ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΙΕΡΕΩΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

     Στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίων Πάντων παλαιάς πόλεως Κερκύρας τέλεσε την θεία λειτουργία το πρωί της Κυριακής 30 Ιουνίου 2024 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος.

Κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας ο κ. Νεκτάριος χειροτόνησε σε πρεσβύτερο τον διάκονο π. Ιωάννη Μουρίκη, έγγαμο, υποψήφιο διδάκτορα του τμήματος Πληροφορικής του Ιονίου Πανεπιστημίου, ο οποίος θα υπηρετήσει στις ενορίες Στρογγυλής και Μεσογγής.

Ο κ. Νεκτάριος επεσήμανε στην πατρική προσλαλιά του προς τον χειροτονούμενο ότι η Εκκλησία ακολουθεί τα παραδείγματα των δύο πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Ο μεν Πέτρος, όταν του ζητήθηκε από κάποιον άνθρωπο που ζητιάνευε λόγω σωματικής αναπηρίας, του είπε: «αργύριον και χρυσίον δεν έχω να σου δώσω, αλλά σου δίνω τον Χριστό, διότι Αυτός είναι που έχω να σου προσφέρω». Αυτό κάνει ο κληρικός ανά τους αιώνες. Δίδει τον Χριστό στους ανθρώπους, όποια κι αν είναι η εποχή, όσες δυσκολίες κι αν υπάρχουν. Ανάλογη ήταν η απάντηση του Χριστού στον απόστολο Παύλο, όταν πέρασε μία μεγάλη δοκιμασία με την υγεία του και ζήτησε από τον Θεό να άρει την ασθένεια και ο Κύριος του απάντησε ότι «σου αρκεί η χάρις μου, διότι η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται». Αυτή η χάρις του θεού είναι η μεγίστη δωρεά που και πάλι οι ιερείς, διά των μυστηρίων της Εκκλησίας, προσφέρουν στον λαό. Ο ιερέας καλείται να λειτουργήσει με την σαγήνη της πίστεως και της χάριτος και αυτό είναι μια συνεχής Πεντηκοστή.

Ο κ. Νεκτάριος παρατήρησε με νόημα ότι σήμερα οι άνθρωποι είναι δύσκολο να δεχτούν την αλήθεια, διότι ο Ίδιος ο Χριστός είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Είναι στερημένοι οι άνθρωποι της χάριτος του Θεού. Ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, στην οποία έχουν αλλάξει τα ιδανικά και οι αξίες. Σήμερα οι άνθρωποι πορευόμαστε ξεχωρισμένοι, εξ αιτίας του πειρασμού, του συμφέροντος, του ατομοκεντρισμού, έχουμε γίνει σκληροκάρδιοι. Ο ιερέας καλείται να αγωνιστεί γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι δεν θα αναγνωρίσουν την αξία και τον λόγο της αληθείας. Αυτό όμως δεν πρέπει να τον κάμπτει, αλλά να του δίδει υπομονή και ταπείνωση. Η αγάπη είναι το μεγαλύτερο όπλο, διότι μπορεί να κάνει τον ιερέα να κερδίσει και τον πιο σκληροκάρδιο άνθρωπο. « Αντί για την εξουσία, να προτιμούμε να νικούμε με την ταπεινή αγάπη», όπως λέει κάποιος σπουδαίος λόγιος. Μαζί με την πρεσβυτέρα του καλείται ο νέος κληρικός να φέρουν αυτό το μήνυμα στους ανθρώπους, χωρίς φόβο. Οι άγιοι δείχνουν ότι «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν της Εκκλησίας».

Στην προσφώνησή του ο χειροτονούμενος εξέφρασε την δοξολογία του προς τον Θεό, διότι αξιώνεται τέτοιας τιμής, επεσήμανε ότι ήταν το παιδικό του όνειρο και ο βαθύτατος πόθος του να γίνει κληρικός και ζήτησε από τον Σεβασμιώτατο, τους συλλειτουργούς του και τον λαό του Θεού να προσεύχονται κι αυτοί με τη σειρά τους, ώστε να αγαπήσει τον Θεό και τον λαό του Θεού, να μπορέσει να πλησιάσει τους ανθρώπους κι εκείνοι, όσοι αισθάνονται ότι η Εκκλησία έχει κάτι να τους πει, να είναι μαζί του σ’ αυτήν την πορεία. Αλλά και όσοι αμφισβητούν, αδιαφορούν ή και εχθρεύονται, να του δώσει ο Θεός δύναμη διά της προσευχής και της αγάπης να παλέψει, ώστε να δούνε ότι η πίστη μας είναι ζωντανή και σώζει. Είναι σταυρός αυτός ο δρόμος. Μαζί με τον Σταυρό, ο Χριστός μας δίνει και την Ανάσταση. Ευχαρίστησε, με ιδιαιτέρα συγκίνηση και ευγνωμονούσα καρδία τον κ. Νεκτάριο για την πατρική του αγάπη και την μεγάλη στήριξη, όπως επίσης και τον πνευματικό του πατέρα π. Θεμιστοκλή Μουρτζανό, την πρεσβυτέρα του Αλεξάνδρα, καθώς και την ενορία των Αγίων Πάντων στην οποία διακόνησε επί 5 μήνες.

Ο κ. Νεκτάριος, στο πέρας της θείας λειτουργίας, εξέφρασε τη χαρά του για την μεγάλη συμμετοχή του λαού του Θεού στην θεία λειτουργία και στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας, δοξάζοντας τον Θεό που δείχνει ότι νέοι, οικογένειες, μορφωμένοι, αλλά και απλοί και καθημερινοί άνθρωποι συνεχίζουν να δίνουν την μαρτυρία της πίστης στους καιρούς μας.

Στην θεία λειτουργία παραβρέθηκαν, μεταξύ άλλων, ο νέος Υφυπουργός Ναυτιλίας κ. Στέφανος Γκίκας, ο Δήμαρχος Βόρειας Κέρκυρας κ. Γιώργος Μαχειμάρης και ο δημοτικός Σύμβουλος κ. Δημήτριος Μεταλληνός.

Η εορτή του Αγίου Αποστόλου Γαΐου στους Παξούς

         Με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε η εορτή των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλου Πέτρου και Παύλου, αλλά και των Αγίων Αποστόλων Γαΐου και Κρίσπου στην νήσο των Παξών. Η χώρα του νησιού των Παξών είναι αφιερωμένη στο όνομα του Αγίου Γαΐου, όπου κατά την παράδοση απεστάλη από τον Απόστολο Παύλο για να κηρύξει το Ευαγγέλιον στους Παξούς.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας και Παξών, κ. Νεκτάριος, λειτούργησε και ομίλησε στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Αποστόλων στη χώρα των Παξών. Παρόντες στο πολυπληθές εκκλησίασμα ήταν και ο Δήμαρχος των Παξών, καθώς και οι άλλοι εκπρόσωποι των αυτοδιοικητικών και λοιπών υπηρεσιών και φορέων του νησιού. Στο κήρυγμά του, ο Σεβασμιώτατος περιέγραψε τις προσωπικότητες των δύο Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων. 

Ο μεν Πέτρος, δυναμικός στο κήρυγμά του, αλλά και στην πορεία των δώδεκα Αποστόλων, ήταν εκείνος ο οποίος στο τελευταίο δείπνο μετά του Διδασκάλου, αντέδρασε λέγοντας ότι κανείς δε θα τολμούσε να κάνει κακό στον Διδάσκαλο. Ο ίδιος ο Ιησούς του είπε, ότι «εν ταυτη τη νυκτι πριν αλεκτορα φωνησαι τρις απαρνηση με». Και όντως, ο Πέτρος τη νύκτα της δοκιμασίας του Κυρίου μας, μπροστά στο φόβο των κακούργων του συνεδρίου, απαρνήθηκε τρεις φορές το Χριστό λέγοντας το «ουκ οίδα τον άνθρωπον». Όμως, όταν θυμήθηκε το λόγο του Κυρίου και όταν κατενόησε την πτώση και την άρνησή του, μετανόησε και έκλαυσε πικρώς. Ωστόσο, ο Κύριός μας τρεις φορές τον προσκαλεί να διαβεβαιώσει την αγάπη που είχε εις εκείνον, λέγοντάς του «Πέτρε, φιλείς με;» και στη θετική απάντηση του Πέτρου, ο Κύριος του είπε «Ποίμενε τα πρόβατά μου, βόσκε τα αρνία μου». Ο Πέτρος όντως, μετά την Ανάσταση του Κυρίου μας, αναδεικνύεται σε έναν δυναμικό Απόστολο και κήρυκα του Ευαγγελίου. Είναι εκείνος ο οποίος, μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, εξήλθε του υπερώου και ομίλησε σε όλα εκείνα τα πλήθη τα οποία συγκεντρώθηκαν, καθώς άκουσαν και είδαν τα θαυμαστά και τα μεγαλεία του Θεού της καθόδου του Αγίου Πνεύματος στους αγίους μαθητάς και Αποστόλους. Μπορεί μεν, να ήσαν Παρθοι, Μήδοι, Σκύθες, Ιουδαίοι, Έλληνες και άλλες φυλές ανθρώπων που ο Πέτρος έλαβε την χάρη του να διδάσκει και να κηρύττει την Ανάσταση του Κυρίου μας, προσκαλώντας όλους του ανθρώπους στην αποδοχή και προσκύνηση του αναστημένου Χριστού και εκείνοι άκουγαν το κήρυγμα του Πέτρου «εις την ιδίαν διάλεκτον». Ο Πέτρος πορεύθηκε σε όλη την Παλαιστίνη κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο του Θεού, και κάνοντας θαυμαστά έργα στο όνομα του Κυρίου μας. Ανέστησε την Ταβιθά και άλλα θαυμαστα γεγονότα. Η παράδοσις θέλει τον Απόστολο Πέτρο θεμελιωτή της Εκκλησίας της Ρώμης και ότι η ζωή του όπως και η ζωή όλων των Αποστόλων είχε μαρτυρικό τέλος. 

Ο Απόστολος Παύλος, πρώην διώκτης του Χριστού, ο οποίος ήταν ζηλωτής των πατρικών του παραδόσεων, όπως δηλώνει ο ίδιος, είχε την ιδιαίτερη ευλογία να κληθεί από τον ίδιο τον Κύριο εκτιμώντας το αυθόρμητον του χαρακτήρος του και τον ζήλον τον οποίον είχε στην καρδιά του να τον ανεβάσει έως τρίτου ουρανού, να του αποκαλύψει τα μυστήρια της Βασιλείας, να ζήσει μεγάλα και θαυμαστά κατά την διήγησην του ιδίου και να αναλάβει ο ίδιος, έπειτα από την ανασυγκρότησιν της προσωπικότητός του εις την έρημον της Αραβίας, ένα μεγάλο ιεραποστολικό έργο με τις τέσσερις αποστολικές του περιοδείες, περιερχόμενος όλη την Ανατολή και την Ασίαν και την Ελλάδα και φθάνοντας στην Ιταλία, εκεί να μαρτυρήσει από τους ειδωλολάτρες και με το αίμα του το μαρτυρικό να γιγαντωθεί το δέντρον της Εκκλησίας. Ο Απόστολος Παύλος είναι ο πρώτος Απόστολος, ο οποίος πάτησε το πόδι του επί ευρωπαϊκού εδάφους, όταν ευρισκόμενος στην Τροία μέσα από ένα όραμα στο οποίο ο Θεός του απεκάλυψε το θέλημά του, να τον προσκαλεί ένας Μακεδόνας λέγοντάς του «διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν», φθάνει στους Φιλίππους όπου δημιουργεί την πρώτη αποστολική Εκκλησία, πορεύεται στη Θεσσαλονίκη και από εκεί στην Βέροια, Αθήνα και Κόρινθο όπου με πολλές δυσκολίες και αντιξοότητες, κατορθώνει τον τότε ειδωλολατρικό κόσμο να τον μεταπείσει και να τον στρέψει στον αληθινό Θεό. Ο Απόστολος Παύλος αναδεικνύεται ο πρώτος μετά τον Έναν. Η φροντίδα και η μέριμνά του για τις Εκκλησίες τις οποίες ίδρυσε, ήταν μεγάλη. Οι επιστολές οι οποίες απευθύνονται προς αυτές τις Εκκλησίες και τις οποίες έχουμε σήμερον, είναι μία σπουδαία παρακαταθήκη για όλους μας. 

Ο Άγιος Γάϊος και ο Άγιος Κρίσπος, τους οποίους τοπικά εορτάζουμε, και αυτοί είναι μαθητές του Απόστολου Παύλου, οι οποίοι αγωνίστηκαν αντιγράφοντας την αυταπάρνηση, την πίστη και τον ζήλον του Διδασκάλου τους, Απόστολο Παύλο.

Ο Σεβασμιώτατος χρωματίζοντας την εποχή της πνευματικής κάμψης και της πνευματικής ξηρασίας της ζωής μας, τόνισε ότι είναι επιτακτική η ανάγκη του επανευαγγελισμού μας, διότι εάν παραμείνουμε στην εποχή του υλισμού, στην εποχή της πληροφόρησης, στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, την εποχή της σαρκολατρείας και της ποικίλης αμαρτίας που επιμένουν τα σκοτεινά κέντρα της νέας τάξης πραγμάτων, για την δήθεν εξέλιξη και προόδου της ανθρωπότητας, τότε χωρίς το φως του Ευαγγελίου και της πίστεως, ο άνθρωπος μέσα σε αυτή τη σύγχρονη Βαβέλ, που ερμηνεύεται ως «σύγχυση», έχει φθάσει στα αδιέξοδα της ζωής του. Για αυτό, είναι επιτακτικός ο λόγος του Ευαγγελίου. Καταλήγοντας ο Σεβασμιώτατος, κάλεσε τους ανθρώπους να ζήσουμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο το «Τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;» και επιπλέον, σε όλες τις δοκιμασίες και τις αντιξοότητες της ζωής μας να έχουμε υπ’ όψιν μας την απάντηση του Θεού που έδωσε στον Απόστολο Παύλο, «Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου. Η γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Ο Θεός μας έχει χαριτώσει και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για το ότι Εκείνος μας υιοθέτησε, έπειτα από την πτώση και την φθοράν στην οποία υποπέσαμε και δια του βαπτίσματός μας, μας έχει δώσει χάριν και δύναμη πνευματική. Ας αρκεστούμε, ευχαριστώντας το Θεό στη ζωή μας.

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2024- ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ἑβρ. ια’ 33, ιβ’2)

 

     Ἀδελφοί, οἱ ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

 Ἀδελφοί, ὅλοι οἱ ἅγιοι μὲ τὴν πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, ἐπέβαλαν τὸ δίκαιο, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λεόντων· ἔσβησαν τὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὴ σφαγή, ἔγιναν ἀπὸ ἀδύνατοι ἰσχυροί, ἀναδείχτηκαν ἥρωες στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ ἐχθρικὰ στρατεύματα· γυναῖκες ξαναπῆραν πίσω στὴ ζωὴ τοὺς ἀνθρώπους τους, κι ἄλλοι βασανίστηκαν ὣς τὸν θάνατο, χωρὶς νὰ δεχτοῦν τὴν ἀπελευθέρωσή τους, γιατὶ πίστευαν ὅτι μποροῦσαν ν’ ἀναστηθοῦν σὲ μιὰ καλύτερη ζωή. ῎Αλλοι δοκίμασαν ἐξευτελισμοὺς καὶ μαστιγώσεις, ἀκόμη καὶ δεσμὰ καὶ φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν μὲ μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι μὲ προβιὲς καὶ κατσικίσια δέρματα, ἔζησαν μὲ στερήσεις, ὑπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις καὶ κακουχίες -ὁ κόσμος δὲν ἦταν ἄξιος νά ᾿χει τέτοιους ἀνθρώπους- πλανήθηκαν σὲ ἐρημιὲς καὶ βουνά, σὲ σπηλιὲς καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς. ῞Ολοι οἱ παραπάνω, παρὰ τὴν καλὴ μαρτυρία τῆς πίστης τους, δὲν πῆραν ὅ,τι τοὺς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Αὐτὸς εἶχε προβλέψει κάτι καλύτερο γιὰ μᾶς, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ φτάσουν ἐκεῖνοι στὴν τελειότητα χωρὶς ἐμᾶς. ῎Εχοντας, λοιπόν, γύρω μας μιὰ τόσο μεγάλη στρατιὰ μαρτύρων, ἂς τινάξουμε ἀπὸ πάνω μας κάθε φορτίο, καὶ τὴν ἁμαρτία ποὺ εὔκολα μᾶς ἐμπλέκει, κι ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸ ἀγώνισμα τοῦ δύσκολου δρόμου ποὺ ἔχουμε μπροστά μας. ῍Ας ἔχουμε τὰ μάτια μας προσηλωμένα στὸν ᾿Ιησοῦ, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν πίστη, τὴν ὁποία καὶ τελειοποιεῖ.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2024- ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ’ 27-30)

     Εἶπεν ὁ Κύριος· πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα 

Εἶπε ὁ Κύριος: «Καθέναν ποὺ θὰ μὲ ὁμολογήσῃ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιο. Ἐκεῖνον ὅμως ποὺ θὰ μὲ ἀρνηθῇ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀρνηθῶ καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιο. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ πατέρα ἢ μητέρα περισσότερο ἀπὸ ἐμέ, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ ἀγαπᾶ υἱό ἢ θυγατέρα περισσότερον ἀπὸ ἐμέ, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν παίρνει τὸν σταυρό του καὶ δὲν μὲ ἀκολουθεῖ δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος». Τότε ἔλαβε τὸν λόγο ὁ Πέτρος καὶ τοῦ εἶπε, «Νὰ, ἐμεῖς ποὺ ἀφήκαμε ὅλα καὶ σὲ ἀκολουθήσαμε· τὶ λοιπὸν θὰ ἀπολαύσουμε;». Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοὺς εἶπε, «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι σεῖς, οἱ ὁποῖοι μὲ ἀκολουθήσατε, ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ καθήσῃ στὸν θρόνο τῆς δόξης του στὴν Νέα Δημιουργία, θὰ καθήσετε καὶ σεῖς σὲ δώδεκα θρόνους, γιὰ νὰ κρίνετε τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ καθένας ποὺ ἀφῆκε σπίτια ἢ ἀδελφούς ἢ ἀδελφές ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ παιδιά ἢ χωράφια γιὰ τὸ ὄνομά μου, θὰ πάρῃ ἑκατὸ φορὲς περισσότερα καὶ θὰ κληρονομήσῃ ζωὴν αἰώνιο. Πολλοὶ δέ, οἱ ὁποῖοι εἶναι πρῶτοι, θὰ γίνουν τελευταῖοι, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι τελευταῖοι, θά γίνουν πρῶτοι».

ΚΑΙ ΟΣ ΟΥ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΟΠΙΣΩ ΜΟΥ, ΟΥΚ ΕΣΤΙ ΜΟΥ ΑΞΙΟΣ

 

«Καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10, 38)

Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν παίρνει τὸν σταυρό του καὶ δὲν μὲ ἀκολουθεῖ δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος».

 Συχνά οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι ο χριστιανισμός είναι μια θρησκεία ανάμεσα στις άλλες, ίσως πιο γοητευτική λόγω της προσωπικότητας του Ιδρυτή της, αλλά, στην πραγματικότητα, μία μεταφυσική υπόσχεση, η οποία βοηθά σ΄ αυτόν τον κόσμο, ώστε να ζούμε με ανθρωπιά, αλληλεγγύη, χωρίς κοινωνικές εντάσεις, ει δυνατόν ειρηνικά, όμως χωρίς κάτι άλλο να περιμένει τον πιστό, αφού όλα στον θάνατο μηδενίζονται. Έστι, οι πολλοί, συχνά κι εμείς οι χριστιανοί, δεν είμαστε έτοιμοι να κατανοήσουμε τις προϋποθέσεις που ο Χριστός έχει θέσει, προκειμένου η πίστη μας να είναι αυθεντική και να πορευόμαστε όχι προς το μηδέν, αλλά προς τη βασιλεία του Θεού, που είναι η πεμπτουσία της δικής μας πίστης, διότι χωρίς αυτήν ό,τι κι αν κάνουμε στην πραγματικότητα του κόσμου τούτου δεν έχει περαιτέρω νόημα. 

 Τρεις είναι οι προϋποθέσεις που θέτει ο Χριστός. Η πρώτη είναι να πάρουμε τον σταυρό μας στους πνευματικούς μας ώμους. Δεν μας υπόσχεται ο Χριστός ζωή χαρισάμενη, πορεία χωρίς δοκιμασίες, ευκολίες. Ο χριστιανός δεν κλήθηκε για να περνά καλά, χωρίς αυτό να αποκλείεται. Κλήθηκε για να είναι έτοιμος να σηκώσει τον σταυρό του, κι αν μπορεί και να βοηθήσει και άλλους να σηκώσουν κι εκείνοι τους δικούς τους σταυρούς. Επομένως, σταυρό μας υποσχέθηκε  ο Χριστός. Ο σταυρός είναι η αίσθηση της αμαρτωλότητάς μας, ότι δηλαδή δεν αντέχουμε να αγαπάμε Θεό κι ανθρώπους, αλλά παραμένουμε προσκολλημένοι στον εαυτό μας και στο εγώ μας. Σταυρός είναι η αποδοκιμασία των άλλων ανθρώπων στο πρόσωπό μας, είτε από ζήλια και φθόνο, είτε από κακία, είτε εξαιτίας των σφαλμάτων μας που δεν είναι έτοιμοι οι άλλοι να μας δώσουν δεύτερες ευκαιρίες. Σταυρός είναι η φθορά, η αρρώστια, ο θάνατος. Σταυρός είναι η μοναξιά που αισθανόμαστε επειδή ακριβώς πιστεύουμε. Σταυρός είναι το μαρτύριο που συνοδεύει την ομολογία του Χριστού, είτε του αίματος, είτε της συνειδήσεως. Σταυρός είναι να μην περιμένεις ανταπόδοση σ’  αυτή τη ζωή, αλλά να εναποθέτεις τον εαυτό σου στα χέρια του Χριστού.

 Η δεύτερη προϋπόθεση είναι να ακολουθήσουμε τον Χριστό. Αυτό δεν σημαίνει να πάψουμε να αγαπούμε τους ανθρώπους, ιδίως τους οικείους μας, τον πατέρα, την μητέρα, τα παιδιά, τα αδέρφια μας, τους φίλους μας, αλλά να μην βάζουμε την παρουσία τους πιο πάνω από την παρουσία του Χριστού. Το θέλημά τους πιο πάνω από το θέλημα του Χριστού. Τις απαιτήσεις τους πιο πάνω από το Ευαγγέλιο. Κάποιοι, όπως οι μοναχοί και οι ασκητές, εγκαταλείπουν εντελώς τον κοσμικό δρόμο και αφιερώνουν το είναι τους στον Χριστό. Για μας τους πολλούς ισχύει το τουλάχιστον να παλεύουμε με τον τρόπο του Ευαγγελίου στις σχέσεις μας με τους οικείους και τον κόσμο, ώστε να ακολουθούμε τον Χριστό και τον τρόπο Του.

 Η τρίτη προϋπόθεση είναι να είμαστε άξιοι του Χριστού. Να είναι ο Χριστός ο τελικός κριτής της ζωής μας και να το πιστεύουμε αυτό. Να προσευχόμαστε σ’  Αυτόν να είναι το μέτρο μας. Να αναρωτιόμαστε τι θα έκανε ο Χριστός απέναντι στον άνθρωπο, στο κακό, στην αμαρτία, στον φόβο, στη μοναξιά, στην φτώχεια, στην αδικία, στη απιστία, σε όλες τις θλίψεις αυτής της ζωής, αλλά και σε όλους τους πειρασμούς αυτής της ζωής. Και μέσα από το Ευαγγέλιο και τη ζωή των Αγίων να δίνουμε τις δικές μας απαντήσεις, όπως αυτές αποτυπώνονται τελικά στην Εκκλησία, στον θεσμό όπου αναπαύεται το Άγιο Πνεύμα, όπου μέσα από την παράδοση και την ιστορία της, κυρίως όμως μέσα από τα πρόσωπά της μπορούμε να βρούμε τα πάντα, απαντήσεις, προτροπές, μετάνοια, αγάπη, ελπίδα, νέα ξεκινήματα, ώστε να γίνουμε άξιοι, όσο αυτό είναι εφικτό, του Χριστού.

 Την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή η Εκκλησία γιορτάζει τους βλαστούς του Ευαγγελίου, τους Αγίους Πάντες, Αποστόλους, Προφήτες, Μάρτυρες, Ιεράρχες, Όσιους και Δίκαιους, δίνοντάς  μας αφορμή να ξαναδούμε τη ζωή μας ως έχουσα σκοπό την αγιότητα, δηλαδή τη συνέχεια μετά τον θάνατο στη Βασιλεία του Θεού. Τα λείψανα των Αγίων, τα θαύματά τους, η σχέση τους με τον Χριστό και τους ανθρώπους, η Εκκλησία ως ζωή τους είναι τα σημάδια εκείνα που μας δείχνουν ότι οι προϋποθέσεις που θέτει ο Χριστός είναι εφαρμόσιμες. Ας παλέψουμε με τις πρεσβείες Πάντων των Αγίων να τις εφαρμόσουμε κι εμείς! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Κυριακή 30 Ιουνίου 2024

Πάντων των Αγίων

ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2024 Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

      Ὁ Χριστός ζητᾶ ἀπό τούς ἀνθρώπους νά τόν ἀκολουθήσουν (Ματθ. 10, 32-39 καί 19, 27-30). Αὐτή ἡ συμπόρευση μαζί του προϋποθέτει ἕνα ΟΧΙ καί δύο ΝΑΙ. Τό ΟΧΙ εἶναι ἡ ἀποταγή, ἡ ἄρνηση τοῦ ἀνθρώπου νά ἀκολουθήσει ἄλλες ἀγάπες, νά τίς βάλει πιό πάνω ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νά ξεπεράσει τή συγγένεια, τά ἀγαθά, τά προσωπικά χαρίσματα, ἀκόμη καί τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό καί νά ἀκολουθήσει τόν δρόμο τοῦ ΝΑΙ στόν Χριστό. Τό ΝΑΙ στόν Χριστό συνοδεύεται ἀπό τό ΝΑΙ στήν ἀγάπη, στόν συνάνθρωπο, στήν Ἐκκλησία. Καί ὁ τρόπος περνᾶ ἀπό τήν πίστη.

 Ποιά ἀξία ἔχει αὐτή ἡ πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀποτυπώνεται στούς αἰῶνες μέσα ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί ὅπως βιώνεται  στά πρόσωπα τῶν Ἁγίων της πίστης μας; Ποιά ἀξία ἔχει, ἄραγε, αὐτή ἡ πρόσκληση στήν ἐποχή τῆς ἀγανάκτησης, τῆς ἄρνησης τῶν πάντων;  

Δέν μᾶς συνοδεύουν τά ἀγαθά

Ἡ ἀπάντηση ξεκινᾶ ἀπό τή διαπίστωση πού κανει ἡ πίστη μας ὅτι, ἐάν δέν χάσουμε μέ τή θέλησή μας ὅλα ὅσα πιστέψαμε ὅτι εἶναι δικά μας ἤ ὀνειρευόμαστε νά τά ἀποκτήσουμε, τότε εἶναι πολύ δύσκολο ἕως ἀδύνατον ἡ ζωή μας νά ἔχει νόημα. Κανένα ἀγαθό δέν μπορεῖ νά συνοδεύσει τόν ἄνθρωπο στό ἐπέκεινα, στήν αἰωνιότητα. Γι’ αὐτό καί ὁ ἄνθρωπος προτιμᾶ νά διαγράφει τήν αἰωνιότητα γιά νά μπορεῖ νά χαρεῖ τά ἀγαθά τοῦ παρόντος κόσμου, μέ τήν ἰδέα ὅτι ἡ ζωή τελειώνει στόν τάφο. Καί ἀγανακτεῖ ἐναντίον ἐκείνων πού ἔχουν περισσότερα ἤ πού τοῦ στεροῦν αὐτά πού θεωρεῖ ὅτι δικαιοῦται, δηλαδή τήν ἄνεση τῆς κατανάλωσης, τῆς μετοχῆς σέ ἕναν πολιτισμό πού μᾶς ξεγελᾶ μέ τήν ἰδέα ὅτι μποροῦμε νά ζήσουμε ὅλοι τό ἴδιο. 

Ὁ «ἀκίνδυνος» καί ὁ «ἐπικίνδυνος Χριστός» 

Ποιός ἀπό ἐμᾶς ὅμως εἶναι ἕτοιμος νά παραιτηθεῖ ἀπό ὅσα ἔχει ἤ ἀπό ὅσα θά ἤθελε νά ἔχει; Ἐδῶ ὁ δρόμος καί ὁ τρόπος τῆς ἁγιότητας εἶναι ἡ ἀπάντηση. Καί ἅγιος γίνεται αὐτός πού διαλέγει τόν Χριστό ὡς τό μέγιστο ἀγαθό. Ὄχι τόν ἀκίνδυνο Χριστό τοῦ συμφέροντος, τῆς συνήθειας, τῆς ἐπανάπαυσης πώς μᾶς συγχωρεῖ ὅ,τι κι ἄν κάνουμε καί δέν χρειάζεται νά προσπαθήσουμε νά ζήσουμε κατά τό θέλημά του.  Τόν ἀκίνδυνο Χριστό τῶν εὔκολων λόγων καί τῆς μετάθεσης τῶν πράξεων στό μέλλον. Ἅγιος γίνεται αὐτός πού διαλέγει τόν ἐπικίνδυνο Χριστό τῆς ἀγάπης γιά ὅλους, ἀκόμη καί γιά τούς ἐχθρούς, τόν Χριστό τῆς συγχώρεσης, τῆς ἀλλαγῆς, τῆς ἐλπίδας, τῆς ὑπομονῆς, τῆς ἀλήθειας. Τόν Χριστό τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ οὐρανοῦ, τῆς μόνιμης καί ἀληθινῆς πατρίδας μας. 

Ἡ ὁμολογία

 Ὁμολογία ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων ζητᾶ ὁ Χριστός. Καί ὑπόσχεται παλλιγενεσία.  Ὁμολογία ὅτι ἡ σχέση μαζί του ἀποτελεῖ τήν προτεραιότητα τῆς ζωῆς. Ἡ σχέση μαζί του γίνεται εὐαισθησία ἀπέναντι στόν ἄλλο πού πεινᾶ ὄχι μόνο γιά ὑλικά ἀγαθά ἤ γιά ἐπιβίωση, ἀλλά καί γιά ζωή, γιά ἀγάπη, γιά μοίρασμα, γιά σεβασμό, γιά ἀξιοπρέπεια. Πεινᾶ νά δεῖ ἀνθρώπους πού δέν τόν προσπερνοῦν ἀδιάφοροι ἤ ἰδιοτελεῖς, ἀλλά νιώθουν ὅτι δέν μποροῦν χωρίς ἐκεῖνον.  Ὁμολογία ὅτι ἡ σχέση μέ τόν Χριστό γίνεται δημιουργία, προσευχή, τέχνη, ἐλπίδα, χαρά καί λύπη μαζί μέ τόν ἄλλο καί γιά τόν ἄλλο.  Ὄχι στά ἄδεια χέρια, ὄχι στίς ἄδειες καρδιές. 

Μία Κυριακή μετά τήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς ἡ Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει αὐτόν τόν δρόμο τῶν Ἁγίων. Ὅσων ἄφησαν κατά μέρος κάθε ἄλλη ἀγάπη καί διάλεξαν τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καί κέρδισαν καί τόν παρόντα χρόνο, ἀλλά καί τήν αἰωνιότητα. Ἀκόμη κι ἄν ἔφυγαν ἀπό αὐτή τή ζωή μέσα ἀπό τόν πόνο τοῦ μαρτυρίου ἤ ἀπό τή στέρηση τῶν ἀγαθῶν ἤ ἀπό τόν περιορισμό τῶν ἐπιθυμιῶν, κέρδισαν καί τόν Θεό καί τήν αἰωνιότητα, ἀλλά καί ἔμειναν ζωντανοί στήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων. Εἶπαν τό μεγάλο ΟΧΙ καί ἔλαβαν τό ΝΑΙ τοῦ Θεοῦ.

 Οἱ ἅγιοι κι ἐμεῖς

Ἴσως ἐδῶ βρίσκεται ἡ μακροπρόθεσμη λύση γιά τήν πορεία τῆς κοινωνίας μας. Στήν ἀπόφαση νά ποῦμε ΟΧΙ πλέον στό ψέμα τῆς νοοτροπίας πού μᾶς ἔκανε νά πουλήσουμε τίς ψυχές μας καί ΝΑΙ στήν ἀγάπη, στό μοίρασμα τῶν χαρισμάτων μας, στήν ἐργασία γιά νά ἀλλάξουμε τούς ἑαυτούς μας ἐντός μας καί στήν ἀναδιοργάνωση τῆς κοινωνίας μας. Νά μήν παραμείνουμε δίπλα στούς χοίρους, ἀλλά, ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός, νά ἐπιστρέψουμε στό σπίτι τοῦ Πατέρα μας, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. 

Ὁ ἐπικίνδυνος Χριστός τῶν ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων τούς κάλεσε νά ἀφήσουν τά πάντα καί αὐτοί τόν ἀκολούθησαν. Αὐτόν τόν Χριστό χρειάζεται νά πάψουμε νά τόν κρύβουμε ἀπό τήν καρδιά καί τή σκέψη μας. Δέν εἶναι ἐπανάπαυση ἡ παρουσία του στή ζωή μας, ἀλλά ἀφύπνιση. Ξεκίνημα προσευχῆς, συμφιλίωση μέ τήν ἰδέα ὅτι τίποτα δέν μᾶς ἀνήκει καί ἑτοιμότητα νά βγοῦμε ἀπό τήν ὁδό  τῆς ἐπανάπαυσης. Ἄς κάνουμε λοιπόν ὁ καθένας τό μεγάλο βῆμα, ξεκινώντας σήμερα, στήν καθημερινότητά μας, ὅπου ταχθήκαμε καί κληθήκαμε νά εἴμαστε καί νά ὑπηρετοῦμε. Καί ὁ Χριστός δέν θά μᾶς ἀφήσει! 

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Κόρινθος | Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Απόστολου Παύλου - Πολυαρχιερατική ...

Κόρινθος | Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Απόστολου Παύλου - Μέγας Συνοδικός ...

Η ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

 Με μία πολύ όμορφη και χαρούμενη γιορτή υποδέχτηκε το καλοκαίρι ο Βρεφονηπιακός Σταθμός «Ελένη Μπέλλου» της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας. Τα παιδιά, με την ευθύνη της διευθύντριας κ. Βασιλικής Όμπαλη και των παιδαγωγών του σταθμού παρουσίασαν μία παράσταση με τίτλο «Αν όλα τα παιδιά της γης», ενθουσιάζοντας τους γονείς που βρέθηκαν στον αύλειο χώρο του Ιδρύματος Χρονίως Πασχόντων «Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ», με μηνύματα αγάπης, συνύπαρξης και πίστης στον Θεό που εικονίζεται σε κάθε άνθρωπο. Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριο εκπροσώπησε ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, ο οποίος συνεχάρη τη διευθύντρια, τις παιδαγωγούς και τα παιδιά και ευχαρίστησε τους γονείς για την εμπιστοσύνη στην τοπική Εκκλησία μεταφέροντας την πατρική αγάπη και τις ευχές του Μητροπολίτη κ. Νεκταρίου και υπενθυμίζοντας την μεγάλη αλήθεια: «αγαπούμε γιατί πιστεύουμε στον Χριστό».

Η εορτή του Αγίου Πνεύματος στην Κέρκυρα

    Στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό της Αγίας Τριάδος Γαρίτσας, λειτούργησε και ομίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, κατά την μεγάλη εορτή του Αγίου Πνεύματος.

Μεταξύ των εκκλησιαζομένων, παρευρέθηκαν ο νέος Υφυπουργός Ναυτιλίας κ. Στέφανος Γκίκας, και ο αρχηγός του Λιμενικού Σώματος, Αντιναύαρχος Γιώργος Αλεξανδράκης.

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος, ομίλησε για το κυριαρχούν πρόσωπο της μεγάλης εορτής της Πεντηκοστής, που είναι το Πανάγιον Πνεύμα, και για το περιεχόμενο της μεγάλης εορτής, που είναι η προσκύνησις της Αγίας Τριάδος, της μιας θεότητος, μιας ουσίας και μιας φύσεως, εκφραζομένης εν τρισίν προσώποις.

Ο Λόγος του Θεού, δια του οποίου τα πάντα δημιουργήθηκαν (Είπε και εγένετο),εν χρόνω προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση μας, και τούτο γίνεται για να εμφανίσει τον Πατέρα στους ανθρώπους.

Στην συνομιλία που είχε κατά το Μυστικό Δείπνο, όταν παρέδιδε και την διαθήκη του, ο Κύριος τους μίλησε περί του Πατρός, και ο Φίλιππος αντιστάθηκε και είπε, δεν γνωρίζουμε τον Πατέρα ( δείξον ημιν τον πατέρα και αρκεί ημιν), τότε ακριβώς ο Κύριος δίδει την απάντηση, τόσον χρόνο είστε μαζί μου Φίλιππε, και δεν γνωρίζεις τον Πατέρα; Εκείνος που γνωρίζει εμένα γνωρίζει και τον Πατέρα.

Ο ίδιος ο Κυριός μας, γνωρίζει περί της αλήθειας, και αποκαλύπτει πως είναι Φως ο Πατήρ, φως ο Υιός , Φως το Άγιον Πνεύμα, και υπόσχεται πως μετά την Ανάληψή Του, θα οδηγήσει τους ανθρώπους στην Αλήθεια. 

Το πανάγιον πνεύμα το οποίο έπνευσε την ημέρα της Πεντηκοστής, πλήρωσε τα πάντα στη δημιουργία του Θεού και δεν άφησε κενό. Εκείνος ο οποίος θέλει να το προσλάβει, το προσλαμβάνει με τη δική του ελεύθερη συγκατάθεση στη ζωή του.

Η τραγικότητα της εποχής μας είναι ότι οι άνθρωποι επέστρεψαν στην εποχή της Βαβέλ, στην εποχή της σύγχυσης, όπου η θρασύτητα των ανθρώπων θέλησε να καταστρατηγήσει την δύναμη του Θεού και να αθετήσει τις εντολές Του.

Αποτέλεσμα της αθέτησης των εντολών του Θεού είναι η διαίρεση των ανθρώπων, από την οποία συνεπάγονται, πόλεμοι, ακαταστασίες, έχθρες, μίση, φθόνοι, κακίες, και καθετί το οποίο ο διάβολος μηχανεύεται εναντίον της Δημιουργίας του Θεού, προκειμένου να την καταστρέψει.

Η Γενέθλιος όμως ημέρα της Αγίας μας Εκκλησίας κατά την Πεντηκοστή, « Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε», εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή της ανθρωπότητος. 

Η ενότητα, η συμπόρευση, η αλληλοκατανόηση, η φιλανθρωπία και η Αγάπη είναι συνέπειες αυτής της αγίας ενότητος.

Σήμερα λοιπόν ατυχώς οι άνθρωποι επιτρέψαμε σε αυτή την εποχή της σύγχυσης, καθώς η ανθρωπότητα έχει αποστασιοποιηθεί από το Πανάγιον Πνεύμα, λέγοντας στο Θεό «ἀπόστα ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι»

Στο τέλος ο κ. Νεκτάριος, ευχήθηκε στο εκκλησίασμα το Πανάγιον Πνεύμα να φωτίζει το νού μας, να θερμαίνει τις καρδιές μας και να μας οδηγεί εις πάσαν την Αλήθεια. Ιδιαιτέρως προσεφώνησε τον νέο υφυπουργό κ. Γκίκα και τον συνεχάρη για την ομολογιακή του στάση στο Κοινοβούλιο.