ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025- Ε' ΛΟΥΚΑ (Γαλ. 2, 16-20)

 

  Ἀδελφοί, εἰδότες δὲ ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ.   Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; μὴ γένοιτο.   εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.  

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα 

Ἀδελφοί, ξέρουμε πὼς ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ μὲ τὴν τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ νόμου. Αὐτὸ γίνεται μόνο μὲ τὴν πίστη στὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό. Γι’αὐτὸ κι ἐμεῖς πιστέψαμε στὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό, γιὰ νὰ δικαιωθοῦμε μὲ τὴν πίστη στὸν Χριστὸ κι ὄχι μὲ τὴν τήρηση τοῦ νόμου· γιατὶ μὲ τὰ ἔργα τοῦ νόμου δὲν θὰ σωθεῖ κανένας ἄνθρωπος. ῍Αν ὅμως, ζητώντας νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὸν Χριστό, βρεθήκαμε νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς ἁμαρτωλοὶ ὅπως οἱ ἐθνικοί, σημαίνει τάχα πὼς ὁ Χριστὸς ὁδηγεῖ στὴν ἁμαρτία; ῎Οχι βέβαια! Γιατί, ἂν ὅ,τι γκρέμισα τὸ ξαναχτίζω, εἶναι σὰν νὰ ὁμολογῶ πὼς ἔκανα λάθος ὅταν τὸ γκρέμιζα. Κι ἀληθινά, μὲ κριτήριο τὸν νόμο, ἔχω πεθάνει γιὰ τὴ θρησκεία τοῦ νόμου, γιὰ νὰ βρῶ τὴ ζωὴ κοντὰ στὸν Θεό. ῎Εχω πεθάνει στὸν σταυρὸ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Τώρα πιὰ δὲν ζῶ ἐγώ, ἀλλὰ ζεῖ στὸ πρόσωπό μου ὁ Χριστός. Κι ἡ τωρινὴ σωματική μου ζωὴ εἶναι ζωὴ βασισμένη στὴν πίστη μου στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ μὲ ἀγάπησε καὶ πέθανε ἑκούσια γιὰ χάρη μου.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025- Ε' ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 8, 19-31)

 

Εἶπεν ὁ Κύριος· ῎Ανθρωπος τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. ᾿Εγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον ᾿Αβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν ᾿Αβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. Καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· Πάτερ ᾿Αβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. Εἶπε δὲ ᾿Αβραάμ· Τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. Εἶπε δέ· ᾿Ερωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ῎Εχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. ῾Ο δὲ εἶπεν· Οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. Εἶπε δὲ αὐτῷ· Εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Εἶπε ὁ Κύριος· «Κάποιος ἄνθρωπος ἦταν πλούσιος, φοροῦσε πολυτελὴ ροῦχα καὶ τὸ τραπέζι του κάθε μέρα ἦταν λαμπρό. Κάποιος φτωχὸς ὅμως, ποὺ τὸν ἔλεγαν Λάζαρο, ἦταν πεσμένος κοντὰ στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τοῦ πλουσίου, γεμάτος πληγές, καὶ προσπαθοῦσε νὰ χορτάσει ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου. ῎Ερχονταν καὶ τὰ σκυλιὰ καὶ τοῦ ἔγλειφαν τὶς πληγές. Κάποτε πέθανε ὁ φτωχός, καὶ οἱ ἄγγελοι τὸν πῆγαν κοντὰ στὸν ᾿Αβραάμ. Πέθανε κι ὁ πλούσιος καὶ τὸν ἔθαψαν. Στὸν ἅδη ποὺ ἦταν καὶ βασανιζόταν, σήκωσε τὰ μάτια του καὶ εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὸν ᾿Αβραὰμ καὶ κοντά του τὸν Λάζαρο. Τότε φώναξε ὁ πλούσιος καὶ εἶπε· “πατέρα μου ᾿Αβραάμ, σπλαχνίσου με καὶ στεῖλε τὸν Λάζαρο νὰ βρέξει μὲ νερὸ τὴν ἄκρη τοῦ δάχτυλού του καὶ νὰ μοῦ δροσίσει τὴ γλώσσα, γιατὶ ὑποφέρω μέσα σ’ αὐτὴ τὴ φωτιά”. ᾿Ο ᾿Αβραὰμ ὅμως τοῦ ἀπάντησε· “παιδί μου, θυμήσου ὅτι ἐσὺ ἀπόλαυσες τὴν εὐτυχία στὴ ζωή σου, ὅπως κι ὁ Λάζαρος τὴ δυστυχία. Τώρα λοιπὸν αὐτὸς χαίρεται ἐδῶ, κι ἐσὺ ὑποφέρεις. Κι ἐκτὸς ἀπ’ ὅλα αὐτά, ὑπάρχει ἀνάμεσά μας μεγάλο χάσμα, ὥστε αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ διαβοῦν ἀπὸ ᾿δῶ σ’ ἐσᾶς νὰ μὴν μποροῦν· οὔτε οἱ ἀπὸ κεῖ μποροῦν νὰ περάσουν σ’ ἐμᾶς”. Εἶπε πάλι ὁ πλούσιος· “τότε σὲ παρακαλῶ, πατέρα, στεῖλε τον στὸ σπίτι τοῦ πατέρα μου, νὰ προειδοποιήσει τοὺς πέντε ἀδελφούς μου, ὥστε νὰ μὴν ἔρθουν κι ἐκεῖνοι σ’ αὐτὸν ἐδῶ τὸν τόπο τῶν βασάνων”. ῾Ο ᾿Αβραάμ τοῦ λέει· “ἔχουν τὰ λόγια τοῦ Μωυσῆ καὶ τῶν προφητῶν· ἂς ὑπακούσουν σ’ αὐτά”. “῎Οχι, πατέρα μου ᾿Αβραάμ”, τοῦ λέει ἐκεῖνος, «δὲν ἀρκεῖ· ἀλλὰ ἂν κάποιος ἀπὸ τοὺς νεκροὺς πάει σ’ αὐτούς, θὰ μετανοήσουν”. Τοῦ λέει τότε ὁ ᾿Αβραάμ· “ἂν δὲν ὑπακοῦνε στὰ λόγια τοῦ Μωυσῆ καὶ τῶν προφητῶν, ἀκόμη κι ἂν ἀναστηθεῖ κάποιος ἀπὸ τοὺς νεκρούς, δέν πρόκειται νὰ πεισθοῦν”».

ΕΧΟΥΣΙ ΜΩΥΣΕΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΑΣ, ΑΚΟΥΣΑΤΩΣΑΝ ΑΥΤΩΝ

«Λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ῎Εχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν» (Λουκ. 8,29)

«῾Ο ᾿Αβραάμ τοῦ λέει· “ἔχουν τὰ λόγια τοῦ Μωυσῆ καὶ τῶν προφητῶν· ἂς ὑπακούσουν σ’ αὐτά”».

 Έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας μια εικόνα για την πίστη ότι χρειάζεται σημεία, θαύματα για να πείσει. Βλέποντας την εικόνα της Εκκλησίας, των ταγών της, τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τις περιστάσεις της ζωής, κυρίως τη σιωπή και την αφωνία σε έναν κόσμο στον οποίο, ακόμη κι αν μιλήσει, οι πολλοί δεν θα ακούσουν τον λόγο της, αισθανόμαστε ότι κάτι άλλο πρέπει να φανερωθεί στην πραγματικότητα που ζούμε. Ένας Άγιος που θα κάνει επίδειξη δύναμης. Κάποιος που θα φωνάξει και θα πάει κόντρα στο ρεύμα, όχι όμως της αμαρτίας και του κακού, αλλά της εξουσίας, όπως κι αν αυτή εκφράζεται, κυρίως διά του πολιτισμού, της τεχνολογίας, της ιατρικής, της επιστήμης. Κάποιος που θα καταγγείλει το εκκλησιαστικό κατεστημένο, που είναι συμβιβασμένο με τους αιρετικούς, με τους προσκυνημένους, με τους εκκοσμικευμένους.

 Στην παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου ο Χριστός ξεκάθαρα αναφέρει πως ο πλούσιος  πήγε στην κόλαση όχι διότι δεν ήταν αντιστασιακός, αλλά διότι δεν έδειξε δράμι αγάπης στον φτωχό συνάνθρωπό του, παρότι ήξερε πώς τον έλεγαν, τον έβλεπε που πεινούσε, τον έβλεπε πληγωμένο και ζητιάνο, τον έβλεπε μόνο του, με μόνη ελεήμονα παρέα τα σκυλιά. Κι όμως, και στην κόλαση ήθελε ένα δυνατό σημείο για να μην τον ακολουθήσουν τα αδέρφια του. Δεν ήθελε να ακούσουν και να υπακούσουν στον Μωυσή και τους προφήτες, να αγαπήσουν τον φτωχό, τον ξένο, τον ασθενή, τον μοναχικό. Έπρεπε να βγει από το μνήμα ο Λάζαρος, που κι αυτοί τον γνώριζαν, αλλά παρέμειναν αδιάφοροι, χωρίς αγάπη κι έγνοια για εκείνον. Και η απάντηση είναι σκληρή, μα αληθινή. Απευθύνεται και σε μας. Ας ακούσουμε τη Γραφή, τον λόγο του Θεού, τον Νόμο του Μωυσή, αλλά και την υπέρβαση και συμπλήρωσή του από τον Χριστό κι ας αφήσουμε τα θαύματα κατά μέρος. Τα θαύματα εντυπωσιάζουν για το τώρα. Η αγάπη μας συνοδεύει για πάντα. Είναι καιρός να αλλάξουμε την εικόνα που έχουμε για την πίστη. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

2 Νοεμβρίου 2025

Κυριακή Ε’ Λουκά- του πλουσίου και του Λαζάρου

ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΧΟΛΣ ΕΚΚΛΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ "ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ"

  

Η Παλαιά Φιλαρμονική Κέρκυρας, σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Κερκύρας Παξών και Διαποντίων Νήσων συνδιοργανώνουν μία μεγάλη μουσική συναυλία - σύμπραξη  με τίτλο «Ο Άγιος Σπυρίδων στην παράδοση της Ορθοδοξίας και της Κέρκυρας». Η συναυλία θα γίνει στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας το Σάββατο 1η Νοεμβρίου 2025 και ώρα 8.30 το βράδυ, με ελεύθερη είσοδο.

ΣΥΝΑΞΗ ΚΑΤΗΧΗΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

    Την Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2025 πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο της τοπικής Εκκλησίας η πρώτη συνάντηση κατηχητών και κατηχητριών της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων για το νέο ιεραποστολικό έτος 2025-2026.

Στην πρώτη αυτή συνάντηση παραβρέθηκαν άνω των πενήντα προσώπων και το ενθαρρυντικό είναι ότι στην μεγάλη αυτή παρέα της κατήχησης της τοπικής Εκκλησίας εντάχθηκαν και καινούργια πρόσωπα κληρικών και λαϊκών.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με προσευχή και ακολούθησε παρουσίαση μέσω PowerPoint απ’ τον διευθυντή του Γραφείου Νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεως πρωτοπρ. Γεώργιο Μπογδάνο, ο οποίος ανέλυσε και ερμήνευσε, μέσα από εικόνες και κείμενα, την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου.

Η παρουσίαση αυτή προσπάθησε να δείξει τον τρόπο σχεδιασμού μίας κατηχητικής σύναξης και το πώς μπορούμε απλά να συνδυάσουμε τον λόγο και τις εορτές της Εκκλησίας με ήθη, έθιμα, εικόνες, τεχνολογία, κυρίως δε με το σήμερα. Αναλυτικά, η παρουσίαση επικεντρώθηκε στον στόχο της κατηχητικής σύναξης, στην αφόρμηση για το στήσιμο αυτής, στην αφήγηση και στον σχολιασμό της εορτής, στην ερμηνεία βασικών στοιχείων της εικόνος των Εισοδίων. Εν συνεχεία, ως παράλληλο κείμενο, έγινε αναφορά σε λόγια του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου σχετικά με την Θεοτόκο, σε κατασκευές σχετικές με το θέμα, καθώς επίσης και σε ιστοσελίδες για δημιουργία δικών μας εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων.     

Μετά την παρουσίαση τον λόγο πήρε ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, ο οποίος, αρχικά μετέφερε τις πατρικές ευλογίες και ευχές, για ένα εποικοδομητικό και καρποφόρο ιεραποστολικό χρόνο, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Νεκταρίου. Ακολούθως επεσήμανε την αναγκαιότητα της κατήχησης, εστιάζοντας σε τρία σημαντικά σημεία σχετικά μ’ αυτήν. Το πρώτο και πολύ σημαντικό είναι ότι δεν πρέπει να πορευόμαστε στην κατήχηση με όρους πλειοψηφίας και μειοψηφίας, ούτε με την απαίτηση τού να είναι πολλά τα παιδιά και τη θλίψη αν αυτό δεν συμβαίνει. Ας επικεντρωθούμε στις προσχολικές ηλικίες, όμως ισχύει ο αποστολικός λόγος «μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον….μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ». Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με την ανάδειξη των χριστιανικών εορτών, κυρίως δε των Αγίων, οι οποίες έχουν αντικατασταθεί από γιορτές άλλων χωρών, όπως το Halloween και τα γενέθλια. Τρίτο σημείο η αναγκαιότητα της παρουσίας του ιερέως στην κατήχηση και όπου αυτό είναι εφικτό, σε εκδηλώσεις που αφορούν παιδιά και σχολείο.  

Η όλη αυτή όμορφη συνάντηση έκλεισε με την παρουσίαση από τον υπεύθυνο νεότητος του προγράμματος των εκδηλώσεων που θα πραγματοποιήσει το γραφείο Νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεως το Ιεραποστολικό έτος 2025-2026 και δίνοντας σ’ αυτούς που θα επωμιστούν το δύσκολο έργο της κατήχησης, κληρικούς και λαϊκούς, τα Διοριστήρια Γράμματα, υπογεγραμμένα από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριο.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ

 

     Ο σπουδαίος τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος, που έφυγε πριν λίγες ημέρες από τη ζωή αυτή, τραγουδά στον «Τσάμικό» του το 1983: «Ζήτω η Ελλάδα και κάθε τι μοναχικό στον κόσμο αυτό… η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει ούτε ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει» . Αυτοί οι στίχοι μας θυμίζουν την μεγάλη εθνική μας επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, την επέτειο της αντίστασης στον επίδοξο κατακτητή, αυτόν που με όπλα, έπαρση και βαθιά περιφρόνηση για την Ελλάδα που ήταν και είναι  μοναχική στον κόσμο αυτό επεδίωξε να μας υποτάξει άνευ όρων.  Οι Έλληνες αντισταθήκαμε τότε και γίναμε παράδειγμα πίστης στην ελευθερία, στον αγώνα  που φαινόταν απέλπιδος, αλλά αποδείχτηκε νικηφόρος, στην ενίσχυση της Παναγίας που φάνηκε για μια ακόμη φορά Υπέρμαχος Στρατηγός του γένους μας.

          Το ερώτημα μοιάζει αυτονόητο: η Ελλάδα εξακολουθεί να αντιστέκεται σήμερα; Υπάρχουν επίδοξοι κατακτητές που μας απειλούν ή ήδη έχουμε υποταχτεί άνευ όρων; 

Η απάντηση δεν είναι τόσο αυτονόητη όσο ίσως θα νομίζαμε. Γιατί εύκολα θα λέγαμε ότι σήμερα έχουμε υποταχτεί στον κατακτητή που ονομάζεται σύγχρονος πολιτισμός, σε ένα πνεύμα δικαιωματισμού, στην αίσθηση ότι η δική μας καλοπέραση και προγραμματισμένη ζωή δεν αξίζει να υπονομευθεί για χάρη μιας πατρίδας που μας πληγώνει, μας εκμεταλλεύεται, δεν δείχνει να μας αγαπά, ίσως γιατί κι εμείς δεν την αγαπούμε. 

        Δεν είναι όμως έτσι. Η Ελλάδα θα εξακολουθεί να αντιστέκεται, όσο θα έχει κοινότητες που σήμερα μοιάζουν να έχουν μείνει μόνο στις ενορίες της Εκκλησίας, όταν αυτές λειτουργούν και στη θεία λειτουργία και μετά από αυτήν ως παρέες ανθρώπων που θέλουν να μοιραστούν, να συμπαρασταθούν, να συγχωρήσουν, να συζητήσουν, να ελπίσουν στην ανάσταση.  Η Ελλάδα θα εξακολουθεί να αντιστέκεται όταν στα σχολεία υπάρχουν εκπαιδευτικοί που δεν κοιτάνε το ωράριό τους, όταν παλεύουν να βγάλουν από τις καρδιές και τον νου των μαθητών δημιουργία και φως και αξίες, όταν υπάρχουν γονείς που ζητούν όχι το χρήσιμο της παραγωγικότητας αλλά το φαινομενικά περιττό που καλλιεργεί ψυχές. Η Ελλάδα θα εξακολουθεί να αντιστέκεται όταν δεν  θα συμβιβάζεται με την μετριότητα, με το «τι να κάνουμε;», με το «δεν γίνεται τίποτα», όταν δεν θα φοβάται τη μοναχικότητα, αλλά θα τη θεωρεί ως αρχή για να προταθεί και να βιωθεί το νέο, η αγαθή γη, η σκέψη που κρίνει, αλλά και βάζει τη βάση για να ζήσει ο κόσμος. Η Ελλάδα θα εξακολουθεί να αντιστέκεται όσο θα βλέπει ότι υπάρχουν οι πρόγονοί μας, οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι, τραγικοί και ιστορικοί, οι χριστιανοί μας Πατέρες της Εκκλησίας και οι άγιοι, εκείνοι που δεν υποτάχτηκαν στη σκλαβιά ούτε των κατακτητών ούτε των ισχυρών της γης, αλλά παρέμειναν ελεύθεροι εντός τους. Η Ελλάδα θα εξακολουθεί να αντιστέκεται στο τραγούδι και τον χορό, στον γάμο και τη βάφτιση, στην καμπάνα της Κυριακής, στην άρνηση του μηδενισμού, στην παράδοση που φανερώνει ήθος, στην υπέρβαση του εύκολου, του άκοπου, της δημαγωγίας, της κριτικής χωρίς πρόταση, στην άρνηση της ταύτισης με ό,τι δίνει χρήμα και μόνο χρήμα. 

         Η Ελλάδα του ’40 είχε συγκριτικά λίγα όπλα, είχε όμως οργάνωση και πίστη ότι ακόμη κι αν χάσει, δεν θα παραδοθεί. Τα πρόσωπα ακολούθησαν την ηγεσία. Σήμερα, ακόμη κι αν νιώθουμε το κενό  στον δημόσιο βίο και λόγο, μπορούμε  να αντισταθούμε. Και θα έρθει η αφύπνιση. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύτηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 29 Οκτωβρίου 2025

«Ο Άγιος Σπυρίδων στην παράδοση της Ορθοδοξίας και της Κέρκυρας»

Η Παλαιά Φιλαρμονική Κέρκυρας, σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Κερκύρας Παξών και Διαποντίων Νήσων συνδιοργανώνουν μία μεγάλη μουσική συναυλία - σύμπραξη με τίτλο «Ο Άγιος Σπυρίδων στην παράδοση της Ορθοδοξίας και της Κέρκυρας». Η συναυλία θα γίνει στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας το Σάββατο 1η Νοεμβρίου 2025 και ώρα 8.30 το βράδυ, με ελεύθερη είσοδο.

Κατ’ αυτήν το μουσικό σώμα (Μπάντα) της Παλαιάς Φιλαρμονικής Κερκύρας υπό τη διεύθυνση του Αρχιμουσικού Σπυρίδωνα Προσωπάρη και η Χορωδία της Σχολής Εκκλησιαστικής Μουσικής «ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ» της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας υπό τη διεύθυνση του πρωτοψάλτη και χοράρχη Νικολάου Μακρόπουλου θα παρουσιάσουν ένα πρωτότυπο λειτουργικό ορατόριο, αφιερωμένο στη συμμετοχή του Αγίου Σπυρίδωνος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο (1700 χρόνια, 325-2025 μ.Χ.) και στο θαύμα του Πρωτοκύριακου στην Κέρκυρα (1673 μ.Χ.)

Ο Άγιος Σπυρίδων είναι ένας Άγιος οικουμενικής, παγκόσμιας αποδοχής και αναγνώρισης. Συμμετείχε στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο (Νίκαια Βιθυνίας 325 μ.Χ.), όπου με την απλότητα του ποιμένα και διδασκάλου έδειξε την Τριαδικότητα του Θεού κρατώντας μπροστά στα έκπληκτα μάτια πιστών και απίστων ένα κεραμίδι και αναλύοντάς το με φώτιση Θεού και προσευχή στα τρία στοιχεία του (χώμα, φωτιά, νερό). Στην Κέρκυρα έχει σώσει το νησί τέσσερις φορές από τον θάνατο. Την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου θυμόμαστε την πανώλη που θέριζε ζωές το 1673, την πίστη των ανθρώπων που δεν λύγισε και το σβήσιμο της ασθένειας όταν το νησί απευθύνθηκε στον προστάτη Άγιό του.

Η Παλαιά Φιλαρμονική Κέρκυρας, η οποία ιδρύθηκε για να τιμά τον Άγιο Σπυρίδωνα στις λιτανείες του ιερού σκηνώματος και πήρε το όνομά του, συμπράττει, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 1700 χρόνων από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, με τη Χορωδία της Σχολής Εκκλησιαστικής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, σε ένα πρωτότυπο λειτουργικό ορατόριο, που αποτυπώνει την μουσική παράδοση του νησιού. Ο γνώριμος, αγαπημένος ήχος της Φιλαρμονικής έρχεται να συναντήσει τους ήχους της εκκλησιαστικής βυζαντινής μουσικής παράδοσης, τους οποίους έψαλλε ο Άγιος Σπυρίδων και συνεχίζει η Ορθοδοξία να φυλάει οικουμενικά στους αιώνες, σε ένα μοναδικό, πρωτότυπο λειτουργικό ορατόριο μνήμης και επίγνωσης: ότι ο Άγιος ενώνει Δύση και Ανατολή, τέχνη και χαρίσματα, πρόσωπα και σύνολα, χθες και σήμερα στη συνέχεια της πορείας, που με κέντρο την πίστη στον Θεό μάς καλεί να πορευόμαστε στην οδό της παράδοσης που διαλέγεται με το σήμερα χωρίς φόβο, 

αλλά με ανοικτότητα.

2025-10-25 ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ

Κήρυγμα στη ΣΤ΄ Κυριακή Λουκά

  Κήρυγμα στη ΣΤ΄ Κυριακή Λουκά 

Ευαγγέλιο: Λουκ. 8, 26–39 — Ο δαιμονισμένος των Γεργεσηνών 

 

To Ευαγγελικό ανάγνωσμα  μάς φέρνει μπροστά σε μία δραματική και βαθιά ανθρώπινη σκηνή: τη συνάντηση του Χριστού με τον δαιμονισμένο στη χώρα των Γεργεσηνών. Ένας άνθρωπος που κατοικούσε «ἐν τοῖς μνήμασιν», γυμνός, άγριος, μόνος. Οι συμπολίτες του τον είχαν δέσει με αλυσίδες και τον είχαν απομονώσει, αλλά καμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορούσε να τον δαμάσει. 

Και τότε εμφανίζεται ο Χριστός. Δεν Τον σταματά η αγριότητα, ούτε ο φόβος.

 Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας σημειώνει: 

«Ο Χριστός εισήλθε εις την χώραν των Γεργεσηνών, δια να δείξει ότι ουδέν μέρος της γης, ουδείς άνθρωπος είναι έξω της αγάπης Του». 

Ο Κύριος πλησιάζει τον πιο καταφρονημένο άνθρωπο, εκείνον που όλοι αποφεύγουν. Και ο δαιμονισμένος —ή μάλλον τα πνεύματα που τον κατείχαν— αναγνωρίζουν αμέσως τη θεότητά Του: 

«Τί ἐμοὶ καὶ σοὶ, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου;» 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σχολιάζει: 

«Τα δαιμόνια γνωρίζουν τον Χριστόν, αλλ’ η γνώσις αυτών δεν συνοδεύεται από αγάπη. Και τι ωφελεί να γνωρίζει κανείς τον Θεόν, εάν δεν Τον αγαπά;» 

Η δύναμη του Κυρίου αποκαλύπτεται με μία λέξη: 

«Εξέλθε το πνεῦμα το ακάθαρτον». 

Και ο άνθρωπος, που πριν ήταν θηρίο, γίνεται άνθρωπος ήσυχος, ειρηνικός, «ἱματισμένος καὶ σωφρονῶν». 

Ο Άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας σημειώνει με θαυμασμό: 

«Ο Χριστός δεν ελευθερώνει μόνον το σώμα του ανθρώπου, αλλά και την ψυχήν. Τον ενδύει με το ένδυμα της σωφροσύνης και της χάριτος». 

Αλλά το πιο τραγικό σημείο είναι η αντίδραση των κατοίκων. Όταν είδαν τι συνέβη, «ἐφοβήθησαν· καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν». Δεν άντεξαν την παρουσία του Θεού. Προτίμησαν να χάσουν τον Χριστό, παρά να χάσουν τα γουρούνια τους, δηλαδή τα συμφέροντά τους. 

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει: 

«Πολλοί μοιάζουν με τους Γεργεσηνούς· όταν ο Χριστός αγγίζει τα πάθη τους, τον διώχνουν από την καρδιά τους. Θέλουν ειρήνη, αλλά χωρίς μετάνοια· σωτηρία, αλλά χωρίς αλλαγή ζωής». 

Και όμως, ο Χριστός δεν εκδικείται. Φεύγει σιωπηλά, αφήνοντας πίσω έναν άνθρωπο αναστημένο. Και σε αυτόν τον πρώην δαιμονισμένο αναθέτει μια ιερή αποστολή: 

«Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου, καὶ διηγοῦ ὅσα σοι ἐποίησεν ὁ Θεός». 

Ο Άγιος Κύριλλος λέει εδώ: 

«Ο Κύριος διδάσκει ότι όποιος σώθηκε, οφείλει να γίνει ευαγγελιστής της σωτηρίας του». 

Αδελφοί, αυτό είναι το κάλεσμα και για εμάς. Ο καθένας μας έχει μέσα του έναν “Γεργεσηνό” τόπο — σκοτεινό, γεμάτο πληγές, φόβους, πάθη. Κι όμως, ο Χριστός έρχεται εκεί, δεν αποστρέφεται, αλλά θεραπεύει. Μόνο να Του επιτρέψουμε να πλησιάσει. 

Ας μην πούμε κι εμείς «Κύριε, φύγε από εμάς», αλλά «Κύριε, μείνε μεθ’ ἡμῶν». 

Και τότε, όπως ο πρώην δαιμονισμένος, θα καθίσουμε κι εμείς «παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, ἱματισμένοι καὶ σωφρονῶντες» — δηλαδή ειρηνεμένοι, ελευθερωμένοι, φωτισμένοι από το φως της χάριτός Του. 

π. Δημήτριος Κοσκινάς 

 

 

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2025- ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ (Β’ Τιμ. 2, 1-10)

 

Τέκνον Τιμόθεε, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ,  καὶ ἃ ἤκουσας παρ' ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι. σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ.  οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέ-κεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ.  ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ.  τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν.  νόει ἃ λέγω· δῴη γάρ σοι ὁ Κύριος σύνεσιν ἐν πᾶσι.  Μνημόνευε ᾿Ιησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυΐδ, κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου,  ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος· ἀλλ' ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται.  διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα 

Παιδί μου Τιμόθεε, να ενδυναμώνεσαι στη χάρη που είναι στο Χριστό Ιησού,  και αυτά που άκουσες από εμένα μέσω πολλών μαρτύρων, αυτά παράθεσε σε πιστούς ανθρώπους, οι οποίοι να είναι ικανοί και άλλους να διδάξουν.  Κακοπάθησε λοιπόν σαν καλός στρατιώτης του Χριστού Ιησού. Κανείς στρατευόμενος δεν εμπλέκεται στις βιοτικές απασχολήσεις, για να αρέσει σ’ αυτόν που τον στρατολόγησε.  Αν επίσης και κάποιος αθλείται, δεν στεφανώνεται αν δεν αγωνιστεί νόμιμα.  Ο γεωργός που κοπιάζει πρέπει πρώτα αυτός να φάει μέρος από τους καρπούς. Κατάλαβε ό,τι λέω. Γιατί θα σου δώσει ο Κύριος σύνεση σε όλα. Να θυμάσαι τον Ιησού Χριστό, που έχει αναστηθεί από τους νεκρούς, που είναι από τη γενιά του Δαβίδ, σύμφωνα με το ευαγγέλιό μου,  για το οποίο κακοπαθώ ως το  σημείο να με δέσουν σαν κακούργο, αλλά ο λόγος του Θεού δεν δένεται.  Γι’ αυτό όλα τα υπομένω για τους εκλεκτούς, για να πετύχουν και αυτοί τη σωτηρία που έφερε ο Ιησούς Χριστός και να δοξαστούν αιώνια.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2025- ΣΤ' ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 8, 26-39)

 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. ᾿Ιδὼν δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. Παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. ᾿Επηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ῾Ο δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. ῏Ην δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. ᾿Εξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. ᾿Ιδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. ᾿Εξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. ᾿Απήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο. Αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. ᾿Εδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ῾Υπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. Καὶ ἀπῆλθε καθ᾿ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς ἔφτασε ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν περιοχὴ τῶν Γαδαρηνῶν, τὸν συνάντησε κάποιος ἄνδρας ἀπὸ τὴν πόλη, ποὺ εἶχε μέσα του δαιμόνια ἀπὸ πολὺν καιρό. Ροῦχο δὲν ντυνόταν οὔτε ἔμενε σὲ σπίτι, ἀλλὰ ζοῦσε στὰ μνήματα. ῞Οταν εἶδε τὸν ᾿Ιησοῦ, ἔβγαλε μιὰ κραυγή, ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ τοῦ εἶπε μὲ δυνατὴ φωνή· «Τί δουλειὰ ἔχεις ἐσὺ μ’ ἐμένα ᾿Ιησοῦ, Υἱὲ τοῦ ὕψιστου Θεοῦ; Σὲ παρακαλῶ μὴ μὲ βασανίσεις». Αὐτὰ τὰ εἶπε, γιατὶ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶχε διατάξει τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. ᾿Απὸ πολλὰ χρόνια τὸν εἶχε στὴν ἐξουσία του, καὶ γιὰ νὰ τὸν συγκρατήσουν τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες καὶ τοῦ ἔβαζαν στὰ πόδια σιδερένια δεσμά. ᾿Εκεῖνος ὅμως ἔσπαζε τὰ δεσμά, καὶ τὸ δαιμόνιο τὸν ὁδηγοῦσε στὶς ἐρημιές. ῾Ο ᾿Ιησοῦς τὸν ρώτησε· «Ποιὸ εἶναι τὸ ὄνομά σου;» ᾿Εκεῖνος ἀπάντησε· «Λεγεών»· γιατὶ εἶχαν μπεῖ μέσα του πολλὰ δαιμόνια. Τὰ δαιμόνια, λοιπόν, τὸν παρακαλοῦσαν νὰ μὴν τὰ διατάξει νὰ πᾶνε στὴν ἄβυσσο. ᾿Εκεῖ κοντὰ ἦταν ἕνα κοπάδι ἀπὸ πολλοὺς χοίρους ποὺ ἔβοσκαν στὸ βουνό, καὶ τὰ δαιμόνια παρακαλοῦσαν τὸν ᾿Ιησοῦ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν στοὺς χοίρους, καὶ τοὺς τὸ ἐπέτρεψε. Βγῆκαν, λοιπόν, ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ μπῆκαν στοὺς χοίρους. Τότε τὸ κοπάδι ὅρμησε πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκε στὴ λίμνη. Μόλις οἱ βοσκοὶ εἶδαν τί ἔγινε, ἔφυγαν καὶ τὸ εἶπαν στὴν πόλη καὶ στὴν ὕπαιθρο. Βγῆκαν οἱ ἄνθρωποι νὰ δοῦν τί ἔγινε καὶ ἦρθαν κοντὰ στὸν ᾿Ιησοῦ. Βρῆκαν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν ὁποῖο βγῆκαν τὰ δαιμόνια νὰ κάθεται δίπλα στὸν ᾿Ιησοῦ, νὰ φοράει ροῦχα καὶ νὰ φέρεται λογικά, καὶ φοβήθηκαν. ῞Οσοι εἶχαν δεῖ τί εἶχε γίνει, τοὺς εἶπαν γιὰ τὸ πῶς ὁ δαιμονισμένος σώθηκε. Τότε ὅλο τὸ πλῆθος ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῶν Γαδάρων παρακαλοῦσαν τὸν ᾿Ιησοῦ νὰ φύγει ἀπὸ κοντά τους, γιατὶ τοὺς εἶχε πιάσει μεγάλος φόβος. ᾿Εκεῖνος μπῆκε στὸ πλοιάριο γιὰ νὰ γυρίσει πίσω. ῾Ο ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν ὁποῖο εἶχαν βγεῖ τὰ δαιμόνια τὸν παρακαλοῦσε νὰ τὸν πάρει μαζί του. ῾Ο ᾿Ιησοῦς ὅμως τοῦ εἶπε νὰ φύγει, μὲ τὰ παρακάτω λόγια· «Γύρισε στὸ σπίτι σου καὶ διηγήσου ὅσα ἔκανε σ’ ἐσένα ὁ Θεός». ᾿Εκεῖνος ἔφυγε διαλαλώντας σ’ ὅλη τὴν πόλη ὅσα ἔκανε σ’ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς.

ΕΞΕΛΘΟΝΤΑ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΣΗΛΘΟΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΧΟΙΡΟΥΣ

«Ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη» (Λουκ. 8, 33)

«Βγῆκαν, λοιπόν, ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ μπῆκαν στοὺς χοίρους. Τότε τὸ κοπάδι ὅρμησε πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκε στὴ λίμνη».

 Στιγμές-στιγμές μοιάζουμε σαν μανιακοί οι άνθρωποι. Η ταχύτητα των καιρών, η αναζήτηση νέων εμπειριών, κάποτε και οι ίδιοι οι στόχοι που βάζουμε, τους οποίους θέλουμε να εκπληρώσουμε όπως-όπως μας κάνουν να μην στεκόμαστε στιγμή. Γέμισε μάλιστα ο κόσμος από υπερκινητικά παιδιά. Γιατί κάτι μέσα μας, που το μεταδίδουμε και στους νεώτερους, μας σπρώχνει να μην είμαστε ήρεμοι και γαλήνιοι, αλλά συνεχώς να βλέπουμε τη ζωή σαν να μας κυνηγά και πρέπει να την προφτάσουμε. Αυτή η μανία δεν μας αφήνει τελικά να δούμε ποιο είναι το καίριο. Αν είναι η αγάπη, που θέλει κόπο και χρόνο. Αν είναι η συνάντηση με τον άλλον, που μέσα στο άγχος κάθε μορφής είναι βέβαιο ότι δεν θα γεννήσει φως.  Αν είναι να προλάβουμε να ζήσουμε, μόνο που η χαρά θα μας ξεφεύγει. Και η κτίση μάς μιμείται. Την καταστρέφουμε με την υπερεκμετάλλευση, με το κτίσιμο κάθε χώρου, με το στράγγισμα των πόρων της, με την καταστροφή των δασών, των λουλουδιών, των πουλιών, των ζωντανών της, και μας ανταποδίδει χτυπήματα. Μία δαιμονική σύγκρουση ανάμεσα στο συμφέρον, στην αυτάρκεια, στην καλοπέραση, στη απώλεια του μέτρου και του ιερού. Όπως έκαναν οι κάτοικοι των Γεργεσηνών. 

         Στο πρόσωπο του δαιμονισμένου καθρεφτιζόταν ο εαυτός τους. Χωρίς σπίτι, που είναι η σχέση με τον Θεό. Χωρίς ρούχα, που είναι η κάλυψη από τις αρετές. Στην έρημο της απουσίας της αγάπης. Στους τάφους που είναι ο πνευματικός θάνατος της θεοποίησης του εγώ και των αναγκών. Ο δαιμονισμένος ήταν στην άκρη, για να μην τους ενοχλεί. Και όταν γιατρεύτηκε και τα δαιμόνια μπήκαν στους χοίρους κι εκείνοι έπεσαν στη λίμνη, οι κάτοικοι έπρεπε να δούνε πλέον τον εαυτό τους.  Μόνο που καθρέφτης τους τώρα ήταν ο Χριστός. Η νέα αρχή. Τα συμφέροντά τους άξιζαν όσο μια βουτιά στη λίμνη. Η καρδιά τους όμως πνίγηκε μαζί με τους χοίρους. Γιατί δεν ήθελε τελικά να αγαπήσει. Κι έτσι έδιωξαν τον Χριστό. Ας μην τους μοιάσουμε. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

26 Οκτωβρίου 2025

Κυριακή ΣΤ’ Λουκά

Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ

       Είπε ο Αββάς Αρσένιος: «Όσο μπορείς αγωνίσου, ώστε η εσωτερική ζωή σου να είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Έτσι θα νικήσεις τα εξωτερικά πάθη» (από το «Γεροντικό») 

         Οι άνθρωποι ταυτίζουμε τη ζωή μας με τις εμπειρίες μας. Γεγονότα, στιγμές, καταστάσεις, επιθυμίες που ικανοποιούνται, επιθυμίες που η ματαίωση της εκπλήρωσής τους μας κάνει να αισθανόμαστε ηττημένοι, άνθρωποι που συναντούμε, σχέσεις που αναπτύσσουμε ή είμαστε υποχρεωμένοι να βιώσουμε, κυρίως όμως αγαθά που έχουμε ή δεν έχουμε αποτελούν το περιεχόμενο της ζωής μας. Είτε το κατανοούμε είτε όχι οι εμπειρίες δημιουργούν την ταυτότητά μας, η οποία μπορεί να εξελίσσεται στο διάβα του χρόνου, όμως έχει σταθερές. Αυτές έχουν να κάνουν με τις πληγές και τα τραύματά μας που, ακόμη κι αν δείχνουν ότι έχουν επουλωθεί, αφήνουν σημάδια, τα οποία ο λογισμός τα επαναφέρει στη μνήμη μας ή μας κάνει να τα ζούμε ως φόβους ή ως αντιδράσεις. Λίγοι από εμάς συνειδητοποιούμε ότι η ζωή δεν εξαντλείται στις εμπειρίες αυτού του είδους, αλλά έχει να κάνει με έναν άλλο τρόπο, εσωτερικό, καρδιακό, ψυχικό, ο οποίος στην πραγματικότητα μπορεί να είναι η αντίσταση στην κυριαρχία της εμπειρίας και να διαμορφώσει ένα άλλο ήθος. 

          Είναι κακό να ταυτίζουμε τη ζωή με τις εμπειρίες μας; Προφανώς η απάντηση έχει δύο όψεις. Εξαρτάται κυρίως από το αν είμαστε έτοιμοι να τη δούμε με αυτήν την εσωτερική ματιά. Η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας μάς επισημαίνει ότι αν αγωνιστούμε η εσωτερική μας ζωή να είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, τότε βλέπουμε και τον εαυτό μας και τον κόσμο με άλλα μάτια. Η εσωτερική ζωή έχει να κάνει με το ποιο πιστεύουμε ότι είναι το νόημα της ύπαρξής μας. Αν πιστεύουμε ότι υπάρχουμε για να αγαπούμε, όπως μας υποδεικνύει η εμπειρία της πίστης μας, τότε καλούμαστε να δούμε τα εμπόδια στην αγάπη. Εμπόδιο δεν είναι το «εγώ» αφ' εαυτού του.   Πλαστήκαμε να είμαστε διαφορετικοί και αυτό συνεπάγεται ότι χρειάζεται να κατανοούμε ποιοι είμαστε, να κατανοούμε ότι έχουμε «εγώ», είμαστε «εγώ». Εμπόδιο όμως γίνεται το «εγώ» μας, όταν δεν μπορούμε να το δούμε στην προοπτική της συμπληρωματικότητας, της συντροφικότητας, της προσφοράς, της εξόδου δηλαδή από την αίσθηση ότι αυτό είναι το παν. Αν δεν θέλουμε να το χάσουμε για να μπορέσουμε να το κερδίσουμε στην προοπτική της συνάντησης και της συνύπαρξης. 

            Γι’ αυτή η εσωτερική ζωή είναι πίστη, εμπιστοσύνη στον Θεό και στο θέλημά Του. Είναι αγώνας εναντίον του λογισμού που φέρνει τον Θεό στα μέτρα της συναλλαγής, αλλά και Τον καθιστά υπηρέτη των επιθυμιών μας. Άλλοτε Τον βλέπουμε ως απόντα από τη ζωή μας διότι θέλουμε μόνο εμπειρίες ευχάριστες, που να εκπληρώνουν τις δικές μας επιθυμίες και όταν ο Θεός αργεί ή μας δείχνει ότι αλλού είναι το νόημα, τότε θυμώνουμε και εναντίον Του ή απογοητευόμαστε. Η εσωτερική ζωή είναι προσευχή κι ελπίδα. Είναι  απόφαση να είμαστε φως, ανεξαρτήτως του σκοταδιού που φαίνεται να μας περιτριγυρίζει, ανεξαρτήτως του δικού μας σκοταδιού που κάποτε μας τραβά προς την απελπισία ή μας ταυτίζει το φρόνημα του κόσμου. Η εσωτερική ζωή είναι η σιωπή στην ώρα της λειτουργίας εν τη Εκκλησία. Είναι η θέα του προσώπου του άλλου όχι ως υπηρέτη μας ή ως αδιάφορου, αλλά ως χαράς διότι είμαστε μαζί, με τα σωστά και τα λάθη μας, και η μετάγγιση του ήθους αυτού στην όλη πορεία της ζωής μας.

          Η εσωτερική ζωή μας κάνει να νικούμε τα πάθη. Τελικά, έτσι μπορούμε να εκτιμήσουμε και την αξία των εμπειριών της ζωής, όχι ως πανάκειας, αλλά ως φανέρωσης της αγάπης του Θεού, με οποιοδήποτε κόστος. 

π. Θεμιστοκλής  Μουρτζανός

Δημοσιεύτηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» 

Στο φύλλο της Τετάρτης 22 Οκτωβρίου 2025

Η Εορτή του Οσίου Χριστοδούλου στην Κέρκυρα

    Την Τρίτη, 21 Οκτωβρίου 2025, εορτή της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του Οσίου Χριστοδούλου του εν Πάτμω, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος, λειτούργησε και ομίλησε στην Ιερά Μονή Αγίου Θεοδώρου Τήρωνος και Γεωργίου Τροπαιοφόρου Στρατιάς στην πόλη της Κέρκυρας. Στη Θεία Λειτουργία, πλαισίωσαν το Σεβασμιώτατο, ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής και Ιεροκήρυκας του Ιερού Προσκυνήματος του Αγίου Σπυρίδωνος, Αρχιμανδρίτης Χριστόδουλος Τριαντάφυλλος ο οποίος άγει τα ονομαστήριά του, ο Αρχιμ. Ανδρέας Γκιόκας και ο Ιεροδιάκονος του Σεβασμιωτάτου π. Ευσέβιος Πανδής, μέλη της αδελφότητας της Ιεράς Μονής και ο Διάκονος, π. Σπυρίδων Πηγής. Στη Θεία Λειτουργία παρέστησαν συμπροσευχόμενοι και άλλοι κληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως, μεταξύ των οποίων και ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως, ο οποίος με την ιδιότητά του ως Διευθυντής του γειτονικού με την Ιερά Μονή 7ου Γυμνασίου Κέρκυρας, συνόδευσε αρκετές τάξεις μαθητών ώστε να συμμετάσχουν στη Θεία Λειτουργία στο πλαίσιο των μαθημάτων και των δράσεων του σχολείου.

Κατά την ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στο πυκνό εκκλησίασμα αποτελούμενο τόσο από προσκυνητές και φίλους της Ιεράς Μονής, όσο και από τους μαθητές, αναφέρθηκε αρχικά στην αποστολική περικοπή που αναγνώστηκε από την προς Γαλάτας επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Σε αυτήν, ο Απόστολος Παύλος γράφοντας προς τους πιστούς της Γαλατίας της Μικράς Ασίας, λέγει «οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλ. 5, 24). Δηλαδή, όσοι νίκησαν το σαρκικό φρόνημα, εγκολπώθηκαν την αλήθεια της πίστεως και της εν Χριστώ ζωής, υπερέβησαν τον εαυτό τους και έγιναν μέτοχοι της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Έτσι, καλλιέργησαν τις αγαθές πτυχές του εαυτού τους και στολίστηκαν με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που όπως τους κατονομάζει ο Απόστολος Παύλος είναι «η ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια». Τι όμως είναι η πίστις; Ειδικά όταν αυτή πρέπει να δοθεί προς κατανόηση σε ανθρώπους ενός ειδωλολατρικού περιβάλλοντος που είχαν μάθει να πιστεύουν στο απτό και το υλικό; Η πίστις είναι των «ἐλπιζομένων ὑπόστασις». Είναι το βίωμα της παρουσίας του Θεού στη ζωή του ανθρώπου. Έτσι, αυτός που ελπίζει και ζει το Χριστό και την αληθινή αγάπη, με τη μακροθυμία, τη συγχωρητικότητα και την αδελφοσύνη βιώνει την παρουσία του Θεού. Αυτά λοιπόν ζούσαν οι Άγιοι οι οποίοι ήταν σαν και εμάς τους απλούς ανθρώπους. Όμως, αποζητούσαν το Χριστό και αγωνίστηκαν με ζήλο ώστε να βγάλουν την κακία από τη ζωή τους και ο αγώνας τους αυτός είχε μεγάλη απόδοση και απόλαυσαν τα πνευματικά δώρα του Θεού. 

Ένας τέτοιος Άγιος ήταν και ο Όσιος Χριστόδουλος. Έζησε στη Μικρά Ασία. Εκεί όμως, είχε δύσκολη ζωή καθώς πειραζόταν έντονα από το κοσμικό φρόνημα που κυριαρχούσε και έτσι έφυγε στην Πάτμο, στο νησί όπου έζησε ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και έλαβε τη φοβερά αποκάλυψη περί των εσχάτων της ανθρωπότητας. 

Εκεί λοιπόν στη ερημιά, στην ησυχία, μπορούσε να αφουγκραστεί τον έσω κόσμο του αφού απομόνωσε ως άλλος Οδυσσέας τα αφτιά του από τις σειρήνες του κόσμου. Απέβαλε όλα αυτά που τον κρατούσαν πίσω και αγωνίστηκε στις αρετές ώστε να αποκτήσει μία κατά Θεόν τελειότητα και να γίνει όπως μάς θέλει η παρουσία του Θεού, δηλαδή αγγελοειδείς. Εξέπεμπε τη χάρη του Θεού με την οποία είχε πλουτιστεί με αποτέλεσμα να εμπνέει σεβασμό ενώ ανοικοδόμησε και την περίφημη Ιερά Μονή της Πάτμου. Μάλιστα αυτό είναι χαρακτηριστικό όλων των Αγίων οι οποίοι χαριτώνονται από το Θεό.

Οι Άγιοι μας είναι τα πρότυπα των Χριστιανών καθώς βίωσαν και εφάρμοσαν το λόγο του Θεού. Έτσι, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην αφιέρωση και στον αγώνα του καθηγουμένου της Ιεράς Μονής, του π. Χριστιδούλου, ο οποίος έλαβε το όνομα αυτού του μεγάλου Αγίου της Εκκλησίας μας. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε σε αυτό το παλαίφατο μοναστήρι της Κέρκυρας ώστε όπως όλοι οι άνθρωποι, να αγωνιστεί και αυτός για να μιμηθεί τις αρετές του Οσίου Χριστοδούλου. Παράλληλα εργάζεται άοκνα με όλες τις δυνάμεις του, ψυχικές και σωματικές, για την αναστήλωση και πνευματική αναγέννηση της Ιεράς Μονής αλλά και του μοναχισμού της Κέρκυρας γενικότερα. Έτσι, το εν λόγω μοναστήρι μετατρέπεται σταδιακά σε φάρο πνευματικό και πόλο έλξης για τους πιστούς και τους νέους που αναζητούν την αλήθεια και τη γνησιότητα της πίστεως. Μάλιστα, ο κ. Νεκτάριος ανέφερε ότι για τους μοναχούς το φως είναι οι άγγελοι του Θεού, ενώ για τους λαϊκούς οι μοναχοί, τονίζοντας έτσι τη μεγάλη σημασία των μοναστηριών ως καταφύγια πνευματικής ασφάλειας. 

Εν συνεχεία, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος τέλεσε μνημόσυνο για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κ. Χριστόδουλο ο οποίος ήγε και αυτός τα ονομαστήριά του την εν λόγω ημέρα και ήταν πάντοτε δίπλα στη νεότητα και στα παιδιά ως εμπνευστής και πνευματικός οδηγός. Τέτοιοι φωτοφόροι οδηγοί για την νεολαία με γνήσια αγάπη για την πατρίδα, σπανίζουν στις μέρες μας, ενώ είναι πιο απαραίτητοι από ποτέ καθώς, σήμερα, τα ρεύματα της εποχής αποπροσανατολίζουν του νέους και προκαλούν αναστάτωση λόγω της ανεξέλεγκτης τεχνολογικής εξέλιξης. Επίσης, παρατηρούνται φαινόμενα επιθετικότητας στους νέους, καθώς δεν έχει μορφωθεί στις καρδιές τους ο Χριστός, ο οποίος γεννά εντός μας την ειρήνη, την αγάπη και τη μακροθυμία. 

Τέλος, ευχήθηκε χρόνια πολλά στον π. Χριστόδουλο καθώς και σε όλους τους εορτάζοντας, ενώ ευχήθηκε πατρικά ώστε η χάρις του Θεού να τούς οδηγεί στο δρόμο της αρετής, της γνησιότητος και της αλήθειας.

Άγιος Γεράσιμος Κεφαλονιά | Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός | Κυριακή 19 Οκ...

2025-10-19 ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΛΟΥΚΑ

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ

«Μὴ κλαῖε… Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι»  (Λουκ. 7:13–14)

Σήμερα η Εκκλησία μάς καλεί να στρέψουμε το βλέμμα μας σε μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές του Ιερού Ευαγγελίου. Ο Χριστός συναντά μια νεκρική πομπή έξω από την πόλη Ναΐν. Ένας νέος, μοναχογιός μιας χήρας, οδηγείται προς τον τάφο. Η μητέρα του θρηνεί – δεν έχασε μόνο το παιδί της, αλλά και τη μοναδική της ελπίδα, το στήριγμά της στη ζωή.

Κι εκεί, στο πιο σκοτεινό σημείο του ανθρώπινου πόνου, εμφανίζεται ο Χριστός. Δεν περνά αδιάφορα. Δεν απομακρύνεται. «Ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτῇ», λέει το Ευαγγέλιο. Την λυπήθηκε βαθιά – με θεϊκή συμπόνοια.

Της λέει μόνο δύο λέξεις: «Μὴ κλαῖε». Όχι ως απλή παρηγοριά, αλλά με την εξουσία Εκείνου που μπορεί να δώσει τέλος στον πόνο και τον θάνατο. Και στη συνέχεια πλησιάζει το φέρετρο, το αγγίζει – πράγμα αδιανόητο για τους Ιουδαίους – και λέει:

 «Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι».

Και ο νεκρός ανεστήθη. Κι έδωσε τη ζωή του πίσω στη μητέρα του.

Ο Χριστός συμπονά και επεμβαίνει  Δεν είναι ένας Θεός απόμακρος. Είναι ο «συμπαθής» Αρχιερέας (Εβρ. 4:15), που αισθάνεται τον πόνο μας. Όπως τότε στη Ναΐν, έτσι και σήμερα, βρίσκεται δίπλα μας στον θρήνο μας.

Ο θάνατος δεν είναι το τέλος.  Ο Ιησούς Χριστός, ο Νικητής του θανάτου, αποκαλύπτει πως έχει εξουσία όχι μόνο επί της ζωής, αλλά και επί του θανάτου. Η Ανάσταση του νέου προαναγγέλλει τη δική Του Ανάσταση και τη μελλοντική ανάσταση όλων των ανθρώπων.

Η αληθινή ζωή είναι κοντά στον Χριστό.  Ο λόγος του Χριστού δίνει ζωή: «σοὶ λέγω, ἐγέρθητι». Κι εμείς, όσες φορές πέφτουμε πνευματικά, όσες φορές «πεθαίνουμε» από την αμαρτία, μπορούμε να ακούσουμε τη φωνή Του να μας καλεί σε μετάνοια και ανάσταση.

Η Εκκλησία είναι η πόλη της συνάντησης .  Στην πύλη της πόλης Ναΐν συναντιούνται δύο πομπές: η πομπή του θανάτου και η πομπή της ζωής. Έτσι και στην Εκκλησία, ο Χριστός συναντά τον κάθε άνθρωπο που πορεύεται προς την απελπισία και του προσφέρει ελπίδα και σωτηρία.

Κύριε Ιησού Χριστέ, Εσύ που ανέστησες τον υιό της χήρας, ανάστησε κι εμάς από τον πνευματικό λήθαργο. Δώσε μας τη ζωή τη δική Σου, τη ζωή της αγάπης, της πίστης και της αιώνιας ελπίδας.

π. Δημήτριος Κοσκινάς

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2025- Γ' ΛΟΥΚΑ (Β’ Κορ. ια’ 31-33, ιβ’ 1-9)

 

 Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. ᾿Εν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης ᾿Αρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ. Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου. Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. Καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι. ῾Υπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. ᾿Εὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι. ῾Υπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ· καὶ εἴρηκέ μοι· ᾿Αρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. ῞Ηδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾿ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ. 

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα 

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς καὶ Πατέρας τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ -ἂς εἶναι εὐλογημένο τὸ ὄνομά του στοὺς αἰῶνες- ξέρει ὅτι δὲν λέω ψέματα. Στὴ Δαμασκό, ὁ διοικητὴς-ἐκπρόσωπος τοῦ βασιλιᾶ ᾿Αρέτα ἔβαλε φρουροὺς σὲ ὅλη τὴν πόλη γιὰ νὰ μὲ συλλάβει. Μέσα ὅμως ἀπὸ ἕνα ἄνοιγμα τοῦ τείχους μὲ κατέβασαν μὲ καλάθι καὶ ξέφυγα ἀπὸ τὰ χέρια του. Δὲν μὲ συμφέρει βέβαια νὰ καυχηθῶ· θὰ τὸ κάνω ὅμως, γιατὶ πρόκειται γιὰ ὁράματα κι ἀποκαλύψεις ποὺ μοῦ χάρισε ὁ Κύριος. Ξέρω ἕναν ἄνθρωπο πιστό, ὁ ὁποῖος πρὶν ἀπὸ δεκατέσσερα χρόνια ἀνυψώθηκε μέχρι καὶ τὸν τρίτο οὐρανὸ -δὲν ξέρω ἂν ἦταν μὲ τὸ σῶμα του ἢ χωρὶς τὸ σῶμα, αὐτὸ ὁ Θεὸς τὸ ξέρει. Ξέρω ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος -ἢ ἦταν μὲ τὸ σῶμα ἢ χωρὶς τὸ σῶμα δὲν τὸ ξέρω, ὁ Θεὸς τὸ ξέρει- μεταφέρθηκε ξαφνικὰ στὸν παράδεισο κι ἄκουσε λόγια ποὺ δὲν μπορεῖ οὔτε ἐπιτρέπεται νὰ τὰ πεῖ ἄνθρωπος. Γι’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο θὰ καυχηθῶ· γιὰ τὸν ἑαυτό μου ὅμως δὲν θὰ καυχηθῶ, παρὰ μόνο γιὰ τὶς ταλαιπωρίες μου. ῞Αμα θελήσω, λοιπόν, νὰ καυχηθῶ, δὲν θὰ φανῶ ἀνόητος, γιατὶ θὰ πῶ τὴν ἀλήθεια. Τὸ ἀποφεύγω ὅμως, μήπως ἐξαιτίας τοῦ μεγαλείου τῶν ἀποκαλύψεων, μὲ θεωρήσει κανεὶς παραπάνω ἀπ’ αὐτὸ ποὺ βλέπει ἢ ἀκούει ἀπὸ μένα. Γιὰ νὰ μὴν περηφανεύομαι ὅμως, ὁ Θεὸς μοῦ ἔδωσε ἕνα ἀγκάθι στὸ σῶμα μου, ἕναν ὑπηρέτη τοῦ σατανᾶ νὰ μὲ ταλαιπωρεῖ, ὥστε νὰ μὴν περηφανεύομαι. Γι’ αὐτὸ τὸ ἀγκάθι τρεῖς φορὲς παρακάλεσα τὸν Κύριο νὰ τὸ διώξει ἀπὸ πάνω μου. ῾Η ἀπάντησή του ἦταν· «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου, γιατὶ ἡ δύναμή μου φανερώνεται στὴν πληρότητά της μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ἀδυναμία σου». Μὲ περισσότερη εὐχαρίστηση, λοιπόν, θὰ καυχηθῶ γιὰ τὶς ταλαιπωρίες μου, γιὰ νὰ κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2025- Γ' ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ζ΄ 11-16)

 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. ῾Ως δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· Μὴ κλαῖε· καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. ῎Ελαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, πῆγε ὁ ᾿Ιησοῦς σὲ μιὰ πόλη ποὺ λεγόταν Ναΐν. Μαζί του ἦταν ἀρκετοὶ μαθητές του καὶ πολὺ πλῆθος. Τὴν ὥρα ποὺ πλησίαζαν στὴν πύλη τῆς πόλης, ἔβγαζαν ἕναν νεκρό, τὸν μονάκριβο γιὸ μιᾶς μάνας, ποὺ μάλιστα ἦταν χήρα. Κόσμος πολὺς ἀπὸ τὴν πόλη τὴ συνόδευε. ῞Οταν εἶδε τὴ χήρα ὁ Κύριος, τὴ σπλαχνίστηκε καὶ τῆς εἶπε· «Μὴν κλαῖς». ῎Επειτα προχώρησε, ἀκούμπησε τὴ σορό, καὶ ἀφοῦ στὸ μεταξὺ αὐτοὶ ποὺ βαστοῦσαν τὸ φέρετρο σταμάτησαν, εἶπε· «Νεαρέ, σὲ διατάζω νὰ σηκωθεῖς». ῾Ο νεκρὸς ἀνακάθισε κι ἄρχισε νὰ μιλάει. ῾Ο ᾿Ιησοῦς τότε τὸν παρέδωσε στὴ μητέρα του. ῞Ολους τοὺς κυρίεψε δέος καὶ δόξαζαν τὸν Θεό· «Μεγάλος προφήτης», ἔλεγαν, «ἐμφανίστηκε ἀνάμεσά μας!» καί· «῾Ο Θεὸς ἦρθε νὰ σώσει τὸν λαό του!»

Η ΜΑΝΑ & Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· Μὴ κλαῖε» (Λουκ. 7, 12-13)

Τὴν ὥρα ποὺ πλησίαζαν στὴν πύλη τῆς πόλης, ἔβγαζαν ἕναν νεκρό, τὸν μονάκριβο γιὸ μιᾶς μάνας, ποὺ μάλιστα ἦταν χήρα. Κόσμος πολὺς ἀπὸ τὴν πόλη τὴ συνόδευε. ῞Οταν εἶδε τὴ χήρα ὁ Κύριος, τὴ σπλαχνίστηκε καὶ τῆς εἶπε· «Μὴν κλαῖς».

 Ας μεταβούμε με τη σκέψη μας στην είσοδο της μικρής πόλης Ναΐν. Ο Χριστός με τους μαθητές Του και με πολλούς ανθρώπους που Τον ακολουθούσαν συναντούν μία πένθιμη πομπή. Ένας νέος άνθρωπος, νεκρός, πηγαίνει προς την τελευταία του κατοικία, να ταφεί έξω από την πόλη. Μαζί του η μάνα. Χήρα. Χωρίς ελπίδα παρηγοριάς από ένα άλλο παιδί, γιατί ο νεκρός ήταν ο μονάκριβος γιος της. Αξιοπρεπής στο πένθος της. Τα δάκρυα στα μάτια της. Και μαζί της όσοι ένιωθαν ότι θα έπρεπε να είναι παρόντες τουλάχιστον τη στιγμή που θα ξεκινούσε η απόλυτη μοναξιά, καθώς μετά την ταφή αυτό θα βίωνε η μάνα στο άδειο σπίτι, στην άδεια καρδιά, στην άδεια ζωή. Κι ακούνε αυτοί τον Χριστό, τον επικεφαλής της χαρούμενης πομπής, να λέει στη μάνα «Μην κλαις». Κι αναρωτιόμαστε: τι άραγε να σκέφτηκε τόσο η μάνα, όσο και εκείνοι που της συμπαρίσταντο στο πένθος και τη μοναξιά της; 

 «Μην κλαις», λέει ο Χριστός. Δεν είναι μόνο ότι τη σπλαχνίστηκε, έδειξε σ’ εκείνην και σε μας τι σημαίνει ενσυναίσθηση, ότι μπαίνω στην καρδιά του άλλου και όχι απλώς στη θέση του, γίνομαι ένα μαζί του, τον νιώθω, επειδή τον αγαπώ. Δεν είναι το ότι είχε και τον σκοπό και τη δύναμη να αναστήσει το παιδί της, όπως και έκανε. Είναι κυρίως το ότι όποιος βρίσκεται δίπλα στον Χριστό, ακόμη και στο σκοτάδι που βλέπει και νιώθει, είτε αυτό ονομάζεται μοναξιά είτε απελπισία είτε ήττα είτε θάνατος, δεν είναι μόνος του. Ο Χριστός είναι μαζί. Και γίνεται η φανερή ή και μυστική δύναμη που ενισχύει την καρδιά μας με την ελπίδα της ανάστασης, την ελπίδα της αγάπης, την ελπίδα ότι και άνθρωποι θα βρεθούν που θα σταθούν κοντά μας και η νέα αρχή που μπορούμε να κάνουμε παρά τον καημό μας μπορεί να βγει σε διέξοδο ζωής, αλλά και στο απόλυτο της ήττας που είναι ο θάνατος ο άνθρωπος δεν χάνεται, γιατί τον περιμένει η ανάσταση ως προς το σώμα του, αλλά και η ζωή δίπλα στον Χριστό της αγάπης ως προς την ψυχή του, μέχρι να έρθει ο καιρός της επανένωσης. Ας είναι ο Χριστός η ελπίδα κάθε μάνας, κάθε ανθρώπου που δοκιμάζεται, του καθενός και της καθεμιάς μας. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

19 Οκτωβρίου 2025

Κυριακή Γ’ Λουκά

2025-10-18 ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Γ΄ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΛΟΥΚΑ

Κερκύρας Νεκτάριος: "Ο σύγχρονος άνθρωπος της ταχύτητας βιώνει μία αλήθεια συσκοτεισμένη"

     Την Κυριακή, 12 Οκτωβρίου 2025, Κυριακή Δ' Λουκά και Κυριακή των θεοφόρων Πατέρων της εν Νικαια Ζ' Οικουμενικής Συνόδου (787), ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος, λειτούργησε και ομίλησε στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Πλάκας Αθηνών. Στον ως άνω Ιερό Ναό εκκλησιάζονται οι εν Αθήναις Κερκυραίοι και Παξινοί. Προϊστάμενος του Ιερού Ναού είναι ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Ισίδωρος Κάτσιος, καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μαζί με τον Σεβασμιώτατο συλλειτούργησαν ο Αιδεσιμολογιώτατος π. Ἀθανάσιος Μελισσάρης, επίσης καθηγητής του ΕΚΠΑ, καθώς και ο εφημέριος του Ναού π. Κωνσταντίνος. Ακόμη, συμμετείχαν και οι πρόεδροι των Κερκυραϊκών Σωματείων, καθώς καὶ του Σωματείου των Κοζανιτών.

Ο Σεβασμιώτατος κατά την ομιλία του αναφέρθηκε, αρχικά, στους Αγίους Πατέρες που συνεκρότησαν την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια με σκοπό να αποκρυσταλώσουν τις αλήθειες περί της πίστεώς μας. Μέσα σε μία εποχή διχασμού για την Εκκλησία μεταξύ των εικονοκλαστών και των εικονολατρών, η υπέρμαχος της ορθής πίστης, Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, συνεκάλεσε την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο ώστε να επιλυθεί το μεγάλο αυτό εκκλησιαστικό ζήτημα. Η κατάληξη αυτής της Συνόδου ήταν η επικύρωση της δογματικής ορθότητας της προσκύνησης των Ιερών Εικόνων. Ο Ιησούς Χριστός, ο Σαρκωμένος Υιός και Λόγος του Θεού ήταν Εκείνος ο οποίος ανέμεναν οι Δίκαιοι και οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, δηλαδή ο Μεσσίας. Ήταν Εκείνος τον οποίον ανέμεναν όμως και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι στη διδασκαλία των οποίων εμπεριεχόταν σπέρματα Αληθείας. Όλοι αυτοί όμως ανέμεναν το Μεσσία μέσα στο ζόφο, σε ένα περιβάλλον που επικρατούσε η πολυθεΐα. 

Οι Πάτερες της Εκκλησίας συνήλθαν προκειμένου να εξετάσουν την αλήθεια και το πώς έπρεπε να λατρεύεται ο Θεός. Ζούσαν όμως έξω από αυτόν τον ζόφο καθώς καλλιέργησαν τον εσωτερικό τους κόσμο με υπομονή και ταπείνωση. Ως αποτέλεσμα, χαριτώθηκαν από το Πανάγιον Πνεύμα και φωτίστηκαν. Έτσι, ευρίσκοντο σε κατάσταση τέτοια ώστε να διακρίνουν την αλήθεια. 

Η καρδιά των Πατέρων ήταν η αγαθή γη στην οποία έπεσε ο Σπόρος, ο λόγος δηλαδή του Θεού, σύμφωνα με την παραβολή της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Εκεί, φύτρωσε, καλλιεργήθηκε και απέδωσε καρπο "εκατονταπλασίονα". Η υπομονή όμως είναι αυτή που διαμορφώνει την "αγαθή γη". Έτσι, όποιος ασκηθεί σε αυτήν, σταθεί ως γνήσιος αναζητητής της αλήθειας του Θεού, θα λάμψει. Ποια, όμως, είναι η Αλήθεια του Θεού; Την απάντηση τη δίνει ο Απόστολος Παύλος , καθώς λέγει "Στήκετε ουν εν τη ελευθερία η ελευθέρωσεν ημάς Χριστός, και μη πάλιν ζυγῷ δουλείας ενέχεσθε" (Γαλ. 5, 1). Η αλήθεια είναι η ελευθερία που χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο και η απελευθερωση από τη δουλεία του διαβόλου.

Δυστυχώς, η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την ταχύτητα και όχι από την υπομονή. Σπανίζει η καλλιέργεια του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου. Έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση στη ζωή του ανθρώπου στην οποία βρίσκεται παραδομένος σε υψηλούς ρυθμούς καθημερινότητας, ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις και βρίσκεται εξαρτημένος από τις ποικίλες μέριμνες και δεσμεύσεις που γεννά το παγκόσμιο σύστημα. Ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος έχει απολέσει την ελευθερία του καθώς βιώνει μία αλήθεια συσκοτεισμένη. Μία αλήθεια ανελεύθερη καθώς φράσουν το Θεό, παραμερίζουν το Χριστό που είναι η Αλήθεια, το φως, ο άρτος της ζωής. Σε αυτόν τον ρου της τεχνολογικής εξέλιξης προστίθεται και η τεχνητή νοημοσύνη η οποία υπόσχεται απαντήσεις επί παντός επιστητού, ενώ αποφαίνεται ακόμη και για θέματα πίστεως. Λέει όμως την αλήθεια; Μήπως αυτή η εύκολη και αδιάλειπτος παροχή πληροφόρησης στην πραγματικότητα νεκρώνει το μυαλό και αποχαυνώνει το νου του ανθρώπου όταν την αποδέχεται χωρίς διάκριση και κριτική σκέψη; 

Ο άνθρωπος, ως κορωνίδα της κτίσεως, πλάστηκε από το Θεό καθ' εικόνα Του, ενώ του έδωσε και τη δυνατότητα του καθ' ομοίωσιν, δηλαδή της θεώσεως. Τωρα όμως η μηχανή πάει να υποδουλώσει τον άνθρωπο και να καταστήσει το Θεό μηχανή. Πρόκειται περί μιας δαιμονικής εποχής. Τι στάση θα είχαν οι Άγιοι εκείνοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, βλέποντας τον άνθρωπο να απομακρύνεται από το Θεό και να κινείται σε ατραπούς καταστροφής; 

Οι Άγιοι Πατέρες ως αληθινοί χριστιανοί, προβληματίζονταν και ανησυχούσαν για την πίστη. Εμείς, αντί να αξιοποιήσουμε τη σπουδαία σκέψη και τον πολιτισμό που παραλάβαμε από τους αρχαίους Έλληνες, το θαύμα που γεννήθηκε απο τη συνεργασία του Χριστιανισμού με τον Ελληνισμό, αυτό το πνεύμα που περιείχε σπέρματα της αλήθειας και μεγαλύνθηκε από την επίπνοια του Αγίου Πνεύματος και να παραδειγματιστούμε, τα απεμπολίσαμε και τα αχρηστευσαμε. Ο σύγχρονος άνθρωπος προσδοκά θαύματα από την ταχύτητα, χωρίς υπομονή, ενώ το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να πρσκαρτερούμε την αγάπη του Θεού. 

Στο τέλος, ο κ. Νεκτάριος εξέφρασε τη χαρά του που λειτούργησε και συνευρέθηκε με τους εν Αθήναις Κερκυραίους ενώ ευχήθηκε να τούς συνοδεύουν πάντοτε οι πρεσβείες του Αγίου Σπυρίδωνος.