Translate

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2018

ΕΝΑ ΠΡΟΤΥΠΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ


Τα πρότυπα των καιρών μας είναι συνήθως ατομοκεντρικά. Ένας που ξεχώρισε για κάποια καλή πράξη ή για επιδόσεις στον αθλητισμό, ο επιστήμονας που έκανε μία ξεχωριστή ανακάλυψη, ένα μοντέλο, μία διασημότητα των ΜΜΕ, ένα ίνδαλμα ηθοποιΐας. Ως συλλογικά πρότυπα παρουσιάζονται αθλητικές ομάδες που κατακτούν ένα πρωτάθλημα ή διασώστες άλλων ανθρώπων σε περιόδους κρίσης. Στην εκκλησιαστική μας παράδοση όμως διαβλέπουμε και πρότυπα που έχουν να κάνουν με έναν θεσμό συλλογικό, όχι όμως πρώτης προτεραιότητας για τα δεδομένα του πολιτισμού μας. Υπάρχουν οικογένειες που δείχνουν ότι όταν η πίστη στον Χριστό είναι το κέντρο της ύπαρξης, τότε όλα τα μέλη γίνονται ένα και σφυρηλατούν σχέσεις που δεν νικιούνται από τον χρόνο και τις δοκιμασίες της ζωής.
Τέτοια οικογένεια ήταν αυτή του Αγίου μεγαλομάρτυρος Ευσταθίου. Την μνήμη του, της συζύγου του Θεοπίστης και των γιών τους Αγαπίου και Θεοπίστου γιορτάζουμε στις 20 Σεπτεμβρίου. Το συναξάρι τους μας δείχνει ότι όταν ο σύζυγος βρήκε την αλήθεια της πίστης, η σύζυγος και τα παιδιά τον εμπιστεύθηκαν. Τον ακολούθησαν στην φτώχεια και τις δοκιμασίες. Δεν έπαψαν να στηρίζονται στον Χριστό, ακόμη κι αν χωρίστηκαν εξαιτίας των περιστάσεων της ζωής. Και όταν βρέθηκαν ξανά, η ωριμότητα της αγάπης του αγίου οδήγησε στην σταδιακή αποκάλυψη της ταυτότητας όλων. Κι ενώ θα μπορούσαν να απολαύσουν την προτέρα δόξα, προτίμησαν να παραμείνουν πιστοί στον Χριστό και να μαρτυρήσουν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117-138 μ.Χ.), όντας αγκαλιασμένοι στην πυρά!
Δεν είναι μία ρομαντική ιστορία η ζωή της οικογένειας του αγίου Ευσταθίου. Είναι και ένα σημάδι για το πώς η σύγχρονη οικογένεια μπορεί να βρει ταυτότητα και προσανατολισμό. Η πίστη στον Χριστό δεν θεωρείται κλειδί σήμερα για να υπάρξει μία σχέση που θα διαρκέσει ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα. Τα χρήματα, η ηδονή, τα κοινά συμφέροντα, η αίσθηση ότι η οικογένεια υπάρχει ως θεσμός για να αποφύγουμε την μοναξιά και να κάνουμε παιδιά ή για την κοινωνική αποδοχή οδηγούν τους ανθρώπους στο να καθυστερούν όσο περισσότερο γίνεται τον γάμο. Η ανασφάλεια ότι ο άλλος δεν θα μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες του «εγώ» μας, όπως επίσης και το αίσθημα ότι ο γάμος είναι πλήξη, διότι μας στερεί την ελευθερία, ενώ η πίστη στον Χριστό περιορίζεται στην συνήθεια της παράδοσης, χωρίς να συμβάλλει στην καθημερινή μεταμόρφωση των προσώπων, στερούν από την προσωπικότητά μας την αποφασιστικότητα να κρατήσει ζωντανή την ομορφιά της σχέσης και να μην παρασυρθεί από πειρασμούς.
Παραδείγματα όπως αυτά της οικογένειας του αγίου Ευσταθίου μας δείχνουν ότι η πίστη ανατροφοδοτεί τις καρδιές των μελών της οικογένειας όχι με το αίσθημα του καθήκοντος, του «πρέπει», αλλά με την δύναμη της αγάπης η οποία κάνει τον άνθρωπο να αναπνέει. Να μην φοβάται σταυρούς. Να ξεκινά από την αρχή κάθε μέρα για να βρει την χαρά και την ενότητα. Να αφήνει πίσω τον γογγυσμό για την αμαρτία του άλλου και να βλέπει με καθαρά μάτια τις δικές του ανεπάρκειες, ζητώντας συγγνώμη και συγχωρώντας. Και η πίστη καθιστά τον Χριστό παρόντα τόσο στην ζωή του ζευγαριού όσο και στην σχέση με τα παιδιά, δίνοντας τις αρχές και το βίωμα της εκκλησιαστικής ζωής, στην οποία η οικογένεια βρίσκει αληθινό στήριγμα.
Πρότυπα συλλογικότητας που δίνουν νόημα αιωνιότητας, αυτά χρειαζόμαστε!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 19 Σεπτεμβρίου 2018

Δεν υπάρχουν σχόλια: