« Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες καθώς καί ὁ πατήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.»
Αγαπητοί μου, αδελφοί,
Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι μία συνέχεια της ομιλίας των Μακαρισμών του Χριστού μας προς τους Μαθητές Του και σε πλήθη ανθρώπων σε μία πεδιάδα, μόλις ακριβώς είχε κατέβει από το Όρος μετά από ολονύκτια προσευχή.
Βλέπετε ότι και ο Κύριος μας προσευχόταν! Το είχε ανάγκη διότι ως άνθρωπος έπρεπε να επικοινωνεί με τον Θεό Πατέρα, να ενισχύεται και να παίρνει δύναμη και κουράγιο, μέσα σ’ έναν κόσμο σκληρό και ανυπάκουο, προκειμένου να φέρει σε πέρας το έργο που ανέλαβε επί της γης.
Σ’ αυτήν την ομιλία ο Κύριος μας, εκτός των «Μακαρισμών» έρχεται να μας παραδώσει και έναν άλλον κανόνα, που έχει να κάνει με τις σχέσεις και τις συναλλαγές μεταξύ των ανθρώπων και ιδιαίτερα των ανθρώπων που θέλουν να λέγονται και να είναι άνθρωποι του Θεού.
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι, όχι μόνο του σήμερα, αλλά πάντοτε, ακόμα και του προχριστιανικού κόσμου, ήθελαν και ποθούσαν την δικαιοσύνη. Είναι πείνα και πόθος του ανθρώπου δοσμένο ως δώρο του Θεού ή χάρισμα κατά την δημιουργία του. Η δικαιοσύνη έχει άμεση σχέση με την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων. Πόσοι αγώνες και πόσα κινήματα έχουν γίνει γι’ αυτήν την δικαιοσύνη και ισότητα. Πάντα όμως παραμένει ένα όνειρο απατηλό, όπως λέγει ένα λαϊκό άσμα. Και τούτο διότι ο κάθε άνθρωπος συλλαμβάνει την δικαιοσύνη κατά το δοκούν και με βάση τα δικά του συμφέροντα και τις υποκειμενικές σκέψεις. Σκέψεις ατελείς και ιδιοτελείς!
Έρχεται όμως ο Κύριος μας, αδελφοί μου, σήμερα να μας δώσει τον χρυσό εκείνο κανόνα που μπορεί να φέρει την πραγματική και γνήσια σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Και ποιός είναι αυτός; Ακούστε, «όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, με τον ίδιο τρόπο να τους συμπεριφέρεστε και εσείς».
Αυτή είναι η αρχή της δικαιοσύνης. Αυτό είναι το αρμόζον και το πρέπον. Αυτή η αρχή είναι φυτευμένη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων από την δημιουργία του κόσμου. Το πρόβλημα όμως ξέρετε βρίσκετε στην πράξη. Ο άνθρωπος συνήθως απαιτεί την δικαιοσύνη από τους άλλους και ο ίδιος πάντα δικαιολογεί τον δικό του εαυτό, διότι δημιουργεί υποκειμενικά, φθηνά και ιδιοτελή κίνητρα. Ένα από αυτά ήταν και αυτό που έκαναν την εποχή του οι άνθρωποι και αυτό το ίδιο γίνεται και σήμερα: «Αν αγαπάτε όσους σας αγαπούν τι χάρη θα έχετε; Και οι αμαρτωλοί αγαπούν όσους τους αγαπούν. Και αν δανείζετε σε εκείνους που ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν τι χάρη θα έχετε; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους αμαρτωλούς»..
Πόσες και πόσες αδικίες με κίνητρο αυτήν την αρχή έχουν γίνει και γίνονται; Και μάλιστα καλυμμένες με νόμους κρατικούς. Να θυμηθούμε τα τελευταία χρόνια εξ αιτίας των δανείων, πόσοι φτωχοί έχασαν τα σπίτια τους ή φυλακίστηκαν. Πόσοι τοκογλύφοι κυκλοφορούν, εκμεταλλευόμενοι την μέθοδο του δανεισμού με βάση τον νόμο του κόσμου;
Ο Κύριος μας όμως σήμερα στο Ιερό Ευαγγέλιο Του κάνει την υπέρβαση: «πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες» και τότε θα είστε, όχι παιδιά του κόσμου, αλλά παιδιά του Θεού του Υψίστου. Η δικαιοσύνη αν δεν έχει γνώμονα την αγάπη τότε δεν μπορεί να είναι γνήσια και αληθινή. Ο Θεός είναι δίκαιος, αλλά και αγαπά. Είναι η προσωποποιημένη αγάπη και δικαιοσύνη. Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: «Μην αποκαλέσεις τον Θεό δίκαιο γιατί η δικαιοσύνη του δεν γνωρίζεται με τα κριτήριά σου. Που βρίσκεται η δικαιοσύνη του Θεού; Στο ότι είμαστε αμαρτωλοί και ο Χριστός πέθανε για εμάς».
Μία άλλη επίσης παράληψη ή και ελάττωμα πολλών χριστιανών είναι η αδιαφορία στον πόνο ή την ανέχεια. Ζούμε σ’ έναν ναρκισσευόμενο Χριστιανισμό, έναν Χριστιανισμό εφησυχασμού και αδιαφορίας των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Ζούμε έναν τρόπο ζωής «ιδιωτικού Χριστιανισμού». Δεν ασχολούμαι με τους γύρω μου, δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν, πώς ζουν, πώς συμπεριφέρονται, αδιαφορώ. Προσπαθώ να μην κάνω κακό, να μην λέγω το κακό, να πηγαίνω στην Εκκλησία μου και να ζω την ζωή μου λατρευτικά και μυστηριακά. Κάποτε, λέει ένα άγραφο παράδειγμα, πέθανε ένας τέτοιος χριστιανός και πήγε ενώπιον του Δικαιοκρίτου Θεού. Άρχισε να μιλά ο άνθρωπος και να λέει: «προσπάθησα να μην κάνω το κακό, να μην συκοφαντώ, να μην αδικώ, να μην κλέβω, να μην προσβάλω με κάθε τρόπο την τιμή και αξιοπρέπεια των ανθρώπων και να ζω σαν καλός χριστιανός, να εκκλησιάζομαι και να τελώ τα λατρευτικά μου καθήκοντα». Και ο Θεός του απαντά: «πράγματι, όλα αυτά τα εφάρμοσες, αλλά βλέπω ότι τα χέρια σου είναι άδεια, καμία καλή πράξη δεν βλέπω. Απέφυγες όλα αυτά που δεν έπρεπε να κάνεις, αλλά και δεν έκανες όλα αυτά που έπρεπε να κάνεις και που έχουν σχέση με τον συνάνθρωπο σου, τον αδελφό σου που σε είχε ανάγκη».
Αυτήν την υπέρβαση ζητά από εμάς ο Χριστός μας αδελφοί μου, διότι και αυτός έκανε την δική του υπέρβαση για μας. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου