «Σιγοδέονται κάποιοι σαν ιερουργοί

κι ενώ κάτου από τα πόδια τους τραντάζει

κι ενώ σειέται και χαλιέται γύρω η γη,

τίποτε, θαρρείς, δεν τους ταράζει.

Σα νακολουθάνε μυστική

μ’  ένα Κύριο αφανέρωτο ομιλία

γυρτοί ασάλευτοι και σαν εκστατικοί

στα λειτουργικά τους τα βιβλία.

Στου βωμού τη θεία φωτιά θα πάει ξανά,

όπου η Πίστη, η Τέχνη, ο Λόγος, η Σοφία.

Στα παντοτινά, Ωσαννά!

Στα λειτουργικά βιβλία.

Και στα μάτια τους κι ας φαίνονται δεμένα

σαν αδάκριστα με μια υπερκόσμια φέξη,

είναι από το δάκριο θολωμένα

το πικρότερο, που δεν μπορεί να τρέξει»  

(«Λειτουργία»)

 

Στην μυστική ομιλία με τον αφανέρωτο στα μάτια Κύριο, η αλήθεια. Σε κείνο το γλυκόπικρο δάκρυ, γι’  αυτό που μας δόθηκε κι αυτό που δεν είμαστε, η αλήθεια. Στον χρόνο που κυλά χωρίς χωρίς να του πρέπουνε αποδείξεις του χειροπιαστού, μόνο το άφημα της καρδιάς, η αλήθεια. Σε όσους ζούνε, πέφτοντας στο στήθος όπως το παιδί στον πατέρα, την Πίστη, την Τέχνη, τον Λόγο, την Σοφία, η αλήθεια. Ας πορεύεται ο κόσμος χωρίς να μας λογαριάζει. Μας αρκεί το Μνήσθητι του Δείπνου.  

 

π. Θ.

29 Απριλίου 2021

Μεγάλη Πέμπτη

 

 

 

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 6 - ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

 

«Αυτιάζομαι κι ακούω πίσω από τον τοίχο,

(τοίχος για σε δεν είναι),

κάτι απ’  τον ίσκιο πιο θαμπό και πιο λιγνό απ’ τον ήχο,

και πίσω από τον τοίχο φως, και τ’  άλλου κόσμου μέρα,

κι άυλα φτερά αιθερόλαμνα αιστάνομ’ εκεί πέρα,

και μου το λέει το πρόσωπό σου

πώχει μαγνάδι του έναν ύπνο εκστατικό...

σα νάνοιξαν αγνάντια σου όλ’  οι τάφοι

όλα τα μυστικά τους να σου εμπιστευτούν...

Κι ακούω το αίμα μου ν’ αλλάζει μέσα μου

την πορφυρή του βρύση,

κι ακούω το αίμα μου που γίνεται

θυμίαμα για να σε θυμιατίσει»

(«Σίβυλλα 1902»)

 

Αυτό που φαίνεται είναι η ήττα ενός ανθρώπου που μίλησε, έδειξε, έζησε την αγάπη. Αυτό που φαίνεται είναι η νίκη ενός κόσμου που υποτάσσει στα θέλω του και τον Θεό. Αυτό που φαίνεται είναι η κραυγή του κακού: «απόδειξέ μας...»

Αυτό που δεν φαίνεται είναι ο μυστικός λόγος ότι η αλήθεια θέλει αίμα. Ότι ζωή είναι η εμπιστοσύνη, ακόμη και στον θάνατο. Ότι μόνο αν αλλάξουμε το μέσα μας, μόνο αν ακούσουμε το αίμα που ρέει από την καρδιά, είδαμε πιο πέρα από το προφανές. Μόνο αν το αίμα μας ενωθεί με το δικό Του, θυμιατίζουμε αληθινά τον Θεό που έγινε άνθρωπος και μας καλεί στον δρόμο Του.

   

π. Θ.

30 Απριλίου 2021

Μεγάλη Παρασκευή

 

 

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 7 – ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ

 

“Άφτιαχτο κι αστόλιστο

του Χάρου δε σε δίνω.

Στάσου με τ’ ανθόνερο

την όψη σου να πλύνω.

Το στερνό το χτένισμα

με τα χρυσά τα χτένια

πάρτε απ’  τη μανούλα σας,

μαλλάκια μεταξένια,

μήπως και του Χάροντα,

καθώς θα σε κοιτάξεις,

του φανείς αχάιδευτο

και σε παραπετάξει!

(« Ο Τάφος»)

 

 Μοίρα μας ο θάνατος. Κι όσο κι αν πονάμε, πώς να του ξεφύγουμε. Μα πιο δύσκολος είναι ο θάνατος όταν άγουρα, παράταιρα, χωρίς να πρέπει, έρχεται. Και πονάνε όσοι αγαπάνε. Από τα σπλάχνα βγαίνει το «γιατί;». Μόνο εκείνη που ήξερε Ποιος ήταν ο Υιός της δεν αναρωτήθηκε. Αλλά δεν μπορούσε να μην κλάψει, να μη λυγίσει, να μη νιώσει το μαχαίρι στα σπλάχνα. Γι’  αυτό και νιώθει κάθε πόνο θανάτου. Κι όπως εκείνη έμεινε δίπλα Το μέχρι το τέλος, έτσι δίπλα μένει σε όποιον ζητά απ’  αυτή παρηγοριά στο δάκρυ του. Κι όπως εκείνη έκανε υπομονή, προσδοκώντας το χάραμα της Κυριακής, αυτό δίνει και σε μας. Να νιώσουμε ότι μοίρα μας είναι όχι ο θάνατος, αλλά η ανάσταση!

 

π. Θ.

1^η Μαΐου 2021

Μέγα Σάββατο

 

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ 8 –  ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

 

«Α! τα σημάδια που Σου αφήσαν

τα καρφιά

στην άχραντή σου με γυρίσαν ομορφιά.

Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!

Φως! Πονώ.

Στα τετραπέρατα του κόσμου

να γενώ

προσκυνητής και δοξαστής Σου

μια φορά

δος, για τ’  Αγίου Σου παραδείσου

τη χαρά»

(«Θωμάς»)

 

Εσύ Ανέστης! Εγώ;

Μια νύχτα κρατώ το Φως Σου, μα τ’  αφήνω να σβήσει στους λογισμούς του κόσμου μου. Κρατώ την λαχτάρα να βαδίσω μαζί Σου στους Εμμαούς, φεύγοντας σταδίους εξήκοντα από μέριμνες, ιδέες, σκέψεις, εικόνες, ακόμη κι ανθρώπους, μόνο να μου εξηγείς τα εν τη οδώ, μα είναι τόσο άκαυτη και άκλαυτη η καρδιά μου που ενώ μου μιλάς, δεν σε βλέπω. Και στην απιστία μου ζητώ να ψαύσω τα καρφιά Σου, την πλευρά Σου, τους πόνους Σου για μένα, μα δεν σε βλέπω στα μάτια του διπλανού, στον πόνο του, στην καρδιά που χρειάζεται αγάπη και αποστρέφω το πρόσωπό μου. Εσύ όμως Ανέστης. Κι επιμένεις να με καλείς προσκυνητή Σου. Μου δίνεις τον χρόνο μου, όπως σ’  όλους τους ανθρώπους. Μου λες να μη μένω σε ό,τι ζω, όχι γιατί δεν μπορείς να το γιατρέψεις, αλλά γιατί δεν ήρθε η ώρα. Να σε αφήσω να με φωτίσεις και θ’ αλλάξουν όλα. Κάτι με σπρώχνει να πέσω στα πόδια Σου και κάτι με κρατά. Δος μου να πω το ΝΑΙ, βοήθα με να Σε κρατήσω!

 

π. Θ.

2 Μαΐου 2021

Κυριακή του Πάσχα

 

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ  9 –  ΝΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

 

«Οίος πέπνυται! Δυό λόγια, και είναι σα χρησμός

απ’  των Ομήρων το απολλώνιο το μαντείο,

το καίει το στόμα μου ο χρησμός, πύρωμα θείο,

κάθε που αγνάντια μου σε φέρνει ο λογισμός.

Τη ράισε και τη γη μας ο κοσμοσεισμός

του Χάρου και η ψυχή μας κρύωσ’  από το κρύο,

και ορθός αντάρτης και θυμός και λυτρωμός

ρίζωμα στάθηκες. Θνητός εσύ; Στοιχείο.

Μια βραδιά σ’  ένα σπίτι εμπρός μου σε είχε φέρει

και, ω Κυβερνήτη, σου το φίλησα το χέρι,

ποιητής, προφήτης κι όσο εμπρός σου ταπεινός.

Γαλήνη ήταν η πλάση και οι καρδιές αγάπη...

Μα να μαυρίζει άρχιζε κάτι σα δρολάπι,

κι Εσύ να φέγγεις μέσα σε ίσκιους ζωντανός...

Συμπόνια, πίστη, να οι Πηγές. Ποτίσου,

κι όλα είν’ αλήθειες κι όλα είν’ αδερφοί σου»

(«Τα δεκατετράστιχα 42 και 102)

 

Το ταξίδι του Άδη τέλειωσε. Ζωντανός, να φέγγει στους ίσκιους των ψυχών, αλλά και έτοιμος να Τον ψηλαφήσουμε, να Του φιλήσουμε τα χέρια και τα πόδια, την πλευρά που μάτωσαν για μας. Γαλήνη η πλάση μετά τον σεισμό. Οι καρδιές αγάπη το νόημα. Και μέσα από την συμπόνια και την πίστη ένα ξεκίνημα νέο για όλους. Η φωνή Του ηχεί:  σήμερον μετ’  εμού έσεσθε. Η οδός, η αλήθεια, η ζωή. Η πάντων ανάστασις.

 

π. Θ.

3 Μαΐου 2021

Νια Δευτέρα