Καὶ εἶπεν αὐτῆ· μὴ κλαῖε.
Δεν υπάρχουν χειρότερα συναισθήματα στον άνθρωπο αγαπητοί χριστιανοί από τα συναισθήματα που δημιουργούνται στο γεγονός του θανάτου.
Παρ’ όλη την εξέλιξη του ανθρώπου σε όλους τους τομείς, ο άνθρωπος εξακολουθεί να φοβάται και να τρομάζει ακόμη και στην ιδέα του θανάτου. Η σωστή αντιμετώπιση του και η ορθή φιλοσοφία του απουσιάζουν από τον σύγχρονο άνθρωπο της τεχνολογικής και επιστημονικής εποχή. Και βέβαια αυτό δεν θα γίνει ποτέ, διότι ο θάνατος είναι ένα μυστήριο όπως και η ζωή είναι ένα μυστήριο: «τι τὸ περὶ ἡμᾶς τοῦτο γέγονεν μυστήριον» του θανάτου αναφωνεί ο μέγας της υμνολογίας Ιωάννης Δαμασκηνός.
Ο θάνατος αντιμετωπίζεται μόνο με το μέτρο και τον βαθμό της πίστεως εκάστου. Η λογική σταματά, ηλιγκιά, ο νους χάνεται, η βεβαιότητα της πραγματικότητας προ του φάσματος του θανάτου εξαφανίζεται.
Για τον άπιστο που έχει στηρίξει τις ελπίδες του στη ζωή και πραγματικότητα ενός υλικού και παρωχημένου κόσμου, ενός κόσμου φθοράς και τέλους, ο θάνατος γι’ αυτόν και τους δικούς του είναι μόνο καταστροφή και απογοήτευση. Για τον ολιγόπιστο ο θάνατος προκαλεί φόβο διότι η ανεμική πίστη του τον κάνει να βλέπει τον θάνατο ως τέρμα της παρούσης ζωής και απαρχή μιας αμφιβόλου ζωής και κατάστασης. Του λείπει η βεβαιότητα.
Για μας όμως τους πιστούς χριστιανούς που ζούμε μέσα στο μυστήριο της πίστεως, που ο λόγος του Θεού μας ενδυναμώνει και βεβαιώνει ότι ο θάνατος είναι «ἄλλης βιωτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχή», για μας τους χριστιανούς το μυστήριο του θανάτου έχει λυθεί. Γιατί η τελεσίδικη λύση του μυστηρίου βρίσκεται μέσα στα λόγια του Χριστού μας στην χαροκαμένη χήρα μητέρα της Ναΐν: «μὴ κλαῖε».
Αυτός ο λόγος δεν είναι απλός λόγος μιας συνήθους παρηγοριάς, είναι αγάπη με ευσπλαχνία συνδεδεμένη που δεν περιορίζεται μόνο σε λόγια και απλά συναισθήματα στιγμής. Το «μὴ κλαῖε» είναι η βεβαίωση μιας πραγματικότητας που αμέσως ακολουθεί. Είναι η ελπίδα της πέραν του τάφου ζωής. Αυτός που το λέει είναι ο ίδιος ‘’η Ζωή και η Ανάσταση’’.
Για τον χριστιανό το σώμα μας είναι κατοικητήριο της ψυχής, όχι δεσμωτήριο όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Εκφράζεται δι’ αυτού η ψυχή μας, λαμβάνει και αυτή χειροπιαστή ύπαρξη έτσι ώστε ο άνθρωπος να ζει να υπάρχει, να φαίνεται.
Ο θάνατος είναι αναχώρηση της ψυχής στον τόπο της καταγωγής της που είναι ο ουρανός, η Βασιλεία του Θεού. Ο τάφος για το σώμα δεν είναι το τέρμα. Ο τάφος γίνεται η μήτρα που εγκυμονεί την ζωή του ‘’μέλλοντος αιώνος’’. Ο θάνατος γίνεται προσδοκία ζωής αιωνίου. «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Για τον χριστιανό ο θάνατος γίνεται ένα επεισόδιο, μια απλή μετάβαση από τα λυπηρότερα στα θυμηδέστερα, είναι ανάπαυση και χαρά.
Ο φυσικός θάνατος, δηλαδή ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα, είναι μια αναγκαία συνέπεια της αμαρτίας, είναι ο χωρισμός από την πηγή της ζωής. Και αυτή η αποκατάσταση θα γίνει από τον Χριστό μας διότι ο Χριστός μας σαν νικητής του θανάτου θα μας επαναφέρει στην κατάσταση των τέκνων του Θεού. Τι νόημα άλλωστε έχουν οι αναστάσεις που πραγματοποίησε εδώ στην γη; η ανάσταση του Λαζάρου, του γιου της χήρας στην Ναΐν που ακούσαμε σήμερα, της θυγατέρας του Ιαείρου και προ παντός η δική Του Ανάσταση. Αυτές αποδεικνύουν ότι ο Χριστός καταλύει τον θάνατο, τον άρχοντα του κόσμου τούτου.
Τα νεκροταφεία παύουν να υπάρχουν αλλά γίνονται κοιμητήρια ανθρώπων που προσμένουν την σάλπιγγα του αγγέλου για την δική τους έγερση, την δική τους ανάσταση. Μήπως και το καντηλάκι του τάφου δεν συμβολίζει την ελπίδα της αιωνίου ζωής;
Ο Χριστός μας γίνεται η δύναμη εναντίον του θανάτου, γίνεται ο εγγυητής μας να νικήσουμε τον θάνατο. «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται». Ο Χριστός μας μάς εισάγει και πάλι στην κοινωνία του Θεού. Ο άνθρωπος μετέχοντας του Σώματος του Χριστού γίνεται ζωντανό μέλος της Εκκλησίας Του και ζει μέσα στο γεγονός της Αναστάσεώς Του. Ο Χριστός είναι «ἡ ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων».
Αδελφοί μου! «Μηδεὶς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γαρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος», μας λέει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος στον κατηχητικό του λόγο την ημέρα του Πάσχα.
Από εδώ και πέρα μόνο οι άπιστοι φοβούνται τον θάνατο, διότι πέρα από τον τάφο δεν βλέπουν τίποτε, δεν πιστεύουν τίποτε, δεν ελπίζουν τίποτε. Εμείς πιστεύουμε στον Χριστό, είναι η ζωή μας. Ελπίζουμε στον Χριστό, είναι η Ανάστασή μας. Αμήν.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου